Υἱοί καί θυγατέρες Θεοῦ - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 Κυριακή ΙΖ´
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Υἱοί καί θυγατέρες Θεοῦ

«Ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β´Κορ. στ´18)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Σᾶς βεβαιώνω, μᾶς λέγει ὁ παναληθής Κυριός μας ὅτι θά εἶμαι πατέρας σας καί σεῖς θά εἶσθε παιδιά μου. Θά εἶσθε γιοί καί θυγατέρες μου. Αὐτή ἡ διαβεβαίωση, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, φανερώνει ἀφ᾽ἑνός μέν τήν       ἄπειρη ἀγάπη τοῦ ἑνός ἀληθι­νοῦ Θεοῦ, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ τήν ὕψιστη τιμή στήν ὁποία ἀνυψώνεται ὁ ἄνθρωπος. Ὑπάρχει ἀλήθεια μεγαλύτερη δόξα ἀπ᾽ αὐτήν;  Ὑπάρχει ἀνώτερο προνόμιο ἀπό τοῦ νά εἶσαι παιδί τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχεις πατέρα σου τόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς;

          Αὐτή ἡ πραγματικότητα ἔρχεται σάν αὔρα δροσερή νά δροσίσει τίς ταλαιπωρημένες ἀπό τό ἄγχος, τήν ἀβεβαιότητα καί τήν ἀκαταστασία ἐσωτερική καί ἐξωτερική ψυχές μας. Γίνεται βάλσαμο στίς πονεμένες καρδιές μας κι ἀναπτε­ρώνει τό ἠθικό μας σέ καιρούς ἀποκαλυπτικούς. Ἄς δοῦμε λοιπόν τί σημαίνει νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί ποιό χρέος ἀπορρέει ἀπ᾽ αὐτή μας τήν ἰδιότητα.

****

« Ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ »

Ἐκεῖνος λοιπόν πού κάμνει στόν ἄνθρωπο τήν ἐξαιρετική καί ὕψιστη τιμή τῆς υἱοθεσίας δέν εἶναι ἁπλός ἄνθρωπος ἀλλ᾽αὐτός ὁ παντοκράτωρ Κύριος, ὁ Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Δημιουργός καί ἀναδημιουργός τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως τά τάγματα καί οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων. Ἐκεῖνος πού ἔχει «θρόνο Του τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τή γῆ» (Ἡσ. ξστ´1). Εἶναι ὀ αἰώνιος, ὁ ἀναλλοί­ωτος καί ἀθάνατος Κύριος ὁλόκληρης τῆς ὁρατῆς καί ἀόρατης δημιουργίας. Ἐκεῖνος πού ἀνοίγει τήν παλάμη Του καί σκορπίζει τά ἀγαθά του στούς ἀνθρώπους. Αὐτός πού μέ ἕνα του βλέμμα κάμνει τή γῆ νά τρέμει καί νά συνταράσ­σεται. Ὁ Θεός πού «ἡ μεγαλωσύνη» Του δέν ἔχει ὅριο· εἶναι ἄπειρη (Ψαλμ. ρμδ´­3). Αὐτός καταδέχε­ται καί γίνεται πατέρας μας. Κι αὐτός δέν εἶναι ἕνας ὡραῖος μεγαλόστομος λόγος χωρίς ἀντίκρυσμα. Εἶναι μυστήριο μεγάλο καί ἀκατάληπτο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ἐπανειλλημένα στίς ἐπιστολές του ὅτι ὁ Θεός Πατέρας ἐξαπέστειλε τόν Μονογενῆ Υἱό Του στόν κόσμο γιά νά λάβουμε τήν υἱοθεσία  πού ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς εἶχεν ὑποσχεθεῖ (Γαλ. δ´5).

          Αὐτό σημαίνει πώς ἔχουμε πλέον τό δικαί­ωμα νά ὀνομάζουμε τόν Θεό Πατέρα καί νά Τόν ἐπικα­λού­μαστε ὡς παιδιά του μέ τήν συγκινητική προσφώνηση «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Νά τόν ἔχουμε δι­αρκῶς δίπλα μας ὡς Πατέρα ἀγάπης στοργῆς καί προ­­στα­σίας. Γι᾽αὐτή τή θερμότητα τῆς ἀγάπης, τῆς πρόνοιας καί τῆς προστασίας μᾶς μιλάει ὁ ἴδιος λέγοντάς μας ὅτι κι ἄν ἀκόμη, μιά μάνα  ξεχάσει τό παιδί της καί δέν τό φροντίσει, ἐγώ δέν θά σέ ξεχάσω ποτέ (Ἡσ. μθ´15).

          Ἐδῶ βέβαια μπορεῖ νά σκεφθεῖ κάποιος καί νά πεῖ: Ἀφοῦ εἶμαι παιδί τοῦ Θεοῦ, γιατί νά ὑποφέρω; Πῶς ἡ πατρική ἀγάπη Του ἀνέχεται νά μέ βλέπει νά πονῶ, νά πεινῶ, νά πάσχω, νά κλαίω καί νά θρηνῶ; Πῶς ἁρπάζει παιδιά στό ἄνθθος τῆς ἡλικίας τους ἀπό τήν ἀγκάλη τῆς μητέρας τους; Πῶς; Γιατί;

          Μά ἀκριβῶς γιατί εἶναι στοργικός πατέρας. Διότι μᾶς ἀγαπᾶ μέ ἀγάπη γνήσια καί εἰλικρινῆ. Ποιό παιδί πού τό ἀγαπᾶ ὁ πατέρας του μέ ἀγάπη φωτισμένη καί εἰλικρινῆ δέν τό παιδαγωγεῖ, δέν τοῦ ἀπαγορεύει ὅσα τό βλάπτουν; Δέν τό τιμωρεῖ στήν ἀνάγκη, ἔστω καί ἄν αὐτό πονεῖ καί κλαίει; Καί ὁ Κύριος «ὅν ἀγαπᾶ παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται» (Ἑβρ. ιβ´6-7). Ἡ παιδαγωγία λοιπόν πού μᾶς κάμνει ὁ Ἅγιος Θεός μέσα ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες εἶναι ἐκδήλωση  τῆς γνήσιας καί πολλῆς ἀγάπης τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας σ᾽ἐμᾶς τά παιδιά του.          Ἄλλη συνέπεια καί ἐκδήλωση τῆς πατρότητας τοῦ Θεοῦ σ᾽ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ μακροθυμία καί ἡ ἀνοχή του ὅταν ἁμαρτάνουμε. Ἀλλά καί ἡ ἄπειρη φιλανθρωπία του ὅταν μετανοοῦμε. Αὐτό φαίνεται καθαρά μέσα ἀπό τήν παραβολή τοῦ ἀσὠτου, πού θά ἀκούσουμε μετά ἀπό δύο Κυριακές.

Μιά ἄλλη δωρεά τῆς υἱοθεσίας μας εἶναι τό ὅτι ἔχουμε τό δι­καί­ωμα ὅλοι ἐμεῖς τά παιδιά τοῦ Θεοῦ νά εἴμαστε ἀδι­α­σπάστως ἑ­νω­μένοι μέ τόν Ἅγιο Θεό καί μεταξύ μας διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Τέλος ἡ ἰδιότητά μας ὡς κατά χάριν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν κληρονομία καί τήν ἀπόλαυση τῶν ὕψιστων οὐράνιων  ἀγα­θῶν. Τούς γονεῖς τούς κληρονομοῦν τά παιδιά τους. Καί ἐμεῖς ἔχουμε μερίδιο στήν κληρονομία τοῦ οὐάνιου Πατέρα μας. Καί αὐτή ἡ κληρονομία δέν εἶναι φθαρ­τή, ἀλλά αἰ­ώ­νι­α, ἀνυ­πο­λόγιστης ἀξίας. Μᾶς ἔχει ἑτοι­μά­σει «ἃ ὀ­φθαλ­μὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκου­σε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀν­θρώπου οὐκ ἀνέβη». Ἐ­κεῖ στήν αἰώνιο Βασι­λεί­α του θέλει νά μᾶς κληροδοτήσει τόν θεϊκό του οὐ­ρά­νιο θρόνο γιά νά συμ­βα­σι­λεύ­σουμε μαζί του. Νά μᾶς κάνει πρίγ­κη­πες καί συμβασιλεῖς τοῦ οὐ­ρα­νοῦ.

****

           Τό χρέος μας μᾶς τό ὑποδεικνύει μέ σαφήνεια ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐφόσον εἶσθε παιδιά μου ἀγαπημένα, μᾶς λέει, θά πρέπει νά ζεῖτε καί ὡς γνή­σι­α παιδιά μου. Ἐφόσον ἐγώ κατοικῶ μέσα στήν ψυχή σας δέν χωράει ἐκεῖ κανείς ἄλλος. Δέν μπο­ρεῖ­τε νά ἔχετε μέσα σας καί τό σκοτάδι καί τό φῶς. Δέν μπο­ρεῖ­τε νά εἶσθε καί τέκνα τοῦ φωτός καί τέκνα τοῦ σκό­τους, νά ἀκοῦτε πότε ἐμένα τόν ἅγιο Θεό καί πότε τόν κο­σμοκράτορα τοῦ σκότους. Ἐφόσον ἐγώ εἶμαι ἅγιος, ζη­τῶ κι ἀπό ἐσᾶς νά μοῦ ὁμοιάσετε νά γίνετε κι ἐσεῖς ὅμοιοι μ’ ἐμένα, ἅγιοι. Νά δι­ώ­ξετε ἀπό τήν καρδιά σας κάθε τι πού ἔχει σχέση μέ τήν ἁ­μαρτία, τόν ρύπο, τήν ἀκαθαρσία, τόν κόσμο τόν ἁμαρτωλό κάι βρώμικο. Γι’ αὐτό λοιπόν «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» μᾶς λέγει. Δέν πρέπει νά ἔχετε καμμία ἀπολύτως ἐπι­κοι­νωνία μέ τήν κοινωνία τῶν διε­φθαρ­μέ­νων ἀν­θρώ­πων. «Ἀφο­ρί­σθη­τε» μᾶς λέ­γει. Φύγετε ἀπό τήν ἁμαρ­τω­λή κο­σμι­κό­τη­τα. Διαχω­ρί­στε τήν θέση σας. «Καί ἀ­κα­θάρτου μή ἅπτεσθε». Μήν ἐγγίζετε τά ἀκά­θαρ­τα καί ἁμαρτωλά καί μο­λυ­σμένα ἔργα τῶν ἀσε­βῶν ἀν­θρώ­πων. Φύγετε μακριά τους· ὄχι στίς ἐρη­μιές καί στά ὄρη, ἀλλά ξε­χω­ρίσετε ἀπό αὐτούς τροπικῶς, στήν νοο­τρο­πία καί στήν ζωή σας. Καθαρίσετε τόν ἑαυτό σας ἀπό κάθε μο­λυ­σμό σαρκός καί πνεύμα­τος, κάθε τι πού μο­λύ­νει τό σῶ­μα σας καί τό πνεῦμα σας. Καί νά ἁγιά­ζε­τε κα­θη­με­ρι­νά τόν ἑαυτό σας ἔχοντας βαθειά ριζωμένο μέσα σας τόν ἅγιο φόβο  καί σεβασμό τοῦ Θεοῦ Πατέρα σας.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν χωρισμό αὐτό χρειάζεται καί κάτι ἀκόμη. Χρειάζεται ὁ ἐνσυνείδητος καί βαθύς σύνδεσμος μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Νά πιστεύουμε δηλαδή ὁλοένα καί πιό θερμά χωρίς καμμιά ἐπιφύλαξη  στόν Σωτήρα καί Λυτρωτή μας. Μᾶς τό λέει ἄλλωστε ὁ Εὐαγγε­λιστής Ἰωάννης. Ὅσοι, λέει, παραδέχτη­καν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Λυτρωτή τους, ἔλαβαν τό δικαίωμα καί τό προνόμιο νά γίνουν παιδιά τοῦ Θεοῦ.  Ἡ πίστη ὅμως αὐτή στό Χριστό δέν πρέπει νά εἶναι θεωρητική μόνο. Πρέπει νά εἶναι ζωντανή καί θερμή καί νά ὁδηγεῖ σέ ἕνωση μέ Ἐκεῖνον. Ἕνωση μυστηριακή, πού συντελεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε, γιά νά συνεχίζει τό ἀπολυτρωτικό του ἔργο μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

****

« Ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ »

          Ἀδελφοί, εἶναι δεῖγμα ὕψιστης ἀγάπης καί συγκατάβασης, τό ὅτι ὁ Θεός μᾶς θεωρεῖ παιδιά Του. Ἐπειδή θέλει νά γίνουμε κληρονόμοι Του καί νά εἴμαστε αἰώνια εὐτυχεῖς, μᾶς ὑψώνει καί μᾶς δέχεται κοντά Του. Δέν πρόκειται νά ὠφεληθεῖ Ἐκεῖνος. Τί ἔχουμε ἄλλωστε νά Τοῦ προσθέσουμε ἐμεῖς;.

Ἄν λοιπόν ἀγαπᾶμε πραγματικά τόν πατέρα μας θά πρέπει αὐτό νά τό ἀποδεικνύουμε μέ τήν ζωή μας. Δέν ἔχουμε δι­καίωμα νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί νά συμ­πε­ρι­φε­ρόμαστε ὡς παιδιά τῆς ἁ­μαρ­τίας. Καί νά ντρο­πι­άζουμε ἔτσι τό ὄνομά Του στούς ἀν­θρώπους. Ἀλλά νά γίνουμε γνήσια παιδιά Του ἀγα­πη­μέ­να καί στό ὄνομα καί στήν ζωή μας.