Οι Άγιοι της ποίησης ως ποιητές ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ - Ελευθέριος Βάσσος

Οι Άγιοι της ποίησης ως ποιητές 

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

 
Αυτοβιογραφικό το αποτύπωμα του Ελύτη. Τρεις άγιοι στον τίτλο. Αφορμή γιορτής, σιωπηλής μετοχής. Η θυσία τους 2 Νοεμβρίου. Γενέθλια ημέρα του ποιητή. Μαρτύρησαν όχι για εδαφικές συντεταγμένες, κοινωνικές θεωρίες, μεταφυσικές αποζημιώσεις. Μα για το Πρόσωπο του Αγίου των Αγίων. "Εγώ Έιμι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή". Έτσι σπλαχνίζονται τους θύτες. Γνώρισμα Πάντων των Αγίων.
 
"Και μια λύπη άγνωστης γενεάς
Πού από ψηλά
Κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα"
 
Λησμονεί ο κόσμος την Αγάπη
Σαρκωμένη περιμένει,
η ζωή μένει αποστειρωμένη
χωρίς έγνοια και ζεστασιά,
θαμμένη.
Οχυρωμένες οι διάνοιες
παραμένουν κλειστές
ερμητικά και οι καρδιές.
Βαρύκοοι σφυγμοί. Ψυχικοί τριγμοί.
 
Κινήσεις φιλανθρωπίας βαρυγκομαχούν
στον αυτοερωτισμό του ναρκισσισμού.
 
Ανυποψίαστοι και οι πιστοί 
καθηλώθηκαν, χωρίς τη χαρά
του πλησίον, 
υποτακτικοί του φαρισαϊκού κοσμοείδωλου.
Τα "ουαί" ως σύγκορμος σεισμός! 
Στο λαβύρινθο της σκιαμαχίας,
ένας ψευδής εαυτός κομπάζει
σε αστόλιστες διαδρομές.
Ασυντρόφευτες πλέον οι ματιές.
αφού σαν απροσπέλαστες στέκονται,
σαν παγόβουνα.
Κλινικά μοιάζουν νεκροί.
 
Κάθε Άγιος ένα φυλαχτό
πανανθρώπινο,
απόρροια της Πεντηκοστής
των γενναίων.
Συνδαιτημόνες του Ποιητή
στη δημιουργία αθανάτων ποιητών.
Έναυσμα το λείμμα από ψηλά:
Ο Ακίνδυνος
Ο Ελπιδοφόρος
Ο Ανεμπόδιστος.
 
 
"Λάμπει μέσα μου 'κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει"
 
Σημαντικότητα αναβλύζει
όχι ότι ήμουν, είμαι ή φαίνομαι,
μα κυρίως αυτό που μπορώ να γίνω
εδώ και τώρα,
Άγιος.
 
Επίπονος ασκητικός αγώνας
"ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής".
Ότι "αγνοών εποίησα" γίνεται λάμψη ειδητική
στον εσωτερικό καμβά της μετάνοιας, 
το μεθόριο αυτό χωρίζει
αμαρτωλότητα και αγιότητα.
Ο οδικός χάρτης της δακρυσμένης προσευχής.
Ποιητική παρακαταθήκη ο Ελπιδοφόρος. 
 
 
"Δεν εγεννήθηκα ν' ανήκω πουθενά
Τιμαριώτης τ' ουρανού 'κει ζητώ πάλι ν' αποκατασταθώ"
 
Κάθε οπαδική νοοτροπία γίνεται πλάνη
και η πατρίδα 
παρένθεση εφήμερη.
Η γη, τόπος κατέληξε τρόμου 
με τον άνθρωπο - κανίβαλο της ιστορίας.
 
Η απώλεια του Παραδείσου καημός 
παραπέμπει στην αυτοτιμωρία πάντοτε.
Άκτιστη και η κόλαση
γεμάτη Άκτιστη αγάπη αναφομοίωτη...
 
Είναι η αποκατάσταση μια αναδημιουργία,
έκθυμος νόστος για τον Ελύτη.
Λεπτή νοσταλγία του Αγαπημένου.
Οδός η προαίρεση του Ακίνδυνου,του Ανεμπόδιστου. 
 
 
"Σαν μέσ' από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν
Ιχθείς του αιθέρως, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων 
κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη"
 
Λεπτουργία στήθηκε Ελυτικής τέχνης.
Κάθε άνθρωπος συμπαντικός μικρόκοσμος
του Αϊδίου Θελήματος.
Η αφθαρσία των Λειψάνων
Πάντων των Αγίων 
στην Άναρχη γεννιέται Ενέργεια.
Η αντιβααρλαμική πρωτοπορία
της σωματοψυχοθεοπτικής ορθοδοξίας.
 
Κωδωνοκρουσίες για το Απίθανο,
την Ευχαριστιακή ανθρωπο-Θεοκοινωνία.
Ποιητικό αντάμωμα συμβαίνει
δύο αβυσσαλέων ελευθεριών.
Που δεν έχει λόγο να τελειώσει ποτέ. 
 

Ελευθέριος Βάσσος