Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ 

(Ματθ. 14, 22-34)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στη Φιλιππιάδα, το 1996)

 
1. Σκηνικό γεμάτο αντιθέσεις
 
Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο για ένα θαύμα του Κυρίου. Μια πραγματικότητα, που διαδραματίστηκε σε ένα σκηνικό με πολλές αντιθέσεις.

Ο Χριστός βρίσκεται στο βουνό. Οι απόστολοι στη θάλασσα.

Ο Χριστός στο βουνό για προσευχή. Μόνος στην ερημιά.

Και οι απόστολοι μέσα στη θάλασσα. Όλοι μαζί, να παλεύουν με τα κύματα. Τι φοβερή, αλλά τι παραστατική και αληθινή εικόνα για τη ζωή μας. Ο Χριστός, και όσοι έχουν καταλάβει τι είναι ο Χριστός, ανεβαίνουν στο βουνό, στον τόπο της προσευχής, «εις το όρος το Άγιον», όπως λέγει η Αγία Γραφή. Δηλαδή συναθροίζονται στην Εκκλησία για να προσευχηθούν.

Οι άλλοι άνθρωποι παραμένουν μέσα στη θάλασσα, στη θάλασσα των περιπετειών της ζωής. Των παγίδων του διαβόλου, των θλίψεων, των δοκιμασιών. Και παλεύουν με τα κύματα. Μόνοι τους. Χωρίς βοήθεια. Χωρίς ελπίδα.

2. Παντοδύναμος Θεός και σοφός διδάσκαλος

Συνεχίζει το Ευαγγέλιο: Τα μεσάνυχτα, η τρικυμία έδινε και έπαιρνε. Το καραβάκι, που ήταν μέσα οι απόστολοι, μαστιζόταν από τα κύματα και τον άνεμο. Κινδύνευε να καταποντιστεί από στιγμή σε στιγμή.

Τότε, κατέβηκε ο Χριστός από το βουνό. Μπήκε στη θάλασσα και περπατούσε πάνω στα μανιασμένα κύματα. Μπορούσε - αν το ήθελε - να βρεθεί σε μια στιγμή δίπλα στους μαθητές του. Αλλά ο Χριστός δεν είναι μόνο ο παντοδύναμος Θεός. Είναι και ο σοφός διδάσκαλος. Θέλει να διδάξει τους μαθητές Του. Και μαθητές Του ή καλύτερα μαθητούδια Του, είμαστε όλοι εμείς. Μήπως δεν είμαστε όλοι μας μικρά παιδάκια ενώπιόν του;

Γι’ αυτό, αντί να κάνει ο Κύριος ένα βηματάκι, ένα μικρό πήδημα και να βρεθεί αμέσως πάνω στη βάρκα, με τους τρομαγμένους μαθητές του, περπατά πάνω στα κύματα. Πηγαίνει σιγά – σιγά κοντά τους. Και αυτοί τον βλέπουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, να βαδίζει πάνω στα κύματα.

Τι να σκεφθούν; Τι συμπέρασμα να βγάλουν; Τι να φαντασθούν;

Τι μπορεί να φαντασθεί ένας άνθρωπος με το φτωχό μυαλό του, με την υποδουλωμένη στους νόμους της φύσης και της επιστήμης λογική του, βλέποντας ξαφνικά να περπατά ήσυχο και γαλήνιο πάνω στα κύματα ένα ανθρώπινο ον;

Τι άλλο; «Βλέπω καλά; Είναι τα μάτια μου γερά; Μήπως κοιμάμαι και ονειρεύομαι; Είμαι ξύπνιος; Βλέπω την πραγματικότητα; Πώς είναι δυνατόν άνθρωπος να περπατά πάνω στα νερά; Γίνεται; Τι λένε οι νόμοι της φύσεως; Δεν έπρεπε να ‘χει βουλιάξει; Να τον έχει καταπιεί το νερό;» Και βγάζει το συμπέρασμα: «Ξωτικό είναι. Αερικό βλέπω. Φάντασμα».

Κάπως έτσι σκέφτηκαν οι μαθητές, «και από του φόβου έκραξαν». Φοβήθηκαν ότι έρχεται πάνω τους, όχι μόνο τα στοιχεία της φύσεως, αλλά φοβεροί επισκέπτες από τα τάρταρα του Άδη. «Χαθήκαμε», φώναξαν... Μια για πάντα. Ελπίδα καμμιά. Και έκραξαν... Τι έκραξαν; Μήπως το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Ή απλά ξεφώνιζαν γεμάτοι τρόμο; Γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δύο: Άλλο να ξεφωνίζω, χωρίς να ξέρω γιατί και σε ποιόν, και χωρίς ελπίδα. Και άλλο να κραυγάζω προς «τον δυνάμενον σώσαι», προς τον Κύριον, γεμάτος ελπίδα, πίστη και εμπιστοσύνη.

 

3. Κύριε, πες μια κουβέντα και θα γίνει

 

Τότε, μας λέγει το άγιο Ευαγγέλιο, τους φώναξε ο Χριστός, από εκεί που βρισκόταν· μακριά ακόμη: «Μη φοβείσθε. Εγώ ειμί». «Μη φοβόσαστε. Εγώ είμαι».

Την περασμένη μέρα, είχε κάνει ένα μεγάλο θαύμα. Ευλόγησε πέντε ψωμιά, και δύο ψάρια και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίσουμε τις γυναίκες και τα παιδιά. Και οι απόστολοι, είχαν καταλάβει κάτι από την δύναμη του Χριστού. Ότι είναι πάνω από την φύση και τους νόμους της. Ότι δεν είναι δούλος, στοιχείο της φύσεως, ένα κομμάτι της φύσης, όπως είναι καθένας από εμάς. Αλλά είναι ο Κύριος, ο Αφέντης, ο δημιουργός της φύσεως. Στο θέλημά Του υποτάσσονται τα πάντα. Και όπως μια φορά «είπε και εγενήθησαν». Είπε και έγιναν, ουρανός, γη και άστρα, έτσι αυτή την φορά, μόνο που το είπε, έγινε χωρίς να υπάρχει, πολύ ψωμί. Και έφαγαν χιλιάδες κόσμος.

Με αυτά στη σκέψη τους οι μαθητές, μόλις τον είδαν και άκουσαν τα λόγια του, «μη φοβείσθε. Εγώ ειμι», γέμισαν γαλήνη και παρηγορία. Και ο Πέτρος του φώναξε: «Κύριε, αν είσαι συ, πές μου να ‘ρθώ κι εγώ κοντά σου. Πες μια κουβέντα και θα γίνει».

Αυτό είναι η πίστη! Να ξέρουμε πως άμα πει ο Χριστός μια κουβέντα, ένα λόγο, γίνονται τα πιο απίθανα. Τα ασύλληπτα. Ο Πέτρος το είχε καταλάβει καλά. Γι’ αυτό του είπε: «Πες μια κουβέντα. Και εγώ περπατώ πάνω στα κύματα». Του είπε ο Χριστός: «ελθέ». Αμέσως, κατέβηκε ο Πέτρος από την βάρκα και κατευθύνθηκε προς τον Χριστό, περπατώντας πάνω στα κύματα. Γιατί; Γιατί ο Χριστός θέλει να μας δείξει, ότι εκείνος που ζει κοντά Του, με τον Χριστό, «εν Χριστώ», ξέρει και ξεπερνάει τα κύματα και την θάλασσα των πειρασμών, των θλίψεων και των δοκιμασιών χωρίς να καταποντίζεται. Και αυτή την αλήθεια, μας την δίδαξε όχι με λόγια, αλλά με έργα, με ένα θαύμα.

Αλλά ενώ ο Πέτρος περπατούσε πάνω στην άβυσσο, τα κύματα και η τρικυμία δεν είχαν σταματήσει. Βλέποντας λοιπόν ο απόστολος, ότι έχει ακόμη αρκετό δρόμο μέχρι τον Χριστό, για μια στιγμή, ξέχασε τι είχε δει και τι είχε ζητήσει. Το μάτι του και το μυαλό του, γέμισαν μόνο με όσα έβλεπαν εκείνη την στιγμή: Η βάρκα να ανεβοκατεβαίνει. Τα κύματα μεγαλύτερα από το ανάστημά του να φουσκώνουν, έτοιμα να τον καταπιούν. Και έχασε την εμπιστοσύνη του στον Χριστό. Έκανε την σκέψη: «πώς την πάτησα και κατέβηκα σε τέτοια θάλασσα. Καλά ήμουν μέσα στο καράβι». Με το που το σκέφθηκε, έπαψε να είναι δεμένος και ενωμένος με τον Χριστό, με την πίστη. Και άρχισε να βουλιάζει.

 

4. Απιστία. Το χειρότερο ναυάγιο

 

Η λάμπα, όσο είναι συνδεδεμένη με την γεννήτρια, φωτίζει. Όταν όμως διακοπεί η σύνδεση, αμέσως βυθίζεται το δωμάτιο στο σκοτάδι. Έτσι και ο απόστολος Πέτρος... Πάτησε το διακόπτη και έσβησε το φως της εμπιστοσύνης στον Χριστό από την καρδιά του. Και βούλιαξε. Πρώτα στην απιστία. Μετά στα κύματα. Βουλιάζοντας φώναξε:

-Σώσε με Κύριε. Χάθηκα.

Ο Χριστός τον άκουσε. Άπλωσε το παντοδύναμο χέρι Του, τον έπιασε και του είπε: «ολιγόπιστε, γιατί εδίστασες»; Γιατί μειώθηκε η πίστη σου; Γιατί έπαυσες να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό; Γιατί;

Δεν φταίει ο Χριστός για την απιστία μας.

- Μα ούτε εμείς φταίμε, θα πουν κάποιοι. Αφού δεν έχουμε πίστη... Μακάρι να είχαμε την πίστη του Αβραάμ.

Πρόκειται για λάθος τοποθέτηση. Το να πιστεύουμε ή να μη πιστεύουμε, δεν είναι σαν το παρουσιαστικό μας, ούτε σαν το ανάστημά μας. Ούτε είναι η πίστη σαν τα άλλα σωματικά χαρακτηριστικά που ή τα έχουμε ή δεν τα έχουμε. Η δικαιολογία: «αυτός έχει πίστη και πιστεύει. Εγώ δεν έχω γι’ αυτό δεν πιστεύω», είναι αστήρικτη.

Ο απόστολος Πέτρος πίστευε, και να, κάποια στιγμή έφτασε να κλονιστεί η πίστη του. Άλλοι, δεν πίστευαν τίποτε και πουθενά. Ξαφνικά κάτι άλλαξε στον εσωτερικό τους κόσμο και άρχισαν να πιστεύουν όλο και περισσότερο. Μερικές φορές μάλιστα, έφτασαν να πιστεύουν καλύτερα και πιο βαθειά από τους άλλους. Γιατί; Γιατί έδειξαν συνέπεια. Συνέπεια στην πίστη είναι: όταν λες «πιστεύω», να μη μένεις στα λόγια, αλλά να δέχεσαι με εμπιστοσύνη το θέλημα του Κυρίου. Απλώνεις το χέρι σου και πιάνεις το χέρι του Χριστού. Και δεν το αφήνεις ποτέ και με τίποτα. Ό,τι να συμβεί.

 

5. Θεού γεώργιον, Θεού οικοδομή

 

Λένε μερικοί: «θέλω αποδείξεις για να πιστέψω». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία.

Τις αποδείξεις για τον Χριστό και την δύναμή Του, μη τις αναζητάς στα πειράματα, ούτε στο δρόμο, ούτε στον ουρανό, ούτε στα κατάβαθα της γης. Θα τις βρεις στον λόγο του Θεού.

Εκεί θα σου αποκαλυφθεί ο Χριστός, θα σου μιλήσει για τον εαυτό Του, θα σε φωτίσει να αφήσεις την αμαρτία και να πάρεις την απόφαση να πας κοντά Του. Διαφορετικά, εάν συ δεν αλλάξεις τις τοποθετήσεις σου, τις αντίθετες με το Ευαγγέλιο και δεν τις αξιολογήσεις με το φως του Χριστού, θα παραμείνεις για πάντα στο σκοτάδι της απιστίας.

Και θα έρχονται ώρες, που θα το βλέπεις ότι βουλιάζεις και χάνεσαι. Αλλά δεν θα έχεις τις προϋποθέσεις να φωνάξεις: «Κύριε, σώσόν με». Ή μάλλον θα ξεφωνίζεις και θα κράζεις για βοήθεια, χωρίς να ξέρεις πού απευθύνεσαι...

Ας καλλιεργούμε την πίστη μας. Λέγει ο απόστολος Παύλος: Μη ξεχνάτε αδελφοί, ότι είσαστε «γεώργιον». Είσαστε χωραφάκι που καλλιεργείται. Προσέξτε. Βάλτε τον στόχο να καλλιεργήσετε το χωράφι σας σωστά. Για να φέρει καρπό πίστης. Και προσθέτει ο απόστολος: Δεν είσαστε μόνο χωράφι, αλλά και ναός του Θεού. Μη κάνετε πράξεις που τον μολύνουν και διώχνουν από μέσα το Πνεύμα του Θεού. Χωρίς Πνεύμα Θεού, γεμίζετε σκοτάδι. Σβήνει η πίστη, σβήνει το φως. Να οικοδομείτε τον εαυτό σας. Μη τον φθείρετε με την αμαρτία... «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός». Όποιος σβένει μέσα του με την αμαρτία το φως του Θεού, σκοτίζεται, βεβηλώνεται, καταστρέφεται. Παύει να είναι ναός Θεού.

Γι’ αυτό, «φθερεί τούτον ο Θεός». Θα τον τιμωρήσει ο Θεός. Ο ναός του Θεού είναι άγιος. Και πρέπει να τον διατηρούμε άγιον. Πώς; Αποφεύγοντας για τον φόβο του Θεού και από σεβασμό απέναντι Του, κάθε άσχημη πράξη που φράζει το δρόμο για την Βασιλεία των ουρανών.

Για να φουντώσει μέσα μας η πίστη, ας τοποθετηθούμε με ταπείνωση ενώπιον του Κυρίου. Να φροντίζουμε ακόμη να βαδίζουμε την οδό της κατά Θεό ζωής, της πλούσιας σε έργα πίστεως. Δηλαδή σε έργα έμπρακτης αγάπης. Και ο Θεός θα ανάβει μέσα μας το φως Του. Φως πίστεως, επιγνώσεως και υπακοής στο θέλημά Του... Φως, που θα κατευθύνει την πορεία μας πάνω από τα κύματα. Προς τον Χριστό. Αμήν.-