Θυμάσαι, Άννα, που έπλεκες τα χειμωνιάτικα βράδια
και κάθε τόσο σήκωνες τα μάτια και με κοίταζες
σα να μ’ αποχαιρετούσες; Που θα πήγαινες;
Όπου κι αν πάμε τώρα, Άννα, δεν προλαβαίνουμε.
Έφυγε ο καιρός!
Κι όταν υστέρα από πολλά τέλειωσε κι αύτη η περιπέτεια είδαμε
με τρόμο πόσο γυμνοί είμαστε κι ότι κάπου άλλου βρισκόταν το μεγάλο
σφάλμα μας κι αν με βλέπετε πάντα μ’ ένα παλιό νυχτικό είναι που προσπαθώ
να κοιμηθώ αλλά το χέρι τού δήμιου φτάνει ως μέσα στον ύπνο μου — λόγια
απλά που τ’ ακούς έντρομος
λαθραία βήματα σ’ όλο το μάκρος μιας ζωής φοβισμένης όμως καμιά φορά ο Θεός βοηθάει τους λυπημένους (μόνο που δεν
ξέρουμε πως) —
πράγματα ασήμαντα που τα ξεχάσαμε, αλλά θα τα θυμηθούμε κάποτε ένα βράδυ
και θα κλάψουμε, ενώ έξω θ’ ακούγεται το σφύριγμα ενός τραίνου για ποια αναχώρηση ή ποια επιστροφή;
σα να μ’ αποχαιρετούσες; Που θα πήγαινες;
Όπου κι αν πάμε τώρα, Άννα, δεν προλαβαίνουμε.
Έφυγε ο καιρός!
Κι όταν υστέρα από πολλά τέλειωσε κι αύτη η περιπέτεια είδαμε
με τρόμο πόσο γυμνοί είμαστε κι ότι κάπου άλλου βρισκόταν το μεγάλο
σφάλμα μας κι αν με βλέπετε πάντα μ’ ένα παλιό νυχτικό είναι που προσπαθώ
να κοιμηθώ αλλά το χέρι τού δήμιου φτάνει ως μέσα στον ύπνο μου — λόγια
απλά που τ’ ακούς έντρομος
λαθραία βήματα σ’ όλο το μάκρος μιας ζωής φοβισμένης όμως καμιά φορά ο Θεός βοηθάει τους λυπημένους (μόνο που δεν
ξέρουμε πως) —
πράγματα ασήμαντα που τα ξεχάσαμε, αλλά θα τα θυμηθούμε κάποτε ένα βράδυ
και θα κλάψουμε, ενώ έξω θ’ ακούγεται το σφύριγμα ενός τραίνου για ποια αναχώρηση ή ποια επιστροφή;
Ζήσαμε πάντα μέσα στ’ όνειρο και δε θα βγούμε παρά μόνο για να πεθάνουμε
στην άκρη ενός κόσμου που δε γνωρίσαμε.
Όμως συχνά κάποια υπενθύμιση μ’ άγγιζε και στεκόμουν τρομαγμένος
κάποια υπενθύμιση για κάτι πολύ μακρινό και ξεχασμένο — ώσπου οι αναμνήσεις σκεπάζουν σιγά-σιγά το παρελθόν
έτσι που σε λίγο δε θυμόμαστε παρά κάτι άλλο — η πολιτεία στο βάθος γκρίζα
ανερμήνευτη σαν όνειρο
«γιατί ήρθαμε;» ρώτησε κάποιος, αλλά πέρασαν αιώνες και δεν τού
απάντησαν ακόμα και τις νύχτες συναντάμε στη σκάλα πρόσωπα για τα όποια δε θα
μάθουμε ποτέ κι άλλα πράγματα σκοτεινά και αιώνια — λοιπόν, τι σημασία έχει
ποιο δρόμο θα πάρεις;
Μόνο, Θεέ μου, να μην ξεχάσουμε εκείνον τον παιδικό θρύλο κι ώ φτωχά μας αισθήματα, που σας προδίνουν οι λέξεις — φριχτό πανάρχαιο έγκλημα που το πρωτόειδαν οι τυφλοί.
Και κάθε μέρα όλο και μεγάλωνε αυτή η υποψία, ότι το πιο σπουδαίο το είχα αφήσει να μου ξεφύγει
χρονολογίες που στοίχειωσαν με τα χρόνια — και καμιά φορά η ομίχλη είναι το άλλο πρόσωπο μας
λέξεις θριάμβου ειπωμένες χαμηλόφωνα σε νικημένα βράδια ή τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται
αναδύεται το άλλο σπίτι, εκεί που ζήσαμε παιδιά χωρίς κανείς να το ξέρει
κι η θεία Ρόζα είχε χάσει τώρα τη μνήμη της κι έψαχνε μες στους υάκινθους.
Ζήσαμε πάντοτε άλλου και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.
Όμως συχνά κάποια υπενθύμιση μ’ άγγιζε και στεκόμουν τρομαγμένος
κάποια υπενθύμιση για κάτι πολύ μακρινό και ξεχασμένο — ώσπου οι αναμνήσεις σκεπάζουν σιγά-σιγά το παρελθόν
έτσι που σε λίγο δε θυμόμαστε παρά κάτι άλλο — η πολιτεία στο βάθος γκρίζα
ανερμήνευτη σαν όνειρο
«γιατί ήρθαμε;» ρώτησε κάποιος, αλλά πέρασαν αιώνες και δεν τού
απάντησαν ακόμα και τις νύχτες συναντάμε στη σκάλα πρόσωπα για τα όποια δε θα
μάθουμε ποτέ κι άλλα πράγματα σκοτεινά και αιώνια — λοιπόν, τι σημασία έχει
ποιο δρόμο θα πάρεις;
Μόνο, Θεέ μου, να μην ξεχάσουμε εκείνον τον παιδικό θρύλο κι ώ φτωχά μας αισθήματα, που σας προδίνουν οι λέξεις — φριχτό πανάρχαιο έγκλημα που το πρωτόειδαν οι τυφλοί.
Και κάθε μέρα όλο και μεγάλωνε αυτή η υποψία, ότι το πιο σπουδαίο το είχα αφήσει να μου ξεφύγει
χρονολογίες που στοίχειωσαν με τα χρόνια — και καμιά φορά η ομίχλη είναι το άλλο πρόσωπο μας
λέξεις θριάμβου ειπωμένες χαμηλόφωνα σε νικημένα βράδια ή τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται
αναδύεται το άλλο σπίτι, εκεί που ζήσαμε παιδιά χωρίς κανείς να το ξέρει
κι η θεία Ρόζα είχε χάσει τώρα τη μνήμη της κι έψαχνε μες στους υάκινθους.
Ζήσαμε πάντοτε άλλου και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου