ΦΛΟΓΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Ο Ουρανός ανέβηκε
και πάλι ψηλά.
Γύρισε στη
θέση του.
Κι έμεινε η γη εδώ
κάτω να κοιτά ψηλά.
Έτσι έπρεπε να γίνει
για να πέσουν
οι φλόγες που
θ' αναψουν τη
φωτιά που θα
ξαναζεστάνει
τον παγωμένο
Κι οι φλόγες
ανάβουν τις
Αγίες ψυχές
των δικαίων
κι εκείνοι με τη
σειρά τους κινούν
να ζεστάνουν
τις δικές μας
καρδιές.
Μπας και ξανά
νιώσουμε κάτι...
Μπας και δείξουμε
έστω μια τόσο
δα συμπόνια για
πλάσματα που δεν
φταίνε σε τίποτα.
Τα παιδιά.
Τα δικά μας παιδιά.
Αλλά και τα παιδιά
όλου του κόσμου.
Τον μικρό Ταξιάρχη
(εγκαταλελειμμένο
από τη μητέρα του)
που όλοι τον βλέπουν
σαν μια τελειωμένη
υπόθεση. Ή σαν
μια πηγή εσόδων.
Ή' κάτι για τον μικρό
Μοχάμαντ με το
μισό κρανίο (από
κακοποίηση γονιού)
που αν του χαϊδέψεις
το μισό κεφαλάκι του
σου χαρίζει ολόκληρο
ουρανό με το
αναπάντεχο
χαμόγελό του.
Ή' για την μικρή
Εμμανουέλα (που
η μητέρα της δεν
θεωρείται ικανή
να την μεγαλώσει)
κάθε φορά που με
συναντούσε
μου έβαζε ένα
χαρτάκι στη τσέπη
της ζακέτας μου για
να ... διαβάζω το
όνομά της.
Μικρά
ταλαιπωρημένα
ψυχάκια μου
τώρα ξέρω
γιατί υπάρχετε.
Είστε εδώ για μας υπενθυμίζετε
ότι χρειαζόμαστε
δουλειά...
Πολύ αγώνα για
να βρει χώρο στη
δική μας ψυχή το
Άγιο Πνεύμα του
Θεού.
Χριστέ μου βοήθα.
ΚΑΛΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
π. Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου