Στο δρόμο για τη Δαμασκό Η μεταστροφή του Παύλου προμήνυμα για τη δική μας μεταστροφή - π. Χριστοφόρου Χρόνη

 

Στο δρόμο για τη Δαμασκό 

Η μεταστροφή του Παύλου προμήνυμα για τη δική μας μεταστροφή

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοφόρου Χρόνη

Εφημερίου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου 

(Δρ. Θεολογίας-Μ.Α Φιλοσοφίας)

 

        Με αφορμή τις εορτές των δύο πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου καθώς και της σύναξης των Δώδεκα Αποστόλων, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το 9^ο κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, όπου περιγράφεται η πιο διάσημη μεταστροφή στην παγκόσμια ιστορία: αυτή του ζηλωτού Φαρισαίου Σαύλου, σε Παύλου. Η λέξη μεταστροφή, πιθανόν να μας προκαλεί νευρικότητα. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η έκκληση για μεταστροφή είναι απλώς στενόμυαλη και πρωτόγονη. Το να ζητάς από κάποιον να μεταστραφεί ή να προσηλυτιστεί στη θρησκεία σου μπορεί να φανερώνει έλλειψη σεβασμού και κατανόησης. Είναι επίσης αλήθεια ότι κάνει τους ανθρώπους μέσα στην εκκλησία να νιώθουν άβολα, επειδή μπορεί να αρχίσουν να διερωτώνται: «χρειάζομαι μεταστροφή παρότι είμαι μέλος της Εκκλησίας;» Ο Χριστός απαντά θετικά. Χρειάζεται η μεταστροφή: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».^[1] Την ανάγκη για μεταστροφή την τονίζει ο Χριστός και στον Νικόδημο: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».^[2]

        Η μεταστροφή του αποστόλου Παύλου είχε τρία άμεσα αποτελέσματα στη ζωή του: απέκτησε οικειότητα με τον Θεό, θυσιαστικό φρόνημα και επιθυμία για κοινωνία.

        Πρώτα η οικειότητα με τον Θεό. Βλέπουμε τον Παύλο, τυφλός από τη λάμψη της θεότητας του Χριστού, να προσεύχεται στο σπίτι κάποιου Ιούδα.^[3] Δεν μας προξενεί εντύπωση το γεγονός, αφού ένας ζηλωτής Φαρισαίος, όπως ο Σαύλος, προσευχόταν εφτά ή και περισσότερες φορές την ημέρα. Είναι όμως άλλο πράγμα να λες προσευχές και άλλο να προσεύχεσαι.

Και ο Σαύλος για πρώτη φορά προσεύχεται. Ο Σαύλος, και ο κάθε υποκριτής, έχει μια επιχειρηματική σχέση με τον Θεό, ένα είδος ψυχρής, εμπορικής σχέσης με τον Θεό. «Θεέ θα κάνεις αυτό κι εγώ θα κάνω εκείνο. Αν το κάνεις, τότε θα το κάνω κι εγώ. Οπότε θα προσεύχομαι επτά φορές την ημέρα και μετά πρέπει να μου δώσεις αυτό και εκείνο». Είναι σαν να ομιλούμε σε έναν Θεό αφεντικό ή σε έναν Θεό εμπορικό συνεργάτη. Αγνοούμε τον Θεό ως Πατέρα. Όταν ομιλούμε στον Θεό ως Πατέρα, αυτό είναι προσευχή. Ο κατασκευασμένος Θεός του Σαύλου δεν μπορούσε να τον σώσει γιατί ήταν απλά μια προβολή του εαυτού του. Στο δρόμο για τη Δαμασκό ο Σαύλος ανακάλυψε ότι ο Θεός είναι Πατέρας και δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό που ο ίδιος είχε κατασκευάσει στο νου του. Πώς κατάλαβε ο Σαύλος ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, αυτός που όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης τον προτυπώνουν; Το κατάλαβε διότι τις τρεις ημέρες της τυφλότητάς του, ο Σαύλος σκεπτόταν. Δεν μπορούσε να διαβάσει, δεν μιλούσε με κανέναν. Απλά σκεπτόταν. Σκεπτόταν ότι αυτός που του μίλησε στο δρόμο για τη Δαμασκό θανατώθηκε επάνω στο Σταυρό. Όμως τον συνάντησε αναστημένο. Άρα πρέπει να είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Επομένως, για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Σαούλ προσεύχεται και αποκτά πλέον οικειότητα με τον Θεό.

        Δεύτερον, το θυσιαστικό πνεύμα. Όταν κάποιος γίνεται χριστιανός είναι πρόθυμος να θυσιαστεί. Γιατί; Γιατί και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θυσιάστηκε. Ο χριστιανός πρωτίστως είναι πρόθυμος να θυσιάσει την εγωκεντρικότητά του και ενίοτε να θυσιάσει τη ζωή του. Για να έχουμε θυσιαστικό πνεύμα οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Η σωστή σειρά των πραγμάτων είναι: πρώτα ο Θεός, μετά ο πλησίον και τέλος εμείς. Το θυσιαστικό πνεύμα του προσήλυτου Παύλου είναι το ισχυρότερο από τη χορεία των Αποστόλων. Γι’ αυτό, μπορεί ο Παύλος στη σειρά να είναι ο δέκατος τρίτος απόστολος, σε σπουδαιότητα όμως είναι ο πρώτος. Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια εκπληκτική θυσία. Θυσίασε τα πάντα, και τη ζωή του, για τον Αρχιποιμένα του και για το ποίμνιο. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι στον Κύριό μας Ιησού Χριστό οφείλουμε την πίστη, στον Παύλο όμως οφείλουμε την Εκκλησία.

        Τέλος έρχεται η επιθυμία για κοινωνία. Την ώρα που ο Χριστός μεταστρέφει τον Σαύλο, Του απευθύνει το ερώτημα «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις;». Ο Σαύλος ρωτάει να μάθει ποιος είναι ο ομιλητής και ο Κύριος του απαντά ότι είναι ο Ιησούς που καταδιώκεται από αυτόν. Προφανώς ο Σαύλος σκέφτηκε «μα πως είναι δυνατόν να σε καταδιώκω Κύριε, αφού είσαι στον ουρανό; Εγώ καταδιώκω αυτούς. Όχι εσένα». Η απάντηση του Ιησού φανερώνει ότι όποιος καταδιώκει αυτούς (τους πιστούς), καταδιώκει τον Ίδιο. Γιατί; Γιατί όποιος γίνεται Χριστιανός, δεν σώζεται απλώς με μια προσωπική σχέση με τον Ιησού. Σώζεται σε ένα σώμα άλλων πιστών, οι οποίοι είναι όλοι μέρος του σώματος του Χριστού. Όλοι αποτελούμε μέλη του σώματος του Χριστού, είμαστε ενωμένοι και ο συνδετικός ιστός είναι το Άγιο Πνεύμα. Δεν φτάνει μόνο η ατομική προσευχή για να γνωρίσουμε τον Χριστό. Είναι απαραίτητη η συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική κοινότητα, γιατί ειλικρινά, δεν υπάρχει ένας μόνος Χριστός. Κάθε συνάνθρωπός μας είναι και ένας διαφορετικός Χριστός. Δεν υπάρχει χριστιανισμός του τύπου «ο μοναχικός καβαλάρης-χριστιανός». Σωζόμαστε μέσω του πλησίον. Ο πλησίον είναι η σωτηρία μας.

        Ένα βασικό αυτοαξιολογικό ερώτημα: έχουμε εμείς οι βαπτισμένοι χριστιανοί οικειότητα με τον Θεό, θυσιαστικό πνεύμα και επιθυμία για κοινωνία; Αν ναι, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα με ταπεινό φρόνημα και εμπιστοσύνη στον Αναστάντα. Αν όχι, καλό είναι να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε το προσωπικό μας ταξίδι προς τη Δαμασκό.

---

[1] Ματθ. 18,3.

[2] Ιωαν. 3,3.

[3] Πραξ. 9,11 «ὁ δὲ Κύριος πρὸς αὐτόν· Ἀναστὰς πορεύθητι ἐπὶ τὴν ῥύμην τὴν καλουμένην εὐθεῖαν καὶ ζήτησον ἐν οἰκίᾳ Ἰούδα Σαῦλον ὀνόματι Ταρσέα· ἰδοὺ γὰρ προσεύχεται»