ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ - π. Δημητρίου Μπόκου

ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Πόσο κακίζουμε αλήθεια τον άφρονα πλούσιο, που μάζεψε αμύθητα πλούτη, αλλά τα κράτησε όλα για τον εαυτό του! Θεώρησε ότι έτσι εξασφάλισε μόνιμα τη ζωή του. Νόμισε ότι στο εξής θα μπορούσε να τρώει, να πίνει και να ευφραίνεται διά βίου. Πέρα από τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σκεφτεί κανέναν άλλον. Μα εκεί που σιγουρεύτηκε ότι πάτησε σε γερό, σταθερό έδαφος, του ήρθε κλήση για …παράνομη στάθμευση. Και του ζητήθηκε να μετακομίσει αμέσως για αλλού, ενώ το «όχημά» του, ο πλούτος του, κατασχέθηκε. Πέρασε στα χέρια άλλων (Κυριακή Θ΄ Λουκά). Η κλασική κατάληξη κάθε πλουσίου: Τα λεφτά του τα χαίρονται οι συγγενείς, το σώμα του το τρώνε τα σκουλήκια και την ψυχή του την παίρνει ο διάβολος.

Η πλεονεξία καταστρέφει τελικά τον άνθρωπο. Ο πλεονέκτης δεν έχει καμμιά θέση στη Βασιλεία του Θεού. Έχει για θεό το χρήμα. Είναι τέκνο κατάρας. Γι’ αυτό και ονομάζεται ειδωλολάτρης (Εφ. 5, 5. Β΄ Πετρ. 2, 14). Είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να χορτάσει, να βάλει φρένο στην ακόρεστη επιθυμία του, όσα και αν αποκτήσει. Που έχει χάσει τη στοιχειώδη ικανότητα να αγαπάει, όντας παντελώς αναίσθητος μπρος στην ανθρώπινη ανάγκη.

Όμως, ενώ κατανοούμε την αφροσύνη του πλουσίου και εύκολα τον στήνουμε στο εδώλιο, δεν κάνουμε το ίδιο και με την αφροσύνη του φτωχού. Μα τί κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στον πλούσιο και τον φτωχό; Από πότε ο φτωχός θεωρείται άφρων; Από τη στιγμή, απλούστατα, που διακατέχεται και αυτός, όπως και ο πλούσιος, από την ίδια ασίγαστη επιθυμία για πλούτο. Αν η πλεονεξία έχει υποσκελίσει την ψυχή του, ο φτωχός είναι το ίδιο άφρων, όσο και ο πλούσιος. Ζει και αυτός με τον ίδιο αγιάτρευτο καημό: «Να είχα λεφτά»! Κοιμάται και ξυπνάει με το ίδιο πάντα όνειρο: «Αν ήμουν πλούσιος…». Αν ο πλούτος καταντήσει αντικείμενο λατρείας, ο άνθρωπος, πλούσιος ή φτωχός αδιακρίτως, γίνεται θλιβερό υποχείριο της πλεονεξίας, παγιδευμένος ανόητα στην απάτη του πλούτου, άπληστος αέναος θηρευτής του. «Όπου γάρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται» (Μαρκ. 4, 19. Λουκ. 12, 34).

Οι γονείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, μεταδίδουν και στα παιδιά τους το πάθος αυτό, αφού συνήθως δεν συζητούν για τίποτε άλλο στο σπίτι, παρά μόνο για λεφτά. Πώς θα βγάλουν περισσότερα. Άμεσα ή έμμεσα τα παιδιά ωθούνται συνεχώς σε αναζήτηση της πιο καλής θέσης, της πιο κερδοφόρας δουλειάς, του πιο μεγάλου μισθού. Αυτά γίνονται οι μεγάλες αξίες της ζωής τους, η βασική τους επιδίωξη. Ό,τι πιάνουν, να γίνεται χρυσάφι. Στην κλίμακα των αξιών ο πλούτος κατέχει την κορυφή. Θεωρείται η μεγαλύτερη ευτυχία. Η φτώχεια αντιθέτως λογίζεται ως η μεγαλύτερη δυστυχία. Οι άνθρωποι αξιολογούνται με το ίδιο κριτήριο. Όσο πιο ψηλό το οικονομικό τους προφίλ, τόσο πιο πολύ σεβασμό και τιμή απολαμβάνουν. Απ’ τη μικρή τους ηλικία τα παιδιά συμφιλιώνονται πλήρως με την ιδέα, ότι ήρθαν στον κόσμο με μοναδικό σκοπό να βγάζουν λεφτά. Ότι στον κόσμο που ζουν, τα χρήματα είναι πάνω από όλα. Πώς να εξηγήσεις σε τέτοιον άνθρωπο, ότι δεν είναι ο πλούτος το παν; Και ότι δεν θα ωφεληθεί τίποτε, αν κερδίσει ακόμα και τον κόσμο ολόκληρο, αλλά χάσει τελικά την ψυχή του;

Έλεγε ο μακαριστός πατριάρχης Σερβίας Παύλος: «Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί στην κοινωνία μας, που οι γονείς τους δεν μπόρεσαν να τους δώσουν τίποτε άλλο… εκτός από λεφτά»!