Ἐκεῖ πού σταματῶ εἶναι μόνο ἕνα Ὄνομα!» - π. Δανιήλ Ἀεράκη

«Ἐκεῖ πού σταματῶ εἶναι

μόνο ἕνα Ὄνομα!»

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Πολλά γράφτηκαν γιά τόν Χρῆστο Γιανναρᾶ, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή αὐτή στίς 24 Αὐγούστου. Τό πρόσωπό του κατέστη «σημείον ἀντιλεγόμενον». Θέλουμε νά πιστεύουμε, ὅτι στά βάθη τῆς καρδιᾶς του  ἔκαιγε ἡ φλόγα τῆς πίστεως στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη του γιά τήν ’Ορθοδοξία.

● Ἀπό ἕνα βιβλίο του, πού προκάλεσε ποικίλες ἀναταράξεις, ἀναδημοσιεύουμε χαρακτηριστική περικοπή:

«Σπούδασα μιά ζωή τή θεολογία καί τή φιλοσοφία, παθιάστηκα μέ τή σύγχρονη φυσική καί τήν κοσμολογία, διάβασα ψυχολογία καί πολλή ἱστορία. Καί ὅλα αὐτά ψάχνοντας γιά τό ἕνα καί μοναδικό αἴνιγμα, πού μέ βασανίζει: Τῆς ὕπαρξης πού μπορεῖ νά ἐρωτεύεται ἀέναα καί νά μή πεθαίνη.

Βρῆκα τήν πληρέστερη ἀπάντησι στούς Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας -τή μεγαλοφυέστερη ὥς τώρα ἀποκάλυψη. Μά ἡ αἴσθηση τῆς βεβαιότητας, ὅτι μιά μέρα, ὄχι πολύ μακρινή, τό κορμί μου θά λιώση στό χῶμα, αὐτό τό κορμί μέ τήν ἀνατριχίλα τῶν αἰσθήσεών του καί τό ξουράφι τοῦ μυαλοῦ, τό κορμί πού μόνο μέ αὐτό χαίρομαι τήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου, ταξιδεύω στά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, χαμογελῶ στούς διπλανούς μου, χειρονομῶ, μιλάω, ἀκούω μουσική - ἡ αἴσθηση πώς τό κορμί μου εἶναι προωρισμένο νά γίνη λάσπη, δέν ἰσοφαρίζεται οὔτε μέ τίς γνώσεις τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, οὔτε βέβαια μέ τόν ἴλιγγο τῶν πληροφοριῶν τῆς ἀστροφυσικῆς ἤ τῶν συμπερασμάτων τῆς ψυχανάλυσης, πού ὑποχρεώνουν τόν νοῦ νά ψηλαφήση μιά ὑπέρτατη ὑπαρκτική ἤ αἰτιώδη ἀρχή.

’Εδῶ καί χιλιάδες χρόνια, στήν κάθε διαδοχική στιγμή πεθαίνουν πάνω στή γῆ κάποιες χιλιάδες ἀνθρώπων. Καί ὁ δικός μου θάνατος θά εἶναι ἕνας ἀκόμα κόκκος στήν ἄμμο τῶν ἀμετρήτων θανάτων, πού συντηροῦν τήν ἀτέρμονη κλεψύδρα.

Μέσα σ’ αὐτή τή ροή, πού παρασέρνει τό βίο μου ὅλο καί πιό κοντά στό ἀναπότρεπτο τέλος, καμμία ἰδεολογία καί καμμία γνώση ἤ ἐπιστήμη δέν μοῦ φωτίζει ἕνα στήριγμα νά κρατηθῶ, νά μή βουτήξω κατακέφαλα στή δίνη τοῦ παραλόγου.

Ὅσο γιά τά προγράμματα κοινωνικοῦ μετασχηματισμοῦ, γι’ αὐτά καγχάζω ἐγώ ὁ μελλοθάνατος.

 

Ἐκεῖ πού σταματῶ εἶναι μόνο ἕνα ὄνομα. Ὄχι ἰδέα ἤ ἔννοια, ἀλλά μόνο ὄνομα - «σημεῖον» ζωῆς προσωπικῆς, ἐπώνυμης καί ταυτόχρονα καθολικῆς:

Τό ὄνομα Χριστός Ιησοῦς. Στά όρια τῆς προσωπικῆς ἀναφορᾶς, πού ἐπισημαίνει, οἱ ἰδέες ξευτελίζονται, οἱ ἔννοιες ἀχρηστεύονται, τό αἴνιγμα τοῦ ἔρωτα καί τοῦ θανάτου παύει νά μέ περιμένει σάν σφίγγα στό σταυροδρόμι.

Καί κάθε λόγος πέρα ἀπό αὐτό τό ὄνομα μοιάζει περιττός.