Υποκριτή αδερφέ μου…
Κάηκε η Πάρνηθα και το Πήλιο. Και το πιο εμετικό είναι ο κλαυθμός εκείνων που τα έκαψαν. Εκείνων που έχουν μεταβάλει σε πρότυπο του Νεοέλληνα τα δύο εξοχικά, τα τρία αυτοκίνητα και την απαραίτητη –πλέον– πισίνα. Που, αφού πρώτα κατέστρεψαν την Αθήνα και την έκαναν αβίωτη, μετέβαλαν σε «ανάγκη» τα εξοχικά που πρέπει να καταφάνε το δάσος, να ανοίξουν νέους δρόμους για τα 4Χ4, να επεκτείνουν στο διηνεκές τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, υδροδότησης, τηλεφωνίας και αποχέτευσης.
Έτσι, έχουν πολλαπλασιαστεί απεριόριστα οι εστίες κινδύνου και οι κατοικήσιμες περιοχές που θα πρέπει να προφυλαχθούν από τις πιθανές φωτιές. Παράλληλα, ο κάτοχος του εξοχικού είναι ένας αδιάφορος κάτοικος που αγνοεί την περιοχή στην οποία μένει, τη χλωρίδα και την πανίδα της. Εξ άλλου, καταφθάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα και δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο παλιός αγρότης που ήξερε να προστατεύει το δάσος, γιατί ήταν ζωτικός του χώρος. Τα περιμένει όλα από το «κράτος». Και μόνο όταν απειλείται το «σπίτι» του, εκστρατεύει με μάνικες για να γλιτώσει την «περιουσία» του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο καταπατητής, ο εμπρηστής γιδοβοσκός, ή ο ξένος πράκτορας –γιατί κάποιες φορές οι φωτιές μοιάζουν με οργανωμένες πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ οι «Γκρίζοι Λύκοι», πρόσφατα, καυχήθηκαν ότι στο παρελθόν είχαν βάλει τις φωτιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου – έχουν εύκολο έργο. Εξ άλλου συνεπικουρούνται από τα όλο και πιο εκτεταμένα δίκτυα της ΔΕΗ. Είναι τόσο πολλές οι περιοχές και οι οικιστικές μονάδες που χρήζουν προστασίας ώστε η εκδήλωση και η επέκταση των πυρκαϊών είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αρχηγού της πυροσβεστικής Κόη: «Επειδή η φωτιά πλησίαζε στις κατοικημένες περιοχές στην Αυλίδα, απόσυρα 3 αεροπλάνα από την Πάρνηθα για να σώσω τα σπίτια»! Το ίδιο και η δήλωση του Πολύδωρα: «Την πατήσαμε γιατί φοβηθήκαμε να ρίξουμε νερό στους πυλώνες της ΔΕΗ με τέτοια θερμοκρασία». Γιατί, βέβαια, οι πυλώνες υψηλής τάσης περνάνε μέσα από το δάσος. Και πράγματι, θα άντεχαν οι «Αθηναίοι» κάποια πιθανά εκτεταμένα μπλακ-άουτ;
Και όμως, οι τηλεοπτικοί και κομματικοί καραγκιόζηδες παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να μας πείσουν είτε για το ότι τίποτε δεν συνέβη εν τέλει –οι κυβερνητικοί– ή ότι όλα οφείλονται στην αβελτηρία των κυβερνώντων –οι αντιπολιτευόμενοι– και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «Πάρνηθα». Ωστόσο, καμία σοβαρή συζήτηση δεν διεξάγεται σε ολόκληρη τη χώρα για τις βαθύτερες αιτίες ενός φαινομένου χωρίς τέλος. Διότι, αύριο, το ίδιο σενάριο θα επαναληφθεί.
Κάποιος «οικονομέτρης» αποτίμησε το τελικό κόστος της καταστροφής της Πάρνηθας σε 36 δις ευρώ, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια μέτρηση! Επειδή όμως οι καπιταλιστές όλα τα μετρούν σε χρήμα, ακόμα και έτσι αν το μετρήσουμε, βλέπουμε πως πλέον αυτό το σύστημα είναι αδύνατον να διαχειριστεί τον εαυτό του. Οι δαπάνες απορρύπανσης αυξάνονται γεωμετρικά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου επελαύνει (φέτος είχαμε τον χειρότερο καύσωνα στην ιστορία της Αθήνας από το 1897 που έχουν αρχίσει να καταγράφονται οι θερμοκρασίες.). Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος κατευθύνεται –κατασπαταλιέται– στη διαχείριση των οικολογικών συνεπειών της «ανάπτυξης». Τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας πεθαίνουν εξ αιτίας της. Όσο για τους «οικολόγους» στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, βγάζουν το ψωμί τους με τη διαχείριση της απορρύπανσης, με ποικίλα προγράμματα, χωρίς πλέον να αμφισβητούν το ίδιο το μοντέλο της ψευδοανάπτυξης.
Και το χειρότερο είναι πως αυτά τα ζητήματα θεωρούνται τόσο απόμακρα από όλους μας, ώστε και στο ίδιο το Άρδην ένα αφιέρωμα για τις συνέπειες της ανάπτυξης και για την ανάγκη κάποιου νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των πόρων, ενός μοντέλου αποανάπτυξης, συναντάει συνήθως την αδιαφορία μεγάλου μέρους των ίδιων των αναγνωστών! Φαίνεται πως για να ξυπνήσουμε χρειάζονται πολλά σοκ ακόμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είμαστε άξιοι της τύχης μας. Εν τέλει, εμείς οι ίδιοι τη βάλαμε τη φωτιά, εμείς οι ίδιοι προωθήσαμε αυτό το δασοφάγο οικιστικό σύστημα και στο τέλος θα πνιγούμε από τις συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης»: από τα εκατομμύρια τις εξατμίσεις, από τα εκατομμύρια εξοχικά, από τις δεκάδες χιλιάδες δρόμους που, καθημερινά, επεκτείνονται, ξαναφτιάχνονται, επιδιορθώνονται, για να φέρουν τ’ αυτοκίνητα όλο και πιο μακριά μέσα σε δάση, παραλίες, βουνά και λαγκάδια. Και, όπως μας πληροφορούν οι σωμόν σελίδες των εφημερίδων, το real estate βρίσκεται σε άνθηση. Αγαπητέ αναγνώστη, mon hypocrite lecteur, τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Βυθισμένος στην «ευρωστία της σαρκός», είσαι –είμαστε– καταδικασμένος να μετράς μιαν ακόμα καταστροφή, ανήμπορος να αντιδράσεις μέχρις ότου η ίδια η αδάμαστη φύση –η φύση του Χέλντερλιν και των Ναϊάδων– σαν ένα ακέριο ζώο οδηγηθεί σε τόσο ακραίες και βίαιες αντιδράσεις ώστε δεν θα έχεις άλλη διέξοδο από την ανατροπή αυτού του μοντέλου. Τότε όμως ίσως θα είναι πλέον αργά.
Έτσι, έχουν πολλαπλασιαστεί απεριόριστα οι εστίες κινδύνου και οι κατοικήσιμες περιοχές που θα πρέπει να προφυλαχθούν από τις πιθανές φωτιές. Παράλληλα, ο κάτοχος του εξοχικού είναι ένας αδιάφορος κάτοικος που αγνοεί την περιοχή στην οποία μένει, τη χλωρίδα και την πανίδα της. Εξ άλλου, καταφθάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα και δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο παλιός αγρότης που ήξερε να προστατεύει το δάσος, γιατί ήταν ζωτικός του χώρος. Τα περιμένει όλα από το «κράτος». Και μόνο όταν απειλείται το «σπίτι» του, εκστρατεύει με μάνικες για να γλιτώσει την «περιουσία» του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο καταπατητής, ο εμπρηστής γιδοβοσκός, ή ο ξένος πράκτορας –γιατί κάποιες φορές οι φωτιές μοιάζουν με οργανωμένες πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ οι «Γκρίζοι Λύκοι», πρόσφατα, καυχήθηκαν ότι στο παρελθόν είχαν βάλει τις φωτιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου – έχουν εύκολο έργο. Εξ άλλου συνεπικουρούνται από τα όλο και πιο εκτεταμένα δίκτυα της ΔΕΗ. Είναι τόσο πολλές οι περιοχές και οι οικιστικές μονάδες που χρήζουν προστασίας ώστε η εκδήλωση και η επέκταση των πυρκαϊών είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αρχηγού της πυροσβεστικής Κόη: «Επειδή η φωτιά πλησίαζε στις κατοικημένες περιοχές στην Αυλίδα, απόσυρα 3 αεροπλάνα από την Πάρνηθα για να σώσω τα σπίτια»! Το ίδιο και η δήλωση του Πολύδωρα: «Την πατήσαμε γιατί φοβηθήκαμε να ρίξουμε νερό στους πυλώνες της ΔΕΗ με τέτοια θερμοκρασία». Γιατί, βέβαια, οι πυλώνες υψηλής τάσης περνάνε μέσα από το δάσος. Και πράγματι, θα άντεχαν οι «Αθηναίοι» κάποια πιθανά εκτεταμένα μπλακ-άουτ;
Και όμως, οι τηλεοπτικοί και κομματικοί καραγκιόζηδες παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να μας πείσουν είτε για το ότι τίποτε δεν συνέβη εν τέλει –οι κυβερνητικοί– ή ότι όλα οφείλονται στην αβελτηρία των κυβερνώντων –οι αντιπολιτευόμενοι– και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «Πάρνηθα». Ωστόσο, καμία σοβαρή συζήτηση δεν διεξάγεται σε ολόκληρη τη χώρα για τις βαθύτερες αιτίες ενός φαινομένου χωρίς τέλος. Διότι, αύριο, το ίδιο σενάριο θα επαναληφθεί.
Κάποιος «οικονομέτρης» αποτίμησε το τελικό κόστος της καταστροφής της Πάρνηθας σε 36 δις ευρώ, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια μέτρηση! Επειδή όμως οι καπιταλιστές όλα τα μετρούν σε χρήμα, ακόμα και έτσι αν το μετρήσουμε, βλέπουμε πως πλέον αυτό το σύστημα είναι αδύνατον να διαχειριστεί τον εαυτό του. Οι δαπάνες απορρύπανσης αυξάνονται γεωμετρικά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου επελαύνει (φέτος είχαμε τον χειρότερο καύσωνα στην ιστορία της Αθήνας από το 1897 που έχουν αρχίσει να καταγράφονται οι θερμοκρασίες.). Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος κατευθύνεται –κατασπαταλιέται– στη διαχείριση των οικολογικών συνεπειών της «ανάπτυξης». Τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας πεθαίνουν εξ αιτίας της. Όσο για τους «οικολόγους» στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, βγάζουν το ψωμί τους με τη διαχείριση της απορρύπανσης, με ποικίλα προγράμματα, χωρίς πλέον να αμφισβητούν το ίδιο το μοντέλο της ψευδοανάπτυξης.
Και το χειρότερο είναι πως αυτά τα ζητήματα θεωρούνται τόσο απόμακρα από όλους μας, ώστε και στο ίδιο το Άρδην ένα αφιέρωμα για τις συνέπειες της ανάπτυξης και για την ανάγκη κάποιου νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των πόρων, ενός μοντέλου αποανάπτυξης, συναντάει συνήθως την αδιαφορία μεγάλου μέρους των ίδιων των αναγνωστών! Φαίνεται πως για να ξυπνήσουμε χρειάζονται πολλά σοκ ακόμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είμαστε άξιοι της τύχης μας. Εν τέλει, εμείς οι ίδιοι τη βάλαμε τη φωτιά, εμείς οι ίδιοι προωθήσαμε αυτό το δασοφάγο οικιστικό σύστημα και στο τέλος θα πνιγούμε από τις συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης»: από τα εκατομμύρια τις εξατμίσεις, από τα εκατομμύρια εξοχικά, από τις δεκάδες χιλιάδες δρόμους που, καθημερινά, επεκτείνονται, ξαναφτιάχνονται, επιδιορθώνονται, για να φέρουν τ’ αυτοκίνητα όλο και πιο μακριά μέσα σε δάση, παραλίες, βουνά και λαγκάδια. Και, όπως μας πληροφορούν οι σωμόν σελίδες των εφημερίδων, το real estate βρίσκεται σε άνθηση. Αγαπητέ αναγνώστη, mon hypocrite lecteur, τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Βυθισμένος στην «ευρωστία της σαρκός», είσαι –είμαστε– καταδικασμένος να μετράς μιαν ακόμα καταστροφή, ανήμπορος να αντιδράσεις μέχρις ότου η ίδια η αδάμαστη φύση –η φύση του Χέλντερλιν και των Ναϊάδων– σαν ένα ακέριο ζώο οδηγηθεί σε τόσο ακραίες και βίαιες αντιδράσεις ώστε δεν θα έχεις άλλη διέξοδο από την ανατροπή αυτού του μοντέλου. Τότε όμως ίσως θα είναι πλέον αργά.
Γιώργος Καραμπελιάς
Περιοδικό “Άρδην” τ. 65, 2007
Εξαιρετικό άρθρο! Και σκεφθείτε ότι όλα αυτά τα γράφει το 2007 προ των πυρκαγιών στην Ηλεία (φαντάζομαι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάσο ευχαριστούμε
Υπέροχο άρθρο με πολλές αλήθειες ή μάλλον άρθρο αλήθειας. Δυστυχώς τα όσα τότε επισήμανε ο κ. Καραμπελιάς είναι η διαχρονική πληγή της πατρίδος. Όλα τα αναμένουμε από το κράτος αλλά προσοχή το κράτος να μην θίξει τα συμφέροντα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι είναι πλέον αργά το μόνο που μας νοιάζει είναι ο εαυτούλης μας.
Μια χαρά τα λέει φτιάχνουμε σπίτι στο βουνό με πισίνα, δίπλα στο πεύκο ή το έλατο. Πάμε για ελάχιστες ώρες και προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε όλες τις ανέσεις. Δεν υπάρχει κράτος να πάει να τα γκρεμίσει όλα τα αυθαίρετα και άναρχα δομημένα μέσα στα δάση και τις παραλίες σπίτια. Αφού οι ίδιοι κρατικοί αυθαιρετούν με τα αναψυκτήρια και τόσα άλλα που εφευρίσκουν. Το χειρότερο είναι πως τελευταία με πιάνουν τα γέλια όταν ακούω τους γελοίους πολιτικούς να διαβεβαιώνουν ότι δεν θα κτισθεί ούτε μια σπιθαμή γης και ότι στα καμένα θα ξαναγίνουν δάση. Μας κοροϊδεύουν χοντρά και αντί να τους ….. γελάω. Που κατάντησα Θεέ μου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη
Αυτό το «υποκριτή αδελφέ μου…» με κτύπησε συθέμελα. Τα όσα γράφει, ελεγκτικά για τον καθένα. Αναστάσιε σε συγχαίρω διότι ανέσυρες το υπέροχο αυτό κείμενο για να μας προβληματίσεις. Από την αρχή ως το τέλος λέγει πικρές για μας αλήθειες. Εγράφη προ 2 ετών και είναι σαν να το έγραψε σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή