ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022 ΑΛΛΙΩΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Χ  Ρ  Ι  Σ  Τ  Ο  Υ  Γ  Ε  Ν  Ν  Α    2 0 2 2   Α Λ Λ Ι Ω Σ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Χριστούγεννα 1952, μέρες γιορτινές, όσο μπορεί να είναι εφτά χρόνια μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χορωδία ΧΜΟ Αρρένων Ανωτέρου Αγίου Βασιλείου Πειραιά, Ομαδάρχης Τάσος Ζαννής, τελειόφοιτος Ιατρικής, στο Ρ. Σταθμό Ενόπλων, και ψάλλουμε των αγγέλων τον ύμνο :

«… Ωσαννά εν τοις υψίστοις

τ’ ουρανού και γης ο Κτίστης

εγεννήθηκε στη γη

μες της νύχτας τη σιγή

ας χαρεί κάθε πιστός

εγενννήθη ο Χριστός…».

 

Στο Νεογέννητο Χριστό που :

«Δεν ήρθε μ’ αστροπέλεκα,

και με βροντές και καταιγίδα,

ήρθε σαν αύρα, σαν πνοή,

σαν φως, σαν ορθρινή δροσοσταλίδα».

 

Ως :

«Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».

 

Ψάλλαμε στην άβυσσο της Αγάπης που :

Γεννήθηκε σε μια σπηλιά στάβλο, και ανακλίθηκε σ’ ένα παχνί.

«Διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».

        Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022 σήμερα, λίαν πρωί, και «Χριστός γεννάται» Λειτουργικά σε κάθε εκκλησιά. Και μακάριοι «όσοι πιστοί» έχουν συναχτεί εις προσκύνηση και υποδοχή. Και σιγοψιθυρίζουν με Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο από τα βάθη της ψυχής : «Μυστήριο ξένο και παράδοξο σήμερα τα μάτια μου θωρούν … Χαρούμενες φωνές βοσκών το διαλαλούν, ποιμενική φλογέρα μελωδεί άγνωστη μουσική … Αγγέλων άσματα, Αρχαγγέλων μελωδίες, ύμνοι των Χερουβείμ, δοξολογίες των Σεραφείμ ...

Η κτίση όλη πανηγυρίζει, ο Θεός κατεβαίνει στη γη … Ο Επουράνιος γίνεται επίγειος από θεία Οικονομία, να κάνει τον επίγειο επουράνιο από θεία φιλανθρωπία … Σήμερα ο ουρανός της Βηθλεέμ στολίστηκε  κάλλος απερίγραπτο, άγγελοι είναι άστρα του, κι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, λαμπρός ήλιος του … Όπου θέλει ο Θεός, νικιέται νόμος φυσικός … Σήμερα ο αιώνιος Θεός γεννιέται και ως άνθρωπος … Όλοι σκιρτούν από χαρά, μαζί τους θέλω να σκιρτήσω κι εγώ, να στήσω πανηγύρι, χορό ολόχαρο … Σήμερα φυτεύεται στη γη η Βασιλεία του Θεού … Όλα να γίνουν ειρηνικά, όλα να γίνουν αδελφικά …»- 2^η Ομιλία στα Χριστούγεννα.

       Εισαγωγικό «εκ βαθέων» σε θέμα μέγιστο ! Ορθότερα, σε γεγονός μέγιστο, εκπληκτικό, ασύλληπτο, αν μη του ανθρώπινου νου συντριπτικό ! Όχι φαντασίωση, όχι μυθοπλασία, όχι ιδεολόγημα, γεγονός ! Πραγματικό γεγονός, «πιστοποιημένο» ιστορικά, ως λέμε σήμερα. «Ο ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωής». Δηλαδή. «Για το ζωοποιό Λόγο που υπήρχε εξ αρχής. Κι εμείς τον έχουμε ακούσει και τον έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά, και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν», μαρτυρεί Ιωάννης της Αγάπης ο Ευαγγελιστής-1Ιωαν.1,1.

       Ιδού και σε θεολογική συντομογραφία το μέγιστο γεγονός. «Και ο ην, εγένετο ο ουκ ην» ! «Αυτό που ήταν, δηλ. ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού, έγινε αυτό που δεν ήταν, δηλ. άνθρωπος». Όλη η θεολογία της Σάρκωσης, της Ενανθρώπισης του Θεού Λόγου σε έξι λέξεις! Από Μ. Αθανάσιο, κορυφή των κορυφών σ’ αυτό το μέγιστο θέμα, σ’ αυτό το ασύλληπτο γεγονός. Και που απλά, πολύ απλά μπορεί να διαβαστεί. «Μπήκε στη θέση μου, για να μπω στη θέση του άλλου», ν’ αγαπώ ! Κι από τον ίδιο Άγιο το πώς και τι του Θεού Λόγου μετά τη Σάρκωση, μετά την Ενανθρώπιση πιο διεισδυτικά. «Και μη εκστάς της φύσεως, μετέσχεν του ημετέρου φυράματος». Δηλαδή. «Χωρίς να βγει από τη θεία φύση του, από τη θεότητά του, χωρίς να την απεκδυθεί, έγινε μέτοχος και της δικής μας ένσαρκης φύσης και υπόστασης». Πιο απλά, δίχως να πάψει να είναι ο Υιός Λόγος του Θεού, ενωμένος με το Θεό Πατέρα διαπαντός, έγινε συνάμα και άνθρωπος πραγματικός, τέλειος !

       Μένουμε μόνοι εδώ λίγα λεπτά «εν σιγή εις εαυτόν», και αναλογιζόμαστε αυτό, μόνο αυτό ! Κι η απορία μας πιάνει κορυφή, γίνεται έκπληξη στη νιοστή, ίσως ανεπίγνωστος θαυμασμός. Ο Θεός ένας όπως εγώ, όπως εσύ, αμαρτίας, βέβαια, χωρίς. Και πού να πάμε σε υμνογραφία, ευρύτερα σε ποίηση, σε όσα άλλα πολλά παλιά τε ή τωρινά γραπτά για τη μεγάλη μέρα, για το μέγιστο γεγονός. ‘Όλα ένα κατά τη δύναμη εκάστου, κατά τη Χάρη Εκείνου, ας πούμε έτσι, πνευματικό : «Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός».

******   ***   ******

       Αρκετά αυτά, τέλος εδώ. Γιατί άλλο είναι φέτος το θέμα, άλλο το ερώτημα, και αλλιώς. Σε τι κόσμο, αλήθεια, έρχεται μετά από είκοσι και χριστιανικούς αιώνες, να γεννηθεί ο Χριστός ! Όχι βέβαια χωρίς και την ευθύνη ημών των χριστιανών ! Μακριά κι απέναντι απ’ το δικό του πνεύμα, από το δικό του τρόπο ζωής, σε εντελώς άλλη και λάθος εκδοχή ή παραλλαγή, απροκάλυπτα ειδωλολατρική. «Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας»-2Θεσ.1,7. Και με ασύλληπτη εφευρετικότητα, τέχνη, μεθοδικότητα, προκλητικό, αναίσχυντο, ιταμό. Τι να πει ή τι να γράψει κανείς. Το βλέπει, το νιώθει ολημερίς, παντού, ένα γύρω, πλάι του καθείς. Μοστράρει και Τηλεοπτικά πολλαπλασιαστικά, και Διαδικτυακά απροκάλυπτα πια. Κι αμφότερα, όχι βέβαια με το αζημίωτο … οικονομικά ! 

       Και να ’ταν μόνο αυτό. Δέκα μήνες τώρα και έχουμε πόλεμο εξοντωτικό, Ρωσία απέναντι σε Ουκρανία. Και τι πόλεμο, οι πύραυλοι αμέτρητοι, και όχι παιχνίδια παιδικά σαν τους παλιούς, και οι αντί πύραυλοι. «Να σκεπάζουν τον ουρανό», ως είπε ο Ξέρξης. Και είναι μεγάλη η πληγή, και ανοιχτή, και χαίνει, και βρύει αίμα χωρίς σταματημό. Και στρώνει κορμιά νέων ανθρώπων, και όχι μόνο, δεν είναι λίγα τα «παράπλευρα», νεκρά στη γη. Εκατέρωθεν, και μικρή σημασία έχει σε ποια πλευρά τα πιο πολλά, και υποχθόνια όχι σπάνια. Και η οικοδομική κατακρήμνιση ανυπολόγιστη, ερήμωση πραγματική. Και οι ανέστιοι στους πέντε δρόμους γυμνοί, χωρίς βιος, χωρίς τίποτα, αμέτρητοι. Και όσα πολλά τε και άλλα παρεπόμενα δεινά και οδυνηρά …

      Και το τραγικά τραγικό εδώ ! Όμαιμοι και ομοεθνείς οι μανικοί εναντίον όμαιμων, και ομοεθνών ! Και το πιο φοβερά φοβερό ! Ομόδοξοι οι μανικοί εναντίον ομόδοξων ! Χριστιανοί ορθόδοξοι, της αυτής ορθής, απαραχάρακτης, τέλειας Πίστης και συνακόλουθης Παράδοσης, δηλαδή, οι μανικοί εναντίον των της ίδιας Πίστης και Παράδοσης ! Και πώς να γράψει εδώ κανείς ακόμη και σκέτη, γυμνή τη λέξη, αδελφοί ! Πώς να προσθέσει, «εν Χριστώ», στο Όνομα του Χριστού, αδελφοί ! Και πώς ρωτήσει γραπτά ή έστω προφορικά. Μη και δεν άκουσαν που είπε Χριστός : «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα» ! Και το άλλο.,  «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί» ! Μη και δεν έμαθαν, μη και δεν είδαν που υπέγραψε με το αίμα του στο Σταυρό ο Χριστός το καίριο, το κορυφαίο, το ξεκάθαρο, το ουσιαστικό : «Εν τούτω γνώσονται ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις»-Ιωαν.13,35.

     Τα άκουσαν, τα είδαν, τα έμαθαν, τα δέχτηκαν, τα απάγγειλαν, τα ομολόγησαν, τα απαγγέλλουν, τα ομολογούν στη Λειτουργία κάθε Κυριακή και Γιορτή. «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα … Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν … Και εις το Πνεύμα το Άγιον …Εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν …». Αλλά ! Ας το πούμε ως το λέει ο προφήτης Ησαϊας, και ως φαίνεται από τα πράγματα. «Ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσιν με τιμά, η δε καρδία αυτού πόρρω απέχει απ’ εμού»-Ματθ.15,8.

******   ***   ******

       Πώς, λοιπόν, μπορεί φέτος να γιορτάσει Χριστούγεννα κανείς ! Με τι καρδιά να ψάλλει, ιδιαίτερα ένας χριστιανός ορθόδοξος, τον ύμνο των αγγέλων, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», όταν λίγο πιο κει, λίγο πιο πάνω μαίνεται αιματηρός αδελφικός σπαραγμός ! Πώς να νιώσει, να ζήσει, να χαρεί, να διαλαλήσει με όλη τη δύναμη της φωνής του, με όλη δύναμη της ψυχής του. «Ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ» ! «Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός»  !

        Πώς να ευχηθεί. «Καλά Χριστούγεννα», αδελφοί !

Αθανάσιος Κοτταδάκης