Κυριακή των Μυροφόρων - π. Βασίλειος Θερμός,

Κυριακή των Μυροφόρων

 π. Βασίλειος Θερμός, 

Ψυχίατρος παιδιών καί εφήβων.

Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών.

Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

Σήμερα τιμούμε, αδελφοί μου, τα πρόσωπα εκείνα που φρόντισαν το νεκρό σώμα του Χριστού. Τους δύο άνδρες που τού απέδωσαν τιμή κηδεύοντάς το, και τις τουλάχιστον τρεις γυναίκες που ξεκίνησαν για τον τάφο με τα απαραίτητα μύρα. Για να μάθουν τελικά πρώτες ότι αναστήθηκε.

Τα πρόσωπα των Μυροφόρων, ανδρών και γυναικών, έγιναν διαχρονικά υποδείγματα αγαπητικής αφοσίωσης. Όμως θα ήθελα σήμερα να αναδείξω μια επιπλέον διάσταση των πράξεών τους, η οποία αποκτά βαθειά υπαρξιακή σημασία για εμάς.

Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος, η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου, και η Σαλώμη, επέδειξαν αφοσίωση στον Χριστό, γνωρίζοντάς Τον μόνο σταυρωμένο και όχι αναστημένο. Οπωσδήποτε είχαν προσλάβει την εμπειρία της συναναστροφής μαζί Του, είχαν ενισχυθή με τα θαύματα και τα λόγια Του, είχαν αφομοιώσει την βεβαιότητα για την θεότητά Του. Αλλά η τελευταία τους εντύπωση, η δραματική, ήταν ο θάνατός Του.

Αδελφοί μου, οι μορφές των Μυροφόρων αγκάλιασαν τον (εκ πρώτης όψεως) ηττημένο Χριστό! Φαινομενικά μόνο, όπως αποδείχθηκε πολύ σύντομα. Όμως για εκείνες τις τρεις κρίσιμες μέρες η ψυχική πραγματικότητα των Μαθητών ήταν εκείνη της ήττας και της ματαίωσης. Όλα είχαν πλέον χαθή.

Είχαν άραγε και οι γυναίκες Μυροφόρες παρασυρθή από τον ίδιο ‘χειμώνα’ ολιγοπιστίας και απελπισίας, ο οποίος είχε σκεπάσει και τους άνδρες Μαθητές; Δεν γνωρίζουμε σε πόσο βαθμό. Μόνο ξέρουμε πως η Μαγδαληνή πίστεψε ότι εκλάπη το σώμα Του. Και όταν Τόν συναντά δεν Τόν αναγνωρίζει, Τόν εκλαμβάνει σαν τον κηπουρό. Με κάποιο τρόπο το σύννεφο της άγνοιας έπεσε βαρύ και στη δική της ψυχή.

Στο πέρασμα των αιώνων υπήρξαν άνθρωποι απλοί που έδωσαν τη ζωή τους για μια ιδεολογία, με στόχο το κοινό καλό της ανθρωπότητας. Την ώρα που γι’ αυτούς τελείωναν όλα τούς στήριζε η ελπίδα της τελικής νίκης. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν συνέβαινε με τους άνδρες που κήδευσαν τον Χριστό και με τις γυναίκες που ξεκίνησαν για τον τάφο Του. Δεν προσέβλεπαν σε κάποιους που θα συνέχιζαν τον αγώνα. Όλα τελείωσαν καθώς έκλεισαν τα μάτια του Διδασκάλου. Και αυτό κάνει τις πράξεις τους ακόμη πιο ηρωικές και θαυμαστές.

Οι Μυροφόροι και οι Μυροφόρες έμειναν αφοσιωμένες στον ηττημένο Χριστό. Η στάση τους αυτή δίκαια παραμένει «εις μνημόσυνον αιώνιον», αλλά δεν έχει μεγάλη αξία η τιμή αν περιορίζεται στο να τούς εορτάζουμε μια Κυριακή τον χρόνο. Τιμούμε όντως τις μορφές των Μυροφόρων όταν αφοσιωνόμαστε στον ηττημένο Χριστό.

Και πότε βιώνουμε ηττημένο τον Χριστό άραγε; Και πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό μετά από την Ανάστασή Του;

Ο Χριστός εμφανίζεται ηττημένος, ωσεί νεκρός, κάθε φορά που αισθανόμαστε μόνοι στον πόνο μας.

Κάθε φορά που ικετεύουμε με αγωνία αλλά δεν λαμβάνουμε απαντήσεις ικανές να μάς παρηγορήσουν.

Κάθε φορά που με πίκρα διαπιστώνουμε ότι το κακό και η αμαρτία κυριαρχούν γύρω μας και έτσι απελπιζόμαστε πως αυτά έχουν τη δύναμη, όχι το καλό.

Κάθε φορά που επικρατεί διωγμός.

Κάθε φορά που η ακεραιότητά μας χλευάζεται και που θα ειπωθούν ψέματα εις βάρος μας «ένεκεν του Χριστού».

Τις στιγμές που ο Χριστός βιώνεται από την ψυχή μας αναστημένος και δυνατός, και η πίστη μας στον Νικητή παραμένει ακλόνητη, τότε οπωσδήποτε η αφοσίωση στον Χριστό είναι πιο εύκολη. Και πιο ευχάριστη, για να αναφέρουμε αυτό που έχει την περισσότερη σημασία για εμάς, τους ανθρώπους της εποχής μας.

Αν όμως η αφοσίωση στον αναστημένο Χριστό αγιάζει, μπορούμε να φαντασθούμε ποιοι θα είναι οι πνευματικοί καρποί της άλλης. Της αφοσίωσης στον ηττημένο Χριστό, τον ακόμη και τώρα «ωσεί νεκρό»…

Και ναι, μάς συγκινούν και μάς κινητοποιούν τα αποτελέσματα αυτής της αφοσίωσης. Αλλά πώς φθάνουμε έως εκεί; «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον» της δειλίας, την αδυναμίας, του προφανούς; Από πού θα αντλήσουμε ενέργεια και έμπνευση για να Τόν ακολουθήσουμε ακόμη και στη νεκροφάνειά Του;

Αδελφοί μου, η αφοσίωση των Μυροφόρων στον νεκρό Χριστό δεν προέκυψε παρορμητικά. Προετοιμάστηκε από καιρό πριν. Με προθυμία και άσκηση, με άνοιγμα του νου και της καρδιάς τους ώστε να υποδεχθούν την Αλήθεια, δηλαδή Εκείνον. Πάλι ο Χριστός ήταν ο αίτιος της προετοιμασίας.

Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, που ερμηνεύει το Άσμα Ασμάτων, ο Χριστός εκπέμπει την πληρότητα όλων των αρωμάτων, δηλαδή των αρετών. Αυτές μάς ελκύουν ώστε να τρέχουμε ξοπίσω Του, αυτές μάς δυναμώνουν ώστε να αντέχουμε την πρόσκαιρη απουσία Του, αυτές μάς λεπτύνουν τις πνευματικές αισθήσεις. Έτσι μόνο γινόμαστε ικανοί να διακρίνουμε την Ζωή Του πίσω από τον θάνατο ο οποίος μάς επισκιάζει, έτσι μόνο βεβαιωνόμαστε για την παρουσία Του πίσω από το κενό το οποίο βιώνουμε.

Οι Μυροφόροι άνδρες και οι Μυροφόρες γυναίκες, με το να προσκομίζουν μύρα από αγάπη για τον θεϊκό Νεκρό, ταυτόχρονα ομολογούσαν ότι ο Χριστός φέρει επάνω Του όλα τα αρώματα των αρετών. Για τα οποία αξίζει να πεθάνεις, δηλαδή να ζήσεις μαζί Του.

Πηγή: περιοδικό ‘Εφημέριος’