ΠΑΥΛΟΣ Ο ΜΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

ΠΑΥΛΟΣ

  Ο ΜΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Η θαυμαστή κλήση του Παύλου απ’ το Χριστό, και η άμεση ανταπόκριση, είναι το κορυφαίο γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας, το πιο αποφασιστικό ! Αυτό που την άνοιξε σταθερά στην παγκόσμια προοπτική της, απ’ όπου πήγαινε να ξεστρατίσει, παρά τη ρητή και σαφή εντολή : «Πορευθέντες  μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς στο όνομα της Αγίας Τριάδος». Πήγαινε να εγκλωβιστεί σ’ ένα Χριστιανισμό-Εκκλησία παράρτημα-παρακλάδι του Ιουδαϊσμού. Όχι «η καινή κτίσις», η χαρά, κι η σωτηρία όλων των ανθρώπων όπου γης. Και, αποτελεί την ολοκάθαρη προς πάντες και για πάντα υπόμνηση και ότι, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην Εκκλησία έχει μόνο ο Χριστός, και ότι μπορεί να τον ενεργεί ανά πάσα στιγμή και στα, και για τα ανθρώπινα, εντελώς αλλιώς !

      Για να καταλάβουμε καλύτερα προσέχουμε ενδεικτικά ότι, στην κρίσιμη Αποστολική Σύνοδο Παύλος και Βαρνάβας χρειάστηκε να πιέσουν πολύ και να επιμείνουν μέχρι να γίνει δεκτό, έστω και υπό όρους-«ιστορικός συμβιβασμός»-το άνοιγμα του Χριστού έξω και πέρα από τις πνευματικές ορίζουσες του  Ιουδαϊσμού, ήτοι, και στον τότε εθνικό-ειδωλολατρικό κόσμο. Κρίνοντας μάλιστα κανείς ανθρώπινα εδώ, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, ως ένα βαθμό παίχτηκε κορώνα-γράμματα η παγκοσμιότητα Εκκλησίας-Χριστιανισμού. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι, και που πήραν αυτή την απόφαση, την εφάρμοζαν με μισή καρδιά. 

      Και είναι χαρακτηριστικό ότι κι ο Πέτρος, αυτός που είχε ειδική εντολή Χριστού-«Βόσκε τα αρνία μου, ποίμαινε τα πρόβατά μου»-δυσκολεύεται, αν δεν αρνείται να πάει να κατηχήσει, βαπτίσει, κάνει χριστιανό τον ευλαβή ρωμαίο εκατόνταρχο Κορνήλιο. Αντιστέκεται ακόμα κι όταν ο Κύριος του κατεβάζει σε όραμα απ’ τον ουρανό σεντόνι γεμάτο ζώα καθαρά και … «ακάθαρτα». Και πείθεται, και σηκώνεται, και πηγαίνει, μόνο όταν ακούει να του λέει εμφατικά ο Χριστός. «Αυτά που καθάρισε ο Θεός, μη θεωρείς ακάθαρτα εσύ» ! 

    Κι ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό στην Αντιόχεια, όπου Πέτρος και Παύλος όσο είναι μόνοι οι δυο, έχουν ευλογημένη και θαυμάσια κοινωνία με τους εκεί χριστιανούς, πρώην Ιουδαίους και πρώην ειδωλολάτρες. Αλλά, με το που καταφθάνει απ’ τα Ιεροσόλυμα Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, Πρώτος και Στύλος της Εκκλησίας, και οι συνοδεύοντες αυτόν, ο Πέτρος μαζεύεται, κάνει πως δεν ξέρει ή δεν τρέχει τίποτα ! Και ο Παύλος κατά πρόσωπο και ενώπιον πάντων του αντιστέκεται, «ότι κατεγνωσμένος ην» !

     Ιάκωβος ο Αδελφόθεος έφυγε βέβαια για τα άνω γρήγορα-62μ.Χ.-και με θάνατο μαρτυρικό, όμως η νοοτροπία του «κλειστού χώρου, ορίζοντα, κυκλώματος» και η συνακόλουθη τακτική συν άλλα παραπλήσια δεινά έμειναν, και κυνηγούσαν και βασάνιζαν και τον Παύλο και τις εκκλησιαστικές του κοινότητες οδυνηρά ! Και, με ποικίλες αλλαγές, παραλλαγές και προσχήματα συνεχίζει να ταλανίζει την Εκκλησία έως της σήμερον, όχι λιγότερο οδυνηρά ! Παρότι η Εκκλησία από νωρίς έβαλε Πέτρο και Παύλο να τελειώνονται και στην ίδια πόλη, και μαρτυρικά ! Τουτέστιν, μακριά τα τοιαύτα, πλάι και μαζί, με την αδελφοσύνη, να πηγάζει από τη θυσιαστική Αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού !

******   ***   ******

        Ο Σαούλ, λοιπόν, ο κατόπιν Παύλος, ο «Εθνών κήρυκας και φωστήρας τρισμέγιστος, Αθηναίων Διδάσκαλος, οικουμένης αγλάϊσμα» ανήκει στους Ιουδαίους της διασποράς. Γεννιέται και μεγαλώνει σε μια εύπορη φαρισαϊκή-της αυστηρής τυπικής ευσέβειας-οικογένεια στην Ταρσό της Κιλικίας, κοσμοπολίτικο επίκεντρο της εποχής. Παίρνει ισχυρή νομική παιδεία-«παρά τους πόδας Γαμαλιήλ»-και όχι μικρή ελληνική. Στην Κ. Διαθήκη-«Πράξεις των Αποστόλων», έργο «Λουκά ιατρού του αγαπητού», πιστού ακόλουθου του Παύλου-εμφανίζεται το πρώτον στο μαρτυρικό λιθοβολισμό του φλογερού Διακόνου Στεφάνου, παρών και φυλάσσων τα ενδύματα των λιθοβολούντων. Δεν έπιασε, και δεν έριξε πέτρα εναντίον του αυτός. Πλην ως ενθουσιώδης και πρωτοπόρος Φαρισαίος νομικός, αναφέρεται από το Λουκά ότι. «Ην συνευδοκών τη αναιρέσει» ! Εξηγείστε το όσο παθιάρικα θέλετε αυτό, δεν πρόκειται να φτάσετε την αυστηρή επισήμανση του Μεγάλου Αθανασίου γράφοντος. «Ταις πολλαίς ως ειπείν χερσίν ων-των οποίων-αυτός ετήρει τα ιμάτια, τον Στέφανον λιθάζων» ! 

      Και παρότι αυτό μπορεί να επαληθευτεί εμφανώς από το γραφόμενο αμέσως μετά ότι, ο Σαούλ «ην εμπνέων απειλής και φόνου εις τους μαθητάς του Κυρίου», δεν μπορεί να αποκλειστεί και το αντίθετο, ότι δηλαδή : Δεν μπορεί να μην κάθισε μέσα του καλά εκείνη η υπέροχη και για τη δραματικότητα της εικόνα του μαρτυρικού τέλους  του Στέφανου. Να δέχεται και την τελευταία πριν του φύγει η ψυχή πέτρα γονατιστός, να προσεύχεται και να ικετεύει το Θεό «με όση δυνατή του είχε απομείνει φωνή»: «Κύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» !

      Και τούτο πάλι δεν αίρεται από το ότι αμέσως μετά, «ο πιστός στις πατρικές παραδόσεις πιο πολύ από όλους τους συνομηλίκους του» Σαούλ, έχοντας κερδίσει στο μεταξύ την εμπιστοσύνη του Αρχιερατείου, και κρατώντας τις σχετικές εξουσιοδοτικές του επιστολές προς τις Συναγωγές της Δαμασκού, βγαίνει έφιππος καμαρωτός να πάει εκεί. «Ώστε εάν τινάς εύρη της οδού όντας-χριστιανούς-άνδρας τε και γυναίκας, δεδεμένους αγάγη εις Ιερουσαλήμ» ! Και δεν αίρεται τελικά σε καμιά περίπτωση, γιατί εκεί, λίγο έξω από τη Δαμασκό, έχει σταθεί, κι έχει στήσει το καρτέρι του, και τον περιμένει ο Ιησούς Χριστός !

     Και ιδού από το πρωτότυπο το θαύμα και θαυμαστό : «Εν δε τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκώ, και εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, και πεσών επί την γην, ήκουσεν φωνήν λέγουσαν αυτώ. ¨Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις¨; Είπε δε. ¨Τις ει, Κύριε¨; Ο δε Κύριος είπεν. ¨Εγώ ειμί Ιησούς, ον συ διώκεις. Αλλ΄ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν¨. Οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτόν ειστήκησαν ενεοί, ακούοντες της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες. Ηγέρθη δε ο Σαύλος από της γης ανεωγμένων τε των οφθαλμών αυτού ουδένα έβλεπε. Χειραγωγούντες δε αυτόν εισήγαγον εις την Δαμασκόν, και ην ημέρας τρεις μη βλέπων, και ουκ έφαγεν ουδέ έπιεν»-Πραξ.9,3-9.

     Και σε νεοελληνική μεταγραφή. «Καθώς πήγαινε και πλησίαζε στη Δαμασκό, ξαφνικά άστραψε γύρω του φως λαμπρό απ’ τον ουρανό. Αυτός έπεσε στη γη κι άκουσε να του λέει μια φωνή. ¨Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις¨; ¨Ποιος είσαι Κύριε;¨ ρώτησε. Και ο Κύριος του απάντησε. «Εγώ είμαι ο Ιησούς, αυτός τον οποίο εσύ καταδιώκεις. Αλλά σήκω και μπες στην πόλη, κι εκεί θα σου πουν τι πρέπει να κάνεις». Στο μεταξύ οι άνδρες που συνόδευαν το Σαύλο έμειναν με το στόμα ανοιχτό, γιατί άκουγαν τη φωνή, αλλά κανέναν δεν έβλεπαν. Σηκώθηκε πάνω τότε αυτός, κι ενώ τα μάτια του ήταν ανοιχτά, δεν έβλεπε τίποτε. Οι συνοδοί του τότε τον έπιασαν από το χέρι και τον οδήγησαν στη Δαμασκό. Τρεις μέρες ήταν τυφλός. Και στο διάστημα αυτό, ούτε έφαγε, ούτε ήπιε».

     Η συνέχεια λέει πως ο Χριστός είπε στον εκεί πιστό Χριστιανό Ανανία, ο οποίος στο άκουσμα του ονόματος Σαούλ τρόμαξε, και αντιστάθηκε να πάει να τον βρει. «Είναι δικός μου πια, τον βεβαίωσε, ο Κύριος, και αυτή την ώρα κάνει προσευχή». Και πήγε, και τον ακούμπησε με τα χέρια του, και του είπε. «Σαούλ αδελφέ μου, με έστειλε ο Κύριος που σου φανερώθηκε στο δρόμο που ερχόσουν, για να ξαναβρείς το φως σου και να γεμίσεις όλος με Άγιο Πνεύμα» ! Αμέσως τότε έπεσαν από τα μάτια του κάτι σαν λέπια και ξαναβρήκε το φως του. Σηκώθηκε, βαφτίστηκε, κατόπιν έφαγε και συνήλθε». Και από κείνη την ώρα όλα ήταν αλλιώς ! Εντελώς αλλιώς ! Είχε γεννηθεί ο Παύλος ο Απόστολος των Εθνών ! Και  άρχιεε να επεκτείνεται το ανά-γεννητικό, το ανά-δημιουργικό ταξίδι του Χριστού σε όλο τον κόσμο. Από έναν Παύλο που ευλογήθηκε να αξιωθεί να φτάσει, και να είναι και να νιώθει, και να ομολογεί και αδιάψευστα να διαλαλεί. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί ο Χριστός» !

 Αθανάσιος Κοτταδάκης

Υ. Γ. Και αντί άλλης ευχής για τη μεγάλη γιορτή, παράκληση. «Ανοίξτε αδελφοί  «Καινή Διαθήκη», υπάρχουν ωραίες μεταφράσεις-μεταγραφές που θέλει ο Σεφέρης-και διαβάστε. Και θα δείτε ότι έτσι θα σας γαληνέψει η ψυχή».