Κυριακή των Αγίων Πατέρων - π. Βασίλειος Θερμός

 

Κυριακή των Αγίων Πατέρων

π. Βασίλειος Θερμός

Ψυχίατρος παιδιών καί εφήβων.

Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών.

Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

  

Αδελφοί μου, στα σημερινά αναγνώσματα ακούσαμε δύο αποχαιρετισμούς. Ο απόστολος Παύλος απευθύνεται προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου και ο Χριστός νουθετεί τους μαθητές Του. Ο πρώτος γνωρίζει ότι μάλλον δεν θα τους ξαναδεί, ο δεύτερος γνωρίζει πως είναι η τελευταία συνομιλία τους πριν από τον θάνατό Του.

 Πόσες ομοιότητες! Ο Παύλος και ο Χριστός τους αναθέτουν στον Πατέρα από τον Οποίο ζητούν να τους στηρίξει και να τους διαφυλάξει. Αμφότεροι καταθέτουν τις τελευταίες υποθήκες τους για την ενότητα. Και οι δύο αγάπησαν την γονυκλισία: ο Παύλος προσευχήθηκε στο τέλος μαζί με τους πρεσβυτέρους ενώ ο Χριστός μόνος Του την ίδια νύχτα.

Κορυφαίες στιγμές! Και πάνω απ’ όλα παρατηρούμε πως η τελευταία επαφή είναι η κατάλληλη στιγμή για να διακηρύξουν την ανάγκη για ενότητα! Μάλιστα, βλέπουμε να διαφαίνεται στα δύο περιστατικά η διπλή φύση της ενότητας. Ο Παύλος μιλά για την ενότητα της αλήθειας (που θα κινδυνεύσει από τους αιρετικούς) και ο Χριστός προσεύχεται για την ενότητα της αγάπης, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδος.

Όντως, η ενότητα ημών των Χριστιανών διαθέτει αυτή τη διπλή διάσταση. Και αυτό το τονίζουμε στη Θεία Λειτουργία: ομολογούμε όλοι με μια φωνή την αλήθεια με το Σύμβολο της Πίστεως και κατόπιν ομολογούμε όλοι μαζί με μια φωνή την αγάπη με το ‘Πάτερ ημών’ στο οποίο δηλώνουμε πως είμαστε αδέλφια. Θα πρόκειται για τραγωδία αν δεν βιώνουμε στη ζωή μας αυτές τις δύο ομολογίες.

Αδελφοί μου, το σύνταγμα της Εκκλησίας είναι η ενότητα και η  αγάπη. Και όπως ακούμε στο Ευαγγέλιο, πρόκειται για σύνταγμα το οποίο φέρει την υπογραφή του Αρχηγού της Εκκλησίας. Ποια είναι αυτή; Τα δάκρυά Του, ο ιδρώτας Του, το αίμα Του. Όσα προσέφερε την αγωνιώδη νύχτα εκείνη και την επόμενη μέρα πάνω στον Σταυρό.

Aυτή την ανυπολόγιστη παρακαταθήκη μάς ανατέθηκε η αποστολή να τη διαφυλάξουμε. Αν δεν το πράξουμε, αν με τη στάση μας χαλαρώνει η ενότητα της αλήθειας και υπονομεύεται η ενότητα της αγάπης, τότε πάνε χαμένοι όλοι οι άλλοι κόποι μας… Πώς υπηρετούμε την ενότητα της αλήθειας; Με τον συνεχή καταρτισμό μας, με τη μελέτη μας, με το κλείνουμε τα αυτιά στις πλάνες, με το να διορθώνουμε διαρκώς τις λάθος εικόνες που φέρουμε για τον Θεό. Πώς υπηρετούμε την ενότητα της αγάπης; Με το να συμπονάμε και να νοιαζόμαστε τους άλλους, με το να παραβλέπουμε τα λάθη τους και να συγχωρούμε.

Στην ίδια αυτή προσευχή Του ο Χριστός δηλώνει ότι φανέρωσε το όνομα του Θεού. Στην βιβλική γλώσσα όνομα του Θεού είναι οι ιδιότητές Του. Ο Χριστός αποκάλυψε σε μας ποιος είναι πραγματικά ο Θεός. Το είχαμε επείγουσα ανάγκη διότι στο παρελθόν ήταν άγνωστο. Έγινε τώρα προσιτό, μέσω του Χριστού, διότι με Αυτόν έγιναν οι ιδιότητες του Θεού προσιτές στους ανθρώπους, με άλλα λόγια μπορούμε να μετέχουμε στην αγιότητα. Επειδή μάθαμε πλέον για τον Θεό μπορούμε να Του μοιάσουμε! Αλλά επειδή ήλθε ανάμεσά μας Εκείνος στον Οποίο μπορούμε να μοιάσουμε, ο Χριστός, γι’ αυτό μάθαμε πια τον απρόσιτο Θεό!

Αυτή ακριβώς η γνώση και αυτή ακριβώς η ομοιότητα είναι που μας εμπνέουν για την ενότητα. Όποιος μετέχει στις ιδιότητες του Θεού, όποιος γνώρισε τι είναι ο Θεός, αγωνίζεται πλέον για την ενότητα και δεν του πάει να τη διασπάσει. Με άλλα λόγια, όποιος ανταποκρίνεται στο έργο του Χριστού και Τον ακολουθεί, θα νοιάζεται και για την αλήθεια και για την αγάπη. Δεν θα παρασύρεται από πλάνες και δεν θα αφήνεται να στρεβλώνει την αντίληψή του περί Θεού, αλλά ούτε θα διαθέσει τις δυνάμεις του για αντιπάθεια ή μίσος ή μνησικακία.

Το έργο είναι κλιμακωτό και λειτουργεί σαν σκυτάλη. Ο Χριστός αναζητά την δόξα του Πατέρα, Τον φανερώνει, και εκτελεί την αποστολή Του. Εμείς όλοι, με τη σειρά μας, καλούμαστε να αναζητούμε τη δόξα του Χριστού, να Τον φανερώνουμε, και να εκτελούμε την αποστολή Του για τη σωτηρία του κόσμου.

Ασύλληπτη ευθύνη! Αλλά τίποτε λιγότερο από αυτό είναι η δωρεά που μας χαρίστηκε. Αν και είμαστε οι περισσότεροι ανώριμοι πνευματικά, αν και παραμένουμε ‘νήπιοι’ ως προς την γνώση του Θεού, μας δωρήθηκε να επιτελούμε έργο των ‘τελείων’, την ενότητα!

Είναι ιλιγγιώδες. Πώς μπορούμε να τα καταφέρουμε; Μόνο αν, όπως ακούσαμε, προσηλωθούμε στον λόγο της Χάριτος «τω δυναμένω εποικοδομήσαι και δούναι ημίν κληρονομίαν εν τοις ηγιασμένοις πάσιν»!

Αλλά και αν συγκρατήσουμε στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το αίτημα του Χριστού: «Θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού». Προφανώς δεν υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερο κίνητρο…

Πηγή: περιοδικό ‘Εφημέριος’.