Ο μάρτυρας του Χριστού άγιος Μαξιμιλιανός Κόλμπε

Ο μάρτυρας του Χριστού άγιος Μαξιμιλιανός Κόλμπε

Ο άνθρωπος στον οποίο η Θεοτόκος έδωσε δύναμη

Με τη δύναμη της Παναγίας ο Μαξιμιλιανός Κόλμπε, ένας Φραγκισκανός που έπασχε από φυματίωση, έγινε ικανός για τα πάντα. Ανέπνεε με πόνο, αλλά η επιθυμία του για την ιεροσύνη δεν του έκοβε την ανάσα: Είχε αποφασίσει ότι θα γινόταν ιεραπόστολος και μάρτυρας! Η Εκκλησία τον γιορτάζει στις 14 Αυγούστου, παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Το 1922, το δελτίο Seraphicum, του φραγκισκανικού πανεπιστημίου της Ρώμης, ενημέρωνε τους συνδρομητές του ότι ο Πολωνός μοναχός Μαξιμίλιαν-Μαρία Κόλμπε, φοιτητής εκεί από το 1912 έως το 1919, είχε πεθάνει. Όσοι τον γνώριζαν θα τον θυμούνται ως έναν “νεαρό άγιο” που ίδρυσε μια ευσεβή ένωση, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα. Όλα αυτά θα ήταν πολύ εποικοδομητικά και θλιβερά… αν ήταν αλήθεια! Ομολογουμένως, ο πατέρας Kolbe ήταν αδύναμος, καθώς υπέφερε για χρόνια από φυματίωση που τον έφερνε τακτικά στα πρόθυρα του θανάτου, αλλά η ασθένεια δεν τον κατέβαλε και δεν τον εμπόδισε να δώσει τον εαυτό του στην Θεοτόκο, με την Ένωση που ίδρυσε και η οποία ξεπέρασε κατά πολύ τις απαρχές της και, υπό την ηγεσία του, επεκτάθηκε θαυματουργικά σε όλο τον κόσμο. Όσο για τον θάνατο, αυτός θα…. περιμένει και δεν θα καταλήξει ξαπλωμένος στο κρεβάτι! Ήταν σίγουρος γι’ αυτό, επειδή σε εμπειρία της παρουσίας της το 1902, η Παναγία μας του υποσχέθηκε, το κόκκινο ένδυμα των μαρτύρων.

«Διεκδικώντας» τον κόσμο;

Όταν γεννήθηκε στο Pabanice της Πολωνίας, στις 6 Ιανουαρίου 1894, οι γονείς του, οι οποίοι αργότερα θα χωρίζονταν, τον βάφτισαν Raymond. Το παιδί είχε έντονο χαρακτήρα, γεγονός που τους έκανε να αναστενάζουν: “Μα τι θα απογίνει; Ανησυχώντας ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους! Είναι σύνηθες κάτι τέτοιο, γιατί οι γονείς πιστεύουν ότι «το πρόβατο που δεν βελάζει είναι το καλλίτερο»!! Ο Raymond ζητά από την Παναγία να του αποκαλύψει το μέλλον του. Εκείνη του εμφανίστηκε και του πρόσφερε τα δύο στέφανα, το λευκό και το κόκκινο, καλώντας τον να διαλέξει- μη μπορώντας να αποφασίσει, πήρε και τα δύο! Λίγο αργότερα, ένιωσε να τον καλούν οι Φραγκισκανοί και μπήκε στο δόκιμο το 1907 μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του. Ήταν μια απόφαση της στιγμής; Ίσως, γιατί το 1910, ο Raymond σκεφτόταν να βγει στον κόσμο. Πριν ενημερώσει τους ανωτέρους του, ζήτησε για άλλη μια φορά από τη Μεγάλη Μητέρα μας να του δείξει τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει! Αλλά εκείνη τη στιγμή «λειτούργησε» η επίγεια μητέρα του, που τον κάλεσε στο σαλόνι και τον έπεισε να παραμείνει πιστός στην κλήση που είχε λάβει!!

Αφού έγινε Μαξιμιλιανός, ο λαμπρός νεαρός Κόλμπε στάλθηκε στη Ρώμη για να συνεχίσει την ανώτερη εκπαίδευσή του. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, κατά τη διάρκεια του οποίου εξαφανίστηκε ο πατέρας του, ο οποίος είχε τελικά απαρνηθεί τη θρησκευτική ζωή, τον αιφνιδίασε. Ήταν αυτό το τραγικό πλαίσιο που τον ώθησε να στραφεί περισσότερο από ποτέ στην Παναγία Μητέρα μας; Εμπνευσμένος από την ιστορία και τη μεταστροφή του Alphonse Ratisbonne, ο Kolbe είχε την ιδέα να ιδρύσει ένα Μαριανό κίνημα με σκοπό “να κερδίσει τον κόσμο πίσω στον Χριστό με την προσφυγή και την αυτοεγκατάλειψη στην Αειπάρθενο Μαρία”. Τα όπλα του; Η προσευχή (κομποσχοίνι – ροζάριο) και η πίστη. Οι στόχοι του;  Η μεταστροφή των αμαρτωλών. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 16 Οκτωβρίου 1917. Στις 25 Απριλίου που ακολούθησε, χειροτονήθηκε ιερέας και, με τη συνήθη τόλμη του, ζήτησε από τον Χριστό δύο χάρες κατά την πρώτη του λειτουργία: να αγγίξει καρδιές στο αποστολικό του έργο και τη χάρη του μαρτυρίου. Το αίτημά του έγινε τελικώς δεκτό, απ’ όσα έδειξε η ζωή του!

Διορισμένος καθηγητής στην Κρακοβία, ο Μαξιμίλιαν  αποδείχθηκε ανίκανος να διδάξει: όχι μόνο δεν ήταν μεταδοτικός, αλλά η φωνή του, αλλοιωμένη από τη φυματίωση, ήταν σχεδόν αθόρυβη, και ο συνεχής βήχας του δεν βοηθούσε καθόλου. Τον απάλλαξαν από τα καθήκοντά του και τον έστειλαν στο σανατόριο Zakopane, όπου θεραπεύτηκε. Αλλά εκεί, πάνω απ’ όλα έκανε ό,τι μπορούσε για να φέρει τους άλλους νέους, αποχριστιανισμένους ασθενείς, πιο κοντά στον Θεό, κατηχώντας και βαπτίζοντάς τους και προετοιμάζοντάς τους για τον θάνατο. Τον επέκριναν γι’ αυτό, αλλά δεν τον ένοιαζε: έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Η μόνη του λύπη ήταν ότι έπρεπε να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Ένωση της Θεοτόκου, η οποία είχε κάνει ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα στην Πολωνία.

Μετά βίας θεραπευμένος, και επιστρέφοντας στο μοναστήρι, ίδρυσε ένα δελτίο συνδέσμου, το Le Chevalier de l’Immaculée, το οποίο μέσα σε λίγα χρόνια εξελίχθηκε σε εφημερίδα με κυκλοφορία ενός εκατομμυρίου το 1939 και με παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Η εκδοτική του γραμμή ήταν πρώτον ότι “η Παναγία πρέπει να είναι πάντα μια χρυσή κλωστή σε κάθε άρθρο” και δεύτερον  όταν έρθει η επιτυχία, ότι τα χρήματα και η επιτυχία, δεν πρέπει να βλάψουν το φραγκισκανικό πνεύμα της φτώχειας. Το 1922, αυτό κάθε άλλο παρά συνέβαινε, και η επιχείρηση θα είχε σταματήσει λόγω έλλειψης χρημάτων για να πληρώσει τον τυπογράφο, αν ένα πρωί, στην εκκλησία, ο Maximilien δεν είχε βρει πάνω στην Αγία Τράπεζα έναν φάκελο που περιείχε το ακριβές ποσό που χρειαζόταν, γραμμένο “Pour toi, Mère Immaculée” (“Για σένα, Άμωμη Μητέρα”). Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα ενός εγχειρήματος που θεωρούνταν αδύνατο, το οποίο διεκπεραίωνε ένας φυματικός ασθενής που, ιατρικά μιλώντας, δεν θα έπρεπε να έχει τη δύναμη να σταθεί όρθιος και ο οποίος, εκτός από τη λειτουργία ενός υπερσύγχρονου τυπογραφείου και ενός πρωτοποριακού πιεστηρίου, θα δημιουργούσε την Cité de l’Immaculée, το πρότυπο για άλλα παρόμοια ιδρύματα σε όλο τον κόσμο.

Η παλάμη του μαρτυρίου

Προσφερόμενος ως θυσία ολόκληρης της ύπαρξής του στη Θεοτόκο, ο Maximilien διαβεβαίωνε ότι μόνο εκείνη έκανε τα πάντα, ότι ο ίδιος δεν είχε καμία αξία, γεγονός που τον έκανε ικανό για κάθε είδους τόλμη, όπως η αναχώρησή του το 1930 για την Ιαπωνία, μια χώρα για την οποία δεν γνώριζε τίποτα, όπου ξεκίνησε και πάλι στο Ναγκασάκι το ίδρυμα της αποστολής του μέσω του Τύπου. Μια ένδειξη της προστασίας της Μαρίας, είναι το γεγονός ότι του αρνήθηκαν την τοποθεσία που ήθελε, αναγκάζοντάς τον να το ιδρύσει σε μια άλλη περιοχή, τη μόνη που γλίτωσε από την έκρηξη της βόμβας τον Αύγουστο του 1945!

Ο π. Μαξιμιλιανός συνελήφθη από τους Ναζί στις 7 Φεβρουαρίου 1941 επειδή τον θεωρούσαν επικίνδυνο ιερέα, βασανίστηκε και στάλθηκε στο Άουσβιτς. Γνωρίζουμε πώς, μετά την απόδραση αρκετών κρατουμένων, ο επικεφαλής του στρατοπέδου αποφάσισε να στείλει τον ίδιο αριθμό κρατουμένων να πεθάνουν, στερούμενοι τροφής και νερού, στο φοβερό “καταφύγιο πείνας”! Προς έκπληξη των φρουρών που δεν τόλμησαν  να αρνηθούν αυτό το απίστευτο αίτημα, του δόθηκε η άδεια να αλλάξει τα δεδομένα και να πάρει τη θέση ενός πατέρα με έξι παιδιά, του οποίου έσωσε τη ζωή και ο οποίος τελικώς επέστρεψε από το στρατόπεδο. Στις 14 Αυγούστου 1941, ο πατήρ Κόλμπε, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει τους συγκρατούμενούς του, μετατρέποντας αυτό το διαβόητο κολαστήριο σε τόπο προσευχής από τον οποίο ξεπηδούσαν τραγούδια ευχαριστίας, θανατώθηκε με θανατηφόρο ένεση. Ήταν η αγρυπνία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Παναγία είχε κατέβει για να πάρει τον υιό της!

 Πηγή: Ενοριακό info