ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 

Μαρκ. 15, 43-47 και 16, 1-8)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στον Καλόβατο στις 8/5/2011)

 
Δύσκολο νάσαι μπροστάρης
 
Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε, μας μιλά για δυό άρχοντες των Ιουδαίων. Τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο.
Το μεγάλο Συνέδριο είχε 72 άρχοντες-μέλη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος. Άνθρωποι με δύναμη και πνευματική εξουσία. Αυτοί οι δυό αγαπούσαν τον Χριστό, τον πίστευαν σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου.
Αλλά επειδή τα άλλα μέλη του Συνεδρίου ήταν εναντίον Του, εφοβούντο να τον συναντήσουν μέρα. Και πήγαιναν να Τον βρουν μεσάνυχτα. Άρχοντες μεγάλοι, που «δεν ήξεραν τι είχαν» σε δύναμη, χρήματα, αξίωμα και σε σεβασμό από όλο τον κόσμο, έτρεμαν τους συναδέλφους τους. Και δίσταζαν να συναντήσουν τον Χριστό φανερά.
Εύκολο είναι να φωνάζει κανείς κρυμμένος στο πλήθος, όταν γίνεται ένα συλλαλητήριο... Δύσκολο όμως να το διακινδυνεύσει, όταν ξέρει πως πρέπει να εμφανισθεί πρώτος ή να παλέψει μόνος του.
Γι’ αυτό καταλαβαίνουμε, κατανοούμε και να συμπονούμε τους μαθητές αυτούς του Χριστού, που δεν πήγαν, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε στην υποδοχή Του όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ καθισμένος στο γαϊδουράκι. Γιατί δεν ήθελαν να τους δουν ότι πηγαίνουν συνεχώς κοντά Του. Όλοι μας είμαστε αδύναμοι άνθρωποι. Και μερικές στιγμές μάς κυριεύει ο φόβος.
 
Διαμάντια στο Συνέδριο της ματαιότητος
 
Όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Λίγες ημέρες μετά την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, τον συνέλαβαν οι 70 άλλοι άρχοντες των Ιουδαίων, τον δίκασαν, τον παρέδωσαν στον Πιλάτο, τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Ο Χριστός σταυρώθηκε και πέθανε στο Σταυρό. Ο νόμος έλεγε, ότι εκείνοι που πεθαίνουν σαν κακούργοι πάνω στο Σταυρό, δεν θα θάπτονται. Τα σώματά τους θα τα πετάνε στη χωματερή. Να μένουν εκεί και να τα τρώνε τα σκυλιά και τα τσακάλια.
Ο άγιος Ιωσήφ και ο Νικόδημος, όταν σκέφθηκαν τι περίμενε το σώμα του Χριστού, τον οποίο είχαν παραδεχθεί σαν «από Θεού διδάσκαλο» και σωτήρα του κόσμου έσπασε η καρδιά τους. Και είπαν: «του Χριστού το σώμα στα σκυλιά και στη χωματερή; Ποτέ, ποτέ! Ό,τι και αν χρειαστεί να θυσιάσουμε». Και τι έκαναν;
Πήραν το θάρρος και πήγαν στον Πιλάτο. Του ζήτησαν εν ονόματι του αξιώματός τους, και της φιλίας που είχαν μαζί του ρουσφέτι. Παράνομο ρουσφέτι ζήτησαν! Γιατί ο Χριστός με τις κατηγορίες των Εβραίων είχε κριθεί ένοχος σταυρικού θανάτου. Και η ταφή Του θεωρείτο παρανομία.
Ο Πιλάτος τους χάρισε το σώμα του Κυρίου.
Τότε ο Ιωσήφ πήρε ένα καθαρό σεντόνι, άλειψε το σώμα με μύρα και το κήδευσε μαζί με τον Νικόδημο. Σε ένα τάφο που τον είχε φτειάξει στο χωράφι του. Τον είχε σκαλίσει μοναχός του σ’ ένα βράχο για τον εαυτό του.
Έτσι ο Κύριος του κόσμου, ο Δημιουργός του κόσμου, τάφηκε σε ξένο τάφο. Από ευσπλαχνία και από έλεος δύο δούλων Του.
Ποιός; Αυτός, από τον οποίο περιμένουμε όλοι το έλεος και την ευσπλαχνία.
Θαυμάζουμε τους δύο αυτούς άνδρες, που μέσα στο κλίμα που επικρατούσε τότε έκαναν, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ένα μεγάλο τόλμημα. Ήταν τόλμη μεγάλη να πάνε να ζητήσουν το σώμα. Ήταν για το δεδομένα των Ιουδαίων παρανομία.
Τι σημαίνει τόλμη σε θέματα πίστεως;
Σημαίνει ομολογία πίστεως. Έκαναν μεγάλη ομολογία πίστεως ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Δημήτριος, η αγία Παρασκευή, που εκήρυξαν τον Χριστό Θεό αληθινό και σωτήρα του κόσμου. Ό,τι και αν τους στοίχιζε.
Και τους στοίχισε το πολυτιμότερο που έχουν οι άνθρωποι. Την ζωή τους. Γιατί μαρτύρησαν.
Οι άγιοι Ιωσήφ και Νικόδημος, δεν μαρτύρησαν. Κανείς δεν τόλμησε να τους θίξει, αφού τους έκανε ρουσφέτι ο Πιλάτος. Μα έγιναν απόστολοι και κήρυκες του Χριστού. Έθαψαν το σώμα τού Χριστού από καθήκον ιερό και πόνο με ηρωισμό και θυσία.
 
Ηρωισμός σε οστράκινα σκεύη
 
Από μακριά παρακολουθούσαν φοβισμένες πέντε γυναίκες: Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, Μαρία η μητέρα του Χριστού, Μαρία η Μαγδαληνή, η Σαλώμη και η Ιωάννα. Παρακολουθούσαν δειλά να δουν τι θα γίνει.
Και αφού είδαν ότι τάφηκε ο Χριστός καθώς και τον τόπο που τάφηκε, έφυγαν και κλείστηκαν στο σπίτι τους, γιατί η μέρα που ακολουθούσε ήταν Σάββατο και απαγορευόταν από τον νόμο των Εβραίων ακόμη και να περπατούν.
 Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί ξεκίνησαν να πάνε στον τάφο τού Χριστού. Έτσι ήταν το έθιμο τότε.
Να ρίξουν πάνω στο λείψανό Του αρώματα, να κλάψουν και να προσευχηθούν. Εμείς όταν έχουμε κεκοιμημένους, πάμε στον τάφο, ανάβουμε κεράκι, ανάβουμε καντήλι, καίμε λίγο λιβάνι, κλαίμε…
Οι πέντε αυτές γυναίκες ξεκίνησαν από την Ιερουσαλήμ για τον τάφο του Χριστού.
Έλεγαν στο δρόμο:
-Πού πάμε; Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον; Ποιός θα κυλίσει αυτή την πέτρα που έρριξαν μπροστά. Είναι τόσο μεγάλη που εμείς δεν θα τα καταφέρουμε.
 Παρά ταύτα, δεν γύρισαν πίσω, γιατί σκέφθηκαν:
 -Το χρέος μας είναι θρησκευτικό. Έχει να κάνει με τον Θεό. Έχουμε υποχρέωση να κάνουμε τα πάντα. Μα τι θα γίνει όταν φτάσουμε εκεί; «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;». Ο Θεός ξέρει τι θα γίνει. Εμείς πάμε. Και αν βρούμε το λίθο στην πύλη του μνημείου, θα αδειάσουμε τα μύρα πάνω στην πέτρα, θα προσευχηθούμε και θα τα αφήσουμε όλα στα χέρια τού Κυρίου. Εκείνος ξέρει να τα δεχθεί προς τιμήν του Χριστού, τον οποίον εμείς πενθούμε.
Αλλά όταν έφτασαν είχε κυλίσει η πέτρα.
Και είδαν ένα νεαρό λαμπροφορεμένο, έναν άγγελο, που καθόταν εκεί που βρισκόταν προηγουμένως το σώμα του Χριστού.
Τις ρώτησε:
-Ποιόν ψάχνετε να βρείτε; Δεν είναι πεθαμένος ο Χριστός. Είναι η ζωή του κόσμου. Σηκώθηκε όποτε ήθελε και έφυγε από δω μέσα. Πηγαίνετε να πείτε στους μαθητές Του, ότι δεν είναι πια εδώ. Πηγαίνει στη Γαλιλαία και θα τους περιμένει εκεί, για να τους μιλήσει και να τους δώσει τις εντολές Του.
 
Τα μύρα για τους κεκοιμημένους μας
 
Και εμείς όταν κάνουμε μνημόσυνο, τα αφήνουμε όλα στα χέρια του Θεού. Στη Θεία Ευχαριστία, ένα μικρό κομμάτι από το πρόσφορο γίνεται σώμα Χριστού. Δίπλα σ’ αυτό το σώμα του Χριστού -μέσα στο άγιο Ποτήριο- βρίσκεται και ένα ψιχουλάκι, που έχει το όνομα του πεθαμένου που τον μνημονεύουμε:
«Μνήσθητι Κύριε, του δούλου σου (τάδε) και ανάπαυσέ τον».
 Αυτή η προσφορά μας γίνεται από την καρδιά μας και από την πίστη μας στο όνομα του Χριστού που είναι ο ζων και έχει την δύναμη να νικά τον θάνατο και να φεύγει ο ίδιος από τον θάνατο.
Γίνεται στο όνομα Αυτού που δημιούργησε τον κόσμο και έχει την δύναμη, να κάνει ό,τι θέλει «εν ουρανώ και επί γης».
Γι’ αυτό με τα μνημόσυνα παίρνεις και συ που τα κάνεις δύναμη, χάρη, ευλογία.
Ωφελεί το μνημόνευμα στη Θεία Λειτουργία όταν γίνεται για την ζωή και την υγεία. Μα πολύ περισσότερο ωφελούν η μνημόνευση και τα μνημόσυνα τους κεκοιμημένους.
Γιατί; Γιατί ο Παντοδύναμος Θεός, είναι Κύριος της ζωής, του θανάτου και της αιώνιας ζωής. Κατέβηκε στον Άδη ο Χριστός και ανέστησε τον Αδάμ και όλους τους κεκοιμημένους από καταβολής κόσμου Αγίους. Και οι ψυχές των κεκοιμημένων μας στα χέρια Του βρίσκονται...
 
Έχε πόθο και φόβο
 
Κάνε πόθο σου αδελφέ, να είσαι δούλος του Θεού και να εργάζεσαι για το άγιο θέλημά Του.
Κάνε πόθο σου, να αγαπάς τον Χριστό.
Κάνε πόθο σου, να μη ξεχνάς την αιώνια ζωή.
Κάνε πόθο σου, να κάνεις κάτι για την αιώνια ζωή.
Και έχε φόβο και αγωνία σου, μη τυχόν ξεχάσεις τον Χριστό και παύσεις να επικαλείσαι το όνομά Του το άγιο.
Γιατί ο άνθρωπος που ξεχνά τον Χριστό και την προσευχή, κινδυνεύει να χαθεί. Τον Χριστό τον ξεχνάμε όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασύρεται από τις ομορφιές της ζωής και τα συναισθήματά μας. Και έτσι μας πιάνει ο άκαιρος φόβος του θανάτου και η αγωνία μήπως στερηθούμε κάποια πρόσκαιρα πράγματα. Ενώ θα ήταν καλύτερο να τρέμαμε στη σκέψη ότι με τις αμαρτίες μας, διώχνουμε τον σωτήριο φόβο και με την μακριά από τον Θεό ζωή μας κινδυνεύουμε να χάσουμε την Βασιλεία των ουρανών.
Οι άγιοι Ιωσήφ και Νικόδημος και οι μυροφόρες γυναίκες ας είναι για μας διδάσκαλοι αφοσίωσης στο Χριστό και συνέπειας στην τήρηση του αγίου θελήματός Του. Αμήν.-
Πηγή: Ι. Μ. Πρ. Ηλιού