Άφρων - Στάχυς

Άφρων

Ριπή ανέμου θέρισε τα γέρικα κλαδιά του

και γερασμένο φάνηκε, ωχρό το πρόσωπό του.

Πώς είσαι έτσι δύστυχε, που είν’ η ομορφιά σου,

άδεια έχεις τα χέρια σου, γδυτό και το κορμί σου;

Στην τράπεζα του μέλλοντος, θα σου ζητήσουν τόκο

κι αλλοίμονο στον άτυχο που τα ‘χασε στο δρόμο

κι επένδυσε σε γήινες τα πλούτη του ελπίδες.

Η ώρα πλέον πέρασε και σφράγισαν τις πύλες,

απ’ έξω πάλι έμειναν οι άφρονες παρθένες.

Ο γάμος μέσα άρχισε κι εσύ ακόμα ψάχνεις.
 

Στάχυς