«Για έναν καλό μου φίλο…» - Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας κ. Γαβριήλ

Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας, Φιλαδελφείας,

Ηρακλείου και Χαλκηδόνος κ. Γαβριήλ

«Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα• ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ»

(Αποκ. 22, 20)

Χριστός Ανέστη!

Διαβάζοντας τον παραπάνω στίχο από το τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννου, κάθε πιστός αναμένει την έλευση του Χριστού, του Αναστημένου Ιησού, ο οποίος έρχεται «ταχύ» μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας.

Έρχεται ο Χριστός και ενώνει τον άνθρωπο μαζί Του, τον καθιστά πολίτη του παραδείσου και αιώνιο συλλειτουργό Του στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.

Τις σκέψεις αυτές εκφράζω μπροστά στην απώλεια του αγαπητού μου φίλου, αδελφού και συλλειτουργού ιερέως κυρού Αδαμαντίου Αυγουστίδη, όχι ως αναγκαία νεκρολογία, αλλά ως ευκαιρία ανάδειξης της προσωπικότητας ενός μοναδικού ανθρώπου, τον οποίο γνώρισα πλησίον του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’ ήδη από τις πρώτες ημέρες της εκλογής του.

Ο αγαπητός μου φίλος Αδαμάντιος υπήρξε μοναδικός στην δυνατότητα να συνδέει τον επιστημονικό λόγο με την πράξη της Εκκλησίας. Ικανός επιστήμονας, άριστος ψυχίατρος και ιατρός, αλλά ταυτόχρονα και δυνατός και χαρισματικός θεολόγος, ο οποίος συνδύαζε ουσιαστικά τον θεολογικό λόγο με την πλευρά της ψυχιατρικής επιστήμης, υπό το πρίσμα πάντοτε της ποιμαντικής ζωής της Εκκλησίας.

Θα μπορούσα να αφιερώσω πολλές γραμμές στο πλούσιο βιογραφικό του και στην ιατρική του πορεία.

Θεωρώ όμως πιο σημαντικό να αναδείξω τον Αδαμάντιο ως άνθρωπο, ποιμένα, διδάσκαλο και φίλο. Αναρίθμητα τα πρόσωπα, γυναίκες και άνδρες, κληρικοί και μοναχοί, που έλαβαν μέρος στη μεγάλη σοφία που του είχε χαρίσει ο Θεός.

Βοήθησε ψυχές να σταθούν στα πόδια τους με περισσή διάκριση, με παραδειγματική εχεμύθεια και αυστηρότητα βασισμένη στη δικαιοσύνη του Θεού, χωρίς να φείδεται κόπου και χρόνου ακόμα και από την οικογένειά του που τόσο πολύ αγάπησε.

Μπορούσε να βλέπει μπροστά, να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις που ζει ο πιστός μέσα στην Εκκλησία του Χριστού στην εποχή μας.

Μπορούσε να διακρίνει τον γνήσιο εκκλησιαστικό λόγο, να παρουσιάζει μοναδικά την δογματική αυθεντία της Εκκλησίας και να οσφραίνεται τις κοινωνικές τάσεις που έβαζαν την Εκκλησία σε στάση απολογίας.

Είχε το χάρισμα να βλέπει τα σημεία όπου η εκκλησιαστική ιστορία επαναλαμβανόταν, να εντοπίζει την συνοδική έκφραση, τις εκκλησιαστικές δομές και να αγωνίζεται γι’ αυτήν με θάρρος και παρρησία.

Είχε μοναδική ευκολία να παρουσιάζει μεγάλες θεολογικές έριδες σε σχέση με τον αντίκτυπό τους στην κοινωνία. Να συνομιλεί με τον ακαδημαϊκό κόσμο, με τον «κόσμο» εκτός Εκκλησίας.

Μπορούσε να απαντά χωρίς ενδοιασμούς στα δύσκολα ποιμαντικά ζητήματα και κυρίως να μεταφέρει σε κάθε άνθρωπο την διάσταση της προσευχής, την σχέση με το Άγιο Ποτήριο, με τον ίδιο τον Χριστό.

Μπορούσε επίσης να διακρίνει τα ψυχολογικής φύσεως θέματα στους ανθρώπους από την στάση της αμαρτίας, να εντοπίζει και να σώζει ζωές εκεί που αρκετοί κληρικοί έβλεπαν τον διάβολο, χωρίς αυτός να υπάρχει.

Μπορούσε να αποδείξει την έννοια της φιλίας. Στεκόταν δίπλα σου, με ανιδιοτέλεια.

Συμβούλευε και δεν έφευγε ποτέ από την αλήθεια τόσο του Χριστού, όσο και της επιστήμης.

Θα μπορούσε τέλος, αν η μεγάλη δοκιμασία από τον Θεό δεν του στερούσε την επικοινωνία, να βοηθούσε καταλυτικά στην περίοδο της πανδημίας.

Να ξεχώριζε την ουσία, από όλα όσα τόσο περιττά ακούστηκαν, γράφηκαν και δίχασαν τον λαό μας.

Καλέ μου φίλε, συλλειτουργέ εν Κυρίω, αγαπητέ μου Αδαμάντιε,

Ο Κύριος ταχέως αποκαλυπτόταν από την προσωπικότητά σου.

Ταχέως να σε δεχθεί κοντά Του, στο υπερουράνιο θυσιαστήριό Του και εμείς, οι περιλειπόμενοι μένουμε με την μαρτυρία σου, με το πλούσιο συγγραφικό σου έργο, με την ανεπανάληπτη ποιμαντική σου προσφορά.

Χριστός Ανέστη αδελφέ μου!