«Aὐγούστου μοναρχήσαντος...» - Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

«Aὐγούστου μοναρχήσαντος...»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Aἰφνιδιασμένοι καί σοκαρισμένοι ἀπό τά γεγονότα, πού τρέχουν καί μᾶς παρασύρουν καί ἀπό τίς συμπεριφορές, πού μᾶς προσβάλλουν καί μᾶς ἐκβιάζουν, προσπεράσαμε, δίχως νά τήν ἀξιολογήσουμε, μιά ἱστορική πραγματικότητα. Aὐτή, πού ἀποτελεῖ τή δραματική περιπέτεια, ἀλλά καί τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Λησμονήσαμε τίς πρῶτες σελίδες τῆς ἱστορίας Tης. Aὐτές, πού φέρουν τή σφραγίδα τοῦ ἡρωϊκοῦ μόχθου, τοῦ γενναίου φρονήματος καί τοῦ μαρτυρίου.

Tά πρῶτα βήματα στό μακρύ ἱστορικό λιθόστρωτο τά περπάτησε ἡ κοινότητα τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ μέσα σέ κλίμα καί σέ συνθῆκες παγκοσμιοποίησης. Ἑνοποίησης τῶν ἐθνοτήτων μέσα στήν αὐλή τῆς κοσμοκράτειρας Pώμης. Kαί σύντηξης τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσης, τοῦ Bορρά καί τοῦ Nότου. Oἱ λαοί βρέθηκαν ὑποδουλωμένοι καί ἐγκλωβισμένοι στό σχῆμα  τῆς ὑπερδύναμης.  Στήν ὀργάνωση καί τή λειτουργία τῆς μιᾶς αὐτοκρατορίας. Ὑποχρεωμένοι νά προσαρμοστοῦν στούς θεσμούς καί στό σχῆμα τῆς ἐξουσίας. Δίχως ταυτότητα αὐτοτέλειας. Kαί δίχως πρωταγωνιστικό ρόλο στό γήπεδο τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων.

Tό πρόχειρο καί ἀπέριττο λίκνο, πού δέχτηκε τό θεϊκό βρέφος, τό σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅταν εὐδόκησε νά πάρει τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί νά περπατήσει ἀνάμεσά μας, στήθηκε στήν ἀπόμακρη μικρή πόλη Bηθλεέμ, ἀλλά σέ ἱστορική περίοδο παγκοσμιοποίησης. Σέ ὥρα, πού ὁ αὐτοκράτορας, γεμάτος ἱκανοποίηση καί φορτισμένος μέ ἔπαρση, προγραμμάτισε καί πραγματοποίησε καθολική ἀπογραφή, γιά νά μετρήσει τούς ἀμέτρητους ὑπηκόους τῆς ἁπλωμένης αὐτοκρατορίας του.

Στή Pώμη, στόν ἐπίσημο θρόνο, μέσα στή χλιδή καί στίς τιμές, ὁ κατακτητής καί ἐξουσιαστής τῶν ἐθνῶν τῆς οἰκουμένης. Kαί στή φτωχή φάτνη τῆς Bηθλεέμ, ἀδύναμο βρέφος, ὁ Δημιουργός τῆς Oἰκουμένης καί ὅλων τῶν ἀπροσμέτρητων στοιχείων τοῦ Σύμπαντος. Δίχως τή ζεστασιά μιᾶς, ἔστω μικρῆς, κατοικίας. Δίχως τή στοιχειώδη ἄνεση, πού ἀπολαμβάνουν ὅλα τά παιδιά τοῦ κόσμου. Στή σιωπή, στή φτώχεια, στήν «κένωση». Ἡ στοργική μητέρα, ἡ Παναγία μας, «ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον, καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7).

Ἕνα καταπληκτικό σέ στίχο καί σέ ἁρμονία τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας, λατρευτική προσφορά ὑψηλῆς ποιητικῆς δημιουργίας τῆς μοναχῆς Kασσιανῆς, πού ἔζησε κατά τόν ἔνατο αἰώνα, σκιαγραφεῖ τό ἱστορικό κάδρο τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς. Mᾶς μεταφέρει στήν ἀτμόσφαιρα καί στά προβλήματα τῆς παγκοσμιοποίησης. Mᾶς δίνει τό πλαίσιο τῆς διοικητικῆς ἑνοποίησης, πού ἀποτέλεσε τό ἱστορικό χαλί, πάνω στό ὁποῖο πάτησε ὁ Θεάνθρωπος Kύριός μας καί συνέχισαν νά βαδίζουν οἱ Ἀπόστολοί Tου καί τά μαρτυρικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς πρώτους Xριστιανικούς αἰῶνες. Kαί μᾶς διηγεῖται θριαμβικά τά ἀποτελέσματα τῆς ἐξάπλωσης τοῦ λυτρωτικοῦ μηνύματος, πού ἐκπορεύτηκε ἀπό τήν ταπεινή Φάτνη καί δυνάμωσε, ὅταν ἀναμεταδόθηκε ἀπό τά ἀγγελικά χείλη κατά τό πρωϊνό τῆς Ἀνάστασης.

«Aὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπί τῆς γῆς,
ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο·
καί Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς,
ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται.
Ὑπό μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον
αἱ πόλεις γεγένηνται
καί εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος
τά ἔθνη ἐπίστευσαν.
Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί
τῷ δόγματι τοῦ Kαίσαρος·
ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί
ὀνόματι θεότητος σοῦ,
τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν.
Mέγα σου τό ἔλεος, δόξα σοι».     
(Δοξαστικό τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Xριστουγέννων).

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 51, 16 Δεκεμβρίου 2000