Στη μνήμη της πρεσβυτέρας Αναστασίας - Αγγελική Γιαννοπούλου

Σαν άνθισαν όλα τα τριαντάφυλλα θέλησες να μας αφήσεις. Λεπτή, γαλήνια, ταπεινή, γεμάτη γλυκύτητα κι αγάπη για όλους, χαμογελούσες ειλικρινά στον κάθε ένα που συναντούσες στην εκκλησία. Ψηλά στο αριστερό κλίτος στεκόσουν με τα μαύρα μαλλάκια να πλαισιώνουν το όμορφο πρόσωπό σου. Όταν πριν χρόνια σε συνάντησα κι εγώ, γαλήνεψες με μια κουβέντα την γεμάτη αγωνία ψυχή μου για το δευτερότοκο γιο μου που έδινε πανελλήνιες. Με πλησίασες και τρυφερά μου είπες να γράψω το όνομά του σε ένα χαρτάκι , το πήρες και με απαλά βήματα χωρίς βιάση το πρόσθεσες στο μικρό καλάθι που δεχόταν τα ονόματα όλων των παιδιών  που αγωνίζονταν εκείνες τις ημέρες για την ακολουθία της παρακλήσεως. Με ένα μυστικό τρόπο η καρδιά μου άνθισε  κι από τότε κάθε μας συνάντηση, κάθε αγκαλιά, κάθε συνομιλία μας με έκανε να φτερουγίζω πάνω από τη σκοτεινιά των προσωπικών μου δυσκολιών. Δε σου το έλεγα...μα θαρρώ το καταλάβαινες.

Ποτέ δεν μου είπες πως η δική σου καρδιά ήταν λαβωμένη, πως αγωνιζόσουν για να ζήσεις, πως ζούσες μια μεγάλη ταλαιπωρία. Η δική σου καρδιά ασθενής; Απίστευτο! Δεν έχω γνωρίσει πιο δυνατή, πιο μεγάλη καρδιά από τη δική σου. Όταν πρόσφατα γονάτισα από μια δοκιμασία ήσουν εκεί μαζί μου, νοερά, ουσιαστικά, με όλη σου την ψυχή να με αλαφρώνεις, να παίρνεις το βάρος μου, κι όταν πια μου εκμυστηρεύθηκες και την δική σου ασθένεια το είπες με έναν τρόπο.. ''το δικό μου πρόβλημα δεν είναι σοβαρό αγγελικούλα, όσο το δικό σου'' κι ας ξέραμε κι οι δύο πως είχες μπει σε πολύ επικίνδυνο για την υγεία σου δρόμο. 

Και πάλεψες, και αγωνίστηκες μέχρι το τέλος. Κι έλπιζες κι ελπίζαμε μαζί σου κι εμείς πως θα νικήσεις. ΝΙΚΗΣΕΣ! Όχι όπως νομίζαμε μα σαν φτερούγισε η ψυχή σου ψηλά, χάρηκαν στον πηγαιμό της όλες οι ουράνιες στρατιές, ενώ σήκωσε θρήνους όλη η μικρή μας πόλη. Δεν ήταν μόνο αυτό, τόσα μάτια δακρυσμένα τόσα χείλη κλειστά από τον πόνο της απουσίας σου, απουσία ηχηρή και για αυτούς που σε γνώρισαν από κοντά, και γι αυτούς που απλά σε ήξεραν.

 Αναστασία μας, Αναστασία μου,   χάθηκε ο αξιολάτρευτος άνθρωπος,  που ποτέ κανέναν δεν είχε έστω και λίγο λυπήσει, που το χαμόγελό σου φώτιζε το χώρο που βρισκόσουν κι η θεία χάρις ομόρφαινε όλο και πιο πολύ το πραγματικά όμορφο πρόσωπο.  Ω, πώς στερεύουν τα λόγια, πώς δεν χωρούν οι λέξεις για να μιλήσουν!  Ένας λυγμός  μου θολώνει τα μάτια. Δεν θα ξανακούσω τη φωνή την ήρεμη που μοσχοβολούσε σοφία, εκείνη τη βαθιά σοφία που έχουν οι πονεμένοι άνθρωποι, οι χαριτωμένοι, οι άγιοι μας κι ωχριούν εμπρός της όλα τα πλούτη, η δύναμη, οι γνώσεις του κόσμου τούτου.

Τώρα είσαι εκεί. Κοιτάζω ψηλά στον ουρανό ...είσαι στην πατρίδα σου, στην αιώνια πατρίδα μας που όλους μας περιμένει. Και μας θωρείς, ναι; Σε παρακαλούμε όλοι κι εγώ η καλή σου φίλη να πρεσβεύεις, να μας δυναμώνεις όλους. Να μην μας ξεχάσεις ναι; Ο καλός σου σύζυγος π. Άγγελος, τα τέσσερα παλικαράκια σου κι όλοι εμείς σε έχουμε ανάγκη τώρα παρά ποτέ. Και κάτι μου λέει πως βιάσθηκες λίγο να φύγεις στα 47 σου χρόνια για να μας βοηθάς  από εκει πιο αποτελεσματικά ναι;

 Αναστασία μου, Αναστασία μας, ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει το ταλαιπωρημένο ισχνό από τον αγώνα σώμα σου.  Θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε με δύναμη επιμονή υπομονή ταπεινοσύνη απλότητα όπως εσύ. Και μια μέρα, θα έρθει εκείνη η μέρα να μας αξιώσει ο Χριστός μας να σε συναντήσουμε και να είμαστε πάλι μαζί.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών... Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένη μου!

Αγγελική Γιαννοπούλου

Πύργος