Ένας μικρός βασιλιάς Ηρώδης ζει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.
Αυτή
η διάσημη αφήγηση της γέννησης του Ιησού είναι μοναδική στο ευαγγέλιο του
Ματθαίου. Σοφοί-μάγοι από χώρες της Ανατολής κατέφθασαν στην Ιερουσαλήμ, όταν ο
Ιησούς ήταν βρέφος ακόμα στη Βηθλεέμ. Ήρθαν μπροστά στον άρχοντα της Ιουδαίας,
τον βασιλιά Ηρώδη, και είπαν: «Πού είναι αυτός που γεννήθηκε ως ο βασιλιάς
των Ιουδαίων;».
Οι μάγοι, παραδόξως, ενήργησαν επικίνδυνα. Όταν
έρχεσαι σε μία πόλη και ρωτάς, «πού είναι ο βασιλιάς;», είναι
φυσιολογικό να θορυβηθεί το άτομο που πραγματικά κάθεται στο θρόνο. Μια τέτοια
ερώτηση μπορεί και να σου κοστίσει τη ζωή. Το ιερό κείμενο μας λέει ότι ο
Ηρώδης «ἐταράχθη».[2]
Από τα ιστορικά κείμενα πληροφορούμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας
ασυνήθιστα βίαιος κυβερνήτης, ακόμη και με τα πρότυπα της εποχής όπου η
ανθρώπινη ζωή είχε ελάχιστη έως ανύπαρκτη αξία. Σκότωσε πολλά μέλη της αυλής
του και της οικογένειάς του, προκειμένου να διασφαλίσει ότι η απόλυτη εξουσία
του δεν θα αμφισβητηθεί ποτέ και από κανέναν. Δεν δίστασε να σκοτώσει όλα τα
νήπια της περιοχής της Βηθλεέμ, με την ελπίδα ότι ένα από αυτά θα είναι και ο προφητευμένος
βασιλιάς.
Η αντίδραση του βασιλιά Ηρώδη απέναντι στο θείο βρέφος, είναι κατά μία έννοια, παρόμοια με τη δική μας αντίδραση κατά του Χριστού. Αν θέλεις να γίνεις βασιλιάς και έρθει κάποιος άλλος λέγοντας ότι είναι ο βασιλιάς, τότε ένας από τους δύο πρέπει να ενδώσει. Μόνο ένα άτομο μπορεί να καθίσει σε έναν θρόνο.
Ο
απόστολος Παύλος τονίζει ότι το φρόνημα της σάρκας είναι εχθρικό απέναντι στον
Θεό.[4]
Στον πυρήνα της ανθρώπινης καρδιάς υπάρχει μια παρόρμηση που λέει: «Κανείς
δεν θα μου υποδείξει τι να κάνω». Το σημερινό πνεύμα της πολιτικής
ορθότητας και η εκπαιδευτική διαδικασία, αγωνίζονται να μας διδάξουν να
κρύβουμε καλά αυτό το βαθύ ένστικτο, ακόμη και από τον εαυτό μας. Θέλουμε να
μας βλέπουν οι άλλοι ως συνεργάσιμους, ως ομαδικούς παίκτες, ως ευγενικούς και
στοργικούς. Θέλουμε να δούμε και τους εαυτούς μας έτσι. Θεωρούμε ότι είναι
απαραίτητο να ζούμε, αρνούμενοι την ισχύ αυτού του ενστίκτου. Ωστόσο, καμία
εκπαίδευση ή θεραπεία δεν μπορεί να το αφαιρέσει.
Σύμφωνα
με την Αγία Γραφή, το κακό του κόσμου πηγάζει τελικά από τον εγωκεντρισμό και την
αυτοδικαίωση της κάθε ανθρώπινης καρδιάς.[5] Ο
καθένας από εμάς θέλει ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τις
ανάγκες και τις επιθυμίες του. Δεν θέλουμε να υπηρετούμε τον Θεό ή τον πλησίον μας.
Αντίθετα θέλουμε να μας υπηρετούν. Σε κάθε καρδιά, λοιπόν, υπάρχει ένας «μικρός
βασιλιάς Ηρώδης», που θέλει να κυβερνήσει και που απειλείται από
οτιδήποτε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την παντοδυναμία και την κυριαρχία του. Ο
καθένας από εμάς θέλει να είναι ο καπετάνιος της ψυχής του, ο κύριος της μοίρας
του, να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Πολλές φορές ο λόγος που η ζωή μας είναι
εκτός ελέγχου είναι, επειδή αρνούμαστε να αφήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας στον
Θεό.
«Πού είναι ο αληθινός βασιλιάς;». Αυτή η ερώτηση είναι η πιο ενοχλητική ερώτηση που
μπορεί να γίνει σε μια ανθρώπινη καρδιά, αφού θέλουμε πάση θυσία να
παραμείνουμε στον θρόνο της ζωής μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη θρησκεία
για να παραμείνουμε σε αυτόν τον θρόνο, προσπαθώντας να δείξουμε ότι ο Θεός
είναι το κατοικίδιό μας και πρέπει να μας υπηρετεί αδιαμαρτύρητα, αφού είμαστε
«δίκαιοι και άμεμπτοι», αντί εμείς να Τον υπηρετούμε άνευ όρων. Ή μπορεί να
φύγουμε από τη θρησκεία, να γίνουμε άθεοι και να ισχυριστούμε δυνατά ότι δεν
υπάρχει Θεός. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εκφράζουμε τη φυσική μας εχθρότητα προς
την κυριότητα του αληθινού Βασιλιά.
Τα Χριστούγεννα
σημαίνουν ότι ο Βασιλιάς έχει έρθει στον κόσμο. Αλλά η Αγία Γραφή μας λέει ότι
ο Χριστός έρχεται ως Βασιλιάς δύο φορές, όχι μία φορά. Τη δεύτερη φορά θα έρθει
στην εξουσία για να τερματίσει την αμαρτία και το θάνατο. Την πρώτη φορά δεν
ήρθε με δύναμη αλλά με αδυναμία, σε μια φτωχή οικογένεια σε ένα στάβλο, σε μία
φάτνη. Η γέννηση του Χριστού σε μία φάτνη σημαίνει ότι, αν ζούμε την εν Χριστώ
ζωή, δεν θα υπάρχει χώρος για εμάς σε πολλά πανδοχεία. Η γέννηση και ο ερχομός
του Χριστού στην καρδιά μας, εξαφανίζει τον «μικρό Ηρώδη», μας
κάνει ειρηνοποιούς, αλλά προκαλεί και συγκρούσεις και εναντιώσεις (σχόλια στο
χώρο εργασίας, ρατσισμό, ακύρωση, υποτίμηση). Εάν είμαστε αφοσιωμένοι
χριστιανοί, τότε, θα γνωρίζουμε τόσο τους θριάμβους της ειρήνης όσο και τη
συντριβή της εναντίωσης. Ο χριστιανός συχνά αισθάνεται όπως ο ψαλμωδός, όταν
έγραψε: «μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός· ὅταν ἐλάλουν αὐτοῖς,
ἐπολέμουν με δωρεάν».[6]
Αν ο
Θεός έχει γεννηθεί πραγματικά σε μια φάτνη, τότε έχουμε κάτι που καμία άλλη θρησκεία
δεν ισχυρίζεται καν ότι έχει. Έχουμε έναν Θεό που μας καταλαβαίνει πραγματικά,
μέσα από την εμπειρία μας. Δεν υπάρχει άλλη θρησκεία που να λέει ότι ο Θεός
υπέφερε, ο Θεός αδικήθηκε, ο Θεός εγκαταλείφθηκε, ο Θεός βασανίστηκε, ο Θεός
πέθανε, ο Θεός αναστήθηκε. Τα Χριστούγεννα δείχνουν ότι ο Θεός ξέρει τι
περνάμε. Όταν του μιλάμε, μας καταλαβαίνει απόλυτα. Αν πιστεύουμε ότι ο Θεός
γεννήθηκε σε μια φάτνη, τότε δεν μπορούμε να παραμείνουμε οι ίδιοι. Οι μάγοι
πίστεψαν ότι ο Θεός γεννήθηκε και δεν έμειναν οι ίδιοι. Ειρήνευσαν
αντικρίζοντας τον Βασιλιά του κόσμου παρότι το βασιλικό κατεστημένο του Ηρώδη
τους εναντιώθηκε και κατάλαβαν, όχι τι πρέπει να κάνει ο καθένας, αλλά τι έκανε
ο Θεός για τον καθένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου