Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (6) π. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (6)

 

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΜΟΡΦΕΣ ΜΗ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Ἐπειδή μιλᾶμε γιά ΣΥΝΕΠΕΙΑ στήν πνευματική μας ζωή, πρέπει νά προσέξουμε καί κάποιες εἰδικότερες στάσεις θρησκευτικῆς ζωῆς πού πολλές φορές εἶναι μαζικές ἀλλά δέν μποροῦν νά ἰσχυριστοῦν αὐτοί πού τίς ἀκολουθοῦν ὅτι εἶναι συνεπεῖς ὡς πρός τήν εὐαγγελική ζωή καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἄς δοῦμε λοιπόν τρεῖς περιπτώσεις πού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
α) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ: ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ
(ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΜΕΛΩΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΠΑΥΣΗ).
Δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ συνεπής χριστιανός αὐτός πού ἐπιλέγει τήν τήρηση ἐλάχιστων στοιχείων τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, αὐτός πού περιορίζει τόν ἀγῶνα του σέ μικρές, τιποτένιες προσπάθειες και αἰσθάνεται μιά θρησκευτική αὐτάρκεια.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ εἶναι:
-Ἡ μελέτη τοῦ συνόλου τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
-Τό καθρέπτισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας στήν εὐαγγελική ζωή.
-Τό ζύμωμα ὅλης τῆς ὕπαρξής μας μέ ὅλες τίς πτυχές τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
-Τό ἄνοιγμα μπροστά μας ἑνός ἀγώνα εὐρέως φάσματος.
-Ἡ συνεχής ἄσκηση καί ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ.
β) ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΡΟΥΜΕ,
ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΑΛΛΩΝ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ.
Συχνά κάνουμε ὅλοι μιά ὑστερόβουλη πράξη.
Δέν ἀνοιγόμαστε στό νά γνωρίσουμε καί νά τηρήσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κατασκευάζουμε δικό μας νόμο, δικό μας εὐαγγέλιο.
Αὐτό οὔτε σέ κοινωνία μέ τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μᾶς ὁδηγεῖ, οὔτε τή δική μας πνευματική ὁλοκλήρωση πετυχαίνει.
Εἶναι ἕνας συμβιβασμός τοῦ ἀνθρώπου πού ἀρνεῖται ἐξ ἀρχῆς νά ἀνοιχτεῖ σέ ὅλο τό φάσμα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἀρνεῖται νά γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στό κάθετί. Ἀλλοῦ δέχεται νά ὑποταχτεῖ καί ἀλλοῦ ὄχι. Χωρίς νά μπορεῖ νά δικαιολογήσει τή στάση του αὐτή νά ἐπιλέγει. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι σέ κάποιους τομεῖς ἀρνεῖται νά ἐφαρμόσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.
ΣΥΝΕΠΗΣ εἶναι αὐτός πού δέν ἐπιλέγει, ἀλλά διψάει νά γνωρίσει τό σύνολο τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου, νά τόν κάνει κτῆμα του καί νά τόν ἐφαρμόσει.
γ) « Η ΦΑΥΛΗ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ»
Μπορεῖ νά σᾶς φανεῖ ὑπερβολικό ἀλλά ἄλλη μιά ἐκδήλωση στή χριστιανική ζωή μας πού μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἴμαστε συνεπεῖς εἶναι ὅταν ἐγκαταλείπουμε τόν ἀγώνα στό ἁμάρτημα, στό πάθος πού ἔχει ριζώσει γιά τά καλά μέσα μας. Μιά εὐχή ἀπό αὐτές τῆς μεταλήψεως τήν ἀποκαλεῖ «φαύλη καί πονηρά συνήθεια», ποταπή δηλαδή καί κακή συνήθεια. Ἀκοῦμε μερικές φορές πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά λένε.  Ἔχω αὐτό ἤ ἐκεῖνο τό πάθος. Ἀδυνατῶ νά τό κατανικήσω. Γιαυτό ἐγκατέλειψα τόν ἀγώνα. Δέ μπορεῖ νά γίνει τίποτε. Ὅταν τοποθετούμαστε ἔτσι ξεχνᾶμε δύο βασικά στοιχεῖα:
α) Ὅτι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά τῷ Θεῷ ἐστί». Ἡ πνευματική ζωή εἶναι μιά συνέργεια τοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Τό κάθετί πού κατορθώνει ὁ ἄνθρωπος εἶναι δῶρο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. «Χάριτι Θεοῦ εἰμί ὅ εἰμί» ἔλεγε μέ μεγάλη εὐγνωμοσύνη ὁ Παῦλος.
Ὑπάρχει λοιπόν κάτι πού ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά πετύχει;
Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας καί τά συναξάρια τῶν ἁγίων της εἶναι μιά ἀπόδειξη γιά τό ἀντίθετο.
β) Θυμηθεῖτε καί ἕνα δεύτερο λόγο τοῦ ἀδελφοθέου Ἰακώβου στήν καθολική ἐπιστολή του: «ὅστις ὅλον τόν νόμον τηρήσῃ πταίσῃ δέ ἐν ἐνί, γέγονε πάντων ἔνοχος». Ὅποιος τηρήσει δηλαδή ὅλο τόν νόμο παραβεῖ ὅμως ἕνα παράγγελμά του, θεωρεῖται ἔνοχος καί παραβάτης ὅλου τοῦ νόμου. Ἕνα ἐνιαῖο σύνολο ἀποτελοῦν ὅλα τά θεῖα παραγγέλματα, τά ὁποῖα ἀλληλεξαρτώνται. Ἔχει ἀποδειχθεῖ μάλιστα καί ἀποτελεῖ νόμο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅτι μιά παράβαση, μιά πτώση πάντα καί εὔκολα ὁδηγεῖ καί σέ ἄλλες.
ΣΥΝΕΠΗΣ λοιπόν στήν πνευματική ζωή εἶναι αὐτός πού γνωρίζει σέ ποιά ἁμαρτία εἶναι πλέον ἐπιρρεπής, ἐκεῖνος πού ἀναγνωρίζει τό πάθος πού ἔχει ριζώσει στήν ὕπαρξή του καί μέ ταπεινό φρόνημα καί θερμή προσευχή -ἔτσι δείχνει τήν προαίρεσή του νά διορθωθεῖ- παρακαλεῖ τόν Κύριο νά τόν ἀπαλάξει, νά τόν λυτρώσει, νά τόν ἐλευθερώσει, μέ πολλή πίστη καί ἐλπίδα σέ Κεῖνον.