«Όταν ο... Δεσπότης, ξέρει τι λέει...»!! - π. Erik Varden

 «Όταν ο... Δεσπότης, ξέρει τι λέει...»!!

π. Erik Varden

Ο επίσκοπος Trondheim Erik Varden Βρέθηκε στην Μαδρίτη καλεσμένος στην παρουσίαση του βιβλίου του: «Αγνότητα - Η συμφιλίωση των αισθήσεων» και με αυτή την αφορμή έδωσε συνέντευξη για τα καίρια της ζωής. (Ουσιαστικό θέμα, το βιβλίο για την Αγνότητα).

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του «Αγνότητα» ξεκινά δηλώνοντας ότι η αγνότητα δεν ταυτίζεται με την αγαμία, αλλά αποτελεί αρετή για όλους, αγάμους και εγγάμους, ακόμη και αν η απλή λέξη «περιγράφει ένα σύνολο στάσεων και έναν κώδικα συμπεριφοράς που συνδέεται με μια περασμένη εποχή». Επισημαίνει ότι «ένα λάθος που έχουν κάνει συχνά οι χριστιανοί είναι να υποθέτουν ότι η αγνότητα είναι κατά κάποιο τρόπο φυσιολογική- αλλά όχι, είναι εξαιρετική... Ακόμα και όπως κοπιάζουμε για να μάθουμε τη φιλανθρωπία, την υπομονή, το θάρρος και ούτω καθεξής, πρέπει να κοπιάσουμε για να γίνουμε αγνοί, αφήνοντας τη χάρη να κάνει το αργό, μεταμορφωτικό της έργο».

Το βιβλίο έχει υπότιτλο «Συμφιλίωση των αισθήσεων» και ο συγγραφέας δείχνει πώς η αγνότητα περιλαμβάνει το σώμα, το νου και το πνεύμα, καθένα από τα οποία προσπαθεί να συμφιλιώσει τα αντικρουόμενα πάθη μέσα μας, προκειμένου να βιώσουμε εκείνη την ευδαιμονία που δίνεται στους καθαρούς στην καρδιά, οι οποίοι θα δουν τον Θεό.

Ο συγγραφέας διερευνά την αγνότητα αντλώντας στοιχεία από τα γραπτά κείμενα, τη σημειολογία, τους Πατέρες της Εκκλησίας, την ποίηση, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη μυθολογία, τη μουσική, τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Πολύ καλός είναι ο σχολιασμός του στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης, «Τι ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος», και τι σημαίνει να δημιουργείται κανείς κατ' εικόνα Θεού, όταν οι εβραϊκές Γραφές λένε ότι ο Θεός δεν έχει εικόνα.

Η συνέντευξη, που έδωσε και παραθέτουμε παρακάτω, «κεντάει»!! Θέτει την χείρα στον τύπο των ήλων. Όχι αναιδώς και ανοητολογώντας, με δολοφονικής ακρότητας χαζοθεολογίες, αλλά με χειρουργική αμεσότητα που θεραπεύει πληγές και δίνει φάρμακα πραγματικά και όχι placebo!

Η σύγκριση με ανάλογες ενέργειες δικών μας κληρικών... γεννάει απελπισία και θυμό, ατυχώς ατελέσφορο, αφού οι δικοί μας είναι... ορθόδοξοι και τα ξέρουν όλα και μηρυκάζουν αιωνίως τις ανοησίες της απολογητικής των οργανώσεων!

Ο Χριστός να ελεήσει τους Έλληνες, «που δεν έγιναν ποτέ ουσιαστικά χριστιανοί», όπως διέγνωσε ο Π. Κονδύλης. Τους Έλληνες που πλημμύρισαν από εικόνες αλλά δεν "βλέπουν", και ουσιαστικά αγνοούν, το πρόσωπο του Χριστού! Που έχουν αγιάσματα και λείψανα, αλλά όχι αγιασμό προσωπικό. Που περιφέρονται σε μοναστήρια, αλλά δεν πάνε την Κυριακή στην Ευχαριστία της ενορίας τους...!!

Απολαύστε θεολογία χρήσιμη στη προσωπική ζωή σας και στις σχέσεις σας με άλλους σύγχρονους «χριστιανούς»!!! Ενημερώστε τους γι’ αυτήν. Οι εκδόσεις Ιωνάς θα τυπώσουν στα ελληνικά με την άδεια του επισκόπου Erik αυτό το ουσιαστικά θεολογικό και πνευματικά χρησιμότατο βιβλίο.

.........................................

10 Νοεμβρίου 2023 Religión en Libertad

Η συζήτηση αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο μιας επίσκεψης στη Μαδρίτη για την παρουσίαση της ισπανικής έκδοσης του βιβλίου «Chastity – Reconciliations of the senses» (Αγνότητα – Η συμφιλίωση των αισθήσεων).

 

Ε. Όταν μιλάει κανείς με έναν μοναχό-επίσκοπο θα περίμενε ότι το πρώτο θέμα θα ήταν ο Θεός, η Εκκλησία, η προσευχή, η πνευματικότητα. Θα ήθελα να μιλήσω για μια άλλη "πνευματικότητα", της πιο πνευματικής τέχνης, της μουσικής. Ο Μάλερ είχε ιδιαίτερη βιογραφική επίδραση πάνω σας, όπως έχετε διηγηθεί. Πριν από χρόνια το ανακάλυψα κι εγώ: πρώτα το Adagietto της 5ης συμφωνίας, μετά την 1η, την 4η, τη 2η συμφωνία. Και με γοητεύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Τι σας συνέβη; Θα μπορούσατε να προβληματιστείτε για τη μουσική για εμάς;

Α. Για μένα, η μουσική ήταν πάντα μια πρωταρχική γλώσσα. Ήμουν ευαίσθητος σε αυτήν από μικρή ηλικία. Θυμάμαι ότι παρακολούθησα μια τηλεοπτική παραγωγή του Così fan tutte του Μότσαρτ σε ηλικία περίπου δέκα ετών. Ήμουν συνεπαρμένος. Το μόνο πράγμα που ήθελα για τα ενδέκατα γενέθλιά μου ήταν μια ηχογράφηση του έργου. Πιστεύω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική ως γλώσσα. Όπως υποστήριξε η μητέρα Elisabeth Paule Labat σε ένα σημαντικό βιβλίο, μια γλώσσα, όχι με την έννοια ότι παρουσιάζει επιχειρήματα ή αφηγείται γραμμικές ιστορίες (ακόμη και αν κάποια μουσική προσπαθεί να το κάνει αυτό), αλλά με την έννοια ότι μεταδίδει διορατικότητα και φωτισμό. Η μουσική μπορεί να επιφέρει με εκπληκτική αποτελεσματικότητα εκείνη τη συνομιλία από καρδιά σε καρδιά για την οποία μιλάει ο Αυγουστίνος στις Εξομολογήσεις και ο Μπετόβεν στην αφιέρωση της Missa Solemnis. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η μουσική αποτελούσε ανέκαθεν μια κρίσιμη διάσταση της λειτουργικής λατρείας. Μας επιτρέπει κατά κάποιον τρόπο να μιλήσουμε το απερίγραπτο.

 

Ε. Έχω διαμορφωθεί στην ιγνατιανή πνευματικότητα, αλλά η ανάγνωση του The Shattering of Loneliness μου φάνηκε να συμβαδίζει με τη δομή των Πνευματικών Ασκήσεων του Αγίου Ιγνατίου. Προφανώς, η γλώσσα και τα λογοτεχνικά και πνευματικά μέσα που χρησιμοποιείτε είναι διαφορετικά. Η μνήμη είναι ένας αγωγός-καθοδηγητής του έργου. Ακόμα και ο υπότιτλος του: Ο Πλάτωνας, ο Αυγουστίνος, ο Γιουνγκ ανέπτυξαν αυτή την κατηγορία...

Α. Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα του Θεού, ότι υπάρχει ένα μυστηριώδες αποτύπωμα του θείου στη φύση μας, ένα αποτύπωμα μιας οντολογικής διάστασης. Υπάρχει εκεί είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είτε μας ενδιαφέρει είτε όχι. Αυτό σημαίνει, από τη σκοπιά του πιστού, ότι κουβαλάμε μέσα μας τον ζωντανό απόηχο του δημιουργικού Λόγου που ήταν η προέλευση της ύπαρξής μας- και αυτός ο απόηχος διεισδύει στον συνειδητό εαυτό μας με τη μορφή λαχτάρας, η οποία είναι ένα είδος ανάμνησης, ένα ξύπνημα σε μια μουσική που είναι εντελώς νέα, αλλά και οικεία.

 

Ε. Ξέρω ότι πολλοί έχουν επηρεαστεί έντονα από τους προβληματισμούς σας για την ταπεινότητα στο πρώτο κεφάλαιο. Ποια θεολογική ανθρωπολογία κρύβεται πίσω από όλα αυτά, και τι φως μπορεί να ρίξει για τους συγχρόνους μας;

Α. Η ταπείνωση αντιπροσωπεύει, στο χριστιανικό λεξιλόγιο, τον ρεαλισμό. Το να είμαι ταπεινός σημαίνει να στέκομαι σταθερά στο χούμο αυτού του κόσμου και της δικής μου ταυτότητας, να έχω τα πόδια μου στη γη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ασκητική παράδοση επιμένει ότι η προϋπόθεση για οποιαδήποτε ουσιαστική ανάπτυξη στην πνευματική ζωή (και, για την ακρίβεια, στην ανθρώπινη ωριμότητα) προϋποθέτει βαθιά αυτογνωσία, μια σκόπιμη αποτίναξη των ψευδαισθήσεων. Αυτή η διαδικασία μπορεί να μας αφήσει ευάλωτους, τουλάχιστον αρχικά- αλλά είναι απελευθερωτική- και μας ανοίγει στον άλλον - τον άλλον με την οριζόντια έννοια, τον πλησίον μας, αλλά και τον απολύτως άλλον, τον Θεό.

Ε. Ζούμε σε εποχές αποπροσανατολισμού. Υπάρχουν ελπιδοφόρα στοιχεία, αν και πολλά πνευματικά κινήματα πάσχουν από ασάφεια- ίσως περιορίζονται στον συναισθηματισμό, στον υποκειμενισμό. Το γράψατε αυτό στο βιβλίο σας: "Η πνευματική ζωή δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ένα ευσεβές χόμπι. Πρέπει να προηγείται η πλήρης υποταγή στις υποσχέσεις και τις απαιτήσεις του ευαγγελίου. Φέρει το αποτύπωμα του σταυρού και είναι γεμάτη από το Πνεύμα του αναστημένου Ιησού. Καμία ασήμαντη "πνευματικότητα" δεν μπορεί να περιλάβει το μεγαλείο αυτής της θυσίας της δοξολογίας". Ο Ιωάννης Παύλος Β' ανέφερε πολλές φορές με έμφαση το Αποστολικό: «Ας μην αδειάσουμε από το όντως περιεχόμενό του, τον Σταυρό του Χριστού». Μήπως αυτός είναι ο μεγάλος πειρασμός των χριστιανών σήμερα;

Α. Νομίζω ότι είναι ο μεγάλος πειρασμός όλων των εποχών: τον βλέπουμε να καταγγέλλεται δυναμικά ήδη στις Παυλικές επιστολές. Το καθήκον της Εκκλησίας είναι να εξηγήσει το μυστήριο του Σταυρού με τέτοιο τρόπο ώστε να φανεί πραγματικά ως η νίκη της Αγάπης επί του μίσους, της Ζωής επί του θανάτου. Ένας κοσμικός παρατηρητής θα δει στο Σταυρό μόνο πόνο, ταπείνωση, αφανισμό. Μόνο η πίστη μπορεί να αναγνωρίσει τον Σταυρό ως "ένδοξο", όπως τον βρίσκουμε να περιγράφεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εικονογραφία του Σταυρού κατά την πρώτη χριστιανική χιλιετία - από τις πρώιμες σχηματικές αναπαραστάσεις ιστορικής αναφοράς στον μενταγιόν Σταυρό στο Saint'Apollinare in Classe μέχρι τις μεσαιωνικές αναφορές του Εσταυρωμένου ως Βασιλιά και Ιερέα, απεικονίσεις τεράστιας αξιοπρέπειας, όπως στην περίπτωση της ισπανικής σας Μεγαλειότητας Battlò. Ποια είναι η εικονογραφία του μυστηρίου του Σταυρού για τον εικοστό πρώτο αιώνα; Δεν είναι ένα ερώτημα που αξίζει να σκεφτούμε;

Ε. Από τη νότια Ευρώπη, οι σκανδιναβικές χώρες μας φαίνονται ψυχρές, όχι μόνο σε σχέση με τον καιρό, αλλά και πνευματικά (διαδεδομένη εκκοσμίκευση, αγνωστικισμός). Συχνά, βρίσκονται στην πρωτοπορία των επιλογών του τρόπου ζωής: πορνογραφία, ναρκωτικά, γάμοι χωρίς παιδιά. Ωστόσο, θυμάμαι ότι πριν από μερικές δεκαετίες, προς έκπληξή μου, έμαθα ότι τα έργα του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού ήταν μπεστ σέλερ στη Σκανδιναβία. Μήπως ο μηδενισμός της κοινωνίας έφτασε στο "τίποτα" του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού αναζητώντας απαντήσεις; Ποια είναι η σημερινή θρησκευτική κατάσταση στις κοινωνίες της βόρειας Ευρώπης;

Α. Δεν έχω δει ακόμη την Ανάβαση του Καρμήλου να πωλείται στα... καπνοπωλεία, οπότε θα έπαιρνα αυτό το σημείο σχετικά με τα μπεστ σέλερ με μια πρέζα αλατιού- αλλά είναι αλήθεια ότι η μυστικιστική παράδοση των Καρμελιτών αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς για πολλούς αναζητητές στις χώρες μας, όχι μόνο χάρη στο έργο του π. Wilfrid Stinissen και του καρδινάλιου Anders Arborelius, θαυμάσιων πρεσβευτών του πνεύματος του Καρμήλου. Όσον αφορά τη θρησκευτική κατάσταση στη Βόρεια Ευρώπη, έχω την αίσθηση ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας κοσμογονικής αλλαγής. Το πολιτιστικό μας πλαίσιο δεν είναι πλέον αυτό της εκκοσμίκευσης- αυτή η δουλειά έχει γίνει. Αλλά υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι άνθρωποι δεν αρκούνται να παραμείνουν στην προοπτική του καθαρά "κοσμικού". Αυτό που εκτυλίσσεται τώρα είναι μια "μετα-κοσμική" εποχή στην οποία ο κανόνας δεν είναι πλέον η απόρριψη της πίστης ή της έννοιας του Θεού, αλλά μάλλον ένα άνοιγμα στην πνευματική διάσταση της ζωής. Θεωρώ ότι είναι κρίσιμο χριστιανικό καθήκον εδώ και τώρα να εμπλακούμε με αυτό το άνοιγμα, να του προσφέρουμε τροφή και υγιή κατεύθυνση.

Ε. Ήσασταν Λουθηρανός. Πώς είναι το όραμά σας για τις φιλελεύθερες λουθηρανικές εκκλησίες σήμερα, το μέλλον τους; Τι μπορούμε να μάθουμε για την παρέκκλισή τους; Πώς παραιτήθηκαν από τα ζητήματα της σεξουαλικής ηθικής, ξεκινώντας από την αντισύλληψη;

Α. Αισθάνομαι ανεπαρκής να προφητεύσω για το μέλλον του Λουθηρανισμού. Αυτό που μπορούμε να μάθουμε από μια έστω και περιστασιακή ματιά στο εκκλησιαστικό τοπίο, θα έλεγα, όμως, είναι το εξής: Για να διατηρήσει την ακεραιότητα της πίστης, την ακεραιότητα της λατρείας, μια χριστιανική Εκκλησία πρέπει να έχει μια σαφή αρχή της κοινωνίας. Η πίστη πρέπει να καλλιεργείται από την ορθή διδασκαλία, να εκφράζεται με άξια λειτουργία και να συγκεκριμενοποιείται με πράξεις φιλανθρωπίας. Οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί με το πνεύμα της εποχής είναι απίθανο να είναι ζωογόνοι μακροπρόθεσμα, διότι το πνεύμα της εποχής είναι διαρκώς ευμετάβλητο και ευμετάβλητο χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση υποχρέωσης. Πάνω απ' όλα, η Εκκλησία πρέπει να παραμείνει ριζωμένη στην πληρότητα της χριστιανικής αποκάλυψης. Η βασική αρχή του βενεδικτίνικου μοναχισμού είναι: «Μην βάζετε τίποτα πάνω από την αγάπη του Χριστού». Αυτή η αρχή έχει καθολική ισχύ.

Ε. Η ανάληψη του επισκοπικού αξιώματος δεν είναι κάτι εύκολο στις μέρες μας (αν και πάντα υπάρχουν "μεταφορείς"). Πώς ήταν να εγκαταλείψετε τη μοναχική σας κλίση, τόσο διαφορετική από την επισκοπική διακονία; Σε σχέση με αυτό, τι μπορείτε να πείτε για το επισκοπικό σας σύνθημα "Coram fratribus intellexi" (Μαζί με τους αδελφούς μου κατανοώ). Αυτό είναι επίσης το όνομα του ιστολογίου σας: coramfratribus.com. Έχετε επιλέξει μια κουκουβάγια ως λογότυπο του ιστοτόπου σας. Μήπως η κουκουβάγια είναι ένα κλείσιμο του ματιού για να μην χάσετε, ως επίσκοπος, τις μοναστικές σας ρίζες;

Α. Για μένα, ο διορισμός ήταν μια στιγμή κρίσης. Οι κρίσεις δεν είναι ποτέ ευχάριστες, αλλά μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε, να ωριμάσουμε, να γνωρίσουμε την κατάσταση της καρδιάς μας και άρα πού βρίσκεται ο θησαυρός μας. Το σύνθημά μου, είναι μια φράση από ένα κήρυγμα του Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου, ενός μοναχού-επισκόπου, μιλάει για τη σημασία του να μην ιδιωτικοποιούμε ποτέ την πίστη, να μπαίνουμε όλο και περισσότερο στην τέχνη που οι Πατέρες όρισαν ως sentire cum Ecclesia. Μας υπενθυμίζει, επιπλέον, ότι ο Θεός μας είναι ένας Θεός που μας μιλάει και ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Τέλος, διακηρύσσει ότι η αλήθεια της πίστης εξ ορισμού υπερβαίνει την ικανότητα και τη διορατικότητα του κάθε ατόμου, και έτσι, αντιμέτωπος με αυτήν, πρέπει να είμαι ταπεινός.

Ε. Σχετικά με το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε ένας διάσημος Βατικανός είπε ότι αξίζει περισσότερο από μια Σύνοδο. Μπορείτε να μας πείτε κάτι για την πρόσφατη Σύνοδο; Μόλις διορίσατε έναν "τοποτηρητή για τη συνοδικότητα" στην επισκοπή σας, αλλά με μια πολύ ιδιαίτερη ευθύνη: όλα τα μέλη της κοινότητας να πορεύονται δίκαια προς τον Κύριο.

Α. Η συνοδικότητα, μας έχουν πει συχνά, είναι ένα «κοινό ταξίδι». Μοιραζόμαστε το ταξίδι ο ένας με τον άλλον, ως μέλη της Εκκλησίας. Αυτό είναι εμπλουτιστικό, συχνά χαρούμενο- αλλά πολύ πιο θεμελιωδώς, καλούμαστε να ταξιδέψουμε «με τον Χριστό», ο οποίος μας λέει τώρα, όπως είπε στους Αποστόλους, «Ακολουθήστε με». Έτσι, έχω ορίσει το αξίωμα του εφημέριου μας για τη συνοδικότητα ως εξής: «Το κύριο καθήκον ενός επισκοπικού τοποτηρητή για τη συνοδικότητα είναι λοιπόν να βοηθήσει τον επίσκοπο να διασφαλίσει ότι όλα όσα συμβαίνουν στην Ιεραρχία, στη διοίκηση και την ποιμαντική φροντίδα, είναι επικεντρωμένα στον Κύριο Ιησού Χριστό και το Ευαγγέλιό του, την πηγή της νέας μας ζωής». Όσον αφορά τη Σύνοδο για τη Συνοδικότητα, πρόκειται για μια διαδικασία σε κίνηση, που υποκινείται από μια γνήσια επιθυμία να είναι δημιουργικά πιστή, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε. Ο Πάπας τονίζει συχνά τη σημασία της ακρόασης. Αυτή είναι μια τέχνη που πρέπει να ασκείται επιμελώς, προϋποθέτοντας την προκαταρκτική διάκριση για το τι και ποιον αξίζει να ακούσει κανείς. Περαιτέρω, μιας και μιλήσαμε για τον Σταυρό, θα έλεγα ότι αυτή είναι μια διάσταση που πρέπει να προσέξουμε, να αποδεχτούμε και να μάθουμε να αγαπάμε, επίσης σε συνοδικές διαδικασίες.

Ε. Ο τίτλος του τελευταίου σας δοκιμίου για την αγνότητα μπορεί να φαίνεται σαν μια ηθική ή ηθικιστική εξέλιξη. Ωστόσο, πρόκειται για τη θεμελίωση μιας αυθεντικής χριστιανικής θεολογικής ανθρωπολογίας που αναμφίβολα ρίχνει φως στην πληρέστερη ανθρώπινη κατάσταση. Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το δοκίμιο; Ελπίζω ότι το βιβλίο σας θα εμπνεύσει και άλλους να γράψουν για τη συζυγική σφαίρα που δεν αντιμετωπίζετε όπως εξηγείτε στο έργο μας.

Α. Ο κύριος λόγος που με ώθησε να γράψω το βιβλίο ήταν η συνειδητοποίηση ότι το λεξιλόγιο της αγνότητας είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό άχρηστο στον πολιτισμικό μας χώρο: οι συνειρμοί που προκαλεί είναι περιοριστικοί, απειλητικοί, ακόμη και γελοίοι. Ήθελα λοιπόν να εξερευνήσω το βαθύτερο νόημα της αγνότητας, πρώτα απ' όλα για τον εαυτό μου, αλλά και με την ελπίδα να φανεί χρήσιμο σε άλλους. Η Θεολογία του Σώματος δεν έχει χάσει τίποτα από τη σημασία της. Αυτό που είχα ως στόχο να παράσχω είναι απλώς ένα πρόσθετο φως από το πλάι, αν θέλετε. Προσπάθησα να σκιαγραφήσω ορισμένες αρχές. Όσον αφορά τη συγγραφή για την αγνότητα στον έγγαμο βίο, νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά ένα καθήκον για τους έγγαμους χριστιανούς, μια πρόκληση που θα ήθελα να ξεκινήσω.

 

Ε. Ορισμένοι καθολικοί ηγέτες είπαν πρόσφατα ότι «το να καλούμε (μερικούς ανθρώπους) στην αγνότητα, μοιάζει σα να τους μιλάμε αιγυπτιακά», καθώς ζούμε σε έναν κόσμο που φαίνεται να είναι σκόπιμα και ευτυχώς άγαμος. Αντ’ αυτού, αποφασίσατε να γράψετε ένα ταχύρρυθμό μάθημα στα αιγυπτιακά. Είναι η αγνότητα πραγματικά ιερογλυφικά για τον σύγχρονο κόσμο και γιατί είναι τόσο επείγον να μάθει την γλώσσα της αγνότητας;

Α. Μιλήσαμε για τη μουσική ως "γλώσσα". Η χριστιανική ζωή είναι ομοίως μια γλώσσα, μια υπαρξιακή δήλωση που ξεδιπλώνεται με την πάροδο του χρόνου, μέσα από τις χαρές και τις δοκιμασίες της ζωής, με περισσότερη ή λιγότερη ευχέρεια. Αν δεχτείτε την παραδοχή μου ότι η αγνότητα έχει να κάνει με την ολότητα και την ακεραιότητα, με το να αφήνω να διαμορφώνεται μεα ενότητα (μέσα από συνετό προσανατολισμό και χάρη) των πολλών, συχνά φαινομενικά χαοτικών πτυχών που συνθέτουν την προσωπικότητα και την ιστορία μου, τότε νομίζω ότι το να αφιερώσω χρόνο για να μάθω αυτή τη γλώσσα είναι χρόνος που ξοδεύεται καλά. Διαπιστώνω ότι πολλοί από τους συγχρόνους μας έχουν κουραστεί να ζουν κατακερματισμένες ζωές, αγχωμένοι μπροστά σε έναν ολοένα και πιο κατακερματισμένο κόσμο. Πιστεύω ότι η "αγνότητα", σωστά κατανοητή, μας δίνει εργαλεία για επικοδομητικό εγχείρημα στην προσωπική σφαίρα της ιδιωτικής μας ζωής αλλά και δυνητικά στην κοινωνία ευρύτερα, πολιτικά.

Ε. Μου έκανε εντύπωση ο χαρακτηρισμός σας για το ακρωνύμιο LGBTQ+ ως ένα είδος "κοσμικής οικειοποίησης του βιβλικού Τετραγράμματου που παραπέμπει σε μια σφαίρα άπειρων δυνατοτήτων", καθώς και ο ισχυρισμός σας ότι οι όροι που αντιπροσωπεύει είναι "αυτοανατρεπτικοί". Θα σας πείραζε να το αναλύσετε περισσότερο αυτό;

Α. Απ' όσο μπορώ να καταλάβω, η βασική έννοια πίσω από το ακρωνύμιο είναι η εξής: ότι το φάσμα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, άρα και της προσωπικότητας, βρίσκεται σε μια κατάσταση φυσικής ροής, υποκείμενη σε ανυπολόγιστες επιρροές εντός και εκτός του ανθρώπινου υποκειμένου- και ότι ένα ανθρώπινο υποκείμενο μπορεί να κινηθεί μέσα σε αυτή τη ροή με μεγάλη ελευθερία, παρακινούμενο από μεταβαλλόμενες επιθυμίες ή απλώς από απόφαση. Οι έννοιες αυτές έρχονται σε έντονη αντίθεση με τον λόγο που επικρατούσε μόλις πριν από είκοσι χρόνια, όταν γίνονταν προσπάθειες να καθοριστούν οι βαθμοί σεξουαλικής διακύμανσης με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κατηγορίες ακαμψίας. Υπάρχει μια ορισμένη αναρχική ενέργεια στη σημερινή θεωρία του φύλου. Μπορεί να είναι απολαυστικό να είσαι αναρχικός - τουλάχιστον για λίγο, και εφόσον η αναρχία των άλλων δεν παρεμβαίνει στη δική μου. Ωστόσο, η εμπειρία δείχνει ότι η φύση μας δεν είναι σαν πλαστελίνη, ότι, αντίθετα, είναι προσανατολισμένη προς μια τελειότητα εγγεγραμμένη τόσο στην ανθρώπινη ψυχή όσο και στο ανθρώπινο σώμα. Το κοσμικό κλίμα, τώρα, τείνει να αντιλαμβάνεται το σώμα με όρους αφαίρεσης. Η χριστιανική άποψη, εν τω μεταξύ, είναι ότι το σώμα μου είναι ουσιαστικά πραγματικό, είμαι εγώ, προορισμένο, όχι μόνο για να ευδοκιμήσει σε αυτή την παρούσα ζωή, αλλά για την ανάσταση και την αιώνια ζωή. Αυτή η διορατικότητα προσδίδει στο σώμα μεγάλη σημασία. Το να υποθέσω ότι η αληθινή τελειότητα της ενσαρκωμένης ύπαρξής μου βρίσκεται έξω από τον εαυτό μου, σε μια συνάντηση με μια απόλυτη Αγάπη που αντηχεί στις πιο ενδόμυχες επιθυμίες μου, δεν είναι περιοριστικό. Αντιθέτως, είναι θαυμάσια διευρυντικό. Είναι πραγματικά καλά νέα, ευαγγέλιο. Η πρόκληση είναι να το ζήσουμε ως τέτοιο και να το επικοινωνήσουμε ως τέτοιο.-

Πηγή: Ενοριακό info