Θεοφάνεια 2024
Ας ξαναδούμε
τις υποσχέσεις που δώσαμε
στο Βάπτισμα μας.
τις υποσχέσεις που δώσαμε
στο Βάπτισμα μας.
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Υπάρχει πλέον απουσία κοινών αξιών, κοινών δεδομένων, κοινών πιστευμάτων, κατ’ επέκταση κοινού τρόπου ζωής. Μένουν nomina nuda (γυμνά ονόματα) τα όσα φλυαρούμε περί Κοινωνίας και κοινού βίου. Αυτό που κάποτε υπήρχε, τώρα πλέον είναι “φάντασμα”, αφού δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι “ξένοι” (όχι απαραιτήτως εθνικά) συγκατοικούν στις πόλεις μας, στην λογική… παράλληλες μοναξιές!!
Όμως, όπως όμορφα περιγράφει ο T.S. Eliot στο Έβδομο χορικό από το έργο του «Δέκα χορικά απ’ το “Βράχο”:
Η Εκκλησία να έχασε την ανθρωπότητα ή μήπως η
ανθρωπότητα έχασε την Εκκλησία;
Αφού κανείς δεν την κοιτάζει πια την Εκκλησία
ούτε και που την πολεμάει
κι οι άνθρωποι ξεχάσανε
όλους τους θεούς εκτός απ’ την Τοκογλυφία
την Ηδονή και την Δύναμη.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα γιορτάζουμε, κρατώντας συνήθειες του παρελθόντος, σαν αναμνηστικά μπιζού! Ιστορικής αξίας αντικείμενα! Θυμητήρια του άλλοτε! Αν όμως κάποιος θέλει να είναι χριστιανός στο τώρα και όχι στο… άλλοτε, πρέπει να πάρει το θέμα απ’ την αρχή. Αρχή είναι το Βάπτισμα. Η σημερινή γιορτή είναι ακριβώς ανανεωτική υπόμνηση για συνειδητοποίηση του Βαπτίσματος καθενός μας. Τι έγινε τότε και γιατί;
Ο Χριστός διδάσκει ότι θα αρτιωθεί και θα υγιάνει (…σωθεί...) όποιος Τον εμπιστευτεί (πιστέψει…) και βαπτισθεί. Πρώτα θα πιστέψει, μετά θα βαπτιστεί. Πρώτα θα αποδεχτεί κριτήριο σκέψεως και ενεργειών του, το θέλημα του Χριστού, μετά θα εκφράσει με τον τρόπο του Μυστηρίου (Βάπτισμα) την σχέση μαζί Του. Όπως διδάσκει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: “Το σωτήριον εκείνο ύδωρ και τάφος ημίν γίνεται και μήτηρ” δηλαδή τα νερά του Βαπτίσματος γίνονται τρόπος “θανάτου” των παλιών αντιλήψεών μας για την ζωή, και ταυτοχρόνως γίνονται μητέρα–μήτρα γέννησης στον τρόπο σκέψης και ζωής του Χριστού. Τότε “υιοθεσίας ημάς αξιοί δια του Βαπτίσματος”. Με το Βάπτισμα γινόμαστε παιδιά Του! “Της προτέρας ημών κωφώσεως εις αιώνιον ζωήν ελευθερούμεθα”. Θεραπευόμαστε από την κουφαμάρα για τον λόγο του Θεού και ελευθερωνόμαστε από δεσμεύσεις που εμποδίζουν την μετοχή μας στην αιώνια ζωή του Χριστού!! “Τω μηκέτι καρποφορείν τω θανάτω”, ώστε να μη “γεννάμε” θάνατο, όπως λέει ο άγιος Βασίλειος στο έργο του για το Άγιο Πνεύμα.
Σήμερα βέβαια, όπως πάλι λέει ο ποιητής T.S. Eliot, “Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό, όχι για χάρη άλλων θεών, έτσι είπαν, μα για να μείνουνε δίχως θεό ολότελα”! Όπως μας λέει ο παππούς μας, ο Παπαδιαμάντης, σαν επίμετρο: “Επέστη ο καιρός της αυτολατρείας και πάσαι αι άλλαι θρησκείαι κατηργήθησαν”. Ο άνθρωπος πλέον είναι “ορφανός πατρός”! Άστεγος ουσιαστικά! Έκδοτος σε ό,τι του φανεί “καλό”! Μια ματιά γύρω μας πείθει περί αυτού… εμπόνως. “Έκαστος το αρεστόν τοις οφθαλμοίς αυτού ποιεί”
Δυστυχώς και χριστιανοί, βαπτισμένοι κάποτε ασυνειδήτως (πράγμα απαράδεκτο), βρίσκονται σε ανάλογη συνθήκη αντιλήψεων και δεδομένων!! Πρέπει να ΞΑΝΑΡΧΙΣΟΥΜΕ απ’ την αρχή. Ο Θεός είχε πει στον προφήτη Ιερεμία: “Θα με αναζητήσεις, και θα με βρεις όταν με αναζητήσεις με όλη σου την καρδιά” (Ιερ. 29,13) και ο Χριστός είπε: “Ζητείστε και θα σας δοθεί – αναζητείστε και θα βρείτε – χτυπήστε και θα σας ανοιχτεί”(Λουκ. 11,9). Οι τρεις Μάγοι αναζητούν τον Χριστό χρησιμοποιώντας την λογική και την πίστη. Σαν και αυτούς και μείς βιώνουμε το έργο του Θεού στη φύση. Μπορούμε να μάθουμε έμμεσα από την δημιουργία Του. Αλλά η φύση δεν είναι Θεός!. Το αστέρι δεν οδήγησε τους Μάγους σ’ όλη την διαδρομή προς τον Χριστό!. Έπρεπε να συμβουλευτούν την Γραφή για να Τον βρουν!
Τρεις βαθμίδες πορείας υπάρχουν για όσους έχουν ειλικρινή διάθεση για ελευθερία από την αυτολατρεία και δεν δέχονται ψευδοφιλοσοφικά υποκατάστατα.
Πρώτον: Όσοι αναζητούν τον Θεό, Τον βρίσκουν, ακόμα και στη βάση που θέτει ο Αυγουστίνος: “Δεν θα με αναζητούσες αν δεν με είχες ήδη βρει”!
Δεύτερον: Όσοι Τον βρίσκουν Τον λατρεύουν!
Και Τρίτον: Όσοι Τον λατρεύουν, Τον μοιράζονται…!!
Δεν ξέρουμε τι απέγιναν οι Μάγοι ή τι έκαναν για να μοιραστούν την εμπειρία τους. Γνωρίζουμε όμως ότι άλλαξαν από την συνάντηση τους με τον Χριστό και ότι ακολούθησαν το θέλημα του Θεού, προστατεύοντας τον Ιησού από τον Ηρώδη.
Ο αυτοεγκλωβισμός στη γοητεία της αυτολατρείας ουσιαστικά ακυρώνει το Βάπτισμα, αφού, κατ’ αυτό, υποσχεθήκαμε ότι θα πεθάνουμε σε κάθε τι: σκέψη – αξιολόγηση – ενέργεια διαφορετική από ό,τι υποδεικνύει το θέλημα του Θεού! Ξαναγυρίσαμε σ’ αυτό που διαπίστωνε ο άγιος Αυγουστίνος: “Γύρευα την πηγή του κακού και δεν έβρισκα ποτέ τον δρόμο”! Το κακό βρίσκει χώρο μέσα μας. Σαρκώνεται στο εγωιστικό μας (σωματικό ή ψυχικό, αδιάφορο) θέλημα, που “διαγράφει όλους τους άλλους, μηδέ του Χριστού εξαιρουμένου”.
Με το Βάπτισμα όμως “ου φάρμακον ελάβομεν αντίρροπον του τραύματος ημών, αλλά και ευμορφίαν και τιμήν και δόξαν και αξιώματα” όπως γράφει σε επιστολή του ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Δηλαδή: Με το βάπτισμα δεν μας δόθηκε απλώς ένας επίδεσμος στο τραύμα μας, αλλά μας δόθηκε και ομορφιά και τιμή και δόξα και αξιώματα!! Όλα αυτά (ομορφιά – τιμή – δόξα – αξιώματα) πρέπει να είναι ο τρόπος ζωής των Χριστιανών. Αυτά υποσχεθήκαμε. Έτσι πρέπει να ζήσουμε. Η πτώση και η αποτυχία δεν είναι δικαιολογία. Αυτά μας είπε, μέσω των αγίων: “Οσάκις αν πέσεις, έγειραι και σωθήσειʺ - Όσες φορές και αν πέσεις, σήκω και θα σωθείς.
Ο αγιασμός των Θεοφανείων δεν είναι κάποιο αποτροπαϊκό φίλτρο για τυχόν κακά και δυσλειτουργίες! Είναι υπομνηστική ανανέωση των υποσχέσεων μας (συνειδητών ή ατυχώς ασυνειδήτων) του Βαπτίσματος μας. Μετά την νηστεία της παραμονής (νηστεία = θυσιαστική ετοιμότητα προσδοκίας) θα πιούμε τον αγιασμό σαν επανέναρξη των υπεσχημένων επιδιώξεων!
Ο Χριστός να μας δώσει δυναμισμό ειλικρινούς επιστροφής σ’ Αυτόν. Σαν τους Μάγους και μείς: Αναζητούμε τον Κύριο, Τον βρίσκουμε στην Εκκλησία, Τον λατρεύουμε προσφέροντας τα δώρα μας και ξαναγυρνάμε στην καθημερινότητα της ζωής μας, ως “άλλοι”, ως “αλλαγμένοι” άνθρωποι, πεθαμένοι για τα πρότερον παραπτώματα και τις επιθυμίες, και ζώντας κατά Χριστόν. ΑΜΗΝ
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου