Διττή βαρυσήμαντη προφητεία - Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

 
 Διττή βαρυσήμαντη προφητεία

«Πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 8,11-12)

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Ὅσοι ἀπὸ μᾶς, ἀγαπητοί μου, δὲν μᾶς ἀ­ξί­ωσε ὁ Θεὸς νὰ πᾶμε στοὺς Ἁγίους Τό­πους, μποροῦμε τώρα νοερῶς νὰ βρεθοῦ­με ἐκεῖ· μᾶς βοηθεῖ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 8,5-13). Μᾶς μεταφέρει μὲ τὰ φτερὰ τῆς φαν­τασίας ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς καὶ ἡ χαριτωμένη «λίμνη Γεννησαρὲτ» ἢ «θάλασσα τῆς Γαλιλαίας τῆς Τι­βεριάδος» (Λουκ. 5,1. Ἰω. 6,1· 21,1). Ἐκεῖ στ᾽ ἀκρογιάλια τῆς λί­μνης αὐτῆς ὁ μεγάλος ψαρᾶς, ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐρχόταν τακτικὰ καὶ ἔρ­ριχνε τὰ πνευματικά του δίχτυα, γιὰ νὰ συλλαμβά­νῃ τοὺς λογικοὺς ἰχθῦς εἰς ζωὴν αἰώνιον.

* * *

Ἐκεῖ λοιπὸν εἶνε καὶ ἡ πόλις «Καπερναοὺμ ἡ παραθαλασσία» (Ματθ. 4,13). Οἱ κάτοικοί της ἦταν βέβαια ὅλοι Ἰουδαῖοι, ὑπῆρχε ὅμως ἐκεῖ τότε καὶ ἕνας μὴ Ἰουδαῖος· δὲν ἦταν ἀ­πόγονος τοῦ Ἀβραὰμ τοῦ Ἰσαὰκ τοῦ Ἰακώβ, τῶν μεγάλων πατριαρχῶν τῆς παλαιᾶς δι­αθήκης· δὲν εἶχε γνωρίσει τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἦταν εἰδωλολάτρης. Βρέθηκε ἐκεῖ λόγῳ θέ­σεως, ὡς ἀξιωματικὸς τῶν λε­γεώνων τῆς ῾Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορί­ας. Εἶχε τὸ βαθμὸ τοῦ ἑκατοντάρχου, τοῦ λοχαγοῦ· ἦταν ὁ φρού­ραρχος διοικητὴς τῆς Καπερναούμ. Διότι τότε τὸ σπαθὶ τῆς ῾Ρώμης κυρι­αρχοῦσε σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο.
Αὐτὸς ὅμως ὁ ῾Ρωμαῖος εἰδωλολάτρης ἦταν –προσέξτε– ὁ καλύτερος ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἰου­δαίους, ὄχι μόνο τῆς Καπερναοὺμ ἀλλὰ ὅλου τοῦ Ἰσραήλ! Δὲν τὸ λέω ἐγώ· αὐτὴ εἶνε ἡ κρίσις τοῦ Χριστοῦ (βλ. ἔ.ἀ. 8,10). –Εἰδωλολάτρης αὐ­τός, θὰ πῆτε, ἦταν ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἰουδαίους; Ναί, διότι τὸν στόλιζαν τρεῖς μεγάλες ἀρετές. Εἶχε μιὰ ἀγάπη μεγάλη, ἀφοῦ φρόν­τι­ζε γιὰ ἕνα δοῦλο του, σὲ καιρὸ ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν τοῦ ἔδιναν καμμιά σημασία. Εἶχε ἀκόμη μιὰ πίστι βουνό· πίστευε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε πιὸ δυνα­τὸς ἀπ᾽ ὅλους τοὺς βασιλιᾶδες τῆς γῆς, ἀκόμη κι ἀπὸ τὸν καίσαρα. Εἶχε τέλος μία ταπείνωσι θαυμαστή· μολονότι ἀξιωματοῦ­χος τῆς κραταιᾶς ῾Ρώμης, ποὺ τὴν ἔτρεμαν ὅ­λοι, αὐτὸς θεωροῦσε τὸν ἑαυτό ἕνα τίποτα μπροστὰ στὸ Χριστό, τὸν βασιλέα τοῦ κόσμου.
Γι᾽ αὐτὸ στὴ ζυγαριὰ τοῦ Κυρίου αὐτὸς ἦ­ταν ἀνώτερος. Ἀλλιῶς ζυγίζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀλλιῶς ὁ Χριστός. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὄχι μόνο τὸν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ καὶ τὸν βραβεύει θεραπεύοντας αὐτοστιγμεὶ τὸν ὑπηρέτη του. «Ὕπαγε», τοῦ λέει, «καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι», νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ ζήτησες (ἔ.ἀ. 8,13).
Ἐξ ἀφορμῆς ὅμως αὐτοῦ τοῦ ἑκατοντάρχου ὁ Χριστὸς εἶπε μιὰ προφητεία, ποὺ ἐκ­πληρώνεται καὶ σήμερα. Ἀκοῦστε τὰ λόγια του· «Πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥ­ξουσι (=θὰ ἔλθουν) καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβρα­ὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐ­ρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσον­ται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (ἔ.ἀ. 8,11-12). Δύο σκέλη ἔχει ἡ προφητεία, δύο πράγματα λέει.
Τὸ ἕνα εἶνε, ὅτι θά ᾽ρθουν πολλοὶ ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ ἀπὸ τὴ δύσι καὶ θ᾽ ἀξιωθοῦν νὰ εἰσέλθουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Θά ᾽νε ψυ­χὲς ποὺ ποτέ τους δὲν εἶ­δαν καὶ δὲν ἄκουσαν τὸ Χριστό, δὲν εἶχε πατήσει ἐκεῖνος στὰ ἐδάφη τους. Ποιοί εἶνε οἱ ἐκ δυσμῶν; εἶνε Ἕλ­­ληνες, Εὐρωπαῖοι, Ἀμερικανοί…, ὅ­λος ὁ δυτι­­κ­ὸς κόσμος. Καὶ οἱ ἐξ ἀνατολῶν; εἶνε ῾Ρῶ­σοι, Σλάβοι, Κινέζοι, Ἰνδοί, Ἀφρικανοί…, ὅλος ὁ ἀ­νατολικὸς καὶ ὁ τρίτος λεγόμενος κόσμος. Οἱ ἐκλεκτοὶ ἀ­πὸ αὐτούς, λέει, θὰ ᾽ρθοῦν κοπάδια – κοπάδια ἀπὸ μακρινὲς χῶρες καὶ θὰ πέσουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ θὰ τὸν προσ­κυνήσουν. Αὐτὴ ἡ προφητεία ἔχει ἐκπληρωθῆ καὶ ἐκπληρώνεται. Δὲν ἦταν μόνο ἐκεῖνος ὁ εἰ­δωλολάτρης ἑκατόνταρχος· εἶνε καὶ ἄλλοι, ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι.
Ἕνα παράδειγμα. Θά ᾽χετε ἀκούσει γιὰ τὸν Γκάντι, τὸν ἀναμορφωτὴ τῶν Ἰνδιῶν ποὺ ξεσή­­κωσε ἑκατομμύρια κόσμο καὶ τοὺς ἐλευθέρω­σε ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῶν Ἄγγλων. Λίγο προτοῦ νὰ δολοφονηθῇ, ἔγινε μιὰ τελετὴ πρὸς τιμήν του καὶ τέλος αὐτὸς εἶπε ταπεινὰ λίγα λόγια· ※ Τὰ ἐγκώμια, ποὺ ψάλατε, δὲν ἁρμόζουν σ᾽ ἐμένα· ἡ χώρα μας ὀ­φείλει εὐγνωμοσύνη σὲ Ἕναν ποὺ δὲν πάτη­σε ποτέ στὶς Ἰνδίες, καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Χρι­στός. Οἱ ἰδέες ποὺ κήρυξα (περὶ ἀδελφότητος, δικαιοσύνης, ἐλευθερίας…) εἶνε ὅλες ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιό του. Δόξα στὸ Χριστό!… Ἀκοῦστε σὲ ἐλεύθερη ἀπόδοσι μερικὰ ἄλλα ἀποφθέγματά του·
Ἂν στὸν ἀγῶνα μένῃς μόνος ἀλλὰ κατέχῃς τὴν ἀλήθεια, τότε ἐσὺ μαζὶ μὲ τὴν ἀλήθεια ἀποτελεῖτε τὴν πλειοψηφία.
Ἂν λείψῃ ἡ πλεονεξία μερικῶν, φτάνουν αὐτὰ ποὺ παράγει ἡ γῆ γιὰ νὰ καλύψουν τὶς ἀνάγκες ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἔλλειψι ἀνοχῆς ταράζουν τὴν ψυχὴ καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ κρίνουμε σωστά.
Ὁ Χριστὸς εἶνε καλὸς καὶ τὸν ἀγαπῶ, ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ τοὺς «χριστιανούς», γιατὶ αὐτοὶ δὲν μοιάζουν στὸ Χριστό.
Νά ἕνας ποὺ δὲν ἦταν βαπτισμένος Χριστι­ανός, ἀλλὰ μπορεῖ ν᾽ ἀνήκῃ σ᾽ αὐτοὺς ποὺ «ἥ­ξουσι ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰα­κὼβ» στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐ­τός· θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς ἀναφέρω καὶ ἄλ­λους ποὺ πέφτουν καὶ προσκυνοῦν τὸ Χριστό.
Στὸ δεύτερο ὅμως σκέλος τῆς προφητεί­ας ὁ Χριστὸς εἶπε λόγο φοβερό, ὅτι «Οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον…» (ἔ.ἀ. 8,11-12). Ὁ Θεός, ἐνῷ θ᾽ ἀγκαλιάσῃ αὐτοὺς ποὺ εἶνε μακριὰ κ᾽ ἐμεῖς τοὺς περιφρονοῦμε, τοὺς ἀγρίους τῆς Ἀφρικῆς καὶ τοὺς Ἰνδοὺς καὶ τοὺς Κινέζους καὶ ἄλλα ἔθνη, θὰ πάρῃ φραγγέλλιο, βούρδουλα, καὶ θὰ βγά­λῃ ἔξω τοὺς «υἱοὺς τῆς βασιλείας»! Ἀκοῦτε; Δὲν εἶνε δικά μου λόγια. Ὁ γλυκὺς Ναζωραῖ­ος, ποὺ εἶνε ὅλος ἀγάπη, ἐδῶ γίνεται σὰν ἄ­γρια θάλασσα καὶ λέει «ἐκβληθήσονται» ἔξω.
Καὶ ποιοί εἶνε «οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας»;
Ἦταν πρῶτα – πρῶτα ὁ παλαιὸς Ἰσ­ραήλ, ὁ ἐκ­λεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ συναγωγή, οἱ Ἑ­βραῖοι ποὺ τὸν ἀρνήθηκαν καὶ τὸν σταύρωσαν.
Καὶ μετά; Ἐμένα ῥωτᾶτε; Εἶνε ὅσοι ἀπὸ τὸν νέο Ἰσραήλ, τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, λησμόνησαν τὶς ὑποσχέσεις ποὺ τοῦ ἔδωσαν· πολλοὶ ἀπὸ μᾶς δη­λα­δή! Ἀκοῦτε τὸν ἱ­ε­ρέα πῶς ἀρχίζει τὴ Λειτουργία; «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος…». Αὐτῆς «τῆς βασιλείας υἱοὶ» εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι. Μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα γίναμε «υἱοί», πρίγ­κιπες, βασιλόπουλα· γιατὶ αὐτὸς ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα λάμ­πει σὰν τὸν ἥλιο. «Υἱοὶ τῆς βασιλείας» εἴμαστε· καὶ ὡς «υἱοὶ τῆς βασιλείας» θά ᾽πρεπε νὰ ζοῦ­με μιὰ ζωὴ ὑψηλότερη, πνευματική, ὑπερ­άνω παθῶν· πάνω ἀ­πὸ τὴ σάρκα, τὸ χρῆμα, τὶς φιλο­δοξίες, τὶς ἰ­διοτέ­λειες καὶ τὰ συμφέροντα. Ζοῦμε λοιπὸν ἔτσι; Ὄχι δυστυχῶς.
Γι᾽ αὐτὸ ὅπως τότε ὁ ἑκατόνταρχος ἔτσι καὶ τώρα στὴ ζυγαριὰ τοῦ Θεοῦ ζυγίζουν περισσότερο κάποιοι ἄλλοι. Ποιοί; ἕνα, δύο, τρία παραδείγματα καὶ τελείωσα.
• Κάτω στὴν Ἀφρικὴ βλαστήμια δὲν ἀκούγε­ται. Ἐδῶ ὅμως, ποὺ λατρεύουμε τὴν ἁγία Τρι­άδα, κ᾽ ἔχουμε μάνα τὴν Παναγία καὶ προστά­τες τοὺς ἁγίους, δὲν περνάει λεπτὸ χωρὶς ν᾽ ἀ­κουστῇ βλαστήμια. Μιὰ τηλεφωνήτρια στὸ κέν­τρο ἔφριξε ἀπὸ τὶς χιλιάδες βλαστήμιες στὰ τηλέφωνα. Νά γιατί «οἱ υἱοὶ τῆς βασι­λείας ἐκ­βληθήσονται» ἔξω· γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ 1922 χάσα­με τὴ Μικρὰ Ἀσία, μὲ τὴ σκούπα μᾶς πέταξε.
• Στὴ Θρᾴκη (Ξάνθη, Κομοτηνή, Ἕβρο), ποὺ ζοῦν καὶ οἱ Πομάκοι, δὲν θὰ δῆτε γυναῖκα γυμνή· εἶνε ὅλες ντυμένες ἀπ᾽ τὸ λαιμὸ μέχρι κάτω. Ἐδῶ καὶ στοὺς ναοὺς –«ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος» (Γέν. 28,17)– μπαίνουν γυμνές, λὲς καὶ βρίσκονται σὲ πλατεῖα, κινηματογράφο, καμπα­ρὲ ἢ χοροδιδασκαλεῖο· κανείς δὲν στέκεται στὴν εἴσ­οδο νὰ τὶς ἐμποδίσῃ. Γι᾽ αὐτὸ «οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται» ἔξω.
• Θέλετε κάτι ἀκόμα; Στὴν Ἀλβανία μέσα σὲ τριάντα χρόνια ὁ πληθυσμὸς αὐξήθηκε· ἀπὸ 800.000 ἔγιναν δυόμισυ ἑκατομμύρια! Κά­θε σπί­τι ἔχει τέσσερα, πέντε, ἕξι, ἑφτὰ παιδιά. Ἐδῶ, ποὺ ζοῦν «οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας»; Ἔ, τώ­ρα μοῦ ᾽ρχεται νὰ πάω στὸ κελλί μου νὰ κλάψω. Ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκά­νια καὶ στὸν κό­σμο. Ἐδῶ γίνον­ται ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐκτρώ­σεις. Οἱ «υἱοὶ τῆς βα­σιλείας» κατώτεροι ἀπὸ μωαμεθα­νοὺς καὶ ἀθέους. Δὲν μᾶς σῴζουν οἱ ἐκκλη­σιές, τὰ κωδω­νοστάσια, οἱ τελετές. Θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεός, θὰ πέσῃ βούρδουλας· «ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον».

* * *

Τί θὰ κάνουμε; Νὰ συναισθανθοῦμε, ἀδελφοί μου, τὴν κατάστασί μας, νὰ μετανοήσουμε γι᾽ αὐτήν. Νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἑκατόν­ταρχο.

Ὦ Κύριε, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θε­οτόκου δῶσε μας μετάνοια, ὥστε ἡ προφητεία αὐτὴ νὰ μὴν ἐφαρμοστῇ καὶ σ᾽ ἐμᾶς τοὺς ταλαιπώρους καὶ δυστυχεῖς Ἕλληνες· ἀμήν