Το Παιδίον… και οι συγγενείς Του - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα 

Το Παιδίον… και οι συγγενείς Του

  π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Ένας δάσκαλος σε κάποιο σχολείο, ανέθεσε στα παιδιά της πέμπτης Δημοτικού να γράψουν μια έκθεση: «Ποιος είναι σήμερα ο μεγαλύτερος άνθρωπος του κόσμου».

Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν γράφοντας για συγγραφείς, πολιτικούς, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, στρατιωτικούς, γενικά για ό,τι είχε εντυπωθεί στη σκέψη και την συνείδησή τους, από την οικογενειακή επιρροή φυσικά, ως σπουδαίο και μεγάλο πρόσωπο. Ένας όμως μαθητής γνωστός για τις αταξίες και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του έγραψε για τον Ιησού Χριστό ως τον μεγαλύτερο άνθρωπο του κόσμου! Ο δάσκαλος τού παρατήρησε ότι είναι εκτός θέματος η απάντησή του, γιατί είχε ζητήσει να γράψουν για έναν που να ζει στις μέρες μας! Τότε ο ταραξίας μαθητής απάντησε: «Κύριε, πιστέψτε με, ο Ιησούς ζει πολύ περισσότερο απ’ όσο αυτοί που ανέφεραν οι συμμαθητές μου, γιατί όλοι αυτοί καθόλου δεν επηρεάζουν τους συμμαθητές μου (ούτε εμένα) στη ζωή τους, ενώ ο Χριστός ρυθμίζει την ζωή μου. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να σκέφτομαι όπως Αυτός. Να πράττω όπως θέλει Αυτός. Να μιλάω όπως μιλάει Αυτός. Ακόμα και όταν κάνω αταξίες σκέφτομαι ότι είμαι λάθος και πρέπει να ξαναγυρίσω σ’ Αυτόν».

Τώρα στα μετάγιορτα των Χριστουγέννων και με την υπενθύμιση των συμβάντων στην ιστορία της ενσάρκωσης του Χριστού, πρέπει και μεις να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς «Ποιος είναι σήμερα ο μεγαλύτερος άνθρωπος του κόσμου»; Η ερώτηση δεν αφορά τα παιδιά μιας σχολικής τάξης αλλά τον καθένα μας. Η ζωή μας είναι… σχολείο στο οποίο αν δεν αποχτήσουμε αξιολογικά κριτήρια και δεν αποφασίσουμε ποιος όντως είναι ο μεγαλύτερος άνθρωπος για την ζωή μας, θα τρέχουμε πίσω από ληξιπρόθεσμες υποθέσεις, που θα γεμίσουν την καρδιά μας θλίψη και απόγνωση, όταν θα το συνειδητοποιήσουμε.

Η αναζήτηση του Χριστού γίνεται από όσους Τον θέλουν φως της ζωής τους μόνιμο και διαρκές και εκμεταλλεύονται και ακολουθούν τα όποια φώτα δείχνουν τον δρόμο προς Αυτόν, όπως οι Μάγοι για την μακρά διαδρομή αναζήτησης και αγάπης, και οι βοσκοί για την ανταπόκριση μπροστά στην έκπληξη και το απρόοπτο. Η χαρά από την έκπληξη και το απρόοπτο ξεκινάει μέσα στο Ευαγγέλιο από την Ελισάβετ και τον Ζαχαρία που δεν το περίμεναν, από την Μαρία που είναι μονίμως γεμάτη χαρά, και φτάνει στους μαθητές, οι οποίοι «ἐκπλαγέντες ἀπὸ τῆς χαρᾶς» ξεκαθάρισαν μέσα τους ποιος είναι ο μεγαλύτερος άνθρωπος στον κόσμο και Τον ακολούθησαν έως θανάτου. Μένει να γευθούμε και να μεθύσουμε και μεις απ’ αυτήν την χαρά.

Όταν η δολοφονική σκοπιμότητα του Ηρώδου «ἐνεπαίχθη», την ακύρωσαν δηλαδή εμπαίζοντάς τον οι Μάγοι, τότε αυτός αιματοκύλισε τον τόπο με την ελπίδα να έχει συμπεριληφθεί στα φονευμένα νήπια και ο Χριστός. Χωρίς οπωσδήποτε την εξωτερική βαρβαρότητα αυτής της καταστάσεως, πολλές φορές και μεις οι χριστιανοί κατ’ όνομα έχουμε μια διάθεση… εξαφάνισης του Χριστού απ’ την ζωή μας. Αφού δεν Τον έχουμε ως το μεγαλύτερο πρόσωπο, την θέση Του την δίνουμε σε κάποια είδωλα πίσω και μέσα στα οποία συνήθως «κρύβουμε» τον εαυτό μας.

Ο Χριστός ενσαρκώθηκε εισερχόμενος στην ανθρώπινη ζωή και ιστορία, με τον δυναμισμό αυτού, που δεν χρειάζεται για κάτι τέτοιο την φυσική τάξη (σεξουαλική συνεύρεση) όχι επειδή την θεωρεί ως κατώτερη ή μειονεκτική αλλά για να επισημάνει ότι είναι ο Πλαστουργός. Μετά ταύτα μένει βρέφος υπομάζιον εκτεθειμένο στην διάθεση κάθε Ηρώδη (όσον αφορά τα τεχνικά) αλλά και καθενός που δεν θέλει καμία σχέση μαζί Του. Καθενός που Του λέει: «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς Σου εἰδέναι οὐ βούλομαι».

Η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα μας βάζει μπροστά σε όλα τα «περιφερειακά» στον Χριστό πρόσωπα με την έννοια βεβαίως του ανθρώπινου περίγυρου, για να μας υπομνήσει την… «ανάγκη» να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας με ποιον συμπαρατασσόμαστε.

Αν μας αναγγείλουν την γέννηση του Χριστού, άραγε θα τρέξουμε όπως οι βοσκοί;

Αν είμαστε στην βολή της καθημερινότητάς μας, άραγε θα την εγκαταλείψουμε αναζητώντας τον Χριστό, όπως οι Μάγοι;

Αν φοβηθούμε ότι η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας θα φέρει ανατροπές, μήπως άραγε θελήσουμε να Τον σκοτώσουμε αξιολογώντας Τον νήπιο, που αν το αφήσουμε να μεγαλώσει θα ζητήσει να αλλάξουμε ρόλους και ζωή;

Η γιορτή έχει κατάληξη το πώς απαντάμε στην απορία που εξέφρασε ο Μ. Ναπολέων σ’ αυτήν όταν πλέον ήταν έκπτωτος και περισσότερο μυαλωμένος. Μια μέρα που ήταν με κάμποσους φίλους του σε μια αίθουσα συζητώντας είπε: «Αν ο Σωκράτης έμπαινε στην αίθουσά μας φυσικά θα σηκωνόμαστε όλοι να τον τιμήσουμε. Αν ο Χριστός έμπαινε στην αίθουσά μας, θα γονατίζαμε να Τον προσκυνήσουμε»;

Προσοχή. Η αίθουσα είναι η καρδιά του καθενός μας.

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος