Varden Erik Επίσκοπος του Trondheim
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2024
Γένεση 11.1-9: Εκεί ο Κύριος μπέρδεψε τις γλώσσες της γης.Προς Ρωμαίους 8.22-27: Μεσολάβηση με στεναγμούς πολύ βαθύς για λόγια.Ιωάννης 7.37-39: Αυτός που διψά ας έρθει σε μένα.
Αγαπητέ Florian!
Την παραμονή της Πεντηκοστής σκέφτομαι πάντα μια
σκηνή προς το τέλος του έργου Peer Gynt του Ίψεν[1], στην οποία η Solveig, αυτή η εξαιρετική Μαριανή παρουσία στο
Νορβηγικό-Προτεσταντικό λογοτεχνικό μας κανόνα, κινείται ήσυχα γύρω απ’ την
απλή καλύβα της τραγουδώντας: “Όλα είναι έτοιμα, τώρα, για την Πεντηκοστή.
Αγαπητό μου αγόρι από μακριά, θα έρθεις; Αν έχεις ακόμα δύσκολα πράγματα να
πετύχεις, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρος ότι θα σε περιμένω· το
υποσχέθηκα όταν συναντηθήκαμε τελευταία φορά”.
Σε απόσταση αναπνοής το “αγόρι”, τώρα ένας
ηλικιωμένος άνδρας, στέκεται και ακούει.
Ο Peer έχει επιστρέψει στο σπίτι του αφού γύρισε όλο τον κόσμο σε αναζήτηση εμπειριών, περιπέτειας, έκστασης, σε αναζήτηση του εαυτού του. Λίγο πριν ακούσει τη Solveig να τραγουδάει, στεκόταν σε ένα ξέφωτο στο δάσος και ξεφλούδιζε ένα άγριο κρεμμύδι που είχε βρει. Αφαιρώντας το ένα στρώμα μετά το άλλο, είδε σ’ αυτό μια εικόνα της επεισοδιακής, ασυνάρτητης ζωής του. “Δεν θα εμφανιστεί σύντομα ο πυρήνας;”, αναρωτήθηκε.
Τότε είναι που ο Peer, γοητευμένος, ακούει το τραγούδι. Και τα μάτια
μας ως αναγνώστες ανοίγουν στον πυρήνα του δράματος, που αφορά τόσο τον ίδιο
τον Peer, όσο και εμάς τους
ίδιους. Μπορεί κάλλιστα να τρέχουμε μπερδεμένοι από τη μια εμπειρία στην άλλη,
από τη μια σχέση στην άλλη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τον εαυτό μας.
Μπορούμε να μάθουμε πολλά, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Αλλά η αλήθεια
για εμάς δεν υπάρχει. Η αλήθεια έγκειται στο να γνωρίζουμε ότι μας αγαπούν,
μεταφερόμενοι στους ώμους από την αγάπη του άλλου. Όταν ο Button-Moulder, στο τέλος του έργου, φέρνει τον Peer αντιμέτωπο με την οντολογική του
κενότητα, την ανυπαρξία του, ο Peer συνειδητοποιεί ότι τίποτα αληθινό δεν έχει απομείνει από αυτόν. Ρωτάει,
τώρα χωρίς ειρωνεία, σε απόγνωση: “Πού ήμουν [όλο αυτό το διάστημα] ως ο
αληθινός, ολόκληρος εαυτός μου;”. Υποψιάζεται ότι η απάντηση είναι: Πουθενά!
Αλλά η Solveig ξέρει μια
διαφορετική απάντηση. Ο Peer,
μας διαβεβαιώνει η Solveig,
ήταν πάντα ασφαλής “στην πίστη μου, στην ελπίδα μου, στην αγάπη μου”. “Έκανες”,
του λέει, “τη ζωή μου ένα απολαυστικό τραγούδι. Ευλογημένος είσαι που ήρθες!
Ευλογημένη η συνάντησή μας αυτό το πρωινό της Πεντηκοστής”.
Η Solveig κράτησε και ανέθρεψε αυτό που είχε χάσει.
Υπάρχει μια παγκόσμια παραβολή σε αυτή την
ιστορία. Αλλά για σένα, που πρόκειται να χειροτονηθείς ιερέας, έχει ιδιαίτερη
σημασία. Η ύπαρξη του ιερέα, το θεμέλιο της διακονίας του, έχει μαριανό
χαρακτήρα. Κανείς δεν γίνεται ιερέας απλώς για να συνειδητοποιήσει τον εαυτό
του. Αν αυτό είναι το ζητούμενο, υπάρχουν πολλές εξαιρετικές εναλλακτικές
επιλογές. Γίνεται κανείς ιερέας για να μεταφέρει την παρουσία του Ιησού στον
κόσμο. Χρειάζεται λοιπόν να αδειάσει κανείς πρώτα, ώστε η ζωή Του να γίνει δική
σου, ώστε Εκείνος να γίνει ο πυρήνας της ύπαρξής σου. Από αυτή την ημέρα δεν σου ανήκει πλέον ο
εαυτό σου. Με τους όρκους που δίνεις, με το χρίσμα, την επίθεση των χεριών και
την προσευχή της ευλογίας αφιερώνεσαι πλήρως, ψυχή και σώμα, στην υπηρεσία των Μυστηρίων. Αυτό δεν
σημαίνει ότι παύεις να είσαι ο Florian που ξέρουμε και εκτιμούμε: ο φιλικός, δημιουργικός, εξυπηρετικός, αυτός
που τραγουδά και διαβάζει, γελαστός, οδηγός ηλεκτρικού σκούτερ Florian!
Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο του Μυστηρίου: ότι
το αντικείμενο που μετατρέπεται σε όχημα θεϊκής δύναμης (το νερό, το λάδι, ο
άρτος, ο οίνος) παραμένει εξ ολοκλήρου το ίδιο, ενώ ταυτόχρονα φέρει μια
παρουσία που το υπερβαίνει εντελώς. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός πραγματοποιεί το
προαιώνιο σχέδιό Του: κάνει τη δημιουργία ένδοξη με μια λάμψη αιωνιότητας. Ως ιερέας καλείσαι να γίνεις το όργανο
αυτής της μεταμόρφωσης. Θα ανταποκριθείς σε αυτό το κάλεσμα τελώντας τα ιερά Μυστήρια για τον λαό
του Θεού. Αυτή είναι η αποστολή σου· αλλά η κλήση σου σημαίνει κάτι βαθύτερο.
Συνεπάγεται κάτι περισσότερο από το να ευλογείς τον
κόσμο. Σήμερα, εδώ στο Τρόντχαϊμ, δέχεσαι την ίδια εντολή που πήρε ο Άβραμ στη
Χαράν: הְ יֵֵה בְ רכָָה: Να είσαι ευλογία.
Είσαι χρισμένος ενόψει του αγιασμού. Γίνε λοιπόν
ιερέας εξ ολοκλήρου, σε όλες σου τις πράξεις, σε όλες σου τις σχέσεις, είτε
ξυπνάς είτε κοιμάσαι. Πρέπει να είσαι, όπως ο Ναθαναήλ, ένας άνθρωπος χωρίς
δόλο, ένας άνθρωπος που δεν εξαπατά· πρέπει να είσαι ιερέας σύμφωνα με την
Καρδιά του Ιησού, η οποία είναι μια απέραντη, θεϊκά ευάλωτη Καρδιά τρυπημένη
από αγάπη για την ανθρωπότητα.
Έχω αναφέρει ότι πρέπει να γίνεις μέσο μεταφοράς
ευλογίας, θείας δύναμης, παρουσίας του Ιησού. Είναι το φορτίο για το οποίο
μιλάει ο Ιησούς, το οποίο μπορεί να μοιάζει με ζυγό, αλλά αποδεικνύεται
εξαιρετικά ελαφρύ, όταν το παραλαμβάνουμε από το χέρι Του, μία πηγή
ικανοποίησης και χαράς. Κάθε φορά που φοράς το ράσο θα επιβεβαιώνεις, με τα
λόγια της προβλεπόμενης προσευχής, την πρόθεσή σου να μεταφέρεις πιστά και για
πάντα τον ζυγό του Χριστού, προκειμένου έτσι να ακολουθήσεις τη Χάρη. Γιατί τα
λόγια της προσευχής, quod consequar tuam gratiam, μας υπενθυμίζουν ότι η Χάρη βρίσκεται σε κίνηση. Η
Χάρη πορεύεται μπροστά μας, σαν στήλη νεφέλης την ημέρα, σαν στήλη φωτιάς τη
νύχτα, καλώντας μας να την ακολουθήσουμε. Κράτα τις φυσικές και υπερφυσικές σου
αισθήσεις σε εγρήγορση, Florian, για να αναγνωρίζεις πού η χάρη του Θεού επιλέγει ελεύθερα να περιπλανηθεί
σε αυτόν τον πληγωμένο, οδυνηρά όμορφο κόσμο μας! Κατόπιν, μετέφερε την ευλογία
σε εκείνο το μέρος και άφησέ την να ανθίσει.
Ένας ιερέας πρέπει να μάθει να βλέπει τους άλλους
μέσα από τα μάτια του Ιησού. Αυτό απαιτεί εγγύτητα και απόσταση. Πρέπει να είσαι κοντά στους ανθρώπους
για να μοιράζεσαι τη χαρά και την αγωνία τους, να αγαπάς και να τιμάς την
ιδιαιτερότητά τους. Ταυτόχρονα πρέπει να καλλιεργείς την αφιερωμένη μοναξιά,
την απόσυρση στο ταμείο, στην οποία η Καρδιά μιλάει στην καρδιά, το Βάθος καλεί
το βάθος, όπου η προσωπική σου ένωση με τον Χριστό τελειοποιείται. Ακούμε τον
Χριστό να καλεί στο Ευαγγέλιο: “Όποιος διψάει ας έρθει σε μένα!”.
Το προνόμιο του ιερέα είναι να διευκολύνει αυτή τη
συνάντηση μεταξύ αυτού που διψάει και της Πηγής, ώστε στη συνέχεια να αποσυρθεί
διακριτικά σε ευχαριστία και μεσιτεία.
Γιατί ιερέας είναι αυτός που προσεύχεται πολύ για τον λαό. Η καρδιά του πρέπει να είναι μια φιλόξενη
καρδιά. Οι άνθρωποι
πρέπει να βρίσκουν εκεί ένα σπίτι, ακόμη και όταν, όπως ο Peer Gynt, απομακρύνονται από τον εαυτό τους και χτίζουν τη ζωή τους έχοντας σαν
βάση το κενό. Κάποιες φορές πρέπει να περιμένεις υπομονετικά και να κρατάς αυτό
που οι άλλοι πετάνε· πρέπει να ελπίζεις, να αγαπάς και να πιστεύεις για
λογαριασμό τους μέχρι να έρθουν, μέσα στην αποξένωσή τους, στον εαυτό τους.
Μπορεί τότε να είναι το αναμμένο κερί στο παράθυρό σου, το τραγούδι που ακούγεται από τηνκαλύβα σου που θα χρειαστεί για να βρουν το δρόμο για το
σπίτι.
Με αυτόν τον τρόπο θα βλέπεις όλο και περισσότερο
ότι όλα είναι Χάρη. Θα γνωρίσεις τι σημαίνει η εκατονταπλάσια καρποφορία του
ιερέα. Φτωχός για τον εαυτό του ο ιερέας γνωρίζει ότι είναι, όντως στην
υπηρεσία του Κυρίου της Εκκλησίας, πλουσιότερος από κάθε βασιλιά. Του δίνεται η
δυνατότητα να γνωρίζει τη χαρά και του πατέρα και της μητέρας. Ο Θεός να σε
ευλογεί, αγαπητέ Florian, στη
διακονία σου. Είθε να την κάνει να φέρει πλούσιους καρπούς τώρα και στην
αιωνιότητα!
[1] Ερ. Ίψεν – Πέερ Γκυντ: Εθνικό έπος της Νορβηγίας.
Έργο του Ερρίκου Ίψεν (1828-1906) με το οποίο επιτίθεται στη Νορβηγική
αυτοϊκανοποίηση, πραγματικό λαϊκό λογοτεχνικό έργο. Από τα πιο ζουμερά έργα του
Ίψεν. Μελοποιήθηκε από τον Edvard Grieg (1843-1907, Νορβηγός μουσικός-συνθέτης).
Ο Hardd Bloom στον Κανόνα του, δηλώνει ότι ο Peer Gynt είναι μεγαλύτερος από τον Φάουστ!!
Πηγή: enoriako.info
Εξαιρετικό κείμενο, μακριά και έξω από όσα κοινότυπα ,γεμάτα παραπομπές και βερμπαλισμούς επηρμένων επισκόπων , ακούμε σε πολλές χειροτονίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή