Εκεί στα καταφύγια ή
στα σπίτια που τώρα
μοιάζουν σαν χάρτινα
από πάνω τους πέφτουν
βόμβες και ρουκέτες
σκέψου τα βλέμματα
των ανθρώπων πώς
ενώνονται μεταξύ τους.
Πως κάθε ψυχή
- πλούσιος ή φτωχός
εδώ δεν μετρά
ούτε μεγάλοι και μικροί.
Κάθε ψυχή ενώνεται με τη διπλανή της. Ομοθυμαδόν.
Με μια σύμπνοια οι ψυχές
ακουμπάνε η μία στην άλλη.
Και τα παιδάκια τρομαγμένα πως τρέχουν στην ποδιά
της μανούλας τους να βρουν
προστασία. Και να νιώσουν
Μα μήπως κι εμείς
αδέλφια δεν είμαστε
υπό "βομβαρδισμό" ;
Καθημερινά δεν δεχόμαστε
μέσα στα σπίτια μας
"ρουκέτες" και "οβίδες"
που μας προκαλούν φόβο. Ανησυχία. Ταραχή.
Μήπως είναι ώρα να
στραφούμε ο ένας στον
άλλο με ομοψυχία.
Θύματα είμαστε όλοι μας.
Άμαχος πληθυσμός.
Και χωρίς έλεος μας
απειλούν οι πολεμοχαρείς.
Ο πόλεμος δεν είναι
μακριά. Εδώ είναι.
Να εδώ. Ολοζώντανος.
Και εμείς σαν μικρά
παιδιά που θα τρέξουμε
να βρούμε παρηγοριά ;
Ποια αγκαλιά μπορεί
να μας παρηγορήσει;
Και οι γονείς όπως
και τα παιδιά
το ίδιο φοβούνται.
Οπότε που θα στραφούμε;
Μόνο μια αγκαλιά
είναι πρόθυμη να
μας δεχτεί.
Μπροστά σ' αυτήν
την αγκαλιά δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.
Μικροί και μεγάλοι.
Δυνατοί και αδύνατοι.
Αυτή η αγκαλιά μας
κάνει όλους παιδιά
που τρέχουν στην
Μανούλα όλων μας.
Αχ Παναγιά
σε σένα προστρέχουμε.
Πάρε μας
στην αγκαλιά σου.
Εσύ μόνο μπορείς να
μας κάνεις να νιώσουμε ασφάλεια. Παρηγοριά.
Και στην αγκαλιά σου δεν υπάρχουν ορφανοί.
Κανείς δεν απομακρυνεται.
Όλοι είμαστε παιδιά σου.
Στην ποδιά σου Μανούλα
μας βρίσκει απάγκιο
η ψυχή μας.
Και εκεί - εδώ - δεν
βρίσκονται μόνο όλες οι
ταλαιπωρημένες ψυχές.
Βρίσκεσαι αγκαλιά με
το πιο όμορφο πρόσωπο.
Την ίδια τη Ζωή.
Την Αγάπη.
Τον αγαπημένο μας αδελφό.
Τον Ιησού Χριστό.
Τον καλύτερο μας φίλο.
Τον Νικητή. Και θεραπευτή.
Και θριαμβευτή
των πάντων.
Ποιος πόλεμος μπορεί
να μας τρομάξει ;
Ποια καταστροφή μπορεί
να μας συντρίψει ;
Ποια ασθένεια μπορεί
να μας μολύνει ;
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ
ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ.
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ
ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ.
π. Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου