Ιστορίες που πονάνε
Το προξενιό
«Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ ἐκχέων τὴν χάριν αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς ἱερεῖς αὐτοῦ…».
Ο παπα Γρηγόρης, ένας Κρητικός με λεβέντικη κορμοστασιά και ψυχή μικρού
παιδιού, τόνισε μια-μια τις λέξεις, σαν να τις πρόφερε για πρώτη φορά κι ύστερα
με αργές κινήσεις πήρε το πετραχήλι από την ανοιχτή μαύρη τσάντα του και το
φόρεσε. Ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα χρωματιστά τζάμια του ιερού κι έδινε στην
ατμόσφαιρα μια απόκοσμη χροιά.
Ο Παναγιώτης -όπως πάντα- ήταν στην αριστερή πλευρά του ιερού. Χρόνια
τώρα ήταν το δεξί χέρι του παπα Γρηγόρη. Αχάραγα ήταν πάντα στο ναό τις
Κυριακές. Έμπαινε με ευλάβεια στο ιερό και ξεκινούσε τις ετοιμασίες. Να
ξεχωρίσει ποιο πρόσφορο ήταν για τον Αμνό και ποια για τα αντίδωρα, να βάλει τα
χαρτάκια με τα ονόματα στην αγία Πρόθεση, να έχει τα καρβουνάκια και το λιβάνι
έτοιμα, να ετοιμάσει τις στολές για τα παπαδάκια … Κι αν τύχει και καμιά φορά
τα «πλάκωνε το πάπλωμα», γινόταν εκείνος παπαδάκι. Εκείνη την ώρα έβαζε στην
άκρη τον προϊστάμενο της Τράπεζας και υπηρετούσε με απλότητα και
ταπείνωση το ναό.
Την αγαπούσε την αγία Βαρβάρα κι ας ήταν μια σταλίτσα ναός. Όντας παρεκκλήσιο του μεγάλου ναού του Αη Γιώργη, μπορεί να μην είχε τη μεγαλοπρέπεια εκείνου, μα είχε τη χάρη του. Ο παπα Γρηγόρης λειτουργούσε πάντα εδώ και μόνο σαν τύχαινε ο παπα Γιάννης, ο προϊστάμενος, να πάει κάπου που τον έστελνε ο Δεσπότης, τότε μόνο ο παπα Γρηγόρης λειτουργούσε στο μεγάλο ναό.
Σπάνια ο Παναγιώτης έκανε και χρέη ψάλτη, όταν ο μοναδικός ψάλτης του
ναού είχε κάποια υποχρέωση και έλειπε. Μα κι από το ιερό που βρισκόταν συχνά,
σιγομουρμούριζε τα τροπάρια του Εσπερινού ή του Όρθρου.
«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον Σου Δέσποτα …» είπε ευλαβικά ο παπα Γρηγόρης
και τότε ο Παναγιώτης ένιωσε πως ο εσπερινός ήταν στο τέλος του. Σαν να
τέλειωσε γρήγορα η ακολουθία, σκέφτηκε. Με το «Δι’ εὐχῶν» κοίταξε με μια
γρήγορη ματιά τα παράθυρα, βεβαιώθηκε ότι το κλιματιστικό ήταν κλειστό, έκανε
ευλαβικά το σταυρό του και κατευθύνθηκε προς τη βορεινή πόρτα του ιερού.
«Παναγιώτη, βιάζεσαι;»
«Όχι, παππούλη μου. Θες κάτι;» αποκρίθηκε.
«Κάτι σε ήθελα ευλογημένε… Περίμενέ με στο γραφείο κι έρχομαι»
Το «γραφείο» ήταν ένας χώρος δίπλα στον καυστήρα του καλοριφέρ,
γεμάτος από ένα σωρό παράταιρα πράγματα: μια κολυμβήθρα στη μια άκρη καλυμμένη
με ένα γαλάζιο τούλι, απομεινάρι από κάποια βάπτιση, ο Επιτάφιος στη γωνία, ένας
κουβάς και μια σφουγγαρίστρα σκεπασμένα επιμελώς με ένα ύφασμα που κάποτε ήταν
κουρτίνα, ένα απορρυπαντικό πιάτων ακουμπισμένο στη βάση της κολυμβήθρας
(«απομακρύνει τα λάδια στη στιγμή» όπως λέει η διαφήμιση) κι ένα γραφείο με δυο
καρέκλες ακριβώς δίπλα στην πόρτα. Σ’ αυτό το γραφείο είχαν ακουμπήσει
αμέτρητες φορές «τα πάθια και οι καημοί του κόσμου» … Μπορεί να μην είχανε
τελειωμό, όπως έγραψε ο κυρ Αλέξανδρος(1), μα σε τούτο το λιτό
γραφειάκι λιγόστευαν κι η κάθε ψυχούλα που ακουμπούσε στο πετραχήλι του ιερέα,
έφευγε με ελπίδα και τη βεβαιότητα πως θα τα οικονομήσει ο Μεγαλοδύναμος όλα.
«Λοιπόν, πάτερ, τι με θες;»
Ο παπα Γρηγόρης κοίταξε τον Επιτάφιο, ύστερα πλανήθηκε το βλέμμα του
στο χώρο, ανήμπορο να πιαστεί κάπου για ν’ αποφύγει το δισταγμό της στιγμής,
την αμηχανία της γλώσσας. Πέρασαν έτσι πέντε-έξι δευτερόλεπτα όταν τ’ αποφάσισε
να κάνει αρχή:
«Παιδάκι μου, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ και σ’ αγαπώ. Το ξέρεις πως άλλον
πιο πάνω από σένα δεν έχω άξιο για βοηθό μου»
Ο Παναγιώτης τον κοίταξε ερευνητικά, μα δε μίλησε.
«Μη με παρεξηγήσεις …» συνέχισε ο παπα Γρηγόρης «Θεόψυχά μου
(2) πως ό,τι πούμε να μείνει εδώ μέσα».
Μια έντονη ρυτίδα απορίας διέγραψε το μέτωπο του Παναγιώτη, μα πάλι
συγκρατήθηκε και δεν διέκοψε το συνομιλητή του.
«Να βρε παιδάκι μου, χωρίς να θέλω να γίνω αδιάκριτος… Ήθελα να σε
ρωτήσω… Έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις στη ζωή σου; Θα καλογερέψεις ή θα
παντρευτείς;»
Και δίχως να περιμένει απόκριση, συνέχισε:
«Καλά κι ευλογημένα και τα δύο! Μα, δε σε ρωτώ από περιέργεια. Πες
μου, όμως πρώτα. Έχεις σκοπό να πας σε μοναστήρι;»
«Όχι» απάντησε γελώντας ο Παναγιώτης.
Γέλασε ικανοποιημένος από την απάντηση κι ο αγαθός λευίτης.
«Τότε αναγκαστικά θα σε ρωτήσω κάτι ακόμα: έχεις κάτι στο μυαλό και
στην καρδιά σου; Υπάρχει κάποια κοπέλα;»
«Όχι» έγνεψε ο Παναγιώτης.
«Τότε μου δίνεις το ελεύθερο να σου πω κάτι. Έχω στο νου μου μια
κοπέλα που σου ταιριάζει. Σε όλα, ακόμα και στην ηλικία, 35 εσύ, 29 εκείνη.
Τηνε ξέρεις… Θαρρώ πως μάντεψες… Έρχεται τον τελευταίο καιρό κι εκκλησιάζεται εδώ…
Ναι, ναι! Για την Αγγελικούλα λέω, την κόρη του παπα Γιάννη! Αγγελική ψυχή με
αγγελικό πρόσωπο. Δεν ξέρει βέβαια, τίποτα γι’ αυτή μας τη συνάντηση. Ο παπα
Γιάννης μ’ έβαλε να σου μιλήσω. Και θαρρώ πως είναι καλύτερα που στο λέω εγώ»
Ο Παναγιώτης, προς μεγάλη έκπληξη του συνομιλητή του, δεν έβγαλε
μιλιά. Ούτε καν μορφασμό δεν έκανε.
«Κι επειδή ξέρω πως δεν είναι και τόσο … ξέρεις … ούτε κι εμένα μ’
αρέσουν τα προξενιά … θα το βολέψουμε … να βρεθείτε κάπου τυχαία … μετά θα τα
βρείτε οι δυο σας αν ταιριάζετε»
Ο Παναγιώτης συνέχισε να είναι σιωπηλός και με χαμηλωμένα μάτια.
Ανήσυχος ο συνομιλητής του προσπαθούσε να βρει μην είπε κάτι και τον πείραξε.
Μα δεν έβρισκε τίποτα παράταιρο στα λόγια που μόλις είχε πει. Είχε εξάλλου, από
φυσικού του το χάρισμα να μην ανοίγει σφαλιστές πόρτες. Ακόμα κι
αν έβρισκε την πόρτα κάποιας ψυχής ανοιχτή, «χτυπούσε» για να μπει
μέσα…
Μήπως που …
«Βάλε πετραχήλι» διέκοψε το συλλογισμό του ο Παναγιώτης.
«Παιδάκι μου, και δίχως να μου το πεις, άχνα δεν θα έβγαζα!
Συμφωνήσαμε πως ό,τι πούμε θα μείνει εδώ μέσα»
«Ήμουνα έντεκα χρονών παιδί. Το χνούδι ίσα που φύτρωνε στα παιδικά
μαγουλάκια. Η φωνή άλλοτε παιδική κι άλλοτε βραχνή, σαν να πάσχιζε να βρει το
δρόμο της. Τότε λοιπόν, που τα αγόρια της ηλικίας μου ανακάλυψαν με ενδιαφέρον
πως υπάρχουν στον κόσμο… κορίτσια, τότε εγώ ένιωσα πως είμαι διαφορετικός από
τα υπόλοιπα αγόρια… Κανένα κορίτσι δεν με συγκινούσε, όχι γιατί ήμουν ακόμα
παιδί, αλλά -αλίμονο!- ήμουν αλλιώτικος …
»Το σπίτι μας ήταν βαθιά θρησκευόμενο. Καταλαβαίνεις, το λοιπόν πώς
ένιωσα. Τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου και να ανοίγουν οι πύλες της Κόλασης,
έτοιμες να με καταπιούν… Έφριξα, φοβήθηκα, τρόμαξα… Πήγα κατευθείαν στον
πνευματικό μου. “Μην το σκέφτεσαι και θα περάσει” μου είπε και βιάστηκε να
κλείσει το θέμα.
»Περίμενα λοιπόν, να περάσει. Όπως περνάει ο πονοκέφαλος, η γρίπη,
κάποια μόλυνση … Μα κείνο, όχι μόνο δεν περνούσε, μα προσωποποιήθηκε
στη μορφή ενός δασκάλου μου. Όταν το κατάλαβα πήγα να τρελαθώ. Δεν ήθελα να πάω
στην Κόλαση! Δεν ήθελα να με καταραστεί ο Θεός!
»Ένα βράδυ άκουσα τυχαία μια ομιλία που είχαν βάλει η μητέρα μου στο
μαγνητόφωνο. Ένας -άγνωστος σε μένα- ιεροκήρυκας μιλούσε για τα σημεία των
καιρών και κάποια στιγμή αναφέρθηκε στους κίναιδους (πρώτη φορά άκουγα αυτή τη
λέξη) με οργή και αποτροπιασμό. Εκείνη την ώρα νόμισα πραγματικά πως θα
πέθαινα. Κι ευχήθηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να πεθάνω. Αμέσως ωστόσο,
πήρα πίσω την ευχή μου, αφού δεν θα ωφελούσε σε τίποτα. Θα πήγαινα στην Κόλαση
ούτως ή άλλως, είτε πέθαινα στα 13 είτε στα 93.
»Σε κατάσταση πανικού πήγα στον πνευματικό μου και με λυγμούς του είπα
πως δεν θέλω να είμαι αυτό που είμαι και πως δεν θέλω να πάω στην Κόλαση.
Γέλασε. “Στο χέρι σου είναι να φύγει” μου είπε με βεβαιότητα.
»Παπα Γρηγόρη, αλήθεια σου λέω, ήταν η πρώτη φορά που αμφισβήτησα τον
πνευματικό μου. Γιατί ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να μην νιώθω έτσι.
Μα δεν ήξερα πώς! Αισθανόμουν όπως νιώθει αυτός που έχει μιαν αρρώστια μέσα στο
αίμα του. Δεν γίνεται να αδειάσει το αίμα του για να φύγει το κακό!
»Του ζήτησα την ευχή του και πήγα σε άλλο πνευματικό. Και μετά σε
άλλον κι ύστερα σε κάποιον τρίτο. Λίγο πολύ όλοι μου είπαν τα ίδια. Είχα
αρχίσει να απογοητεύομαι. Η απογοήτευση είναι άσχημος σύμβουλος στην εφηβεία.
Μπορεί να σε ρίξει σε αχαρτογράφητα νερά και να πνιγείς προτού καταλάβεις πού
πατάς και πού πηγαίνεις. Ένιωθα σαν κάποιος να με υποχρέωσε αμέσως μετά το
Νηπιαγωγείο να φοιτήσω κατευθείαν στο μεταπτυχιακό. Δίχως ενδιάμεσες τάξεις.
Από την πρόσθεση μονοψήφιων αριθμών έπρεπε να πάω ξαφνικά στις διαφορικές
εξισώσεις. Πώς όμως; Με ποιον τρόπο οι εφηβικοί μου ώμοι θα σήκωναν τόσο βαρύ
φορτίο;
»Δεν τολμούσα να πω σε κανέναν φίλο μου τίποτα. Αυτά τα πράγματα τα
περνάς ολομόναχος. Και λιώνεις σαν το κερί από την πίεση και το βάρος.
»Ένα καλοκαίρι στην Κατασκήνωση που πήγαινα τα καλοκαίρια, ήρθε ένας
πνευματικός που τον έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα μάτια του
που ξεχείλιζαν αγάπη και καλοσύνη, σε προδιέθεταν να ανοίξεις διάπλατα την
καρδιά σου. “Παιδί μου, για μένα δεν είσαι ομοφυλόφιλος, είσαι απλά ο
Παναγιώτης. Έτσι σε ξέρει ο Θεός, που σταυρώθηκε για σένα και σε θέλει αιώνια
κοντά Του”. Μου ’πε κι άλλα που απάλυναν τον πόνο μου και μείωσαν τον τρόμο της
Κόλασης.
»Βέβαια, δεν είναι κουμπί να το πατήσεις και μονομιάς να φωτιστεί το
δωμάτιο της ψυχής σου. Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως δεν ήθελα να αμαρτήσω. Κι
όμως! Ένιωθα πως αυτό που ήμουν ήταν βαριά αμαρτία. Ώρες-ώρες με έπαιρνε τόσο
από κάτω που ευχόμουν να μην είχα γεννηθεί…
»Βάλθηκα να διαβάζω βιβλία Ιατρικής και Ψυχολογίας μην τύχει και
ξεδιαλύνω το μυστήριο: Γιατί σε μένα; Ποιος έκανε το λάθος και τι λάθος έκανε;
Ήταν οι ορμόνες; Ήταν η παιδαγωγική της μάνας μου; Ήταν η απουσία του ανδρικού
προτύπου στα κρίσιμα παιδικά χρόνια; Βλέπεις στο σπίτι μας ο μόνος άντρας ήμουν
εγώ ανάμεσα σε τέσσερα κορίτσια. Ο πατέρας μου ήταν φευγάτος από τότε που είδε
το φως το στερνοπούλι μας, η Αννιώ. Όποια κι αν ήταν η αιτία, δεν
έβλεπα πουθενά φταίξιμο δικό μου… Εγώ δεν ήθελα να είμαι αυτό που είμαι! Κι
όμως υπέφερα…
»Στο δεύτερο καλοκαίρι της φοιτητικής μου ζωής πήγα με μια παρέα στο
Άγιο Όρος. “Δεν πάμε και στο κελί του Γέροντα;” είπε αυθόρμητα κάποιος. Και
τότε, σαν να άνοιξε ο Ουρανός και χίλιες αχτίδες φώτισαν την ψυχή μου. Τότε
θυμήθηκα πως ο Γέροντας είχε φήμη διορατικού. Μια τρελή επιθυμία γεννήθηκε μέσα
μου. Αν λοιπόν, διαβάζει τα μύχια της ψυχής, αν σκανάρει τον συνομιλητή του
καλύτερα κι από την πιο λεπτομερή μαγνητική τομογραφία, γιατί να μην πάω να μου
πει την αλήθεια;
»Την επόμενη κι όλας μέρα, νωρίς το πρωί βρεθήκαμε με άλλους
προσκυνητές στην αυλή του Γέροντα. Κάτσαμε κάμποση ώρα, μα ούτε χάρισμα
διορατικό είδα ούτε συζήτηση ιδιαίτερη με κανέναν έκανε. Μας κέρασε λουκούμι
και νερό κι ύστερα από λίγο σηκωθήκαμε να φύγουμε. Η απογοήτευσή μου ήταν στο
ζενίθ. Η παρέα μου προχωρούσε στην έξοδο. Εγώ με βαρύ περπάτημα και ακόμα πιο
βαριά καρδιά ακολουθούσα από απόσταση όταν … “Παναγιώτη!” είπε ο
Γέροντας. Με φώναξε με το όνομά μου χωρίς να του το πει κανένας! σκέφτηκα
κι η έκπληξή μου έγινε χαρά. “Έλα εδώ” μου έγνεψε. Με ορθάνοιχτα τα
μάτια πήγα κοντά του, ανήμπορος να ψελλίσω κάτι. Χωρίς πρόλογο και εισαγωγές
μου ’πε μονάχα δυο φράσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ: “Ούτε η μάνα σου φταίει ούτε
κανείς άλλος. Έτσι γεννήθηκες. Κάνε τον αγώνα σου κι άσε στον Χριστό μας τα
υπόλοιπα. Εκείνος σε θέλει κοντά Του, αρκεί να το θέλεις κι εσύ”. Δεν θυμάμαι
αν του είπα “ναι, το θέλω πολύ!” ούτε αν του φίλησα το χέρι. Ούτε αν τον
χαιρέτησα. Θυμάμαι πως κάποια στιγμή κάποιος από την παρέα με σκούντηξε
λέγοντας στους άλλους: “Ρε, τι έπαθε αυτός εδώ;” “Κάτι του είπε ο Γέροντας”
είπε ένας άλλος, αλλά κανείς δεν τόλμησε να ρωτήσει τι.
»Από τότε σιγά-σιγά με τη βοήθεια του πνευματικού που είχα γνωρίσει σε
εκείνην την Κατασκήνωση, σταμάτησα να σκέφτομαι την Κόλαση. Άρχισα να το παίρνω
απόφαση. Πως δεν θα έκανα ποτέ μου οικογένεια -και τι δεν θα έδινα να έχω ένα
δικό μου παιδί!-, πως θα σήκωνα το σταυρό μου.
»Το επόμενο και το μεθεπόμενο, όπως και κάθε καλοκαίρι, εγώ πήγαινα
στο Άγιο Όρος για να δω έστω και για ένα λεπτό το Γέροντα. “Καλώς τον
Παναγιωτάκη!” μου ’πε την επόμενη χρονιά. Από τότε έτσι με έλεγε πάντα. Κι
εγώ αισθανόμουν σαν το μικρό πουλάκι που το ’χε ρίξει κάποιο κακό χέρι από τη
φωλιά του και βρήκε ένα απάγκιο λιμάνι. “Χαίρεται ο Ουρανός με τον αγώνα σου.
Και βοηθάει ο Χριστός μας. Μόνο λίγο φιλότιμο θέλει από μας. Όλα τα άλλα τα
κανονίζει Εκείνος” ήταν τα λόγια του την τελευταία φορά που τον είδα. Τώρα από
τον Ουρανό πρεσβεύει για μένα».
Τα τελευταία λόγια πνίγηκαν στα δάκρυά του. Μα και του παπα Γρηγόρη τα
μάγουλα αυλάκωναν μικρά μαργαριταράκια σ’ όλα τα χρώματα της ίριδας που έρεαν
και χάνονταν στα πυκνά γένια του.
«Πώς και δεν σκέφτηκες να πας σε μοναστήρι;»
«Παπα Γρηγόρη, το σκέφτηκα προς στιγμήν, μα γρήγορα άλλαξα γνώμη. Ο
διάβολος έχει σχέδια δοκιμασμένα από αιώνες. Κι αν εκεί, σ’ ένα τέτοιο
περιβάλλον, με πολεμούσε πιο πολύ, τι θα έκανα; Προτίμησα να κάτσω στον κόσμο
και να σηκώνω το σταυρό μου, παρά να σκανδαλιστώ και να σκανδαλίσω…»
Ο Παναγιώτης σώπασε. Ο παπα Γρηγόρης απόμεινε σκεφτικός να κοιτάζει
μια το πάτωμα και μια το γραφείο.
«Γιε μου, αυτό είναι μαρτύριο» ψέλλισε.
«Είναι» τον διαβεβαίωσε ο Παναγιώτης. «Όχι γιατί μόνο ο τάφος θα το
λύσει οριστικά -αυτό πια το πήρα απόφαση. Μα γιατί, έρχονται ώρες που τα
χτυπήματα είναι απανωτά. Από πνευματικούς ανθρώπους σχεδόν πάντα. Γι’ αυτό και
πονάνε πολύ, σαν την αλμύρα στην πληγή. Είναι πολλοί που με βεβαιότητα αποφαίνονται
για την κρίση του Θεού και με βδελυγμία αναφέρονται σε μας, τους Χριστιανούς ομοφυλόφιλους,
εμάς που παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να ξεφύγουμε από τις παγίδες του
πονηρού. Κάποτε μου ’πε ένας φωτισμένος Δεσπότης σε μια κουβέντα μας: “αν ξέραμε
τι αγώνα κάνουν κάποιοι άνθρωποι, θα μιλάγαμε λιγότερο και με μικρότερη
σιγουριά”.
»Άλλοι πάλι θέλουν να με κάνουν ευτυχισμένο. Και ρωτάνε με ειλικρινή
διάθεση, αλλά με απίστευτη επιμονή γιατί δεν παντρεύτηκα. Αν ήξεραν!»
«Γιε μου, στην πατρίδα μου λένε κάτι:
Μην αρωτήξεις κανενός
γιατί δεν επαντρεύτη
γιατί δεν έκαμε παιδιά
και δε νοικοκυρεύτη.
Στρίβεις μαχαίρι στην πληγή
και αναχουχουρδεύεις(3)
γίνεται ο πόνος του βαρύς
και τονε ξετελεύεις(4)
Σχώρα με παιδάκι μου! Εγώ που τα λέω στους ενορίτες μου, εγώ έκανα
πρώτος την κατσουκανιά(5)»
«Δεν πειράζει παππούλη μου, δεν με πίκρανες. Μόνο μια χάρη θέλω να σου
ζητήσω και ξέρω πως δεν θα μου χαλάσεις το χατίρι. Ξέρω πως κάθε Κυριακή και
σχόλη με μνημονεύεις στα δίπτυχά σου».
«Και βέβαια!» τόνισε ο παπα Γρηγόρης.
«Μνημόνευε, σε παρακαλώ, μαζί κι όλες τις ψυχές που αγωνίζονται σαν κι
εμένα με το θεριό που ’χουν μέσα τους. Να ’χουν το έλεος του Θεού! Και να δώσει
ο Παντοδύναμος οι αγώνες που κάνουν χρόνια τώρα με ιδρώτα και αίμα, να μην
γίνουν σε μια στιγμή αδυναμίας μια μπουκιά για το διάβολο».
«Ναι, παιδάκι μου! Ναι, Παναγιωτάκη μου!» είπε συγκινημένος ο αγαθός
λευίτης. «Κι εσύ να ’χεις την ευχή του άγιου Γέροντα και να πρεσβεύει για σένα
από ψηλά».
Βοήθιος
1. Αλ. Παπαδιαμάντη, Το μοιρολόγι της φώκιας
2. Θεόψυχά μου: Έκφραση προς επιβεβαίωση της αλήθειας
3. Αναχουχουρδεύεις: ανακινείς
4. Ξετελεύεις: αποτελειώνεις
5 Κατσουκανιά: αταξία
Ως πνευματικός έχω αντιμετώπιση τέτοιες καταστάσεις. Η όλη διήγηση και η αντιμετώπιση με δίδαξε. Ο Βοήθιος βοηθά και εμάς βοηθά με τα όσα γράφει και όσους δίνουν αγώνα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο ακουμπά την πληγή και χωρίς πολλά λόγια και ηθικολογίες δίνει το μήνυμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, εύκολα συμπεράσματα βγάζουμε όσοι είμαστε "έξω από το χορό"
Αν μάθουμε ότι κάποιο παιδί μας είναι gay, δεν θα πονέσουμε, δεν θα προσευχηθούμε;;
Τώρα εύκολα λέμε λόγια ...
Ο Θεός να δίνει δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίζονται συνειδητά, να φωτίζει τους πνευματικούς που καλούνται να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις και να μας λυπηθεί όλους...
Πραγματικά ιστορία που πονάει! Πραγματικά ιστορία που μας βάζει αντιμέτωπους μία πραγματικότητα που αρνούμαστε να δούμε. Θεολογικά και ανθρωπολογικά στην κόψη του ξυραφιού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικό και καθοδηγητικό κείμενο. Χωρίς υστερίες και υπερβολές. Ζεις τον ρόλο του ιερέα Πατέρα που με αγάπη και στοργή κατανοεί και βοηθά. Υπέροχη και η αντιμετώπιση του αγιορείτη. Τα όσα μας περιγράφει υπέροχα ο νεοεμφανιζόμενος Βοήθιος συμβαίνουν στην πραγματικότητα ή μήπως είναι η εξαίρεση της εξαιρέσεως;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ροπή προς το ίδιο φύλο είναι κάτι το πραγματικό στο περιβάλλον μας το φιλικό αλλά ορισμένες φορές και το οικογενειακό. Από διηγήσεις ανθρώπων που δίνουν αγώνα έχω ακούσει μια σκληρότητα από το μέρος των εκκλησιαστικών παραγόντων. Η αντιμετώπιση είναι θα πας στην κόλαση δεν έχεις σωτηρία με αποτέλεσμα να τσαλακώνουν κάθε ικμάδα αγώνα στους ανθρώπους αυτούς που δίνουν μια μάχη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άσχημο δεν υπάρχει ποιμαντική της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση του προβλήματος που λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στην κοινωνία αλλά και στον χώρο της Εκκλησίας. Είναι ένα ταμπού που μας αρέσει να βάζουμε παρωπίδες για να μην δούμε το τι συμβαίνει δίπλα μας. Ο Θεός να μας φωτίσει.
Πονάει η ιστορία του "Παναγιώτη" και κάθε Παναγιώτη που γνωρίζει τον εαυτό του και κάνει ένα μεγάλο αγώνα μεγαλύτερο από πολλών άλλων, είναι επίκαιρο στις ημέρες μας ίσως γιατί προβάλλεται παντού προχωρώντας σε άλλες καταστάσεις ως κάτι φυσιολογικό χωρίς να θεωρείται αμαρτία, ας πω στο τέλος ένα δεν ξέρω,ο Κύριος να μας φωτίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλογραμμένο. Μπορεί να είναι και αληθινό αλλά σπάνιο. Με όσα κατά καιρούς ακούω σε κηρύγματα και δημόσιες παρεμβάσεις ιερέων νομίζω ότι δεν υπάρχει τέτοια αντιμετώπιση ούτε για ανθρώπους που δίνουν αγώνα αποτροπής του πάθους αυτού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος λέει για το θέμα αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφή‘’Η ομοφυλοφιλία, αγαπητέ μου, είναι πρόβλημα αγάπης, όπως η πορνεία, η μοιχεία και όλα τα σαρκικά αμαρτήματα. Αγάπη σε λανθασμένη κατεύθυνση. Την αγάπη μόνο ο Χριστός μπορεί να μας τη μάθει. Ο μόνος, που είπε: Ἐγώ εἰμι Ἀγάπη!’’
Για έναν Πνευματικό πατέρα, όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του, ασχέτως σεξ. ταυτότητας και τους αγαπά εξίσου όπως τα άλλα πνευματικά του παιδιά, πονά με τον πόνο τους, κατανοεί το σταυρό τους· ίσως, μάλιστα, κάποιοι/ες ομοφ. να έχουν πολύ ωραιότερη και ειλικρινέστερη ψυχή, από όσο μερικοί «άνθρωποι της Εκκλησίας».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Εκκλησία δεν διώχνει ποτέ κανέναν. Είναι η αγκαλιά του Χριστού για όλους μας. Το θέμα της ομοφυλοφιλίας, ίσως δεν λυθεί, για κάποιους, σε αυτήν εδώ τη ζωή της φθοράς και της πτώσης, όπως και άλλα θέματα δεν λύνονται με σιγουριά· αν όμως λυθεί, δεν λύνεται με λόγια, κηρύγματα, αφορισμούς, έντονες αντιπαραθέσεις, παρά μόνο με γνήσια πίστη και αγάπη στο Χριστό, ειλικρινή αγάπη μεταξύ μας, θερμή προσευχή όλων για όλους και αληθινή ορθόδοξη πνευματική ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Παναγιώτης, όπως τόν παρουσιάζει το διήγημα, είναι άνθρωπος σεμνός, με ταπεινό φρόνημα καί αυτομεμψία. Αναγνωρίζει το πρόβλημα του καί προστρέχει σε Πνευματικούς καί Γέροντες για να τόν βοηθήσουν να τό αντιμετωπίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν προσπαθεί να πείσει την κοινωνία, ότι όλα είναι φυσιολογικά, ούτε παρελαύνει επιδεικνύοντας το πάθος του.
Εντύπωση προκαλεί καί η διακριτικότητα του, αφού ούτε ο Ιερέας, που ήταν κοντά του τόσα χρόνια, είχε αντιληφθεί κάτι.
Είναι διαφορετική περίπτωση από τις άλλες καί αξίζει κάθε βοήθεια καί συμπαράσταση.
Δυστυχώς δέν έχουν όλοι την ίδια συμπεριφορά.
Θα ήθελα να είχα την δυνατότητα - αν δεν απευθυνόμουν σε φανταστικό ήρωα χρηστοήθους διήγησης - να θέσω ένα ερώτημα στον Παναγιώτη. Για ποιον λόγο νιώθει ότι ανέλαβε να δώσει έναν αγώνα - για τον οποίο μάλιστα χαίρεται ο Ουρανός - με ιδρώτα και αίμα προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει την σεξουαλικότητά του; Η επιλογή του έχει αναφορά στα λόγια του Κυρίου, όπως αυτά διασώζονται στο Ματθ.19,12 , περί εκουσίου αυτευνουχισμού για την Βασιλεία των Ουρανών ή χειραγωγείται από ήθη διδαγμένα; Και κάτι ακόμα. Δικαιώνεται η γαμική σχέση δύο ανθρώπων με αποκλειστικό κριτήριο το ετερόφυλον και μόνον; Ο ίδιος ο ήρωας μας λέει πως "ανακάλυψε" την προτίμησή του, δεν την επέλεξε. Γιατί ο ακούσια ετεροφυλόφιλος δικαιώνεται (και δικαιούται...), ο εξίσου ακουσίως ομοφυλόφιλος όχι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έτσι γεννήθηκες γιατί δεν μπορεί να το πιστοποιήσει κι ένας γιατρός; θα λύνονταν πολλά θέματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι διάλογοι που παρατέθηκαν είναι πλαστοί ή πραγματικοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε η μάνα σου φταίει ούτε κανείς άλλος. Έτσι γεννήθηκες", σύμφωνα με τον υποτιθέμενο γέροντα, της υποτιθέμενης, προφανώς, ιστοριούλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταία βλέπουμε κάποιους κύκλους εντός της Εκκλησίας να προβάλλουν το συγκεκριμένο ισχυρισμό τον οποίο, φυσικά, αδυνατούν να τεκμηριώσουν.
Παρουσιάζουν,έτσι , το Θεό ως "χορηγό" του βδελυκτού αυτού πάθους.
Δυστυχώς η λεγόμενη επίσημη Εκκλησία τους έχει αφήσει ασύδοτους και ανεξέλεγκτους.
Τι μηνύματα περνάει αυτή η φανταστική διήγηση; Ότι έτσι γεννιούνται οι ομοφυλόφιλοι; Ο ιστολόγος το σκέφθηκε αυτό προτού την αναρτήσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάντηση στον κ. Δ.Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι ζήτημα Κριτηρίων. Αν κρίνουμε την συμπεριφορά μας βάσει του Ευαγγελικού Νόμου, τότε τα πράγματα είναι όπως τα λέει ο Παναγιώτης.
Αν κρίνουμε έξω από τον Ευαγγελικό Νόμο, τότε η συμπεριφορά μας δέν περιορίζεται από ηθικές δεσμεύσεις, ούτε αναστολές στην παρούσα ζωή. Είναι αυτή η πρακτική που προσπαθεί να εφαρμόσει σήμερα στην κοινωνική ζωή η πολιτική εξουσία καί διάφορες οργανωμένες ομάδες, που έχουν αυτό τον κοινό στόχο, την ανατροπή των όποιων ηθικών κανόνων.
Για το θέμα του ακούσιου νομίζω, ότι κάθε παρέκκλιση, είτε εκούσια είτε ακούσια, πρέπει να διορθώνεται από τον φορέα της, διότι τόν οδηγεί σε λάθος δρόμο.
Αν ο ακούσια ετεροφυλόφιλος φαίνεται ευνοημένος έναντι του ακούσια ομοφυλόφιλου, δέν είναι σίγουρο ότι θα δικαιωθεί, διότι αυτός μπορεί να ενεργεί παρά φύσιν σε άλλα ζητήματα, δηλαδή να έχει άλλα πάθη εκτός της γενετήσιας σφαίρας, τα οποία τελικώς θα τόν κολάσουν.
Το διήγημα θέτει για πρώτη φορά απ' όσο γνωρίζω ένα καυτό πενυματικό θέμα. Το θέμα των συνειδητών ορθόδοξων χριστιανών, ανδρών και γυναικών, που είναι ομοφυλόφιλοι. Και το θέτει με έναν σοβαρό τρόπο χωρίς φωνές και υπερβολές και χωρίς τις γνωστές προκατασκευασμένες λύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπ αυτή την έννοια χρωστάμε χάρη τόσο στον Βοήθιο που ανέλαβε να το συντάξει όσο και στον Αναστάσιο που το δημοσίευσε. Διότι, ως πρώτη παρατήρηση σε όσα γράγονται τόσο στο διήγημα όσο και στα σχόλια, θα μπορούσα να πω: Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν! Δεν είναι πλάσματα της φαντασίας. Ούτε είναι πλάσματα εξόλης και προόλης που δεν αξίζει να τους δώσουμε την παραμικρή σημασία. Το λέω αυτό γιατί για πολλούς συνηδειτούς χριστιανούς οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι παρά άνθρωποι που απλώς έχουν παραδοθεί ολοκληρωτικά στα πάθη τους. Για κάποιους δε είναι ακλόνητη η πίστη ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή! Δυστυχώς, αν δεν έχει συμβεί σε εμάς τους ίδιους, ή σε κάποιο πρόσωπο του συγγενικού μας περιβάλλοντος οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν πρόσωπο, είναι απεχθη τέρατα.
Αν ωστόσο γνωρίσουμε τέτοιους ανθρώπους και προσωπικά γνωρίζω τότε θα δούμε πως συχνά πρόκειται για ανθρώπους που δεν διαφέρουν σε τίποτε άλλο από όλους εμάς τους υπόλοιπους εκτός από το γεγονός ότι η αγάπη τους -αγάπη στοργική και αληθινή όσο και ημών των υπολοίπων απευθύνεται σε λάθος κατεύθυνση. Δεν μιλά για τον σεξουαλικό πόθο. Είναι βέβαια και αυτός υπαρκτός και αναμφισβήτητος. Μιλώ για την αγάπη την συναισθηματική και ανθ΄ρωπινη. Μόλις αυτοί οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι αυτό το τόσο αληθινό πράγμα που βγαίνει από μέσα τους είναι όχι απλώς απαγορευμένο κονωνικά αλλά και απορρίπτεται από την πίστη μας νιώθουν έναν τέτοι εσωτερικό διχασμό που μπορεί να τους συμβεί ένα από τα ακόλουθα:
1. Να απομακρυνθούν μια και καλή από την πίστη
2. Να συγκρουστούν εσωτερικά τόσο έντονα ώστε να φθάσουν στην κατάθλιψη ή και την αυτοκτονία
3. Να γίνουν δημοσίως σκληροί κριτές της ομοφυλοφιλίας με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο.
4. Να ζουν διπλή ζωή
5. Να περνούν φάσεις διαφορετικές στη ζωή τους ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω.
Είναι πολύ σκληρός ο αγώνας αυτών των ανθρώπων ειδικά αν είναι έξυπνοι και καλλιεργημένοι. Ας μην τους πυροβολούμε και ας τους έχουμε όλοι στην προσευχή μας.
@19 Σεπτεμβρίου 2023 στις 11:35 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφεις:"Παρουσιάζουν,έτσι, το Θεό ως "χορηγό" του βδελυκτού αυτού πάθους".
Προφανώς αγνοείς ότι όταν γεννιόμαστε δεν είμαστε σε προπτωτική κατάσταση αλλά σε μεταπτωτική. Άρα είναι πολύ πιθανό να έχουμε ή να αναπτύσσουμε χωρίς τη θέληση ή συγκατάθεση μας διάφορα πάθη (επ ευκαιρία όλα είναι βδελυκτά). Δεν είναι βλέπεις η ομοφυλοφιλία το μοναδικό πάθος που παρουσιάζει ο άνθρωπος εκ νεότητος αυτού. Αλλιώς τη νόημα έχουν οι ευχές προ του βαπτίσματος;;
Επίσης, νομίζω, ότι η ιστορία είναι ξεκάθαρη στο ότι περιγράφει μια ροπή -υπαρτκτή και πανίσχυρη βέβαια- αλλά απλώς ροπή. Όχι ένα πάθος. Το πάθος προϋποθέτει κατά τους Πατέρες έναν δεσμό εξαιρετικά ισχυρό που γιγαντώθηκε μέσα από τη συνεχή επνάληψη της πτώσεως. Μα εδώ δεν υπάρχει πτώση!
Κατανοώ ότι μερικοί αδελφοί χριστιανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αμαρτωλές ροπές παρά μόνο ως ελεύθερες επιλογές αλλά αυτή δεν είναι η διδασκαλία της εκκλησίας. Επίσης έχω διαβάσει σε παλαιότερα σχόλια -σε άλλη ανάρτηση- ότι κάποιοι αναπολούν με θαυμασμό και νοσταλγία τους Νόμους του Ιουστινιανού που καταδίκαζαν σε εξευτελιστικό και βασανιστικό θάνατο τους ομοφυλόφυλους. Τους λυπάμαι πραγματικά και θα τους προέτρεπα να ζήσουν στο Ιράν. (Με την ευκαιρία να πω ότι με εντυπωσιάζει το πόσο κοντά στο ακραίο Ισλάμ νιώθουςν στις πρακτικές τους κάποιοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Χριστιανοί)
Προς 11:35, 19/9: μελέτησέ το προσεκτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό θα σου κάνει.
http://www.diakonima.gr/2013/10/05/%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%84%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%85%CF%81%E1%BD%B8/
Ο αγιορείτης γέροντας πρέπει να είναι ο Άγιος Παΐσιος το έχει αναφέρει σε ομιλία του ο π. Λουδοβίκος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια διόρθωση στο προηγούμενο σχόλιο (3:32,19/9): το περιεχόμενό του απευθύνεται στον 2:07, 19/9).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σχολιαστής 3:32, 19/9.
Είναι οι σκέψεις 3-32 του περιοδικού αυτού γνωστό για τις ακρότητες κατά καιρούς. Κάποιους τους ενδιαφέρει η ηθική στο σεξ και όχι τα πάθη της ψυχής κλέψιμο, συκοφαντία, μίσος, απατεωνιά. Χαίρομαι διότι ο νεαρός Παναγιώτης δεν πέρασε από τις κατασκηνώσεις αυτών των ανθρώπων που θα τον είχαν δίωξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Ορθοδοξη ποιμαντική στο ζήτημα αυτό την παρουσιάζει ο Βοήθιος. Ας το διαβάσουν και να στοιχηθούν μαζί του οι ιερείς μας και οι άνθρωποι που κηρύττουν στην Εκκλησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διήγημα αποπειράται να υπομνηματίσει τον λόγο του Κυρίου, ότι εις τις ου μισεί... έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου είναι μαθητής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολη στην κατανόησή της διδασκαλία περί αυτομίσους έχει αναπτύξει και ο Άγιος Σωφρόνιος.
Προσοχή όμως χρειάζεται στην εννοιολογική οριοθέτηση της έννοιας αυτής για να μην γίνει και αυτή εμπαθής και για να μην επεκταθεί από αυτομίσος σε συλλογικό μίσος έναντι μίας κατηγορίας αμαρτωλών.
Δεν κατακρίνω τίποτα και κανένα. Δεν γνωρίζω το αύριο τι μπορεί να φέρει στην οικογένειά μου. Φέρνω στο μυαλό μου την τηλεοπτική διαφήμιση που ο γιατρός μιλάει σε κάποιον για μεταμόσχευση και αυτός τρέχει να απαντήσει είμαι κατά αυτών που προσφέρουν μοσχεύματα. Μέχρι να του πει ο γιατρό θα πεθάνεις αν δεν βρεθεί συμβατός δότης. Τότε τα χρειάστηκε. Ακούω πύρινες ομιλίες για το κουσούρι που έλεγε ο Χριστόδουλος. Αυτού που μιλάνε καταδικάζοντας το κουσούρι έχουν άλλα κουσούρια όχι κάτω από την ζώνη αλλά πάνω από αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ ο Παναγιώτης μας βάζει γυαλιά κάνει τον ΑΓΩΝΑ του τον νικηφόρο. Δεν αμαρτάνει. Είναι πρότυπο και για μας τους εγγάμους. Ο Θεός να του δίνει δύναμη και να προσεύχεται για μας.
Δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία ή αποτελεί μυθοπλασία. Και, ειλικρινά, δεν με νοιάζει καθόλου.
ΔιαγραφήΔιότι ξέρω ανθρώπους που ζουν καθημερινά αυτό το "μαρτύριο", έχουν αποδεχτεί τον σταυρό που τους έδωσε ο Θεός, παλεύουν, αγωνίζονται και εξαγιάζονται.
Ο Θεός θα κρίνει αυτούς και εμάς. Ας προσέχουμε λοιπόν τα λόγια μας διότι ο λόγος του Θεού παραμονεύει: "οι τελώναι και αι πόρναι (οι απόβλητοι και παραπεταμένοι, δηλαδή) προάγουσιν υμάς εις την βασιλεία των ουρανών".
Και ο νοών νοείτω...
Με φανταστικές διηγήσεις επιχειρούν κάποιοι αθεόφοβοι να μας πείσουν ότι το διαστροφικό και κτηνώδες αυτό πάθος έχει γενετική αιτία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι όμως οδηγούμαστε στην έμμεση αμνήστευσή του.
"Έτσι γεννήθηκες. Κάνε τον αγώνα σου κι άσε στον Χριστό μας τα υπόλοιπα. Εκείνος σε θέλει κοντά Του, αρκεί να το θέλεις κι εσύ."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλη η ιστορία γράφεται εν προκειμένω γι' αυτή τη φράση. Γιατί; Γιατί είναι η φράση που λέγεται από ένα πρόσωπο που είναι αποδεκτό από "δύο διαφορετικές παρατάξεις" που θέλει ο συγγραφέας να αναδείξει και να διαχωρίσει. Ωστόσο αυτές οι "παρατάξεις" μπορεί να είναι μία (βλ. παπαΓρηγόρη/πνευματικό κατασκήνωσης/γέροντα) αλλά διαχωρίζονται από την κοσμική λογική μόνο, και γίνεται εν προκειμένω προσπάθεια να αναδειχθεί η διάκριση σε "πνευματικό" επίπεδο. Η διάκριση των δύο παρατάξεων έγκειται μόνο στην αποδοχή ή μη της ομοφυλοφιλίας ως εκτροπή. Αυτό που ζητά η κοσμική λογική πλέον από την Εκκλησία είναι να διατυπώσει ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί εκτροπή, αποτελεί επιλογή της φύσης και δεν αποτελεί αιτία κατάκρισης. Ωστόσο η εκκλησία δεν έρχεται να βάλει ζύγι ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία ή/και όποιο άλλο πάθος του ανθρώπου και τα χαρίσματα/αρετές του. Η ύπαρξη αρετών δε δικαιολογεί την ύπαρξη των παθών. Και σίγουρα το γνωρίζουμε ότι δε γίνεται να διαθέτεις τέλεια μια αρετή χωρίς να αναπτύσσεις παράλληλα και τις άλλες.
Θα ενδιέφερε πολύ κόσμο τί αποκομίζει κάποιος από αυτή τη φράση που τόσο ξεκούρασε τον πολύπαθο Παναγιώτη. Το όλο θέμα εδώ έγκειται. Ναι, ένας αγώνας που δε γνωρίζουμε, αλλά ο Παναγιώτης ασπάστηκε ουσιαστικά απ' όσο φαίνεται από την απάντηση στο γιατί δεν πήγε σε μοναστήρι.
Αλλά και ένας αγώνας που για πολλούς με την ίδια αδυναμία είναι ανύπαρκτος και προσπαθούν να εντάξουν σε άλλους αγώνες όλους τους γύρω τους.
Δε γνωρίζουμε αν αποτελεί πραγματική ιστορία ή μυθιστόρημα το εν λόγω κείμενο. Αλλά πολλά αντιπαραδείγματα μπορούν να προβληθούν στα συναισθηματικά αδιέξοδα που παρουσιάζονται. Π.χ. βλέπω τη στοργή που δείχνει η σκυλίτσα μου στα κουταβάκια της και γνωρίζω ότι ποτέ δε θα αποκτήσω το δικό μου κουταβάκι. Πώς ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να ονειρεύεται οικογένεια; Αφού η θεόσδοτη φυσιολογία είναι συγκεκριμένη; Άλλο πράγμα να πούμε για ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδάκι, όπου και πάλι χωρεί για πολλούς ικανή συζήτηση. Οι ομοφυλόφιλοι "εποφθαλμιούν" την κατάσταση ενός ετεροφυλόφιλου άτεκνου ζευγαριού που τελεί σε γάμο και μπορεί να υιοθετήσει και το δεύτερο με τη σειρά του την κατάσταση ζευγαριού με τέκνα. Άλλοι επίσης θα επιθυμούσαν να κάνουν μόνο κορίτσια! Ή μόνο αγόρια! Οι άνθρωποι είμαστε αχόρταγοι ως προς τις επιθυμίες μας. Κάποια στιγμή όμως χρήζει να βάλουμε χαλινάρι.
"μα προσωποποιήθηκε στη μορφή ενός δασκάλου μου."
Πρέπει να αναλογιστούν οι ομοφυλόφιλοι ότι υπάρχουν αποτυχίες και στους ετεροφυλόφιλους. Δε βιώνουν μόνο εκείνοι την απόρριψη. Η σχέση χρειάζεται πέρα από τη φυσιολογία και τη συμβολή και από τα δύο μέρη. Τί σημαίνει λοιπόν; Ότι όταν μια κοπέλα απορρίψει ένα παλληκάρι, που έτυχε εκείνη να του αρέσει, εσαεί θα πρέπει να αισθάνεται απογοητευμένο και αδικημένο από τη φύση; Η έλξη ετεροφυλοφίλων έχει για όλους την προοπτική της πρόσκαιρης μόνο ηδονής; Είναι πολλά τα στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε έλξη. Όχι απαραίτητα μόνο τα ανατομικά. Ωστόσο η ετερότητα αποτελεί θεϊκή κληρονομιά καθώς ο Θεός έπλασε την Εύα ως συμπλήρωση/ολοκλήρωση του Αδάμ. Γιατί δεν έφτιαξε έναν όμοιο με τον Αδάμ;
Ο Αδάμ ήταν προορισμένος να ζήσει στον Παράδεισο και χωρίς την Εύα (υπέρ φύσιν). Μετά το "ου καλόν μόνον" δημιουργήθηκε η Εύα και προέκυψε το κατά φύσιν. Από εκεί και πέρα προκύπτουν τα παρά φύσιν, όχι μόνο ως ομοφυλοφιλία, αλλά και με πολλές άλλες εκφάνσεις (μοιχεία, πορνεία κ.ά.).
Έχω γνωστό, το Στέλιο, ο οποίος είναι καθηλωμένος περί τα 15 έτη στο κρεββάτι. Υπάρχουν είδη αναπηρίας που ήταν πάντα γνωστά, αλλά ελάχιστα γράφτηκαν για τους ανθρώπους που τις έφεραν. Και άνθρωποι σαν το Στέλιο δεν είχαν τουλάχιστον τη δυνατότητα να φθάσουν κοντά σε κάποιο γέροντα. Αλίμονο αν για να αισθανθεί ο Στέλιος την αποδοχή του από την κοινωνία απαιτήσει όλοι να καθηλωθούν στο αναπηρικό κρεβάτι. Ενδιαφέρον είναι ένα παραμύθι με τίτλο "Τα δεκανίκια".
Καλή δύναμη ο καθένας στον αγώνα του!
Μα ο Παναγιώτης δεν αξίωσε να ακολουθήσουν όλοι το δρόμο της ομοφυλοφιλίας, αξίωσε την αποδοχή και την ορατότητα ενός σταυρού που σηκώνει χωρίς το στίγμα του πάθους. Ότι η ροπή αυτή είναι κατά (αμαρτωλή, πεπτωκυία) φύσιν, αλλά διάλεξε ασκητικώς το υπέρ φύσιν.
ΔιαγραφήΟι ηθικοί και άμεμπτοι κατά την γνώμη τους βρήκαν να κτυπήσουν έναν νέο που είναι καθαρός και με ειλικρίνεια απέναντι στο Θεό. Αντί να προβάλουν την στάση αυτού του κυρίου κτυπούν ανελέητα. Αυτοί που κτυπούν, μπορεί να είχαν προγαμιαίες σχέσεις οι ίδιοι ή τα παιδιά τους να έκαναν τη μοντέρνα γαμοβάπτιση και να παραβρέθηκαν και αυτοί στην ανηθικότητα των τέκνων τους. Χωρίς τα παιδιά τους να εξομολογηθούν και δημόσια προ του Μυστηρίου να ζητήσουν συγνώμη για τις πορνικές σχέσεις τους που σκανδάλισαν. Ντροπή…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Μπράβο στην κ. Παναγιώτη για την μαρτυρία και το μαρτύριό του.
Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη διήγηση είναι φανταστική. Ξέρω όμως ότι εν μέρει περιγράφει τη ζωή μου. Για αυτό ηλίθιοι που δεν ξέρετε τι σας γίνεται βγάλτε το σκασμό επιτέλους! Ξερολες
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα εν μέρει! Ο Παναγιώτης απ' όσο φαίνεται δε θα ξεστόμιζε την τελευταία φράση σας. Γι' αυτό ενώ μοιάζετε σε ένα κομμάτι, διαφέρετε ουσιαστικά και τελικά τον εργαλειοποιείτε! Μάλλον καλύτερα να βρείτε το σφυγμό της συμπεριφοράς του Παναγιώτη!
Διαγραφή"Για αυτό ηλίθιοι που δεν ξέρετε τι σας γίνεται βγάλτε το σκασμό επιτέλους! Ξερολες".
ΑπάντησηΔιαγραφή"Επίπεδο" σχολίου....
Προς "Βοήθιο" : καλύτερα να αλλάξεις το ψευδώνυμο με το οποίο έγραψες και ο νοών νοείτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος σχολιαστή 4:08 μ.μ. στις 19/9/2023: "όσα δεν φθάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια χαρά τα λέει το περιοδικό. Το πρόβλημα το έχεις εσύ και οι ομόφρονές σου εδώ μέσα με τον αντιευαγγελικό τρόπο που σκέπτεσθε. Το κακό είναι ότι παρασύρετε και άλλους και τους βλάπτετε πνευματικά.
λυπάμαι πολύ με το όλο άρθρο. Όταν στα Σόδομα και τα Γόμορα ήταν όλοι ομοφυλόφυλλοι ¨από μικρού έως μεγάλου" όπως λέει συγκεκριμένα η Αγία Γραφή, ό ίδιος Θεός δεν ήταν που δεν άφησε κανέναν εν ζωή όταν και τα κατέκαυσε; Είναι βλάσφημο το άρθρο σας διότι προσδίδει στο Θεό και την ανοχή αλλά και τις ενέργειες του Θεού στοιχεία που δεν περιλαμβάνονται στον αλάνθαστο Λόγο Του την Αγία Γραφή. Παρακαλώ μελετήσατε για την θαυμαστή λειτουργία των ορμονών στο ανθρώπινο σώμα. Εκεί θα διαπιστώσετε ότι όλα πηγάζουν από την προαίρεση του ανθρώπου, την διάθεσή μου, την επιλογή μου, την ελευθερία μου, τα θέλω μου. Αν έχω χαλασμένη προαίρεση θα χαλάσω όλη τη λειτουργία τη σωματική. Και βέβαια όταν η ηδονή με αλυσοδέσει και δεν μπορώ να την αποχωριστώ διότι ΔΕΝ θέλω να κάνω και άσκηση, τότε ψάχνω να βρω χίλιες δικαιολογίες για να αναπαύσω τη συνείδησή μου. Η δικαιολογία όμως με έβγαλε από τον Παράδεισο. Η δικαιολογία θα με αφήσει και έξω από τη Βασιλεία των Ουρανών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι χριστιανός από τα γεννοφάσκια μου
και είμαι ομοφυλόφυλος από την ώρα που κατάλαβα των εαυτό μου.
Μάλιστα μεγαλώνοντας κατάλαβα και άλλα σημάδια της ομοφυλοφιλίας μου που δεν τα είχα καταλάβει όταν δεν είχε ακόμα εκδηλωθεί το ορμονικό κομμάτι της ζωής μου, δηλαδή πριν την εφηβεία.
Βασάνισα τον εαυτό μου για το αν φταίω ατέλειωτα χρόνια. Σιγουρεύτηκα ότι δεν φταίω και ότι αυτό που μου συμβαίνει ΔΕΝ είναι επιλογή. Προσπάθησα με όλα τα μέσα να αλλάξω σεξουαλικό προσανατολισμό. Δεν γινόταν. Ζω εν παρθενία όπως και ο Παναγιώτης. Όμως μου είναι αδύνατο να δεχτώ όλα αυτά τα ανόητα που γράφετε ότι με οποιοδήποτε τρόπο το διάλεξα ή ότι έφτασα εκεί λόγω αχαλίνωτης παράδοσης στις ορμές μου.
Ποιος ξέρει καλύτερα; Εσείς που κατηγορείτε αλλά δεν έχετε αυτή τη ροπή ή εγώ που το ζω και το πληρώνω με τη ζωή μου;
Γιατί επιμένετε;
Το ξέρετε ότι θα δώσετε λόγο γι αυτό;
Γνωρίζουμε ότι θα δώσουμε λόγο για τις αμαρτίες μας και όχι των άλλων.
ΔιαγραφήΓνωρίζουμε ότι οι αμαρτίες μας έχουν αντίκτυπο στα παιδιά μας; Γνωρίζουμε ότι αντίστοιχα μπορεί να κληρονομήσαμε κουσούρια από τους προγόνους μας. Πρέπει να τα διαιωνίσουμε; Πρέπει να τα διατυμπανίσουμε για να δικαιωθούμε; Ο περισσότερος κόσμος έχει μυστικό αγώνα που οι γύρω του δεν γνωρίζουν
Γνωρίζουμε ότι έχουμε χρέος απέναντι στην αλήθεια;
Είπα και εγώ που είναι οι σούπερ ορθόδοξοι ιεροεξεταστές να μαζεύσουν ξύλα και να ανάψουνε την φωτιά να καψαλίσου τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αγαπητός Παναγιώτης θα πάει στον Παράδεισο όλοι εμείς οι άλλοι δεν το βλέπω.
Πολύ "φθηνό" και "ξύλινο" το σχόλιό σου 4:02 μ.μ. 20 Σεπτεμβρίου.
ΔιαγραφήΠάλιωσε η συγκεκριμένη φρασεολογία περί "ιεροεξεταστών".
Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών ,την παρωχημένη και φθαρμένη ρητορική του ΚΚΕ.
Κουράσατε...
Εύστοχο καί επίκαιρο άρθρο του π. Βασιλείου Μπακογιάννη, που έχει σχέση καί με το θέμα του διηγήματος
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/58901-dropi
Ο σκοπός της ιστορίας -που είναι πέρα ως πέρα αληθινή- ήταν να κάνει ορατούς τους χριστιανούς που είναι ομοφυλόφιλοι. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ανάμεσά μας βιώνοντας ένα ισόβιο μαρτύριο. Σε όποιον ανοίξουν την ψυχή τους γι’ αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι κάτι που το επέλεξαν, αλλά τους έτυχε. Και ότι θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην είναι έτσι. Αλλά είναι! Απλά και ξεκάθαρα. Και παλεύουν συνεχώς μέσα τους, ώστε να εξακολουθούν να ζουν σύμφωνα με την ευαγγελική επιταγή που δεν επιτρέπει την ικανοποίηση της ροπής τους. Αν το είχαν επιλέξει, θα είχαν ζήσει μέσα στην αμαρτία. Εκείνοι όμως, θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο όποιος το έχει ζήσει, είτε στον εαυτό του είτε σε συγγενικό του πρόσωπο είτε σε πνευματικό του παιδί μπορεί να καταλάβει τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι... Προσωπικά, δεν είχα κατανοήσει τίποτα από αυτό το μαρτύριο, όσο δεν είχα γνωρίσει κάποιους από αυτούς. Ανθρώπους που, χωρίς να έχω υποψιαστεί το παραμικρό, μού αποκάλυψαν το μαρτύριο που ζούσαν. Και πρόσθεταν ότι αυτό το μαρτύριο γίνεται ασήκωτο όταν κάποιοι αδελφοί με σιγουριά αποφαίνονται ότι όλο αυτό ήταν επιλογή τους και μάλιστα εμπαθής.
Firts things first που λένε και οι Αγγλοσάξονες:
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Έχει υποστεί ελάχιστες αλλαγές για να μην είναι ταυτοποιήσιμα τα πρόσωπα. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν! Ζουν συχνά μια απόλυτα συνειδητή χριστιανική ζωή. Δεν ξεχωρίζουν -το να ξεχωρίζουν είναι ακόμα μεγαλύτερος σταυρός- και βασανίζονται περισσότερο ίσως από την έλξη τους από το τραγικό «γιατί» της κατάστασἠς τους. Δεν επιρρίπτουν στο Θεό την έλξη τους με την έννοια της δημιουργίας. Αδυνατούν ωστόσο –ακόμα και σε φωτισμένους οδηγούς όπως ο αγιορείτης της ιστορίας- να ανακαλύψουν οποιαδήποτε δική τους έμμεση ή άμεση εμπλοκή στο σταυρό τους.
Ας μην κάνουμε αυτόν το σταυρό βαρύτερο φορτώνοντάς τους την επιλογή του. Ας πετάξουμε τις βεβαιότητές μας στην άκρη και ας σταθούμε σιωπηλοί Κηρηναίοι στο δράμα τους.
Βοήθιος
Ο Βοήθιος απάντησε και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους από τον εκτροχιασμό που επιχείρησαν αναγνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα όσα έγραψε και στο προξενιό έχουν από το άρωμα της διδασκαλίας της αγίας μας εκκλησιαστικής διδασκαλίας. Με βοήθησε για να δω τα πράγματα υπό το πρίσμα της σώζουσας αλήθειας και όχι από την απόρριψη και την καταδίκη. Κάθε άνθρωπος δίνει τον αγώνα του για επουλώσει τις αμαρτίες του. Αν σε αυτούς που έχουν εκτροχιαστεί δείχναμε αγάπη και κατανόηση από την απόρριψη θα ήταν σε κάποιες περιπτώσεις διαφορετικά τα πράγματα.
Ευχαριστώ Βοήθιε για το μάθημα.
«Το Προξενιό». Ανάρτηση εξαίρετη ! Είτε ως πραγματικό γεγονός, είτε όχι. Απόθεση προσωπικού σταυρού ζωής στο Χριστό ! Καθότι. «Εις-Ένας, ο-Άγιος, Εις-Ένας ο- Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός-για να δοξάζεται ο Θεός Πατέρας-Αμήν"-γένοιτο διαπαντός ! Που. «τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή έδωκε»-θυσίασε». Ώστε κάθε άνθρωπος. «Σε άβυσσο πταισμάτων βυθισμένος, να μπορεί στην ανεξιχνίαστη της Ευσπλαχνίας Του άβυσσο να βρίσκει καταφυγή ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
ΑπάντησηΔιαγραφή