Η Καλύτερη Μέρα - Διασκευή απ’ τον ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η Καλύτερη Μέρα

 «Για έναν ψηλό, σκυφτό, ηλικιωμένο άντρα...»

 Μόνος ο Γιάννης πια (μετά την αναχώρηση της Κατερίνας του εδώ και μια επταετία) μέσα στο μεγάλο και άδειο σπίτι του (φύγαν στα σπίτια τα δικά τους τα παιδιά) ανακαλύπτει μια μέρα σε ένα ντουλάπι (που φύλαγε η μακαρίτισσα όλα τα χαρτιά και τα βιβλία των παιδιών τους, τρία τον αριθμό, ζωή να ‘χουν) ένα μεγάλο τετράδιο-ημερολόγιο του Δημήτρη, του μεγάλου γιου τους. Δεν το ‘ξερε ότι ο γιος τους κρατούσε ημερολόγιο! Το πιθανότερο είχε επηρεαστεί απ’ αυτόν, αφού όλοι στο σπίτι ήξεραν... «το ημερολόγιο του μπαμπά» που ήταν κλειδωμένο στο ντουλάπι με την τζαμένια πόρτα. Το ξαναθυμάται κι αυτός και ξεκλειδώνει, το παίρνει και ρίχνεται στο διάβασμα.

Άρχισαν οι αναπολήσεις και οι ψιλοστεναχώριες από την ανατάραξη των αναμνήσεων... Θυμήθηκε πολλά. Ξανάρθαν στο νου του ευχάριστα και δυσάρεστα. Και να έρχεται μπροστά του μια σελίδα με μια μικρή, σχεδόν ελάχιστη, καταγραφή: Σάββατο, 19 Ιουνίου 1977 «Χαράμισα όλη την ημέρα ψαρεύοντας με τον Δημήτρη... Αποτέλεσμα... μηδέν.

Δεν πιάσαμε σχεδόν τίποτα». Πότε να ήταν άραγε και με ποια αφορμή αυτό το ψάρεμα; Δεν θυμάται... Πλέον ο νους δεν δίνει τέτοιες... δευτερεύουσες πληροφορίες! Όμως με ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτος περιέργεια ψάχνει να βρει σαν τι να έγραψε στο δικό του ημερολόγιο και ο Δημήτρης για εκείνη την ημέρα! Και τότε βλέπει, και κλαίει από χαρά, ότι ο γιος του έβλεπε αλλιώς τα γεγονότα! «Σήμερα δεν είχα μάθημα και παρακάλεσα τον μπαμπά να πάμε μαζί για ψάρεμα και δέχτηκε όλος χαρά. Ήταν από τις καλύτερες ημέρες της ζωής μου».

Λοιπόν όλοι οι γονείς δεχτείτε το και "περπατήστε" το...

Δεν χαραμίζεται ο χρόνος που περνάει ο γονιός με τα παιδιά. Μπορεί να είναι βαρετό να ακούς διηγήσεις αδιάφορες από το σχολείο και λεπτομέρειες ανούσιες κι εσύ να πλήττεις ακούγοντας, πώς πέρασαν σήμερα στο σχολείο, όμως με όλα αυτά χτίζεται σχέση, με θεμέλιο που είναι η εκτίμηση και η αγάπη. Ίσως δεν φαίνεται... κάτι τέτοιο! Αλλά κανένα θεμέλιο δεν φαίνεται!

Η επικοινωνία, η τριβή και τα παιχνίδια με τα παιδιά δεν είναι χρόνος πεταμένος. Μπορεί να βαριέσαι παίζοντας και να εύχεσαι από μέσα σου τον τελειωμό του παιχνιδιού, όμως για τα παιδιά όλο αυτό αποτελεί σύνδεσμο και συνάφεια, που θα γεννήσει "αύριο" εμπιστοσύνη και κατ’ επέκταση αίτηση συμβουλής στην απορία, το δίλημμα, και το αδιέξοδο που τυχόν θα βρουν στην ζωή τους! Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι μας «ακούμε μόνον όσους εμείς εμπιστευόμαστε». Και η εμπιστοσύνη είναι υπόθεση που χτίζεται δύσκολα και με κόπο, σε όλες τις σχέσεις, και χάνεται σε μια στιγμή από ένα κρύο λόγο και από μία συμπεριφορά "υπηρεσιακή" και αδιάφορη.

Και σ’ όλα αυτά, μαζί με αυτά, και πριν από αυτά, η κάθε μέρα, για μια και μόνο φορά, θα έρχεται μπροστά μας. «Οὐκ ἐστι τήν αὐτήν ἡμέραν, δίς ἐν τῷ βίῳ θεάσασθαι», δηλαδή «Δεν πρόκειται να δεις ποτέ για δεύτερη φορά την ίδια ημέρα στη ζωή σου». Εκείνη η 19^η Ιουνίου 1977 έγινε και έμεινε σημαδιακή μέσα στην ψυχή ενός παιδιού, γιατί του ήταν από τις καλύτερες ημέρες της ζωής του!

Ο χρόνος της ζωής αποκτά κύρος μοναδικό, γιατί σ’ αυτόν μπορεί κανείς να γράψει "αναλλοίωτα". Να γράψει επιτυχίες. Να γράψει λάθη. Να γράψει αλήθειες. Να γράψει ψέματα ίσως. Όμως να γράψει! Και το σπουδαιότερο απ’ όλα: Να γράψει ΑΓΑΠΗ. Ό,τι γράφεται από αγάπη και με αγάπη, γράφεται πρώτα στο βιβλίο του Θεού και έτσι μένει αναλλοίωτο.

Γράφεται ύστερα μέσ’ της καρδιάς τα "φύλλα" και μένει εκεί ως περιουσία, που φέρνει "ζέσταμα" στις κρύες της ζωής ημέρες.

Κάθε ημέρα είναι μια σελίδα από κάτι τέτοια "ημερολόγια", πολλά απ’ τα οποία δεν πήραν ποτέ γραπτή μορφή. Σε μας και στο δικό μας χέρι μένει η δυνατότητα να "γράψουμε":

«Χαράμισα όλη την μέρα...»

ή αντ’ αυτού να το φωνάζουμε για πάντα όλο χαρά:

«Ήταν μια από τις καλύτερες ημέρες της ζωής μου...»

(Διασκευή απ’ τον ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ)
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος