ΟΣΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ ΜΕΓΑΛΛΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΖΩΗΣ 2 - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΟΣΙΑΣ  ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ  ΜΕΓΑΛΛΟΙ  ΣΤΑΘΜΟΙ  ΖΩΗΣ  2

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 
         Ολοκληρώνουμε την αναφορά στους μεγάλους σταθμούς ζωής της Οσίας με «εκλογές» από το βιβλίο. «Γυναίκες Σταυρικής Αγάπης»- Έκδοση Ι. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου Αργολίδας, 2014, όπου εκτενής βιογραφική δοκιμή της -«Συναξάρι»- και των: Αμαλίας Φαραζουλή, «Στην Πρωτοπορία του Χριστιανικού Μηνύματος», Τασίας Θεοφιλάκη, «Μια Ασκληπιάδα της Αγάπης», Θεοδούλης Κούνδουρου, «Ασκητική Μάνας και Αδελφής», Μαρίας Μαστρογιαννοπούλου, «Βηματισμοί Ανθούσας και Ολυμπιάδας». 
       24 Μαρτίου 1954, λοιπόν, και υπερκόσμιο Φως, Χριστός, «Ινδία», «ξένον άκουσμα», ευκρινώς!
 
8.  «Η  εις  Ινδίας  φυγή»
     … «Σε ένα μήνα κλείνω το ιατρείο και τα πουλάω όλα». Μακρύ ταξίδι, κόποι, εμπόδια, Ν. Δελχί … Από κει, κατά την εσωτερική της φωνή,  με την αίσθηση ότι κρατάει το χέρι του Θεού κι ακολουθεί, φτάνει στα Ιμαλάια … «Μόλις έφτασα σ’ εκείνο το υπέροχο ορεινό τοπίο κοντά στη ζούγκλα», ένα τοπίο που «ήταν σαν τη φύση στον παράδεισο πριν την πτώση … κι αντάμωσα το Σιτανάντα, μεγάλο γκουρού, εκείνος μου είπε: “Να μια απόγονος του Πυθαγόρα”. Ήταν άνθρωπος φιλόξενος, γενναιόδωρος, ευεργετικός. Είχε ογδόντα αφοσιωμένους μοναχούς με ξυρισμένα τα κεφάλια, και τους έστελνε για κήρυγμα. Είχαν ιδρύσει κι άλλα Ινδουιστικά Ασράμ - πνευματικά κέντρα - στην Ευρώπη και στην Αμερική. Είχε και δυο-τρεις μοναχές. Εκεί έμεινα ένα χρόνο, κι έκανα νοσηλεία στους προσκυνητές, που περνούσαν και πήγαιναν σε προσκυνήματά τους πιο ψηλά στα Ιμαλάια. Παρέδωσα και μαθήματα μασάζ στους Ινδουιστές μοναχούς».
     Τώρα το πώς η προσευχή και το ολόφωτο σημάδι της παραμονής του Ευαγγελισμού σχετίζονται μ’ όλα αυτά, και τη μακρά τους συνέχεια, μόνο η Αγάπη του Θεού και η ίδια γνωρίζουν. Μια εγκατάσταση ολόκληρο χρόνο σε Ινδουιστικό Μοναστήρι, παράλληλη δωρεάν προσφορά ιατρικών υπηρεσιών σε αλλόθρησκους προσκυνητές κι επιστημονικών γνώσεων φυσικοθεραπείας στους μοναχούς του, εκ πρώτης όψεως παραξενεύει, αν δε δημιουργεί, ας πούμε, και υποψία, σαν να ξέφυγε, να ξεμάκρυνε από την ορθόδοξη Παράδοση. Και, αφορμή σε ορισμένους πιο κλειστούς, αν μη εγκλωβισμένους σε Ορθοδοξία φοβική, και Θεό «τρομοκράτη» τιμωρό, όχι Αγάπη, να προχωρήσουν, και προχώρησαν, σε «ανοησίες», όπως λέει λίαν επιεικώς ο π. Ηλίας, και σε κατατεθείσα εναντίον της χλεύη …
       Όμως ο Θεός ξέρει ! Ο τρόπος της ζωής της κι εκεί … πιο πολύ αυτή η αυταπάρνηση, η αφειδώλευτη προσφορά σε άγνωστους κι αλλόπιστους βγάζει ίσια στο Ευαγγέλιο της αγάπης κι από κει, στο οικουμενικό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Ιδιαίτερα όταν η Αυρηλία τότε ακόμα και επιμένει, και στέκεται ατόφια ορθόδοξη πιστή, διαμάντι αληθινό, ανάμεσα σε ανθρώπους αφιερωμένους στην Ινδουιστική ασκητική, στρατευμένους σε διάδοση ανά τον κόσμο συνακόλουθων αντιλήψεων και παράπλευρων συνηθειών, που τείνουν να γίνουν επικίνδυνη μόδα για Ευρωπαίους, γενικά Δυτικούς, και όχι λιγότερο Έλληνες, που έχουν ξεκόψει για τα καλά από την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ζωή ! Και, είναι νυχτωμένοι βαθιά, όσοι δεν βλέπουν αυτά και «τυρβάζουν περί πολλά τε και άλλα», μη τολμώντας να τ’ αντιμετωπίσουν.
      Και να παρακολουθεί πώς ζουν μέσα στην αρχέγονη παρθενικότητα της φύσης των Ιμαλάϊων, και να καταγράφει το ημερήσιο πρόγραμμα του ασκητικού βίου τους. «Το πρωί είχαν μια ώρα σιωπής. Έπειτα έκαναν προσευχές στις πηγές του Γάγγη - ιερός ποταμός- κατόπιν μάθημα από την Βετάντα - ιερό βιβλίο Ινδουισμού. Μετά δέχονταν προσκυνητές, ξένους επισκέπτες, πρόσφεραν γραφική υπηρεσία, διεκπεραίωναν το περιοδικό τους. Στη διάρκεια αυτού του προγράμματος κάθε μοναχός ακουγόταν να επικαλείται - ας το πούμε έτσι μόνο για να συνεννοηθούμε - το όνομα του Θεού: “Ραμ χάρε” - ο Ραμ ζει - ή πάλι στα δικά μας, χωρίς την παραμικρή ταύτιση, βέβαια, “ο Κύριος ζει”. Το πρωί και το βράδυ έκαναν και μια ιερή Ακολουθία, την «πούντζα», με ύμνους, μετάνοιες και θυμιάματα. Μετά την Ακολουθία μοίραζαν ιερό φαγητό, ρύζι, χόρτα, γιαούρτι, ποτέ όμως κρέας. Όλη τη μέρα φρόντιζαν να είναι σιωπηλοί, να λένε μόνο τα απαραίτητα. Κατά καιρούς τους επισκέπτονταν … καλλιτέχνες, που έπαιζαν διάφορα θρησκευτικά δράματα, ενώ σε μεγάλες γιορτές τους τελούσαν ιερές πομπές με πέπλους και άλλα σύμβολα».
     Κι εκείνη «να στέκει εκεί» … στην παραδείσια φύση, στην καρδιά μιας ξένης θρησκευτικής παράδοσης και αναφοράς, ατόφια ορθόδοξη πιστή με αφειδώλευτη προσφορά από το λειτούργημα της φυσικοθεραπείας, ζωντανή μαρτυρία του Θεού της σταυρωμένης αγάπης! Και να διακρίνει ότι, αρκετοί απ’ αυτούς είχαν ακούσει για το Χριστό, κι αντιμετώπιζαν με συμπάθεια το Χριστιανισμό! Ότι είχαν διαβάσει και το Ευαγγέλιο, και να λυπάται που δεν τους είχε αγγίξει, γιατί έχοντας μεγαλώσει σε εντελώς άλλο θρησκευτικό περιβάλλον, και «όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσαν να αλλάξουν πίστη». Και τι εκπληκτικό, ο διάδοχος του Σιβανάντα, ο Τσιτανάντα, είχε έρθει στην Ελλάδα, είχε μελετήσει «Φιλοκαλία» από Αγγλική μετάφραση, που του είχε δώσει η ίδια, «και τη συνιστούσε στους μαθητές του» ! 
      Οι παρατηρήσεις αυτές της Αυρηλίας έχουν άλλο εύρος, άλλη διάσταση, μα είναι στους αντίποδες της καλλιεργούμενης τελευταία από κάποιους ρατσιστικής θρησκευτικής αντίληψης, να βλέπει κανείς πίσω από κάθε ετερόδοξο, αλλόδοξο, κι αλλόθρησκο το διάβολο … Γιατί, με δεδομένο ότι -ως πιστεύουμε οι ορθόδοξοι- ο μόνος Θεός που υπάρχει, και είναι ο αληθινός, είναι ο Τριαδικός, η Αυρηλία έβλεπε όλους αυτούς που αδυνατούσαν να πιάσουν το σήμα του, ως τα αλύτρωτα παιδιά του, «τα άλλα πρόβατα της ποίμνης του»! Που, Εκείνος μόνος ξέρει, αν ή πότε θα έρθουν να απαρτίσουν τη μια Ποίμνη υπό τον Ένα Ποιμένα, το Χριστό. Αυτά διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, αλλά δεν ξέρω τι αντίκρισμα κρατάνε στην ψυχή πολλών ορθόδοξων. Για τούτο και δεν έπαυε στον ίδιο εκείνο τόπο ν’ αρχίζει για χάρη τους τη μέρα της λέγοντας τρεις φορές την προσευχή στον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα - «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας…». Ύστερα περνούσε στην προσευχή στο Χριστό, την πιο αγαπημένη προσευχή της, αυτή που αργότερα θα συστήνει σε όσους την άκουγαν, να μην την παραλείπουν. «Χριστέ το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον…». Άξιο πολλής προσοχής για όσους την έχουν ακούσει να απαγγέλλει αυτή την προσευχή, επισημαίνει η μοναχή Αυγουστίνα, η ιδιαίτερα ικετευτική έμφαση, που εκφωνεί τις λέξεις, «πάντα άνθρωπον» ! Και βέβαια, αυτόν που έβλεπε τότε γύρω της, στον οποίο και παρακαλούσε να επεκταθεί αυτός ο φωτισμός και αγιασμός. Ύστερα έκανε το σημείο του Σταυρού με βαθιά ευλάβεια, και σταύρωνε όλο το είναι της και όλα τα γύρω μέρη.
        Άλλοτε, περνώντας από ποτάμια, πηγές, νερά της Ινδίας, κι από αυτό το Γάγγη, έσταζε κάποιες σταγόνες νερού του Ιορδάνη, που κρατούσε πάντα μαζί της, επιθυμώντας να αγιάσει συμβολικά αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω αν μπορούσα να το πω, αλλά μου φαίνεται πως έμοιαζε να έχει στηθεί, να στέκει εκεί, όπως παλιά ο Απ. Παύλος στον Άρειο Πάγο ανάμεσα στους Αθηναίους. Και πως έδινε κι αυτή την αίσθηση, ότι είναι «ξένων δαιμονίων καταγγελεύς», και, «ξενίζοντα τινά εισφέρει εις τας ακοάς αυτών». Ούτε ξέρω, βέβαια, αν ή πόσο «παρωξύνετο το πνεύμα αυτής εν αυτή» αντικρίζοντας καθημερινά όλον αυτόν τον παράξενο, ας τον πούμε έτσι, για να μην πούμε ειδωλολατρικό, θρησκευτικό περίγυρο, και την όντως θερμή ευσέβεια των Ινδουιστών μοναχών. Ξέρω όμως, πως χάρη στην αφειδώλευτη προσφορά της και τη χειροπιαστή μέσω της φυσικοθεραπείας γλώσσα της αγάπης της, που την έβλεπαν και τη ζούσαν καθημερινά, δεν πρέπει να τη χλεύασαν, ως τον Παύλο- «οι μεν εχλεύαζον» - ούτε να της είπαν και πολλά, «ακουσόμεθά σου και πάλιν περί τούτου». Μπορεί απλώς να τους άγγιξε, να τους γέμισε θαυμασμό η δική της αλήθεια, η δική της παρουσία, δεν τους άλλαξε, έμειναν κλειδωμένοι στη δική τους.
    Το τελευταίο το λέω κρίνοντας από γράμμα-Οκτώβριος 1975-όπου ο Τσιτανάντα, ο νέος δάσκαλος-γκουρού-και Ηγούμενος εκείνου του Ινδουιστικού Μοναστηριού- γράφω έτσι για να συνεννοηθούμε - την προσφωνεί, «αγαπημένη και ευλογημένη μητέρα», και από το δικό του πνεύμα και την αντίστοιχη σκοπιά, της εύχεται, «η χάρη του Παντοδύναμου να πέσει επάνω σου σαν βροχή, κι η ευλογία του να σε γεμίσει με ειρήνη, ευτυχία και θείο φωτισμό». Και προσθέτει: «Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, που θυμήθηκα την ακτινοβόλο πνευματική σου προσωπικότητα, συνήθως όταν είχα την ευκαιρία να σκέπτομαι ή να ομιλώ για την Ελλάδα, την Αθήνα, ή το Άγιον Όρος, ή ακόμα, όταν συζητούσα για τις υπηρεσίες σου στα κέντρα θεραπείας των λεπρών… Η παραμονή σου στο Άσραμ» - μοναστήρι, ή ευρύτερα Ινδουιστικό πνευματικό κέντρο – «πριν είκοσι χρόνια, ήταν περίοδος έμπνευσης για πολλούς από μας, που ήμασταν τότε νεώτεροι … Το πνεύμα της προσφοράς και ο ενθουσιασμός σου για την υπηρεσία των συνανθρώπων σου προκάλεσαν την άμεση ανταπόκριση … Ήταν μια υψηλή και φωτισμένη εμπειρία να γίνεται κανείς μάρτυρας του πνευματικού πάθους, που αναπηδούσε από έναν άνθρωπο προερχόμενο από έναν πνευματικό κόσμο τόσο διαφορετικό από τον Ινδικό…».  Τέλος. «Με ευγνωμοσύνη θυμάμαι τη διοργάνωση από σένα της επίσκεψής μου στα ιερά Μοναστήρια του Άθω, και τους αγίους άνδρες της μετάνοιας και της προσευχής που ζουν εκεί…»
    Μετά απ’ αυτά να προχωρήσω, μένοντας όμως από άλλο δρόμο … στη συνέχεια της επιστολής Τσιτανάντα, γιατί πρέπει να μας προβληματίσουν, εννοώ θετικά, οι πληροφορίες οι σχετικές με το λόγο που καθυστέρησε να της απαντήσει: «Επειδή συνέβη να αφήσω το Άσραμ για ένα τρίμηνο προσκύνημα στον κόσμο». Την τελευταία πρόταση, «για ένα τρίμηνο προσκύνημα στον κόσμο», μπορεί, και ίσως επιβάλλεται να τη διαβάσει κανείς, «για μια τρίμηνη ινδουιστική ιεραποστολική περιοδεία». Μια περιοδεία που περιελάμβανε «την Ταϊλάνδη, το Χονγκ-Κόνγκ, την Ιαπωνία, την Αμερική, τον Καναδά, και κατόπιν να περάσω στην Ευρώπη, και να επισκεφτώ αρκετές χώρες εκεί … Επέστρεψα στο Άσραμ στις 23 Σεπτεμβρίου, και τρεις μέρες αργότερα έφυγα για τη νότια Ινδία, και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι παρά τους πόδας σεβαστών διδασκάλων…»
    «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω», που λέει ο Χριστός. Μόνο που δεν ξέρω ποιοι και με πόση προσοχή πρέπει να διαβάσουν τα περί «τριμήνου προσκυνήματος στον κόσμο», τουτέστιν τα περί τρίμηνης ιεραποστολικής περιοδείας στον κόσμο του ινδουιστή γκουρού ηγούμενου Τσιτανάντα. Πιο πολύ ίσως κάποιοι που είχαν πρόβλημα, αν πρέπει, παρά τη θετική εισήγηση του μακαριστού Παϊσίου, να στείλουν έναν ιερομόναχο -π. Κοσμάς Ασλανίδης-Γρηγοριάτης-στην Αφρική λέγοντας πως «δε συνηθίζεται πια κάτι τέτοιο – Ιεραποστολή – στον Αγιορείτικο μοναχισμό». Και να τελειώνουν πια τα μεγαλόστομα φτιασιδώματα της περιβόητης «στροφής στην Ορθοδοξία», κοινώς της «απομίμησης των τύπων εκφράσεως του βυζαντινού παρελθόντος» - Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης - και η αφοριστική κατά πάντων αιρεσιομανία ορισμένων … Επιβάλλεται να αναλογιστούμε, πως αν τέτοια ιεραποστολική δράση αναπτύσσουν σήμερα οι ινδουιστές ηγούμενοι, που δεν κατέχουν τη μόνη και σώζουσα Αλήθεια, το Χριστό, τι πρέπει να κάνουν, ποια δραστηριότητα οφείλουν ν’ αναπτύξουν εκείνοι των Μοναστηριών της Ορθοδοξίας, και όποιος άλλος έχει ευθύνη διδαχής της χριστιανικής Αλήθειας, που είναι «η μόνη ασφαλής τε και ξύμφορος» - Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και Μάρτυρας ...
9.  Η  διακονία  στους  Λεπρούς
     Μετά από ένα χρόνο παραμονής στο μοναστικό κέντρο του Σιβανάντα, και την εκεί προσφορά της, πήγε και δίδαξε μασάζ σε Σχολή για ενηλίκους τυφλούς, και κατόπιν έφτασε στη Βαρόρα, μια ζούγκλα των κεντρικών Ινδιών, όπου ο Baba Amte, γνωστός διεθνώς ως «ο δικηγόρος των λεπρών», είχε ιδρύσει και διεύθυνε ένα Λεπροκομείο. Ο μορφωμένος αυτός Ινδός, δυναμικός μαθητής και συνεργάτης του Μαχάτμα Γκάντι, έχοντας συγκλονιστεί από το δράμα των λεπρών, αφιέρωσε τη ζωή του, βοηθούμενος και από τη σύζυγό του, σ’ αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, που βρίσκονταν σε μεγάλη εγκατάλειψη. Βέβαια, δεν ήταν χριστιανός, αλλά όπως ο μεγάλος του δάσκαλος και εμπνευστής του, ο μαρτυρικός απελευθερωτής των Ινδιών Μαχάτμα Γκάντι, που διακήρυττε: «Σέρνομαι στη σκιά του Σταυρού», ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από το μήνυμα της χριστιανικής αγάπης. Η προσφορά του στους λεπρούς αναγνωρίστηκε διεθνώς, το 1984 τιμήθηκε με το Βραβείο του Βέλγου ιεραπόστολου των λεπρών Δαμιανού ντε Βεστέρ.
     «Σ’ αυτό το ίδρυμα, καθώς και σε άλλα πήγαινα κάθε τόσο και πρόσφερα τις υπηρεσίες μου, υπηρεσίες φυσικοθεραπείας…» Το μεγάλο Κέντρο Περίθαλψης των λεπρών του Μπάμπα Άμτε δεν άργησε να γίνει το κέντρο της αγάπης της. «Αυτό το Λεπροκομείο είναι σήμερα πασίγνωστο, ακούγεται πάλι να λέει στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις- αφηγήσεις της, και έρχονται από όλο τον κόσμο, και παίρνουν συνεντεύξεις, και γράφουν την ιστορία του… Τότε είχα αναλάβει να πλένω τα ρούχα κάθε πρωί από δώδεκα γέρους ανθρώπους … Οι εξωτερικοί άρρωστοί μας ήταν περί τις εφτά χιλιάδες το χρόνο, και οι εσωτερικοί ήταν 600-700, και τώρα έφτασαν τους δυο χιλιάδες».
     Είναι κυριολεκτικά καρφωμένο το βλέμμα, αλλά και άμεση η παρουσία και προσφορά της σε μεγάλα Κέντρα αγάπης και συμπαράστασης στον όποιο άνθρωπο, όπως αυτό. Τα βλέπει και τα αντιμετωπίζει ως κέντρα της αγάπης του Θεού και σπεύδει να δώσει το παρών και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις της. Και αυτή την προσωπική της βοήθεια, που άλλες πληροφορίες τη θέλουν πολύ μεγάλη και αποφασιστική, εκείνη ξέρει να την κρύβει σε εκφράσεις σαν τις πιο πάνω, «είχα αναλάβει να πλένω τα ρούχα δώδεκα γέρων λεπρών»! Από τον καιρό που τα πούλησε όλα, και βγήκε με «τον πολύτιμο μαργαρίτη», στο δρόμο των Ινδιών, δεν υπήρξε μέρα, που να μην κινείται με «παροξυσμόν αγάπης και έργων αγαθών»! Δεν ξέρω, αν με «προσμέτρημα» πόσων κομποσκοινίων, και ισάριθμων «Κύριε ελέησον …», μπορεί να ισοσταθμιστεί μια αγάπη σαν αυτή! Εκείνη όμως αυτήν την κοινωνία με το Χριστό προτιμά, την κοινωνία μαζί Του μέσω προσφοράς στον άνθρωπο της δοκιμασίας, σημειώνει με νόημα κάποιος εντελώς κενός σε τέτοια προσφορά, άκαρπος σαν τη συκιά που ξέρανε ο Χριστός!
     Στο σημείο αυτό να παρεμβάλλουμε διακριτικά φίλους της. «Ήξερε τον όρκο του Ιπποκράτη απ’ έξω, όπως και τις συμβουλές του, που τις εφάρμοζε πάντα … Και στη θεραπεία που ασκούσε στο Θεραπευτήριό της, όπου δεχόταν τους πάντες αδιακρίτως με την ίδια αγάπη, και όπου γίνονταν θεραπείες πολλές με θείο και θαυμαστό, αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε, ανεξήγητο- τρόπο, τις οποίες για να κρύψει απέδιδε πάντα “σε παλαιά αγγλική μέθοδο”, όπως έλεγε. Δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο. Οι θεραπείες γίνονταν με την επίκληση του Ιησού, που πάντα έκανε μυστικά, και που για να μη φανεί, ονόμαζε τη θεραπεία “παλιά αγγλική μέθοδο”». Οι διευκρινίσεις αυτές ανθρώπων που έζησαν στην ατμόσφαιρά της ξεκαθαρίζουν, θαρρώ, την αδιάκοπη αναφορά της «στο κλάμα του πόνου και το δάκρυ της προσευχής». Γι αυτό και μπορούσε να λέει: «Για να κάνει ο Θεός το θαύμα του σ’ έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να τον συμπονέσει κάποιος συνάνθρωπός του». Να τον συμπονέσει, βέβαια, αληθινά, ειλικρινά, αυτό υπονοούσε, όταν χρησιμοποιούσε την έκφραση, «το κλάμα του πόνου», που κάνει ευδιάκριτο και προφανές το εκπληκτικό κλειδί, που ανοίγει την πύλη της αγάπης του Θεού, «το δάκρυ της θερμής προσευχής». Πράγματα που ήταν, καθώς φαίνεται, μια προσωπική της εμπειρία, «από εκείνες τις υπέροχες εμπειρίες που μας δίνει ο Θεός, αλλά δεν υπάρχουν λόγια να τις εκφράσουμε, και κανείς δεν μπορεί να τις μεταδώσει στους άλλους», όπως λέει αλλού, την οποία ζούσε μοναδικά και έντονα μέσα της.
    Τελικά, πράγματα που σε κάνουν να στέκεις απέναντί της με σεβασμό, διαισθανόμενος ότι αφορούν μια ψυχή «αφελότητας καρδίας νηπίου του Θεού» - Παύλος - μια πίστη τύπου παιδικής αθωότητας, σαν αυτή που ζητεί ο Χριστός - «εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία…». Θα μπορούσαν ίσως κάποιες σκέψεις της ή πράγματα θαυμαστά, όπως τα πιο πάνω, να αναχθούν σε μια μεταγενέστερη, τυπικά μόνο και εξωτερικά, εντελώς άλλη περίοδο της ζωής της, αυτή της μοναχής … Τίποτα όμως δεν αποκλείει να καλύπτουν την περίοδο της Αυρηλίας, που παρακολουθούμε ως τώρα, όπου και αποκαλύπτεται μια ύπαρξη, ας πούμε έτσι, παράξενη, καθώς αναζητεί, ψάχνει, παρατάει όλα τα καλά της και τα αγαθά της, και πάει σε μια τόσο μακρινή και παράδοξη για τον πλούτο των αντιλήψεων του λαού της χώρα, να βρει τι, αυτό που ουσιαστικά ζει και ενεργεί μέσα της. Και με τι ένταση, με τι δυναμική διαχέει και προσφέρει στον άγνωστο και μακρινό πλησίον της, «την αγάπη χωρίς σύνορα, την αγάπη χωρίς όρια», το ουσιαστικό όλο της Εκκλησίας, που τελευταία κάποιοι περνούν σε δεύτερο επίπεδο.
     Άλλωστε το λέει κι η ίδια πεντακάθαρα. «Από μοναχισμό δεν ήξερα. Όταν πήγα εκεί κάτω στην Ινδία, είδα αυστηρή άσκηση, νηστεία,  ακτημοσύνη, απάρνηση του συγγενικού περιβάλλοντος. Είδα όμως και πολλές υπερβολές … Ρώτησα κάποιον απ’ αυτούς, “Πώς το δέχεστε αυτό;” Και μου απάντησε, “δεν μπορούμε να σπάσουμε την παράδοση του λαού”. Δεν πήγα στην Ινδία ζητώντας την Αλήθεια. Ήδη γνώριζα το Χριστό, ο οποίος με κάλεσε με όλα αυτά σε μια εμπειρία αυταπαρνήσεως». Να προεκτείνω, που τη ζει στο όνομα του Χριστού …
      Στην Ινδία πήγα, είναι σαν να λέει, να τους δείξω, να τους μαρτυρήσω έμπρακτα από την οικουμενικότητα της χριστιανικής αγάπης, τη συνακόλουθη της Ορθοδοξίας. Πήγα να τους πω, πως παρότι θα ήθελα πολύ να ήσασταν χριστιανοί, σέβομαι αυτό που είσαστε, και ήρθα να σας υπηρετήσω, όπως θα υπηρετούσα τους χριστιανούς αδελφούς μου. Γιατί έμαθα ότι έχω χρέος να υπηρετώ όλους τους ανθρώπους ως πλάσματα και παιδιά του Θεού, και αδέλφια μου για τα οποία σταυρώθηκε, πέθανε, και αναστήθηκε ο Χριστός!
     Μια τέτοια χριστιανή, πώς να μη λέει, να μην επαναλαμβάνει, αλλά και να μη δείχνει έμπρακτα ότι: «Εμένα η καρδιά μου θα σπάσει από αγάπη», τουτέστιν, από ατόφιο χριστιανικό, εκκλησιαστικό, ορθόδοξο πνεύμα, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, αν μπορείτε περί τις λέξεις να μην πολυπραγμονείτε, να μην ομφαλοσκοπείτε! Πώς να μην τονίζει, και να μη δείχνει καθημερινά ότι, εκείνο που προέχει είναι, «η ροή της Αγάπης να μη φύγει, όχι η ηρεμία μας ! Η ροή της Αγάπης να μη μας αφήσει»! Ήγουν, αυτό είναι Σταυρός, αυτό είναι Ανάσταση! Όλα τα άλλα σχήματα, είναι συχνά προσχήματα απραξίας και επανάπαυσης, και τελείως διάτρητα άλλοθι! Να είμαστε ειλικρινείς, προπάντων να έχουμε τη στοιχειώδη ταπείνωση να το ομολογούμε. Αυτό θα ήταν ένα θαυμάσιο όσο και μέγα και ουσιαστικό: «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν»!
      Η ευχή, η προσευχή, η πρεσβεία της στο Σωτήρα Χριστό να είναι αυτά τα δίσεχτα χρόνια για όλους όσους επιμένουν να στέκουν μακριά από το Θεό που Αγάπη-η τέλεια Αγάπη- εστί»!

Αθανάσιος Κοτταδάκης