Γ΄ Νηστειῶν - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Γ΄Νηστειῶν      
 

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου 

 

1. ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ

Ὁ θεῖος Παῦλος σήμερα Κυριακή τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νήσεως διακηρύττει ὁ σταυρωθείς Κύριος εἶναι ὁ μό­­νος ἀληθινός καί αἰώνιος ἀρχιερεύς. Καί τό τεκ­μη­ρι­ώ­­νει μέ δύο μεγάλες ἀλήθειες. Ἄς τίς προσέ­ξου­με:

Ὁ Ἱησοῦς Χρι­­στός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός ἀρχι­ε­ρεύς διότι τήν ἰδιότητά του αὐτή τοῦ τήν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ οὐ­ράνιος Πατήρ. Ὁ Κύριός μας δέν ἔλαβε μόνος του ὡς ἄνθρωπος τό ἀρ­χι­ερατικό ἀξίωμα, ἀλλά κατεστάθη  ἀρχιερεύς ἀπό τόν οὐράνιο Πα­τέρα του πού τοῦ εἶ­πε: Ἐ­σύ εἶ­σαι ἱ­ε­ρεύς αἰ­ώ­νιος. Προτύπωσι καί σύμ­βο­λο τῆς παν­το­τει­νῆς ἀρχι­ε­ρω­σύ­νης σου εἶναι ὁ Μελ­­χι­σε­δέκ, ὁ ἀπάτωρ, ἀμήτωρ καί ἀ­γε­νεαλόγητος.

Ἐπιπλέον ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶ­ναι ὁ μό­νος μέ­γας καί πρα­γ­μα­τι­κός ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, διότι δέν ἐθυσίασε κά­ποια ζῶα στό Ναό τοῦ Σολομῶντος ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχιε­ρεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά ἐθυσία­σε τόν ἑ­αυ­τό του ἐπάνω στό σταυρό τοῦ Γολ­γοθᾶ. Ἔγινε ὁ ἴ­δι­ος θύ­της καί θῦμα γιά τήν ἄ­φε­σι τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας. Γιά χά­ρι μας ὁ ἀνα­μάρ­τη­τος Κύ­ρι­ος, ἐσή­­κω­σε ἐπά­νω του τίς ἁ­μαρ­τίες ὅλου τοῦ κό­σμου καί ἔχυσε τό αἷ­μα του, προ­σφέ­ρο­ντας τήν μόνη ἀληθινή καί εὐάρε­στο θυσία.

Ὡς ἀλη­θι­νός ἀρ­χι­­ε­ρεύς ἐπι­τέλεσε τήν Με­γά­λη Πα­ρασκευή τήν θυσία του. Καί συνε­χί­ζει νά ἐπι­τελεῖ τό ἀρ­χιε­ρα­τικό του ἔργο καί τώρα ­στούς οὐρα­νούς. Διότι μέ τήν Ἀνάληψί του εἰ­­σῆλ­­θε ὁ Κύριός μας καί ὡς ἄν­θρω­πος στούς οὐρα­νούς καί ἀ­φοῦ ἐκά­θι­σε στόν θεϊκό του θρό­νο μεσιτεύει ἀκατα­παύστως ὡς αἰ­ώνιος ἀρχι­ε­ρεύς στόν οὐράνιο Πα­τέ­ρα του γιά χά­­ρι μας, καί μετα­φέρει σ’­αὐ­τόν τίς προ­σφο­ρές μας, τίς δεή­σεις μας.  

Γι’αὐτό ἀκριβῶς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος ὅλοι οἱ πι­στοί ἔχουμε ἕνα μεγάλο χρέος. Νά συνει­δη­τοποιή­σου­με τήν ἀρχιερατική ἰδιότητα τοῦ Κυρίου μας. Νά κατα­νο­ήσουμε τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας πού πρό­σφερε τόν ἑαυτό του θυσία γιά μᾶς. Ἐμεῖς ἔπρεπε νά θυ­σιασθοῦμε, ἐμεῖς ἔπρεπε νά πεθάνουμε. Διότι ἐμεῖς ἁμαρτή­σα­με. Κι ἀντί νά πληρώσουμε ἐμεῖς τήν πτῶσι μας, τήν πλη­ρώ­νει Ἐκεῖνος, καί μάλιστα πολύ ἀκριβά. Μέ τό ἀτίμητο αἷμα του. Ἄς μᾶς συγκινήσῃ λοι­πόν αὐ­τή ἡ τελεία ἀ­γάπη του, ἡ ἀπεί­ρου ἀξίας θυ­σία του, ἡ αἰώνιος ἀρχιερατική διακονία του ἀπό τόν θεϊκό θρό­νο. Καί ἄς τόν ἀγα­πή­σουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά. Μέ τήν ἀπόφασι νά μήν τόν ἀπαρνούμαστε μέ τίς πτώσεις μας. Ἀλλά νά φιλοτι­μούμαστε νά ζοῦμε ὅπως ὁ αἰώ­νι­ος ἀρχιερεύς μᾶς ζη­τεῖ, ἐφαρμόζοντας τίς ἐν­το­λές του.

2. ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ

Στό δεύτερο μέρος ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ μιά βα­σική ἰδιότητα τοῦ Μεγάλου μας Ἁρχιερέως. Μᾶς λέ­γει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τόν θρόνο τοῦ οὐρανοῦ δέν σταμάτησε νά δεί­χνῃ ἀγάπη πρός ὅλους ἐμᾶς. Μήν πε­ρά­σῃ πο­τέ ἀ­πό τό νοῦ μας, ὅ­τι ἀ­φοῦ εἶ­ναι τώ­ρα στούς οὐ­ρα­νούς δέν δείχνει ἐν­δι­α­φέ­ρον γιά μᾶς. Ἤ ὅτι ἀπό τόν θρόνο τῆς χάριτος δέν γνω­ρί­ζει τά ὅ­σα μᾶς συμ­βαί­νουν. Μή σκεφθοῦμε ποτέ ὅτι ἐ­πει­δή ὑ­ψώ­θη­κε τό­σο πο­λύ δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά μᾶς συμ­πα­θή­σῃ στίς ἀ­δυ­να­μί­ες μας. Ὁ Χριστός μας ἀπό τόν θρόνο τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ὅλος ἀγάπη καί συμ­πά­θεια πρός ἐμᾶς. Δέν ἀ­γνο­εῖ τίς δυ­σκο­λί­ες τῆς ἀν­θρω­­πί­νης φύ­σε­ώς μας, δέν ἀ­γνο­εῖ τόν ἀ­γῶ­να μας. Ἔχει δοκιμάσει τούς πειρα­σμούς μας, καί δέν τό ξεχνάει αὐ­τό. Κα­τα­νο­εῖ τίς ἀ­δυ­ναμίες καί τίς πτώ­σεις μας, τίς δυσκολίες καί τούς πει­ρασμούς μας. Μᾶς ἀγα­πάει τέλεια μέ μιάν ἀγά­πη πού δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε.

Τί σημασία ἔχει ὅμως γιά ἐμᾶς; Μᾶς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος: Ἀφοῦ ὁ ἀρχιερεύς μας εἶναι ὅλος ἀγάπη καί κατανόησι γιά μᾶς, θά πρέπει ἐμεῖς νά προστρέχουμε, νά πλη­σι­ά­ζου­με μέ θάρ­ρος καί ἐλπίδα στό βα­σι­λι­κό του θρό­νο, στόν τίμιο Σταυρό του. Ὄχι μέ τρόμο καί ἀπελπισία, ἀλλά μέ εὐ­λάβεια καί δέος ἱερό. Διότι ἐκεῖ θά βροῦμε κα­τα­νό­ησι, ἐκεῖ θά βροῦμε παρηγοριά, ἐκεῖ θά βροῦμε χάρι καί δύ­ναμι. Ἀπό ἐκεῖ θά δεχθοῦμε κά­θε δωρεά καί εὐ­λογία. Ἰδιαιτέρως στίς δύσκολες ὧ­ρες τῶν πειρα­σμῶν καί τῶν θλίψεων ἄς κλείνουμε τά γό­να­τά μας σέ προσευχή καί ἄς ζητοῦμε ἀπό τόν Οὐ­ρά­νιο Ἀρχιερέα μας, τήν ταχεῖα ἀρχιερατική βοήθειά του. Ὁ Λυτρωτής μας εἶναι πρό­θυ­μος νά μᾶς προ­σφέ­ρῃ τά ἐλέη του ὁποια­δή­ποτε ἡμέρα καί ὥρα κι ἄν προ­σέλ­θου­με κοντά του. Πόσο ἀδικαι­ο­λό­γητοι εἴμαστε ὅταν λέ­με τόν πόνο μας καί τά βά­σα­νά μας στούς ἀν­θρώ­πους γύρω μας καί δέν προστρέ­χου­με στόν Τίμιο Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας.

Ἄς προσπέσουμε λοιπόν κάτω ἀπό τόν σταυρό του. Καί νά τοῦ μι­λή­­σουμε ὡς παι­διά στόν Πατέρα μας. Νά τοῦ ποῦμε τά βά­σανά μας, τίς δυσκολίες μας καί τίς πτώ­σεις μας. Καί κατόπιν νά προ­­στρέ­ξουμε στό μυ­στη­ριο τῆς ἱερᾶς Ἐξο­μο­λογήσεως καί νά δεχθοῦμε τήν χάρι τῆς ἀφέσεως. Μή φοβό­μα­στε! Εἴμαστε βέβαια τό­σο ἁ­μαρ­τωλοί καί ἀνά­ξιοι τοῦ θεί­ου ἐλέους. Ἀλλά ὁ Χρι­­­στός μας τόσο πολύ μᾶς ἀγα­πάει ὥστε ἀπό τόν θρό­νο τῆς χάριτός του ἐκχέει ποτα­μούς ἀνε­ξάν­τλη­τους ἐλέ­ους στίς καρδιές μας. Ἄς προ­στρέξουμε. Μᾶς περιμένει.