Στον π. Αλέξανδρο Παπαδόπουλο - π.Σπυρίδων Σκουτής

 Πριν μερικές μέρες αυτοκτόνησε ο Ιερέας π. Αλέξανδρος Παπαδόπουλος από την Πάτρα, ο οποίος άνηκε στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Με τον π. Αλέξανδρο ήμασταν φίλοι χρόνια. Γιος Ιερέα και ο αδερφός του επίσης Ιερέας και μάλιστα από τους πολύ καλούς ιερείς της Πάτρας. Θεολόγος και εξαιρετικός ψάλτης, παντρεμένος, με μία κόρη. Από το 2006 είχαμε συνδεθεί με μια βαθιά φιλία, άσχετα αν δεν συναντιόμασταν συχνά. Με είχε βοηθήσει πολύ σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, και θα τον μνημονεύω πάντα για αυτό. Πάλευε με τα ψυχολογικά τέρατα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είχε κάποιες υποτροπές, οι οποίες για κάποιον λόγο τελικά τον «νίκησαν». Βάζω το -νίκησαν-  σε εισαγωγικά διότι τον τελευταίο λόγο και νικητής θα είναι πάντα ο Χριστός και όχι οι ψυχικές ασθένειες. Μπορεί μια ασθένεια να σε οδηγήσει στον θάνατο, αλλά επειδή τον θάνατο τον νίκησε ο Χριστός, αναλαμβάνει Εκείνος τα ηνία.

Θέλω όμως να εκφράσω την αγανάκτησή μου, διότι κάτω από την είδηση στα social media, διάβαζα αισχρά σχόλια για τον π. Αλέξανδρο όπως : «Καλά ήτανε παπάς και αυτοκτόνησε ; Δεν ήξερε ότι θα πάει στην κόλαση;», «Μάλλον άπιστος θα ήταν, οπότε ένας άπιστος παπάς λιγότερος.», «Καλά έκανε και αυτοκτόνησε ο τραγόπαπας εξάλλου η κόλαση είναι ανοιχτή για αυτόν». Και άλλα πολλά . . .

Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Δεν ξέρετε τι περνάει και τι βιώνει ένας άνθρωπος μέσα στο σπίτι και μέσα στην ψυχή του. Ο π. Αλέξανδρος πάλευε με ψυχιατρικά νοσήματα. Έπαιρνε αγωγή, με όλη την οικογένειά του να είναι δίπλα του 24 ωρες. Επιτέλους ας σταματήσει πια η ανθρωποφαγία και τα τηλε-δικαστήρια. Μιλάμε για τον αντίχριστο, αλλά τελικά έχουμε πάρει την κρίση του Χριστού εμείς και έχουμε γίνει οι ίδιοι αντίχριστοι.

Ας κάνουμε λίγο προσευχή για ό,τι συμβαίνει. Ας πιάσουμε τα κομποσκοίνια και ας αφήσουμε τα πληκτρολόγια. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω δυο λογάκια στον αγαπητό μου φίλο.

“Αγαπημένε μου αδερφέ π. Αλέξανδρε. Θα σε μνημονεύω μέχρι την τελευταία μου πνοή. Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, διότι μέσα στην καρδιά μου έχεις χτίσει ένα κομματάκι με τη γνώση σου και την αγάπη σου, χρόνια τώρα. Πνιγόμουν και μου έδωσες χέρι βοηθείας όταν ήμουν μόνος και είχαν όλοι απομακρυνθεί, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Θα συναντιόμαστε στο Άγιο Δισκάριο. Μέρες τώρα βγάζω μερίδα για την ψυχούλα σου αλλά ταυτόχρονα βγάζω και μια κραυγή, ένα «γιατί». Πάντα όμως σε όλα τα «γιατί» μπαίνει ένα κόμμα με το «ξέρει ο Θεός» και μετά τελεία στην πρόταση.

Σου εύχομαι καλό παράδεισο, διότι ξέρω ότι ο Θεός ξέρει με ποια τέρατα πάλευες τόσα χρόνια και εύχομαι να ξανασυναντηθούμε στην Άνω Ιερουσαλήμ.

Καλό παράδεισο καλέ μου πάτερ, θα σε αγαπώ πάντα .Την ευχή σου …”

π.Σπυρίδων Σκουτής 

euxh . gr