«Κένωση λοιπὸν θὰ πεῖ: παραδίνω τὸ πνεῦμα μου, τὸν ἑαυτό μου, τὴν ὕπαρξή μου στὸν Θεό. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ αὐτοπαράδοση δὲν εἶναι ἀτομικὸ κατόρθωμα τοῦ ἀνθρώπου — ἂν μποροῦσε νὰ εἶναι, θὰ περίττευε ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία θὰ χρειαζόμασταν ἁπλῶς μιὰ θρησκεία ποὺ νὰ ἠθικολογεῖ γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴ γυμναστικὴ τῆς αὐτοπαραίτησης. Ἡ μετατροπὴ τῆς ἀδήριτης (λόγῳ κτιστότητας) ἀναγκαιότητας τοῦ θανάτου σὲ ἐλεύθερη, ἀγαπητικὴ αὐτοπαράδοση τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό, εἶναι μιὰ καινούργια, ἐπιπλέον ὑπαρκτικὴ δυνατότητα ποὺ προσέδωσε στὴν ἀνθρώπινη φύση ὁ Υἱὸς μὲ τὴ σάρκωσή του καὶ τὸν σταυρικό του θάνατο: Νὰ μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος, νὰ μεταποιεῖ τὸν φυσικὸ (τῆς φύσης του) θάνατο σὲ ζωτικὴ καὶ ζωοποιὸ σχέση μὲ τὸν Πατέρα — σχέση ποὺ ἐνεργεῖται πιὰ ὄχι μὲ τὶς ἐνέργειες τῆς κτιστῆς ἐφήμερης φύσης,
Χρήστος Γιανναράς
Εδώ θεολογεί αγιοπατερικά ο πεφιλημένος νεκρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να μη διαψευστεί η ελπίδα του στους κόλπους του Θεού που είναι αγάπη.
Αλλά ο Χριστός απαύγασμα του Πατέρα που Αγάπη εστί δεν ανέβασε την αυτοπαράδοση στις υψηλές θεολογίες του διαπαντός αγαπημένου μου αοίδημου πια Χρήστου Γιανναρά, ήταν του λιανού και του ένα κι ένα κάνει δυο. Προσδιόρισε το προσωπικό χρέος πράξης ή άσκησης καθενός μας στους μακαρισμούς και το συνόψισε στην ολόκαρδη αγάπη στο Θεό, και την ισότιμη και ισοδύναμη αγάπη στον άνθρωπο. Σ' αυτά τα δυο είναι το όλο είπε ο ίδιος-"Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται"-και πείτε εσείς κι εμείς όλα τα διαφορετικά. Αθανάσιος Κοτταδάκης
ΑπάντησηΔιαγραφή