Ἀνθρωπολογικές συνέπειες τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ - π. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Ἀνθρωπολογικές συνέπειες

τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ

 

Σάββατο Ἑσπέρας

α΄ Στιχηρό, Ἦχος δ΄

Κείμενο

Τὸν ζωοποιόν σου Σταυρόν, ἀπαύστως προσκυνοῦντες Χριστὲ ὁ Θεός,

τὴν τριήμερόν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν·

δι' αὐτῆς γὰρ ἀνεκαίνισας, τὴν καταφθαρεῖσαν τῶν ἀνθρώπων φύσιν Παντοδύναμε,

καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον, καθυπέδειξας ἡμῖν,

ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Μετάφραση

Τόν ζωοποιό Σταυρό Σου προσκυνοῦμε ἀσταμάτητα Χριστέ ὁ Θεός,

καί τήν τριήμερή Σου Ἀνάσταση δοξάζουμε,

γιατί, δι’ αὐτῆς ἔκανες πάλι καινούργια τήν καταφθαρμένη φύση τῶν ἀνθρώπων, Παντοδύναμε,

καί τήν ἄνοδο στούς οὐρανούς ὑποδήλωσες σέ μᾶς,

Σύ πού εἶσαι μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

 
Θεολογική ἑρμηνεία
Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Πρόσκληση τοῦ ὑμνωδοῦ:
α) ἀσταμάτητα νά προσκυνοῦμε τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας
β) νά δοξάζουμε τήν τριήμερη Ἀνάστασή του
γιατί μέ τό πάθος καί τήν ἀνάστασή του ὁ Χριστός ἀναβάθμισε τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀναμόρφωσε, τήν ἐκαινούργησε (τήν ἔκανε καινούργια).
Πῶς ἦταν ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τή δημιουργία;
Ὁ ἄνθρωπος ἦταν πλάσμα τοῦ Θεοῦ ξεχωριστό. Κορωνίδα τῆς δημιουργίας. Δημιούργημα ὑλικό καί πνευματικό, μέ σῶμα καί ψυχή. Καί τό κυριότερο πλασμένος κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Πλάσμα λογικό καί ἐλεύθερο πού μποροῦσε μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή του νά κάνει ἀναβάσεις πνευματικές πρός τόν κτίστη καί δημιουργό του, νά γίνει κατά χάριν Θεός. Μέ ἐξουσία μεγίστη πάνω στή γῆ πλασμένο νά βρίσκεται αἰώνια σέ κοινωνία μέ τόν κτίστη του.
Μέ τήν πτώση στήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἐφθάρη. Τό κατ’ εἰκόνα ἀμαυρώθηκε, μουτζουρώθηκε. Ἀπό λογικός καί ἐλεύθερος ἔγινε δοῦλος τῆς ἁμαρτίας καί ἀνόητος σάν τά ἄλογα ζῶα. Τήν σχέση τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό τήν ἀντικατέστησε ὁ χωρισμός ἀπό τό Θεό, ὁ πνευματικός θάνατος. Καί ἡ ἀθανασία σέ κοινωνία μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἔδωσε τή θέση της στήν φθορά τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί στόν σωματικό θάνατο.
Ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μέ τή σάρκωσή του ἀποκατέστησε στό πρόσωπό του τήν ἑνότητα θείας καί ἀνθρώπινης φύσης. Παρ’ ὅλη τήν ἀπόλυτη ἀναμαρτησία του ὅμως ἀποδέχθηκε μέσα στήν ἄπειρη συγκατάβασή του νά πάθει καί νά πεθάνει κατά τήν ἀνθρωπότητά του, γιά νά κάνει καινούρια τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τήν αὐτεξούσια ἀνάστασή του. Βλέποντας τόν ἀναστημένο Κύριό μας βλέπουμε τήν καινή ἀνθρώπινη φύση, ὅπως θά εἶναι μετά τήν ἀνάσταση καί τῶν δικῶν μας σωμάτων. Πῆρε λοιπόν ὁ Κύριός μας τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἕνωσε μέ τή θεϊκή στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀνέστησε (αὐτή πού ἦταν πεπτωκυία) ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο καί τήν ἔκανε καινή κτίση, καί μετά τήν ἀνέβασε μέ τήν ἀνάληψή του στούς οὐρανούς καί τήν κάθισε ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.
Τόση εἶναι ἡ ἀγαθότητά του καί ἡ φιλανθρωπία του. Ἀπό τά τάρταρα τοῦ Ἅδη νά ἀνεβάσει τήν ἀνθρώπινη φύση στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα.
Αὐτή ἡ καινή κτίση, ὁ καινός ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπλά μιά ἐσχατολογική προσδοκία γιά τόν ἄνθρωπο. Μέ τό βάπτισμα ὁ ἄνθρωπος συμμετέχει στήν ταφή καί στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιά νά ἐξέλθει ἐκ τῆς κολυμβήθρας καινός ἄνθρωπος, ντυμένος τόν Χριστό σάν τήν πιό πολύτιμη φορεσιά. Ὁ πιστός, ὁ βαπτισμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁ καινός ἄνθρωπος πού παραμένει ἑνωμένος μέ τόν Κύριο, ὀργανικό μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Βιώνει λοιπόν τήν καινή κτίση ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας ὁ κάθε πιστός καί πορεύεται μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία πρός τήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ πού μέ τήν ἀνάστασή του, παίρνοντας τό δοξασμένο σῶμα του, θά βιώσει τήν τόσο μεγάλη ἄνοδο τῆς ἀνθρώπινης φύσης στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα.

 Πηγή: Μ Α&Μ Ν