Σὰν σκέφτομαι… - «Κ.Π.»

 

Σὰν σκέφτομαι… 

«Κ.Π.»

Κύριε, γύρω μας οἱ ἄνθρωποι Σὲ ἔχουν ξεχάσει. Τόσο πολὺ Σὲ ἔχουν ξεχάσει. Ἀκόμη καὶ τὰ παιδιά, δὲν Σὲ γνωρίζουν πιά. Θρίαμβος τοῦ κακοῦ στὴν ἐποχή μας, τῆς κάθε κακίας καὶ ἁμαρτίας καὶ διαφθορᾶς. Ἁλωνίζει ὁ πονηρὸς καὶ θριαμβολογεῖ ἀσύστολα. Κόλαση ἀληθινὴ ὁ κόσμος καὶ ἡ ζωή μας. Καὶ ἡ τηλεόραση ὅλο φρικτὲς εἰδήσεις φέρνει καθημερινὰ στὰ σπίτι μας. Οἱ ἄνθρωποι ἀπογοητευμένοι καὶ ἀπελπισμένοι, στὶς ἐπικοινωνίες καὶ συζητήσεις αὐτὸ κυρίως ἔχουν ὡς θέμα: Ὁ κόσμος χάλασε, ἡ κοινωνία διαβρώθηκε ἠθικά. Ὁ ἄνθρωπος ἀγρίεψε καὶ παραστρατεῖ μὲ θράσος. Τίποτα ὄρθιο. Τὸ κακὸ ἐπικρατεῖ. Ξεχείλισε τὸ κακό. Μᾶς πνίγει. Ποῦ πᾶμε; Τί θὰ ἀπογίνουμε ἀκόμα; Ἀποπνικτικὴ ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ διάχυτη γύρω μας καὶ μέσα μας, δυστυχῶς. «Κύριε, σῶσον ἠμᾶς, ἀπολλύμεθα…»! Ὅμως…

Σὰν σκέφτομαι σὲ τί κόσμο ἔζησε ἡ Παναγία μας, ὁ Χριστός μας, οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὸν ἁγίασαν καὶ ἁγίασαν μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κόλαση τῆς ἐποχῆς τους, μία ἐλπίδα καὶ ἀνακούφιση φυτρώνουν στὴν καρδιά!

Σὰν σκέφτομαι πῶς ἦταν ἡ κοινωνία, ὅταν οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι ἄρχισαν τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο «ἐν μέσω παγίδων, ὄφεων, σκορπίων…», τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς σκληρῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἄλλων κινδύνων, βασανιστηρίων καὶ φυλακίσεων, καὶ διέλυσαν μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀλήθειας τὰ σκότη…!

Σὰν σκέφτομαι τί ἀγῶνες ἀπίστευτους ἔκανε ὁ κάθε Μαθητὴς στὸν τόπο ποὺ ἀγωνιζόταν: ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔπρεπε νὰ πείσει τὸν ἐγωιστὴ νοῦ τῶν φιλοσόφων τῆς Ἀθήνας, καὶ νὰ θεραπεύσει τὴν ἀκόλαστη ζωὴ τῶν πάμπλουτων κατοίκων τῆς Κορίνθου. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τὴν ἀλαζονεία τῶν εἰδωλολατρῶν τῆς Ρώμης. Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας τὴν εἰδωλολατρία καὶ ρωμαιοκρατία τῆς Πάτρας καὶ κάθε πόλης τῆς ἐποχῆς του! Μόνοι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅπου γῆς, γκρέμιζαν τὰ σάπια καὶ ἔχτιζαν «τὴ Νέα Κτίση»!

Σὰν σκέφτομαι πὼς σὲ μία νύχτα, ἐκείνη τὴν Ἅγια Νύχτα τῶν Χριστουγέννων, ἔπεσε σὰν χάρτινος πύργος, τὸ πανίσχυρο σκληρὸ καθεστὼς τῆς ἀθεΐας στὴ Ρωσία, στὴν Ἀλβανία, στὶς Ἀνατολικὲς χῶρες. Ἀκόμη καὶ στὸ ἄπαρτο κάστρο τῆς Κούβας ἄνοιξαν Ἐκκλησίες, καὶ στὴ Βόρεια Κορέα, ποὺ ἀσφυκτιοῦσαν ἀπὸ τῆς ἀθεΐας τὰ δεινά…!

Σὰν σκέφτομαι πὼς στὴν Ἀφρικὴ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς γῆς, ἀκόμη καὶ ἀνθρωποφάγοι βαπτίζονται χριστιανοὶ καὶ χτίζουν τὶς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ!

Σὰν σκέφτομαι πὼς στὴ γειτονική μας Τουρκία, τὴν ποτισμένη μὲ τὴ Μουσουλμανικὴ βία, διαδίδεται ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια μὲ ταχύτητα φωτός, κυρίως σὲ νέους, ποὺ τήν ἀναζητοῦν μέσω Διαδικτύου!

Σάν σκέπτομαι τά τόσα Μοναστήρια πού φύτρωσαν σάν μανιτάρια στήν πολυπολιτισμική Ἀμερική ἀπό ἕναν μόνο ἅγιο ἄνθρωπο! Θεέ μου, πόσοι ἄνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο σ’ αὐτά!

Σὰν σκέφτομαι τὰ ἄπειρα θαύματα τῆς μεταστροφῆς τῶν ψυχῶν, ποὺ γίνονται στὰ Ἐξομολογητήρια, στοὺς Ναούς, στὰ Μοναστήρια μας, ὅπου τὸ Πανάγιο Πνεῦμα πνέει! Βοοῦν καὶ φωνάζουν τὰ σύγχρονα θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν τὰ βλέπουμε; «Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήση!» Δὲν τὸ βλέπουμε; Ἦρθε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο! Οἱ προφητεῖες τὸ ἀνήγγειλαν αἰῶνες πρίν. Ἐκεῖνος τὸ πραγματοποίησε μέχρι θυσίας! Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφήσει τὸ θεϊκό Του σχέδιο στὴ μέση; Γιατί ἀπελπιζόμαστε τόσο εὔκολα;

Στὸν κύκλο τῶν αἰώνων, μία ἀσήμαντη περίοδος εἶναι καὶ ἡ δική μας ἐποχή. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐδῶ, πανταχοῦ παρὼν καὶ ἐργάζεται ἀδιάκοπα μὲ τὴν πατρική Του ἀγάπη. Κανένα εἶδος κόλασης δὲν ἐμποδίζει τὸν Κύριό μας νὰ ἐπιτελεῖ τὸ σωτήριο ἔργο Του καὶ νὰ προνοεῖ. Ἐμεῖς φταῖμε, διότι δὲν Τοῦ κρατοῦμε τὸ ἅγιο χέρι! Κι Ἐκεῖνος κράζει καὶ καλεῖ τὸν καθένα: «Ἐγὼ εἰμι! Μὴ φοβοῦ! Μόνον πίστευε! Ὅσοι Τὸν ἀκοῦνε καὶ ἀγωνίζονται μαζί Του καὶ χαίρονται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, κάνουν ὑπομονὴ στῆς ἐποχῆς μας τὰ καμώματα. Μπόρα εἶναι θὰ περάσει!

 Ἐκεῖνος μένει αἰώνιος «χθὲς καὶ σήμερον ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας»! Μένει μαζὶ μὲ ὅσους Τὸν ἀγαποῦν καὶ προσπαθεῖ νὰ σώσει ὅλους ἐν ἐλευθερία. «Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε» καὶ ἀγωνίσου μαζί Του. Εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής! Στὴ δική μας εὐθύνη εἶναι ἡ κόλαση καὶ ὁ παράδεισος. Ὁ Κύριός μας ἀγαπᾶ καὶ περιμένει τὴν μετάνοιά μας! Ἂς προγευόμαστε σὲ τούτη τὴ ζωὴ ἡ χαρὰ τῆς Βασιλείας Του. Ἂς διαλύσουμε μὲ κάθε τρόπο τὴν ἀπελπισία καὶ τὴ μεμψιμοιρία. «Δὲν εἴμαστε κακομοίρηδες ἀλλὰ λεβέντες χριστιανοί», ἔλεγε ἕνας Παππούλης. Δόξα τῶ Θεῶ!  Ὁ Χριστός κυβερνάει τήν πορεία τῆς ἱστορίας!