Πάει κάποιος στον πνευματικό και λέει μερικές αμαρτίες του. Τις ακούει ο πνευματικός, δίδει τη συγχώρηση. Όμως, παρά το ότι τα είπε στον πνευματικό, δεν αισθάνεται συγχωρημένος. Πάει και ξαναπάει στον πνευματικό πάλι και πάλι, αλλά τελικά δεν γίνεται τίποτε. Αυτό σημαίνει –προσέξτε να δείτε- ότι λέει βέβαια κανείς την αμαρτία, αλλά χωρίς να ζεί το βίωμα της ενοχής που είχε ζήσει τότε που έκανε την αμαρτία, και το οποίο το είχε απωθήσει, το είχε σπρώξει κάτω εκεί στο υποσυνείδητο του. Τώρα απλώς λέει το ιστορικό, ότι κάποτε έκανε αυτό. Τι βγαίνει όμως; Σκοπός είναι να έρθει στην επιφάνεια το βίωμα που έσπρωξε – εκείνη η ενοχή, εκείνες οι τύψεις που είχε νιώσει τότε- να το ξαναφέρει όλο αυτό στο συνειδητό του, να το ξαναζήσει, να νιώσει την ευθύνη που φέρει για την αμαρτία που έκανε να τα παρουσιάσει –βίωμα και αμαρτία- ενώπιον της χάριτος του Θεού κατά την εξομολόγηση, για να μπορέσει να τακτοποιηθεί.
Αλλιώς, δεν μπορεί να τακτοποιηθεί. Αυτός είναι ο λόγος που μια τέτοια επιφανειακή εξομολόγηση δεν είναι σωστή εξομολόγηση και γι’αυτό άλλωστε δεν θεραπεύει.π. Συμεών
Κραγιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου