ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ὁ Ἰησοῦς, κατά τήν σάρκα(ἀνθρωπίνην φύσιν), εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ,
τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ, Υἱός Δαβίδ τοῦ Βασιλέως. Εἶναι ἐν τούτοις, κατά τήν θείαν
φύσιν, ὁ Υἱός τοῦ Πατρός, τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Παναγίας Τριάδος «ὁ ὤν ἐπί
πάντων Θεός εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας»,[1]εἰς
τό ὁποῖον ἐνυποστασιάσθη ἡ σάρξ, ἔννους, ἐμψυχωμένη, ἐνυπόστατος καί αὐτοκίνητος,
τήν ὁποία ἔλαβε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀπό τήν Παρθένο κόρην, Δέσποινα Μαρία, τήν
Θεοτόκον.
Ἔρχεται σήμερα στό Ὅρος Θαβώρ, παραλαμβάνοντας τούς τρεῖς κορυφαίους Ἀποστόλους, Πέτρον, Ἰάκωβον καί Ἰωάννην, στούς ὁποίους ἔδωσε τήν εὐλογία νά δοῦν καί νά συνομιλήσουν μέ δύο κορυφαίους προφῆτας τῆς Π. Διαθήκης· ἕναν ἀπό τούς νεκρούς(τόν Μωϋσέα) καί τόν ἄλλον ζῶντα εὑρισκόμενον κάπου στό στερέωμα, ἄχρι καιροῦ(τόν Ἠλία). Θέλει ὁ Μεσσίας, σήμερα, οἱ μαθητές νά ὁμιλήσουν διά ζώσης μέ τούς προφῆτας, ἐν μέσῳ εὑρισκομένου τοῦ Ἰησοῦ, οὔτως ὥστε νά φανερωθεῖ καθαρά ἡ σύνδεση ἐν Χριστῷ, Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης καθώς καί ἡ ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦ καί Πλάστου.
Ἀφ’ ἑτέρου, οἱ δύο προφῆτες,
μέσῳ τῶν Ἁγίων Γραφῶν, νά βεβαιώσουν τούς μαθητάς ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες τῆς Π.
Διαθήκης, ἐκπληρώνονται στό ἀκέραιον, στό Θεανδρικόν Πανάγιον πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ,
πού Αὐτός εἶναι τό πᾶν, ὁ Μεσσίας. Ἡ συζήτησις τῶν Ἁγίων προφητῶν μέ τόν Ἰησοῦν,
σέ ὅτι ἀφορᾶ τό φριχτόν Πάθος, τήν ἔνδοξον ἔξοδον, τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν
καί Ἀνάληψιν, συμβαίνει ἐνώπιον τῶν Ἀποστόλων, διότι ὁ Ἰησοῦς θέλει οἱ μαθητές
νά προετοιμαστοῦν, ὥστε νά μή σκανδαλιστοῦν, οὕτε νά δειλιάσουν τήν φοβερά ὥρα
τοῦ Πάθους εἰς τόν Σταυρόν. Ἀντιθέτως, μετά τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, νά ὁμολογήσουν
ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ καί
κηρυχθεῖ μετάνοια ἐν τῷ ὀνόματί Του· στόν Ὁποῖον ὀφείλομε ὅλοι νά ὑπακούσομεν. Ὅποιος
δέν ὑπακούσει θά ἐξολοθρευτεῖ.
Ἡ φωνή τοῦ Πατρός, «Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὧ εὐδόκησα.Αὐτοῦ
ἀκούετε», ἐπιβεβαιώνει ἐνώπιον προφητῶν καί Ἀποστόλων, τοῦ λόγου τό ἀληθές,
παρόντος καί τοῦ Παρακλήτου, τοῦ τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος διά τῆς
νεφέλης.
Ἀδελφοί μου, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, συμπόνεσε τή φύση τῶν ἀνθρώπων
γυμνωμένη καθώς ἦταν, ἐξαιτίας τῆς παραβάσεως καί ἀφοῦ τήν πῆρε ἐπάνω Του ἀπό
τήν μεγάλη Του εὐσπλαχνία, ἔδιωξε τήν ἀσχημοσύνη της καί τήν ἔδειξε πάλι πάνω
στό Θαβώρ, ντυμένη λαμπρότερα, στούς τρεῖς ἐκλεκτούς μαθητάς Του[2], μέ τήν
θεία ἔλλαμψη καί λαμπρότητα.
Παρουσίασε δηλαδή, τί εἴμαστε κάποτε καί ποιοί δι’ Αὐτοῦ, στόν
μέλλοντα αἰῶνα· ἄν προτιμήσουμε ἐδῶ νά ζήσουμε κατά τό θέλημά Του. Ἡ ἐσχάτη ἡμέρα
γιά τήν ἀνθρωπότητα θά εἶναι ἀδελφοί καί ἡ ἐσχάτη ὁλόκληρης τῆς φύσεως· τό
τέλος τοῦ χρόνου, θά εἶναι τήν ἴδια στιγμή τό τέλος τοῦ χώρου σέ αὐτήν τήν
μορφήν πού τά γνωρίζουμε ἐμεῖς τώρα· ἐπειδή τήν ἐσχάτη ἡμέρα, κατά τήν ἔλευση
τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά κενωθεῖ ὁ θάνατος καί ἡ ἁμαρτία· ὅλη ἡ φύση θά
λυτρωθεῖ ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, θά μεταμορφωθεῖ καί θά
λάμψει μέ τό πρωταρχικό εὐγενές καί ἀθάνατο κάλλος της.
Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, θά εἶναι τό τέλος τοῦ θανάτου, ὄχι μόνον γιά
τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ὁρατή δημιουργία, ἡ ὁποία ὑποτάχθηκε
στήν φθορά σύμφωνα μέ τήν φιλάμαρτη βούληση τοῦ ἀλαζόνος κυρίου της, τοῦ ἀνθρώπου.[3]
Ἐν τούτοις, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Φῶς τοῦ ἐρχομοῦ Του, οἱ ἄκτιστες
ἀκτίνες τοῦ ὁποίου βιώσαμε σήμερα, πρόκειται νά ξεπλύνει ὅλα αὐτά μέ τό ὑπέρκαλο
πρόσωπο, ὅπως ἄστραψε σήμερα στό Θαβώρ καί θά λάμψει καί πάλι μέ τήν μετάνοια
καί τήν ἀναμάρτητη ἀγαθωσύνη καί τήν ἄρρητη ὀμορφιά της.
Κατανοοῦμε σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι μέ τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου
στήν προτέρα εὐγένεια καί καλλονή, ὁ Κύριος θά ἀποκαταστήσει καί τή φύση στήν
πρωταρχική ὀμορφιά καί οἱ ἄνθρωποι θά ἀναμορφωθοῦν στό «ἀρχαῖον κάλλος».[4]
Σήμερα γιορτάζουμε ἀδελφοί μου, καί ἀποκαλύπτεται ἐνώπιόν μας, πῶς θά ὑπάρξει
ἀκριβῶς ὁ νέος οὐρανός καί ἡ νέα γῆ, ὅπου θά βασιλεύει ἡ δικαιοσύνη[5]· καί
κανείς δέν θά θέλει νά κατέβει ἀπό αὐτήν τήν ὡραιότητα καί λαμπρότητα. «Κύριε,
καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι».[6]
Μέ τή θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἔφερε τήν Εὐ-ἀγγελία,
ὄχι μόνο στος ἀνθρώπους, ἀλλά καί στήν κτίση Του. Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ,
στό Θαβώρειον Ὅρος εἶναι τό προοίμιο τῆς ἔνδοξης μελλοντικῆς θεοφάνειας τοῦ Θεοῦ,
καί ὅπως αὐτήν καταξιώθηκαν νά δοῦν οἱ Ἀπόστολοι μέ σωματικούς ὀφθαλμούς, ἔτσι
«οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», θά δοῦν καί θά μετέχουν στόν ἀρραβώνα τῆς θεοφάνειας τοῦ
Θεανθρώπου, μέσα στόν νοῦ καί τήν καρδιά, ἀπό τώρα. Διότι ὁ Πλάστης ὑπέδειξε
σήμερα στό Θαβώρ, τό ἀρχέτυπον κάλλος, στό πλάσμα Του, τόν ἄνθρωπο, ὅπως
ψάλλαμε καί ἀκούσαμε στούς ὕμνους τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως.
Συνεπῶς, τήν φύση μας, γυμνωμένη λόγω παραβάσεως, ἀπό αὐτήν τήν θείαν ἔλλαμψιν πού εἴδαμε σήμερα καί
λαμπρότητα, τήν ἐλέησε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἀπό εὐσπλαχνία, τήν ἔλαβε καί τήν ἀπέδειξε
πάλι ἑνωμένη, μέ τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἐπισημότερα πάνω στό Θαβώριο Ὄρος.[7]
Ἔτσι φανέρωσε τί εἴμασταν κάποτε καί τί θά εἴμαστε στόν μέλλοντα αἰῶνα·
ἄν ἀποφασίζαμε, ἀντί νά εἴμαστε ἄπληστοι καί ἀνόητοι,, νά ζήσουμε ἐδῶ μέ
μετάνοια, ἔχοντας πρότυπα, τή χορεία τῶν Ἁγίων, καθώς ὁ Κύριος ἐνετείλατο.
Ζήσαμε καί ζοῦμε χριστιανοί μου τό θαῦμα· δηλαδή λαμπρύνθηκαν μέ τό ἴδιο Φῶς
καί τό προσκυνητό ἐκεῖνο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τά ἐνδύματα ἔγιναν φωτεινά
καί μᾶς ἔδειξε μ’ αὐτά ὁ Κύριος, ποιές εἶναι οἱ στολές τῆς δόξης πού θά
φορέσουν κατά τόν μέλλοντα αἰῶνα, ὅσοι προσεγγίζουν στόν Θεόν καί ποιά εἶναι τά
ἐνδύματα τῆς ἀναμαρτησίας, τά ὁποῖα ὅταν ἀπέβαλε ὁ Ἀδάμ, λόγω τῆς παραβάσεως,
φαινόταν γυμνός καί αἰσθανόταν ντροπή.
Μακάρι καί ἐμεῖς, ἁγία γερόντισσα, μέ τό πέρασμα ἀπό τόν κόσμο αὐτόν
νά φτάσουμε στό ὑπερουράνιον Ὅρος· « νά πιάσουμε τήν βάση»,[8]
ὅπου εἶναι τό πολίτευμα τῶν Ἁγίων καί νά δοῦμε, τή γλυκιά λάμψη τῆς Θεότητος καί νἀ σκεπαστοῦμε ἀπό τήν νεφέλη
καί τίς οὐράνιες ἀκτῖνες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μακάρι, νά πιστέψουμε στό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στό μυστήριο τοῦ
Μεταμορφωθέντος Μεσσίου, Κυρίου Ἰησοῦ, στόν ὁποῖον ἡ Δόξα, τό Ἀπρόσιτον Φῶς καί
ἡ Βασιλεία, ἀνήκουν στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Γένοιτο, Κύριε, Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου