«ΤΟΙΝΥΝ ΕΞΕΡΧΩΜΕΘΑ ΕΞΩ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗΣ ΤΟΝ ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΕΡΟΝΤΕΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΤΟΙΝΥΝ  ΕΞΕΡΧΩΜΕΘΑ  ΕΞΩ  ΤΗΣ  ΠΑΡΕΜΒΟΛΗΣ

ΤΟΝ  ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΝ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΦΕΡΟΝΤΕΣ»

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

         Ο ανωτέρω στίχος -13,13- της προς Εβραίους Επιστολής και σε λόγο νεοελληνικό για τους πιο απλούς: «Ας πάμε, λοιπόν, κι εμείς έξω από το στρατόπεδο κοντά του, κι ας υποστούμε τον ίδιο με το Χριστό εξευτελισμό». Αποτελεί την καλύτερη έκφραση της επιχειρούμενης σήμερα αδελφικής εξόδου της Ορθοδοξίας στη Ρωμαιοκαθολική, τη λοιπή Χριστιανοσύνη και το σύγχρονο κόσμο ευρύτερα! Λαμβανομένου μάλιστα υπόψη αυτού που ανεπαισθήτως(;) συνήθως παρακάμπτεται από τους εραστές της ακινησίας και της αυτό-περιχαράκωσης της. Ότι, ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αεί ων, και ωσαύτως ων» άμεσα παρών στην Εκκλησία! Και, καλό είναι να μην «προεξοφλούν τις αποφάσεις Του ! Καλό είναι να … αφήνουν και κάποια σοβαρά θέματα στην κρίση της ανεξιχνίαστης Αγάπης Του!

    Γιατί : 1α. Στο κλασσικό χωρίο της Α΄ προς Κορινθίους 13,1-13 η Αγάπη μεταξύ άλλων μπαίνει πάνω από την Πίστη-«Κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα»-στ.2. Και πάνω από το Μαρτύριο, δηλαδή, την αιμάτινη Αγιοσύνη και τα κατ’ αυτήν. «Κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί-κι αν γίνω Άγιος Μάρτυρας, δηλαδή-αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί»-στ.3. Και, 1β. «Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία, η πίστη, η ελπίδα, κι η αγάπη. Κι απ’ αυτά το πιο σπουδαίο είναι η Αγάπη»-στ.13. 

    Γιατί : Στο επίσης κλασσικό χωρίο για την ποιότητα των διαλόγων, τη δυνατότητα ενότητας, και το ενδεχόμενο ενώσεως της διασπασμένης ιστορικής χριστιανοσύνης. «Αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος εστίν η κεφαλή ο Χριστός» - «Έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή, το Χριστό»-Εφ.4,15. Η Αλήθεια-Πίστη βυθίζεται και βαπτίζεται κυριολεκτικά στην άβυσσο της Αγάπης της Εκκλησίας, που οφείλει να είναι σαν αυτή της κεφαλής της, του Χριστού, ήγουν, θυσιαστική, πράγμα άκρως απαραίτητο, όσο και η σωτηρία του όποιου άλλου, για τον οποίο έχει χύσει το αίμα του ο Χριστός! Με άλλα λόγια, όταν μιλάς με τον ξεστρατισμένο, τραυματισμένο, δοκιμασμένο άλλο αδελφό σου, και εκείνον πέρα από την πίστη σου πρέπει να έχει ανεξάντλητα όρια η αγάπη σου για τη σωτηρία του, να φτάνει αυτά της αγάπης του Χριστού.

      Και, εδώ είναι που κολλάει το άλλο χωρίο. «Δει γαρ και αιρέσεις και σκάνδαλα εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται» - «Είναι ανάγκη να παρουσιάζονται και διαιρέσεις μεταξύ σας για να φαίνονται ανάμεσα σας αυτοί που πιστεύουν-αγαπούν ειλικρινά» -1Κορ.11,19. Με άλλα λόγια η ποικιλία των απόψεων, ακόμα και αυτών των αιρετικών είναι φυσικό παρεπόμενο στην ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας και έχει στόχο και σκοπό.

       Και, εδώ έχει κάποια όχι τυχαία θέση για την «οικονομία» -για το πλάτεμα της Αγάπης- της Εκκλησίας-επί του προκειμένου, της Ορθοδοξίας, το γραφόμενο από Αναστάσιο Σιναϊτη ότι: «Η Εκκλησία αποτελεί εκούσιο μέγεθος συγκατάβασης προς σωτηρία τινών επιτελουμένη»! Είναι επέκταση και εξειδικευμένη μορφή της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του κόσμου και την ανακαίνισή του.

     Και, το γραφόμενο σε ανύποπτο χρόνο, πολύ πριν την κινητικότητα των διαλόγων, από τον αείμνηστο Καθηγητή μας -Θεολογική ΕΚΠΑ -Αμίλκα Αλιβιζάτο ότι: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς «οἰκονομίας». Και η «οἰκονομία» εἶναι περισσότερο μία χαρισματική, δυναμικὴ καὶ δημιουργικὴ ἀρχή, παρὰ μία ἀρχὴ μὲ νομικὸ χαρακτήρα».

     Και, το γραφόμενο από τον επίσης αείμνηστο Καθηγητή μας Ιωάννη Καρμίρη δεχόμενο την «ύπαρξη «ecclesia extra ecclesiam» - «εκκλησία έξω από την εκκλησία»- ως πραγματικότητα και κατάσταση στην Εκκλησία, και πιο πολύ, χριστιανών “extra muros”, έξω από τα τείχη-όρια της Εκκλησίας, αφού και έξω από αυτά υφίσταται και ενεργεί μυστικά η σωτήρια χάρη του Θεού», λαμβανομένου πολύ σοβαρά υπόψη ότι. «Το Πνεύμα -το Άγιο- όπου θέλει πνέει»-Ιω.3,8.

       Τέλος. Και εδώ έχουν κάποια όχι τυχαία θέση και τα γραφόμενα : 1. Ως ορθόδοξοι ασφαλώς και γνωρίζουμε, «που είναι η Εκκλησία, δεν έχουμε όμως την εξουσία να εκφέρουμε κρίση και να πούμε, που δεν είναι η Εκκλησία»-Παύλος Ευδοκίμωφ 2. «Είναι αλήθεια πως οι άγιοι με το ύψος της πνευματικής τους ζωής πέρασαν πέρα από τα τείχη που μας χωρίζουν, τείχη που σύμφωνα με το σπουδαίο λόγο του Μητροπολίτη Κιέβου Πλάτωνα δεν φτάνουν μέχρι τον ουρανό». 3. «Η ενότητα είναι αφενός ήδη κάτι το δεδομένο, και αφ΄ ετέρου κάτι που πρέπει να επιτύχουμε». π. Σέργιος Μπουλγκάκωφ. Και 4. Το και ωραιότερο ίσως. «Η ανώτερη και πολλά υποσχόμενη «οικουμενική αρετή» είναι η υπομονή». από τον πρύτανη της Ορθόδοξης Θεολογίας στον 20^ο αιώνα π. Γεώργιο Φλορόφσκυ.

 Όπως γράφει τόσο υπέροχα ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης που η Β΄ Οικουμενική ονομάζει «πατέρα πατέρων» ... «Κάθε όριο περιέχει στην ουσία του ένα επέκεινα, την υπέρβασή του! Ένας μόνος τρόπος υπάρχει να γνωρίζουμε πραγματικά: Να τείνουμε ασταμάτητα πέρα από το γνωστό»! και  Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επισημαίνει το ακόλουθο καίριο. «Είμαστε εκτεθειμένοι σε κολασμό, όχι μόνο για το κακό που διαπράξαμε, αλλά και για το καλό που παραλείψαμε, και για το ότι δεν αγαπήσαμε τον πλησίον».

Καλή εβδομάδα.

Αθανάσιος Κοτταδάκης