Μάλλον είναι θέμα χρόνου

Το έχω γράψει πολλές φορές... η μεγάλη παγίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι οι εθνικές Εκκλησίες. Διάβασα ότι τον Πατριάρχη Σερβίας κ. Πορφύριο επισκέφθηκε ο Επίσκοπος Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας κ. Σιλουανός. Πόσους Ορθοδόξους επισκόπους έχει η Αυστραλία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αμερική; κλπ. κλπ. 
Όσες και οι εθνικές Εκκλησίες 17 (αν δεν κάνω λάθος, γιατί ξεπετάγονται σαν τις προτεσταντικές), ο εθνοφυλετισμός  λειτουργεί ως «λερναία ύδρα» παντού ανά τον κόσμο.
Ρωτούσε ο απόστολος Παύλος ««Μεμέρισται ο Χριστός;» (Έχει μήπως κομματιαστή ο Χριστός;) η απάντηση από εμένα είναι στο περίπου ναι. Ξεχνούν οι ηγέτες  της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού ότι όλοι οι Ορθόδοξοι είμαστε «Σώμα Χριστού», όπου «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28-29)
Μεγάλο το πρόβλημα του εθνοφυλετισμού, το οποίο δυστυχώς δεν επιλύθηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, εξαιτίας της Ρωσίας, η οποία αποβλέπει να γίνει όχι η 3^η Ρώμη αλλά η 1^η. Το θέμα δεν συζητήθηκε διότι προτίμησαν όλοι αυτοί να έχουν εθνικούς επισκόπους και εκκλησίες παντού.

Σε όλους μας είναι γνωστό πως η Εκκλησία καταδίκασε τον εθνοφυλετισμό στην τοπική σύνοδο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως από τις 29 Αυγούστου μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου 1872, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου Ανθίμου του ΣΤ΄..
Στον «Όρο» της Συνόδου αυτής μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής: «Αποκηρύττομεν κατακρίνοντες και καταδικάζοντες τον φυλετισμόν, τουτέστι τας φυλετικάς διακρίσεις, και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία, ως αντικείμενον τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και τοις Ιεροίς Κανόσι των μακαρίων Πατέρων ημών, οι και την Αγίαν Εκκλησίαν υπερείδουσι, και όλην την χριστιανικήν πολιτείαν διακοσμούντες προς θείαν οδηγούσιν ευσέβειαν… Τους παραδεχομένους τον τοιούτον φυλετισμόν και επ’ αυτώ τολμώντας παραπηγνύναι καινοφανείς φυλετικάς παρασυναγωγάς κηρύττομεν, συνωδά τοις ιεροίς κανόσιν, αλλοτρίους της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και αυτό δη τούτο σχισματικούς…».
Ο η΄ κανόνας της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει «ἵνα μὴ ἐν τῇ πόλει δύο ἐπίσκοποι ὦσιν.»  
Επισημαίνει ο σπουδαίος Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου κ. Ιωάννης: «Το φαινόμενο του εθνικισμού είναι ένα ιστορικά νεώτερο φαινόμενο και η εμφάνιση των εθνικών εκκλησιών –με τη στενή έννοια του όρου- τουλάχιστον στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χρονολογείται κυρίως από τον 19ο αι. με την εμφάνιση των βαλκανικών κρατών. Στο Βυζάντιο, στο πολιτιστικό πλαίσιο του οποίου διαμορφώθηκαν οι Ιεροί Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο εθνικισμός ήταν άγνωστος. Από την άποψη αυτή, η βυζαντινή κοινωνία ήταν πλουραλιστική, αν και τα βασικά πολιτιστικά συστατικά της αποτελούσαν δάνεια κυρίως από τον ρωμαϊκό και τον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμη και οι αυτοκράτορες προέρχονταν από διάφορες εθνότητες. Όταν ο 34ος κανόνας «των αποστόλων», στον οποίο προαναφερθήκαμε, χρησιμοποιεί τον όρο «έθνος» για να περιγράψει μια περιοχή, δεν αναφέρεται σε ό,τι εμείς σήμερα εννοούμε με τον όρο «έθνος». Είναι επομένως εσφαλμένο να χρησιμοποιείται ένας κανόνας, όπως κάνουν κάποιοι Ορθόδοξοι σήμερα, προκειμένου να δικαιώσουν το φαινόμενο των «εθνικών εκκλησιών».
Ας μην εκπλαγούν οι Άγιοι Αρχιερείς μας, αν οι Ρώσοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Σκοπιανοί, Μολδαβοί, και τόσοι άλλοι, ορίσουν Μητροπολίτη Αθηνών δικό τους, και αρχίσουν να κτίζουν ενορίες δικές τους, σε όλη την Ελληνική επικράτεια. Μάλλον είναι θέμα χρόνου.

 Αναστάσιος Κωστόπουλος

 
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία περιλαμβάνει σήμερα τὰ τέσσερα πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα δηλαδή:
– τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως,
– τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας,
– τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας [μὲ ἕδρα τὴν Δαμασκό] καὶ
– τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων,
 
καθὼς ἐπίσης καὶ τὰς λοιπὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας ἤτοι :
– τὸ Πατριαρχεῖο Ρωσσίας [1589],
– τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας [1920],
– τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρουμανίας [1925],
– τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Βουλγαρίας [1953],
– τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Γεωργίας [1990], τοῦ ὁποίου οἱ καταβολὲς εὑρίσκονται στὸν 4ο αἰώνα,
 
καθὼς καὶ τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες :
Κύπρου, Πολωνίας, Ἑλλάδος, Ἀλβανίας, Τσεχίας καὶ Σλοβακίας, καθὼς καὶ τὶς Αὐτόνομες Ἐκκλησίες Φιλλανδίας, Ἐσθονίας, Ουκρανίας και Αχρίδος.