Καλό Παράδεισο Μαριέττα Γιαννάκου!

Από τα παιδικά μου χρόνια κρατάω την ελευθερία που είχα να διαβάζω ό,τι θέλω, βιβλία που ήταν πάντα για μεγαλύτερους, να ντύνομαι όπως θέλω, να έχω τη γνώμη μου, να την εκφράζω. Αυτό το χρωστάω στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν έζησα περιορισμούς επειδή ήμουν κορίτσι. Αλλά κι εγώ, τηρούσα κάποιους κανόνες. Δεν είχα έρθει ποτέ σε σύγκρουση με το σπίτι μου για τέτοια θέματα. Ήταν ανοιχτά μυαλά. Διαβάζαμε πολλές εφημερίδες, παρακολουθούσαμε τα γεγονότα.

[…]

Ο θάνατος του πατέρα μου, ήμουν έντεκα ετών, με δυνάμωσε. Η μητέρα μου έπαιξε τον διπλό ρόλο με μεγάλη επιτυχία, αλλά ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που μου άφηνε μεγαλύτερες ελευθερίες, παίζαμε σκάκι, συζητούσαμε, μου έφερνε βιβλία. Ήταν θετικό στοιχείο στη ζωή μου ο πατέρας μου και γι’ αυτό η έλλειψή του ήταν καθοριστική. Τον θυμάμαι πολύ καλά.

[…]

Υπάρχει η θεωρία ότι ο άριστος είναι δακτυλοδεικτούμενος και δεν απολαμβάνει τη ζωή του. Δεν ισχύει αυτό. Μάλλον παραπέμπει στο «όσα δεν φτάνει η αλεπού» κι ούτε μπορεί να καταργηθεί μέσω νόμων και χαρτιών. Είναι μια νοοτροπία που ξεχωρίζει τη χώρα μας από τις άλλες χώρες της Ευρώπης και την κάνει να αποκλίνει πια αντί να συγκλίνει.

[…]

Όχι, δεν σκέφτομαι καθημερινά τα μεγάλα προβλήματα με τα οποία ήρθα αντιμέτωπη. Ό,τι πέρασα, πέρασα. Δεν φοβάμαι. Ανησυχώ μόνον για την κόρη μου, με ενδιαφέρει το μέλλον της. Να είμαι καλά σε σχέση μ΄ αυτό.

Μετά τις δυσκολίες, ενισχύεται ο εαυτός σου. Αποτιμάς αλλιώς κάποιες αξίες, επανατοποθετείσαι. Αν κι εγώ δεν είχα διαφορές στο σύστημα αξιών πριν και μετά τα όσα μου συνέβησαν. Οι δυσκολίες σε χαλυβδώνουν. Η μουρμούρα, το «γιατί να συμβεί αυτό σε μένα», είναι μια ανόητη προσέγγιση. Ποτέ δεν σκέφτηκα έτσι, ποτέ δεν είπα «γιατί να συμβεί αυτό σε μένα». Δεν θέλω να συμβεί σε κανέναν άλλον αυτό που μου συνέβη. Δεν έχω μοιρολατρική προσέγγιση, ούτε μιλάω για κισμέτ. Έχει ο Θεός! Έχω πίστη, και νομίζω ότι, αναμφίβολα, τη χρειάστηκα, μαζί με την πίστη ότι μπορώ να τα καταφέρω.

[…]

Η ιδέα του θανάτου με απασχόλησε σε νεαρή ηλικία, κυρίως το υπαρξιακό. Ίσως και λόγω του θανάτου του πατέρα μου. Νομίζω ότι πια δεν με απασχολεί. Όλοι υπόκεινται στην ανάλογη φθορά. Δεν με φοβίζει καθόλου. Θα ήθελα να ζήσω αρκετά χρόνια για να δω το παιδί μου να αισθάνεται μεγαλύτερη σταθερότητα στη ζωή του. Το «μάνα» είναι πολύ ισχυρό σε μένα, κι ας έκανα καριέρα.

Καλό Παράδεισο Μαριέττα Γιαννάκου!