«ΧΤΥΠΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΤΥΠΩ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΧΤΥΠΩ  ΤΗΝ  ΠΟΡΤΑ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ  ΧΤΥΠΩ  ΤΟΥ  ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

             Ο στίχος λαϊκός, άλλη όμως η συνέχεια εδώ, και αλλιώς. Και ιδού. 1929 στην Άρτα βλέπει το φως αυτού του κόσμου ο άνθρωπος του Θεού. 1951 είναι έτοιμος θεολόγος, και της εσωτερικής ιεραποστολής εργάτης ένθερμος. Και ύστερα στην άκρη του κόσμου, Άπω Ανατολή, Ν. Ζηλανδία, πλάι στον οικείο Μητροπολίτη Διονύσιο Ψύχα, Αρχιμανδρίτης Σωτήριος Τράμπας με ειδική ευθύνη διακονίας τον «αγρό του θερισμού» στην Κορέα, «πορεύεται» της Ιεραποστολικής εξόρμησης του Οικουμενικού Πατριαρχείου «εργάτης» ταπεινός.  Και στην Ινδονησία, την Ινδία, το Χονγκ-Κονγκ, τη Σιγκαπούρη μαζί και πλάι του αητός. Σε λίγο Β. Επίσκοπος Ζήλων μόνιμα, σταθερά, συστηματικά στην ορθόδοξη Άμπελο του Θεού στην Κορέα, Μητροπολίτης Ζήλων, Μητροπολίτης Κορέας ως το 2004. Είναι ήδη 75 και παραδίδει ευτυχής στο Μητροπολίτη Αμβρόσιο, αληθινό Επίσκοπο εποχής !

      Πλην δεν «εφησυχάζει», ως θα ήταν νοητό, συνεχίζει ακόμα 18 χρόνια δημιουργικά. Μητροπολίτης Πισιδίας, ΝΑ Μικρά Ασία, λίγο πάνω από την Αττάλεια-Τουρκία-όπου από τα χρόνια της πρώτης περιοδείας του Απ. Παύλου, υπάρχει ενδιαφέρουσα χριστιανική σπορά. Αυτό τον καιρό μάλιστα είχε μεγάλη χαρά που εδώ-Σίδη-έμελλε να εγκαινιάσει έτοιμο και αγιογραφημένο εις τιμήν του Απόστολου των Εθνών φερώνυμο κομψοτέχνημα Ναό. Οι σάλπιγγες του ουρανού όμως ήχησαν : «Ώρα για πάνω», στον κατάλευκο μέσα κι έξω στα 93 του Μητροπολίτη Πισιδίας, τ. Ζήλων, τ. Κορέας μακαριστό Σωτήριο-Τράμπα. 11 Ιουνίου 2022, Σάββατο των ψυχών, παραμονή Πεντηκοστής, κάθε άλλο παρά τυχαίο!

«Έχοντας τελέσει το δρόμο, και τηρήσει την πίστη»-2Τμ.4.8- «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος», πέταξε για τον ουρανό ! Και μην ειπεί κανείς πως με όλα αυτά δεν πήγε ίσια στην πόρτα του Θεού, την πόρτα του Παράδεισου ! «Όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε Δόξα σοι». Χτύπησε. Του άνοιξαν. «Ιδού εγώ και τα παιδία ! Το αμπέλι Σου Κύριε στη μακρινή Κορέα, και αλλού που το Πνεύμα Σου το Άγιο με έστησε ποιμένα ταπεινό». Μην πει και ότι η άβυσσος της Αγάπης δεν επικύρωσε. «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαρά του Κυρίου σου» ! -Ματ.25,23

      Ποιος που διάβασε στα της απλής, της ταπεινής ως η όλη ζωή του κηδείας του, πως : «Μόνον επιτραχήλιο και ωμοφόριο, τα οποία φορούσε στις καθημερινές Ακολουθίες της Ιεράς Μονής, κατά τις οποίες εκτελούσε χρέη εφημερίου, και το ξύλινο εγκόλπιό του». Ποιος που πρόσεξε πως :, «Ομιλίες δεν έγιναν, γιατί ο αοίδιμος ρητώς είχε δηλώσει στην διαθήκη του να μην εκφωνηθούν». Έτι δε, ποιος που είδε σε αναρτημένες φωτογραφίες τη λίαν εύγλωττη σιωπή της ευλάβειας, την ευδιάκριτη χαρμολύπη στα πρόσωπα του προεξάρχοντα της τελετής Αγίου Κορέας Αμβροσίου, όλων των κληρικών, και του πλήθους των πιστών του αμπελιού του Θεού, τι θαύμα, τι θαυμάσιο, τι θαυμαστό, στη μακρινή Άπω Ανατολή-Κορέα-που τον κατευοδώνουν στην τελευταία επίγεια του σώματος κατοικία, μπορεί να αμφιβάλλει ότι έτσι έχουν τα περί αυτού; 

     Εδώ η επικύρωση έρχεται από «περιλειπόμενα» υψηλά, απ’ το ακόλουθο του συνηλικιώτη, συμφοιτητή, και σύμψυχου στα ωραία κι αληθινά της νιότης έργα Ιησού Χριστού, και μετά ταύτα Αγίου Αλβανίας Αναστασίου. «Βαθύτατη θλίψη μᾶς συνέχει ἀπό τήν ἀναγγελία τῆς ἐκδημίας τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Πισιδίας Σωτηρίου, προσφιλέστατου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, μέ τόν ὁποῖο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς συνέδεσε ἀπό τά φοιτητικά μας χρόνια, ἀδιάσειστη πνευματική φιλία 75 ἐτῶν. Κατά τό διάστημα αὐτό διακονήσαμε εἰς διαφόρους τομεῖς μέ ἀλληλοκατανόηση καί ἀμοιβαία στήριξη, «σύμψυχοι τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλ. 2,1). Ὁ ἐκδημήσας Ἱεράρχης διεκρίνετο διά τή σοβαρότητα, τήν ἀκεραιότητα, τήν αὐταπάρνηση, τή συνέπεια καί τήν ἀποτελεσματικότητα εἰς οἱαδήποτε ἐκκλησιαστική ἀποστολή εἶχε ἀναλάβει. «Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, νά τό μεγάλο σύνθημά σου. / Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ τά πρῶτα χρόνια ὡς τά στερνά σου». Ὁ γνωστός αὐτός στίχος τοῦ Βερίτη, πού ἐμπνέεται ἀπό τόν Ἀπ. Παῦλο καί ἀναφέρεται εἰς τόν π. Εὐσέβιο Ματθόπουλο, συνοψίζει καί τήν πορεία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σωτηρίου. Ἡ προσφορά του εἰς τήν ἐσωτερική καί ἐξωτερική ἱεραποστολή ὑπῆρξε πολύκαρπη. Ἀκτινοβολοῦσε τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἑλκύοντας ἀναρίθμητες ψυχές εἰς τήν ὁλόφωτη βασιλεία τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης».

       «Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, νά τό μεγάλο σύνθημά σου. / Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ τά πρῶτα χρόνια ὡς τά στερνά σου» ! Ήταν τότε που ο εκπληκτικός νεαρός θεολόγος Αναστάσιος Γιαννουλάτος μας συνάρπαζε στις Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες. Τότε που τραγουδούσαμε «μια ψυχή ένας παλμός, και μια καρδιά-όλοι ενός πατέρα είμαστε παιδιά» ! Ήταν τότε που ο έτερος νεαρός θεολόγος, μακαριστός Τράμπας πια, ήρεμος, μειλίχιος, άλλη χάρη, μας συνάρπαζε ως Κυκλάμινα. Ήταν τα χρόνια Σεραφείμ Παπακώστα, ευλογία Ευσέβιου Ματθόπουλου, είχε φτερώσει «η Εσωτερική Ιεραποστολή», «η εκκλησιαστική παρεμβολή» της «Ζωής» ! Γιατί «θάβεται» αυτό;  

     Ήταν τότε που τι παράξενο, κυκλοφορούσε μεταξύ μας το ακόλουθο ανέκδοτο, μια τάχα μου συνομιλία ανάμεσα σε δυο Ακαρνάνες στρατιώτες του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στον πόλεμο της Κορέας. «Σέντσαν -σε έντυσαν- μέντσαν, τσάλλς -τους άλλους- τσέντσαν; Τσέντσαν. Κοίτα να για πότε οι Έλληνες «έμαθαν» τα … Κορεάτικα» ! Κι εμείς πληροφορούμασταν πως δυο στρατιωτικοί ιερείς του ίδιου εκστρατευτικού, Αρχιμανδρίτες π. Χαρίτων Συμεωνίδης, και π. Ανδρέας Χαλκιόπουλος, της ίδιας «εκκλησιαστικής παρεμβολής»-είχαν πιάσει αλληλοδιάδοχα το νήμα της πάλαι ρωσικής Ιεραποστολής στην Κορέα, και αναπτέρωναν την πίστη της εκεί μικρής ορθόδοξης κοινότητας … Για να έρθει-1975 και εξής- εντεταλμένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου να συνεχίσει σταθερά, συστηματικά, «από το χρέος μη κινώντας» … ως Αρχιμανδρίτης αρχικά, Επίσκοπος Ζήλων στη συνέχεια, και Μητροπολίτης Κορέας τελικά ο μακαριστός Σωτήριος Τράμπας. 

      Για λίαν έγκυρα, πλήρη, και συστηματικά, στοιχεία ένα κλίκ στο «Εκκλησία της Κορέας», και θα δει, θα διαβάσει, και θα καταλάβει πολλά δια χειρός του εγκρατούς Μητροπολίτη Αμβρόσιου, που συνεχίζει και θαυμάσια και ως πρέπει στις μέρες μας το «πορευθέντες» του Χριστού. Τέλος εδώ που τα λέμε, ο πίνακας Αγιοκατατάξεων, μήπως πρέπει ν’ ανοίξει σελίδα και κατά εδώ; Αμήν !  

Αθανάσιος Κοτταδάκης