Θεέ μου, είσαι άδικος
Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος
το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και
έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να
τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε
που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε
λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να
έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!!
Ε, αυτό πάει πολύ…..
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον
έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από
το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις
ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι
και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο
πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;
Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους
Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά
τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από
σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον
Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις
κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που
βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για
σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια
παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….».
Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε
εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει
αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν
καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήγδμ
Σίγουρα τελειώνει εδώ το κείμενο;
ΑπάντησηΔιαγραφή«Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;»
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός εἴπε πώς δέν ἔχει ὅρια ἡ ἀγάπη Του;
Ἀντιθέτως, καί ὅρια βάζει καί ὅρους θέτει καί προϋποθέσεις ἀπαιτεῖ.
Τό διακήρυξε ὁ Ἴδιος.
«ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε.» ; (Λουκ. ιγ΄2-3.)
«πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται.» ; (Ματθ.γ΄ 10).
«ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν·»; (Ματθ. ε΄19).
ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.»; (Ματθ. ι΄33).
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.» ; (Μαρκ. η΄34).
Στίς ἀνωτέρω προτροπές καί παραινέσεις τοῦ Κυρίου μας γίνεται φανερό πώς ἡ ἀγάπη Του δέν εἶναι χωρίς ὅρια, ὅρους καί προϋποθέσεις.
Ἡ ἀγάπη Του δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη.
Καί βασική προϋπόθεση εἶναι ἡ ἐπίδειξη μεταμέλειας, ἡ ἐκδήλωση μετάνοιας.
Καί βέβαια αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος τῆς σωτηρίας τοῦ ἑνός ἀπό τούς δύο ληστές.
Τόν ἄλλο ληστή ὅμως δέν τόν ἔσωσε ὁ Κύριος.
Γιατί δέν λειτούργησε ἡ ἀγάπη Του «χωρίς ὅρια» καί γι’αὐτόν;
Μήπως κι αὐτός δέν τόν παρακαλοῦσε λέγοντάς Του: «εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς» (Λουκ. κγ΄39);
Ὁ Χριστός ἀπό ἀγάπη δέν ἔπρεπε νά τόν βάλει κι αὐτόν στόν Παράδεισο ὅπως καί τόν ἄλλο;
Γιατί ἐπέδειξε διαφορετική ἀντιμετώπιση σέ δύο πλάσματά Του στίς πιό δραματικές στιγμές τῆς ζωῆς τους;
Τί ἦταν αὐτό πού «ἐμπόδισε» τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νά ἐνεργήσει στόν ἕνα ἐνῶ ἐνήργησε πλουσιοπάροχα στόν ἄλλο χαρίζοντάς του τόν Παράδεισο;
Μά φυσικά ἡ μετάνοια!
Ἡ μετάνοια πού ἐξέφρασε ὁ ἕνας, ἔστω καί μέ ἕνα «Μνήσθητι» τήν τελευταία, τήν ὕστατη στιγμή.
Καί πάραυτα ἔγινε δεκτή.
«Φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Κύριος. Γρήγορος στήν συγχώρηση. Ἀργός στήν τιμωρία.» γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων.
Καί γίνεται ὁλοφάνερη καί ἀδιαμφισβήτητη, μετά τό ἀνωτέρω γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ληστῆ, ἡ βεβαιότητα καί πεποίθηση ὅτι τά ἁμαρτήματά μας, ὅσο μεγάλα καί φοβερά κι ἄν εἶναι, ποτέ δέν νικοῦν τό μέγεθος τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ.
Μέ μόνο μιά προϋπόθεση ὅμως.
Τήν Μετάνοια.
Ἄλλωστε καί ἡ πρώτη λέξη τοῦ Χριστοῦ ὅταν ἄρχισε τή δημόσια δράση Του ἦταν: «μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» (Ματθ. δ΄17 ).
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.