Κατηγορῶ τούς Χριστιανούς - Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης

Κατηγορῶ τούς Χριστιανούς

 Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης

Ὅταν λέμε ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πρέπει νά γυρίσει στό Χριστό, δέν ἐνοοῦμε μόνο νά γίνουν χριστιανοί ὅσοι εἶναι μακριά ἀπό τόν Χριστιανισμό, ἐννοοῦμε πρίν ἀπ᾽ ὅλα πώς στό Χριστό πρέπει νά γυρίσουν ἐκεῖνοι πού κατατάσσουν τούς ἐαυτούς τους στούς ὀπαδούς Του. Ἐνοοῦμε ἀκόμα καί ἐκείνους πού ἐμφανίζονται ζηλωτές Χριστιανοί κι ὅμως ὁ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωση ζῆλος τους δέν ἐμφανίζει συνέπεια. Δέν μπορεῖ κανείς ν᾽ ἀσκήσει τόν Χριστιανισμό, ἄν ἀπό τή ζωή ξεχωρίσει ἔστω καί ἕνα ἐλάχιστο πολλοστημόριο, γιατί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ζωή πού ἀποφεύγει τήν ἀλήθεια. Ἄν ὁ Χριστιανισμός εἶναι κάτι, εἶναι τό πᾶν. Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός.

Ἡ φράση αὐτή τοῦ Παύλου (Κολ. Γ´ 11) δίδει τό νόημα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τήν ἄποψη τοῦ περιεχομένου τῆς ἠθικῆς ἐπιταγῆς του. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τό θεμέλιο γιά νά κτισθεῖ ὁλόκληρος ὁ βίος μας ἐπάνω σ᾽ αὐτόν. 

Ἡ καθολικότης ἦταν τό κύριο χαρακτηριστικό πού ξεχώρισε τόν Χριστιανισμό καί προκάλεσε τούς διωγμούς. Τή Ρώμη δέν τήν ἄφηνε νά συμβιβαστεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστιανισμός ρύθμιζε ὅλη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου χωρίς ἐξαιρέσεις. Δέν ὑπάρχει μόνο γιά τό πολύ κοινό μιά κατά συνθήκη θρησκευτικότητα μά καί γιά τίς κατ᾽ ἐξοχήν θρησκευτικές φύσεις. Στόν ἄνθρωπο μέ τήν συνηθισμένη θρησκευτικότητα ὁ χωρισμός αυτός ὁδηγεῖ σέ μιά τυπική ἐκτέλεση τῶν λατρευτικῶν καθηκόντων. Ὁ ὑπόλοιπος βίος  εἶναι ἀτομική του ὑπόθεση. Σέ κείνους πάλι πού εἶναι φύσεις ξεχωριστά θρησκευτικές, ὁδηγεῖ σέ μιά ὑποτίμηση τοῦ μή θρησκευτικοῦ βίου. Ὁ θρησκευτικός αὐτός ἄνθρωπος ἀποφεύγει κάθε τί, πού δέν εἶναι ἐπαφή μέ τόν Θεό.

Τήν ἀγάπη δέν τήν ἀσκεῖ πρός τούς ἀνθρώπους ἀλλά μόνο πρός τό Θεό. Ἡ μονομερής αὐτή ἀποσυντεθημένη θρησκευτικότητα τῆς τυποκρατίας, πού σκοτώνει τό πνεῦμα, εἶναι φαρισαϊκή. Εἶναι γνωστό πώς ὁ Χριστός ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ Φαρισαίου καί εἶναι γνωστό πώς ὁ πόλεμος αὐτός κατέληξε στό Γολγοθᾶ, στό Σταυρό καί τόν Σταυρό τόν ἀκολούθησε ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Πεντηκοστή. Ὅμως ὁ Φαρισαίος βρῆκε τόπο νά κάνει πάλι τήν ἐμφάνισή του, ὄχι σάν σταυρωτής ἀλλά σάν μαθητής. Ὁ χριστιανισμός κυβερνᾶ ὅλη τή ζωή μας ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι χριστιανική ἁγία, ὄχι μόνο ἡ λατρευτική, μά ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀτόμου, ἡ ἐπαγγελματική, ἡ κοινωνική, ἡ οἰκογενειακή, ἡ δημόσια, ἡ ζωή τῆς πράξεως καί ἡ ζωή τῆς λογικῆς καί τοῦ συναισθήματος, ἡ ζωή τῆς ἐπιστήμης καί ἡ ζωή τῆς ψυχαγωγίας. Ὅλη ἡ ζωή ἀπό τήν προσευχή ὡς τό ποδόσφαιρο πρέπει νά εἶναι ζωή χριστιανοῦ. Ὁ χριστιανός εἶναι στήν κοινωνία ζύμη, πού «ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ». Δέν πλανιέται ὁ χριστιανός γιά τήν ἀρρώστεια καί τήν σαπίλα τούτης τῆς κοινωνίας. Μά ἡ ἐπίγνωση αὐτή τοῦ δίδει εὐθύνες, δέν τοῦ ἐμπνέει ἀποστροφή, ἀλλά ἀγάπη, ὄχι πρός τήν ἀρρώστεια ἀλλά πρός τόν ἄρρωστο. Δέν τοῦ ἐμπνέει φυγή, μά ἴσα-ἴσα συμπάθεια καί δύναμη γιά νά φέρει στήν κοινωνία τοῦτο τό Εὐαγγέλιο.

Ἀπόσπασμα δύο ἄρθρων τοῦ καθηγητοῦ Α. Τσιριντάνη 
(βλ. ΑΚΤΙΝΕΣ 1947, σελ. 241-245 καί 289-294).