ΚΗΔΕΊΑ ΤΟΥ ΕΠΊΤΙΜΟΥ ΠΆΠΑ ΒΕΝΈΔΙΚΤΟΥ XVI - ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

ΠΑΠΙΚΌ ΠΑΡΕΚΚΛΉΣΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΊΑ ΤΟΥ ΕΠΊΤΙΜΟΥ ΠΆΠΑ ΒΕΝΈΔΙΚΤΟΥ XVI

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου Πέμπτη, 5 Ιανουαρίου 2023

 «Πατέρα, στα χέρια σου δοξάζω το πνεύμα μου» ( Λκ 23:46). Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπε ο Κύριος στον σταυρό. την τελευταία του πνοή, τρόπον τινά, που συνόψιζε αυτό που ήταν ολόκληρη η ζωή του: μια αδιάκοπη αυτο-ανάθεση στα χέρια του Πατέρα του. Ήταν χέρια συγχώρεσης και συμπόνιας, θεραπείας και ελέους, χρίσματος και ευλογίας, που τον οδήγησαν επίσης να εμπιστευτεί τον εαυτό του στα χέρια των αδελφών και αδελφών του. Ο Κύριος, ανοιχτός στα άτομα και τις ιστορίες τους που συνάντησε στην πορεία, επέτρεψε στον εαυτό του να διαμορφωθεί από το θέλημα του Πατέρα. Επωμίστηκε όλες τις συνέπειες και τις κακουχίες που συνεπαγόταν το Ευαγγέλιο, ακόμη και στο να δει τα χέρια του να τρυπιούνται από αγάπη. «Δες τα χέρια μου», λέει στον Θωμά (Ιω. 20:27), και στον καθένα μας: «Δες τα χέρια μου». Τρυπημένα χέρια που μας απλώνουν συνεχώς, προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την αγάπη που έχει ο Θεός για μας και να πιστέψουμε σε αυτήν (πρβλ. Α ́ Ιω. 4,16). [1]

«Πατέρα στα χέρια σου δοξάζω το πνεύμα μου». Αυτή είναι η πρόσκληση και το πρόγραμμα της ζωής που εμπνέει αθόρυβα μέσα μας. Όπως ένας αγγειοπλάστης (πρβλ. Ησ. 29:16), επιθυμεί να διαμορφώσει την καρδιά κάθε ποιμένα, μέχρις ότου εναρμονιστεί με την καρδιά του Ιησού Χριστού (πρβλ. Φιλ 2:5).

Συντονισμένη στην ευγνώμων αφοσίωση, στην υπηρεσία προς τον Κύριο και τον λαό του, μια υπηρέτηση που γεννήθηκε από ευχαριστία για ένα εντελώς ευγενικό δώρο: «Ανήκεις σε μένα... ανήκετε σε αυτούς», ψιθυρίζει ο Κύριος, «είστε υπό την προστασία των χεριών μου. Είστε υπό την προστασία της καρδιάς μου. Μείνε στα χέρια μου και δώσε μου τα δικά σου». [2] Εδώ βλέπουμε τη «συγκατάβαση» και την εγγύτητα του Θεού, ο οποίος είναι έτοιμος να εμπιστευτεί τον εαυτό του στα αδύναμα χέρια των μαθητών του, ώστε να μπορούν να θρέψουν τον λαό του και να πουν μαζί του: Πάρε και φάε, πάρε και πιες, γιατί αυτό είναι το σώμα μου που παραδίδεται για σένα (πρβλ. Λκ 22:19). Η συνολική συντακτική του Θεού.

Συντονισμένη με προσευχητική αφοσίωση, μια αφοσίωση σιωπηλά διαμορφωμένη και εκλεπτυσμένη μέσα στις δυσκολίες και την αντίσταση που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε ποιμένας (πρβλ. Α ́ Πέτρ. 1:6-7) στην εμπιστοσύνη στην εντολή του Κυρίου να θρέψει το ποίμνιό του (πρβλ. Ιω. 21:17 ). Όπως ο Κύριος, ένας ποιμένας φέρει το βάρος της μεσιτείας και της πίεσης του χρίσματος του λαού του, ειδικά σε καταστάσεις όπου η καλοσύνη πρέπει να αγωνίζεται να επικρατήσει και απειλείται η αξιοπρέπεια των αδελφών μας (πρβλ. Εβρ. 5:7-9). Κατά τη διάρκεια αυτής της μεσιτείας, ο Κύριος απονέμει ήσυχα το πνεύμα της πραότητας που είναι έτοιμο να κατανοήσει, να αποδεχθεί, να ελπίσει και να διακινδυνεύσει, παρά τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να προκύψουν. Είναι η πηγή μιας αόρατης και άπιαστης καρποφορίας, που γεννήθηκε από τη γνώση εκείνου στον οποίο έχει εμπιστευτεί (πρβλ. Β ́ Τιμ 1,12). Ένα καταπίστευμα που γεννιέται από την προσευχή και τη λατρεία, ικανό να διακρίνει τι αναμένεται από έναν ποιμένα και να διαμορφώσει την καρδιά του και τις αποφάσεις του σύμφωνα με τον καλό χρόνο του Θεού (πρβλ. Ιω. 21:18): «Τροφή σημαίνει αγάπη, και αγάπη σημαίνει επίσης να είσαι έτοιμος να υποφέρεις. Αγάπη σημαίνει να δίνεις στα πρόβατα αυτό που είναι πραγματικά καλό, την τροφή της αλήθειας του Θεού, του λόγου του Θεού, την τροφή της παρουσίας του». [3]

Συντονισμένος επίσης στην αφοσίωση που υποστηρίζεται από την παρηγοριά του Πνεύματος, ο οποίος πάντα προηγείται του ποιμένα στην αποστολή του. Στην παθιασμένη προσπάθειά του να επικοινωνήσει την ομορφιά και τη χαρά του Ευαγγελίου (πρβλ. Gaudete et Exsultate, 57). Στην καρποφόρα μαρτυρία όλων εκείνων που, όπως η Μαρία, με τόσους πολλούς τρόπους στέκονται στους πρόποδες του σταυρού. Στην οδυνηρή αλλά σταθερή γαλήνη που ούτε επιτίθεται ούτε εξαναγκάζει. Με την πεισματική αλλά υπομονετική ελπίδα ότι ο Κύριος θα είναι πιστός στην υπόσχεσή του, την υπόσχεση που έδωσε στους πατέρες μας και στους απογόνους τους για πάντα (πρβλ. Λκ 1:54-55).

Κρατώντας γερά τα τελευταία λόγια του Κυρίου και τη μαρτυρία ολόκληρης της ζωής του, και εμείς, ως εκκλησιαστική κοινότητα, θέλουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά του και να συστήσουμε τον αδελφό μας στα χέρια του Πατέρα. Είθε αυτά τα ελεήμονα χέρια να βρουν το λυχνάρι του αναμμένο με το λάδι του Ευαγγελίου που διέδωσε και μαρτύρησε για όλη του τη ζωή (πρβλ. Μτ 25:6-7).

Στο τέλος του Ποιμαντικού του Κανόνα, ο Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας παρότρυνε έναν φίλο του να του προσφέρει αυτή την πνευματική συνοδεία: «Μέσα στο ναυάγιο της παρούσας ζωής, στηρίξτε με, σας ικετεύω, με τη σανίδα της προσευχής σας, ότι, αφού το δικό μου βάρος με βυθίζει κάτω, το χέρι της αξίας σας θα με σηκώσει». Εδώ βλέπουμε την επίγνωση ενός ποιμένα που δεν μπορεί να φέρει μόνος του αυτό που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει μόνος του και μπορεί έτσι να επαινέσει τον εαυτό του στις προσευχές και τη φροντίδα των ανθρώπων που του εμπιστεύτηκαν. [4] Ο πιστός λαός του Θεού, που συγκεντρώθηκε εδώ, τώρα συνοδεύει και του εμπιστεύεται τη ζωή εκείνου που ήταν ο ποιμένας τους. Όπως οι γυναίκες στον τάφο, έτσι και εμείς έχουμε έρθει με το άρωμα της ευγνωμοσύνης και το βάλσαμο της ελπίδας, για να του δείξουμε για άλλη μια φορά την αγάπη που είναι αθάνατη. Θέλουμε να το κάνουμε αυτό με την ίδια σοφία, τρυφερότητα και αφοσίωση που μας χάρισε όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί, θέλουμε να πούμε: "Πατέρα, στα χέρια σου επαινούμε το πνεύμα του".

Βενέδικτος, πιστός φίλος του Νυμφίου, είθε η χαρά σας να είναι πλήρης καθώς ακούτε τη φωνή του, τώρα και για πάντα!

 __________________________

[1] Βλέπε ΒΕΝΕΔΙΚΤΟ XVI, Από μηχανής Θεός Κάριτας Εστ, 1.
[2] Πρβλ., Ομιλία για τη Θεία Λειτουργία, 13 Απριλίου 2006.
[3] ID., Ομιλία για την αρχή του Ποντιφικάτου, 24 Απριλίου 2005.
[4] Στο ίδιο.