Η ασυλία των επισκόπων έναντι των υπ' αυτών χειροτονουμένων - π. Βασίλειος Θερμός

"....Επιθυμώ να θίξω την απουσία οποιουδήποτε καταλογισμού ευθύνης ή ενοχής του επισκόπου που χειροτόνησε ή που "ποίμαινε" τον παραβάτη κληρικό. Όταν είναι πασιφανές πως συχνά δεν επικρατεί κανένα κριτήριο στην επιλογή υποψηφίων κληρικών, όταν έχει γίνει καθεστώς ότι στην Ελλάδα όποιος θέλει να γίνει κληρικός γίνεται, όταν απουσιάζει κάθε μηχανισμός κεντρικού ελέγχου του ποιού των υποψηφίων μέσω (θεσμοποιημένης) διαμητροπολιτικής ανταλλαγής πληροφοριών και συμβολής λαϊκών, όταν χειροτονούνται άνθρωποι κραυγαλέα ανώριμοι ή και εμφανώς ψυχικά διαταραγμένοι, όταν στη συνέχεια εγκαταλείπονται χωρίς καμιά ποιμαντική φροντίδα και επιμόρφωση, όταν μερικές φορές κακοποιούνται κιόλας ψυχικά από τον επίσκοπο ή από συνεφημερίους, όταν η ιερατική οικογένεια παραμένει εγκαταλελειμμένη αν όχι και σκανδαλισμένη, τότε η επικέντρωση της ποινής μόνο στον παραβάτη μοιάζει φαρισαϊσμός.Το να πέσουν οι προβολείς της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης αποκλειστικά στον φταίχτη, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για εκείνους οι οποίοι συνήργησαν στην πτώση του, εκθέτοντάς τον είτε σε μια ανάληψη ευθύνης που δεν μπορούσε να αντέξει είτε σε συνθήκες που κυοφορούσαν την πτώση μετά βεβαιότητος, δεν είναι τίποτε άλλο από το ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύναμο κρίκο. Πέρα από άηθες, αυτό προσκρούει και στην κοινή λογική.
Καταδικάζεται ακόμη και ως κοσμική μέθοδος.Η πρόταση αυτή περί επιμερισμού ευθυνών στα υπεύθυνα πρόσωπα των οποίων διαπιστώνεται εγκληματική προχειρότητα ή αμέλεια θα πρέπει να περιλαμβάνει και τους πνευματικούς εκείνους που έδωσαν συμμαρτυρία, αν δεν είχαν μακρά και προσωπική επαφή με τον υποψήφιο κληρικό. Είναι θλιβερή η τακτική να χειροτονούνται άνθρωποι που δεν ποιμαίνονται από κανένα πνευματικό και για τους οποίους αναλαμβάνει κάποιος να χορηγήσει τυπικά την απαραίτητη συμμαρτυρία. Η οποία, ας μη ξεχνάμε, έχει μεταβληθεί πλέον σε μαρτυρία του ενός, αφού απουσιάζουν οι λαϊκοί μάρτυρες που προβλέπονται από τον παραδεδομένο τύπο της.Το μυστήριο της ιερωσύνης αντιμετωπίζεται με ασυγχώρητη επιπολαιότητα στην Εκκλησία μας. Έτσι μια ανανέωση της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης αποτελεί θαυμάσια ευκαιρία να αναβαθμιστή το όλο καθεστώς της ιερωσύνης. Φυσικά ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα υποστήριζε πως πρέπει να τιμωρούνται συλλήβδην οι επίσκοποι ή οι πνευματικοί των κληρικών που παραστρατούν' ακόμη και ο Χριστός είχε εκπεσόντα μαθητή. Η αποτυχία βρίσκεται μέσα στα ανθρώπινα ενδεχόμενα για όλους μας. Μια δικαιοσύνη, όμως που επιθυμεί να είναι όντως εκκλησιαστική, θα διερευνήσει μεθοδικά τις συνθήκες εισόδου και εξέλιξης του κατηγορουμένου στον κλήρο, ώστε να διαπιστώσει τα κενά και τα λάθη τα οποία λειτούργησαν ως γενεσιουργοί παράγοντες της παραβάσεως. Αυτό θα οδηγήσει στο να διαμορφωθούν αρχές καλλίτερης ποιμαντικής των ιερατικών κλίσεων.Στο συγκεκριμένο ζήτημα νομίζω πως η πνευματική αντιμετώπιση των ιερατικών ατασθαλιών επιβάλλει το "συστενάζειν και συνωδίνειν"(Ρωμ.8,22). Μια θαρραλέα ανάληψη του μεριδίου της ευθύνης και έμπρακτη συνοδοιπορεία στη μετάνοια είναι η μόνη χριστιανικά παραδεκτή έννοια του "φιλαδέλφου".

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός
Νέος "νόμος περί ευθύνης χριστιανών"; Αμελλητί! περ. Σύναξη, τχ. 111,σσ. 15-17.

Υάκινθος