ΜΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΤΟΥ ΕΞΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ - Γιάννης Πεγειώτης

ΜΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΤΟΥ ΕΞΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

 
Εσύρναμεν πετρούες στον ΄Αην γιαλόν.΄Υστερις επήαμεν τζιαι είδαμεν τον πάμπορον. Που να δούμεν  έτσι παναήρι μεάλον  εις το χωρκόν. Εκάτσαμεν εφάαμεν λουκκουμάδες τζιαι σιάμισιη. Κατακλυσμός εις τη Λεμεσόν του εξηνταπέντε. Είμαστεν εξοδούχοι με τον σειράν μου. Ψηλοί με άρβυλα γυαλλισμένα .Μες την πολλοκοσμίαν ήβραμεν έναν χωρκανό μας άρκονταν ανήψιν του παππού μας. Εχάρην πολλά, επήρεν μας εις το Κέντρον Καστέλλα, έκαμεν μας το τραπέζι. Δεκατέσσερα πκιατούθκια με κάθε πομπούαν κοννιάκκιν. Κατά τις έντεκα επήρεν με το βόξολ του στην πόρτα του στρατοπεδού των Πολεμιθκιών.
΄Υστερις επκιάαμεν μετάθεσην δόκιμοι ανθυπολοχαγοί. Ο σειράς ήτουν κάπου στις Ακράδες. Εμέν επέψαν με στα βουνά του Πενταδακτύλου σε κάτι φυλάκια. ΄Εκαμνα τζιαι τον μεταφραστήν με τους Οηέδες. ΄Εξερα Εγγλέζικα που το Γυμνάσιον.
  Η κουβέντα του λοχαγού ήτουν άδειαν θα σου διούν οι φιλλανδοί οι σουηδοί,οι εγγλέζοι. Πώς θα συνεννοηθώ όταν λείπεις.Να μεν τα πολλολοούμεν. Δύο έτη θητεία αν επήα τζι εν επήα στο χωρκόν δέκα μέρες άδειαν.
 
   Το εξήντα οκτώ έφηα για την Αμερικήν μετανάστης. Ο σειράς μου έπκιαεν δουλειάν στην Ηλεκτρικήν της Πάφου. Το εβδομήντα έκαμεν δικές του δουλειές. Το εβδομήντα πέντε έφερα τον στην Αμερικήν για θεραπείες. Επκιάστην αιχμάλωτος τραμματίας στον Πενταδάκτυλον. Με τον τζαιρόν έγιανεν. ΄Εβαλατον εις τα εστιατόρια. Τες νύχτες που κλείαμεν επκιάνναμεν τες κουβέντες για τζείνον τον Κατακλυσμόν, το χωρκόν τες Ακράδες τον Πενταδάκτυλον. Εις το τέλος τα δάρκα της ξενηθκειάς.
Στον γάμο μου το εβδομήντα εννιά εχόρεψεν όμορφα, πονεμενα.  ΄Εβαλα τον πρώτον κουμπάρον....
Ο σειράς μου εστράφηνν  εις το χωρκόν μετά που χρόνους πολλούς με τη γεναικαν τζιαι τα κοπελλούθκια του, οσα του κλουθήσαν. Οι θκυο οι λεβέντες του εμείναν μητα μου στα μαχαζιά. Γλέπει τα ποστάννια.  ΄Ετσι λαλεί. Μα καταλάβω τον. Τη γέρημην τη ξενηθκειάν εννα την τελλαλήσω να μάθει ούλος  ο τουνιάς τα πλοία να τα κλείσω.
 
Τον πόνο μες τον αλυσον τζιει πέρα στην ανατολίαν εν το μπορώ να τον λαλώ πονώ την την καρδιαν...

Γιάννης Πεγειώτης