Ο ΠΟΛΕΜΙΟΣ Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Ο ΠΟΛΕΜΙΟΣ  Ο  ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ  ΚΑΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Χθες 10 Νοεμβρίου. Κυριακή Η΄ Λουκά, στο Αποστολικό Ανάγνωσμα και στο Ευαγγελικό δυο μεγάλες ανατροπές από το Χριστό.

      Στο πρώτο ακούμε τον Παύλο να επισημαίνει ότι το Ευαγγέλιο που κηρύττει δεν το παρέλαβε, ούτε το διδάχτηκε από άνθρωπο ότι, του το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός ! Και ποιος ήμουνα ως τότε εγώ; «Ανήκα στην Ιουδαϊκή θρησκεία, ήμουνα ένας παθιασμένος διώκτης της Εκκλησίας του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω». ‘Όμως «όταν ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του, συνεχίζει, για να φέρω το χαρμόσυνο μήνυμα-Ευαγγέλιο-στους εθνικούς-ειδωλολάτρες-δε στηρίχτηκα σε ανθρώπινες δυνάμεις, ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, έφυγα στην Αραβία, κι ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Στα Ιεροσόλυμα ανέβηκα μετά από τρία χρόνια, γνώρισα τον Πέτρο, έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά μόνο Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου. Είναι αλήθεια όλα αυτά και μαρτυράς μου ο Θεός».

     Με άλλα λόγια και απλά και καθαρά, έναν παθιασμένο διώκτη Του διαλέγει, καλεί, και ανταποκρινόμενο αναδείχνει τον πιο θερμό κήρυκα της Αλήθειας του, και όχι λίγο μαρτυρικό. Τέτοιες  ανατροπές κάνει ο Χριστός !

       Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα τώρα, με αφορμή ένα ερώτημα πονηρό Ιουδαίου νομοδιδάσκαλου, ο Χριστός λέει την ωραιότερη παραβολή, «του Καλού Σαμαρείτη». Αυτή για την οποία, μαζί με την του Ασώτου Υιού, είπαν, πως αν είχε χαθεί όλο το Ευαγγέλιο, αλλά σώζονταν μόνο οι δυο, αρκούσαν να φανεί ποιος και τι στην ουσία του είναι ο Θεός !

     Στην παραβολή, λοιπόν, ένας Ιουδαίος που κατέβαινε απ’ τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ κι έπεσε πάνω σε ληστές. Που δεν είναι μόνο ότι του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε, αλλά ότι τον τραυμάτισαν κι έφυγαν παρατώντας τον μισοπεθαμένο». Και τι γίνεται εδώ. «Από κείνο το δρόμο έτυχε να κατεβαίνει κάποιος ιερέας, που τον είδε και τον προσπέρασε, χωρίς να του δώσει σημασία. Το ίδιο και κάποιος λευίτης-ας πούμε διάκος-παρόλο που τον είδε κι αυτός, τον προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία. Οι δυο, που κατά τεκμήριο ως εκπρόσωποι του Θεού θα έπρεπε να του συμπαρασταθούν, τον προσπερνούν, και τον παρατούν στην τύχη του. Όχι όμως ο τρίτος, που ήταν Σαμαρείτης, ήτοι αιρετικός, άπιστος για τον και ορθόδοξο Ιουδαίο, ιδιαίτερα τον παπά, και το λευίτη-διάκο. Αυτός, λοιπόν, τον σπλαχνίστηκε, πήγε κοντά του, περιποιήθηκε τις πληγές του, τον σήκωσε, τον έβαλε στο ζώο του, τον πήγε στο πανδοχείο, πλήρωσε, και υποσχέθηκε να πληρώσει τα τυχόν παραπάνω, όταν θα ξαναγυρνούσε.

     Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη ανατροπή, συν και επισήμανση-προειδοποίηση του Χριστού σε κάθε χριστιανό ορθόδοξο επί του προκειμένου και ιδιαίτερα κληρικό. Ότι την αγάπη που οφείλουν πρώτοι αυτοί να δείξουν, μπορεί να την παραλείψουν, και, να ανταποκριθεί, και να τη δείξει κάποιος που μπορεί να είναι ή απλώς να βιάστηκαν  να τον στιγματίσουν αιρετικό ή ακόμα και άπιστο !

     Αυτές είναι οι δυο μεγάλες ανατροπές του Χριστού, οι εδώ δυο μεγάλες διδαχές Του, η μια και ανυπέρβλητη διδαχή, έργο και πράξη του «Θεού που Αγάπη εστί», και, όλων ημών η χρέωση !

Αθανάσιος Κοτταδάκης