28 Οκτωβρίου: Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Στεφάνου του Σαββαΐτου, του και Επισκόπου γενομένου

28 Οκτωβρίου: Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Στεφάνου του Σαββαΐτου, του και Επισκόπου γενομένου

Ούτος ο Όσιος εκ νεαράς του ηλικίας έγινε Μοναχός, και ήκμαζεν εν έτει ψϞ’ [790]. Εισελθών γαρ εις την Λαύραν του μεγάλου Πατρός Σάββα, και δεχθείς από τους εν τη Λαύρα κατοικούντας αγίους Πατέρας, εδιδάχθη παρ’ εκείνων τον του Θεού φόβον, και κάθε άλλην αρετήν και πράξιν ασκητικήν. Άγευστος δε διέμεινε των ηδονών του κόσμου ο μακάριος ούτος, με το να έγινε Μοναχός πολλά νέος. Αφ’ ου λοιπόν επρόκοψεν εις την κατά Θεόν ηλικίαν, και έλαμψεν εις την υπακοήν και ησυχίαν, τότε ηξιώθη και του χαρίσματος της Αρχιερωσύνης. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και χάριν παραδόξων θαυμάτων έλαβεν από τον Θεόν, αφ’ ου πρώτον ενέκρωσε τα πάθη της ψυχής και του σώματος, με εγκράτειαν, με πόνους ασκητικούς, και με θείαν σύνεσιν. Και αφ’ ου έφθασεν εις άκραν απάθειαν. Ιάτρευσε γαρ μίαν κόρην δαιμονισμένην δια της προσευχής του, και ταύτην παρέδωκεν υγιή εις τον πατέρα της.

Ευρισκόμενος δε πάντοτε εις την έρημον, παραδόξως ημέρονε τα άγρια ζώα. Και εις τα πλησιάζοντα προς αυτόν ζαρκάδια, έδιδε τροφήν με τας χείρας του. Μίαν φοράν δε, επειδή εδίψησεν ο μαθητής του, δια τούτο εκτύπησεν ο Όσιος την γην με την ράβδον του, και εύγαλε νερόν και επότισεν αυτόν. Και άλλα δε σημεία εποίησε και θαύματα. Ήτον δε απλούς κατά το ήθος. Γλυκύς εις την συνομιλίαν. Και ευκολοκατάδεκτος εις την γνώμην. Ούτος λοιπόν διαλάμψας πανταχού ως ήλιος, με την άσκησιν και με τα θαύματα, και παράδειγμα γενόμενος αρετής εις τους μαθητάς του, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησεν.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης