Ο Μοναχός, καν σιωπά, καν κρύπτεται, είνε το πλέον κραυγαλέον κήρυγμα. Κήρυγμα όχι λόγοις, αλλ' έργω. Κήρυγμα ισχυρόν και συγκλονιστικόν. Τι κηρύσσουν, αδελφοί μου, οι ιεραπόστολοι δηλαδή οι εργάται της Εκκλησίας μας, εις τα κηρύγματά των; Τι γράφουν εις τα βιβλία των; Ποία είναι τα θέματά των; Τι μας προτρέπουν; Να αγαπώμεν τον Θεόν, να προσευχώμεθα, να πολεμώμεν τας κακίας μας, να μετέχωμεν των Αγίων Μυστηρίων, να μετανοώμεν δια τας αμαρτίας μας, να είμεθα ταπεινοί, να μη προσκολλώμεθα εις τα υλικά αγαθά, να έχωμεν το πολίτευμα εν ουρανοίς κ.λπ., κ.λπ. Αλλά τα ίδια ακριβώς δεν κηρύσσει και ο Μοναχός όχι με τά λόγια του, αλλά με τα έργα του, με το παράδειγμά του; Αποφασίζω να γίνω Μοναχός, αληθινός Μοναχός, σημαίνει: Η αγάπη του Θεοῦ, ο θείος έρως, κατατρώγει την ύπαρξίν μου. (Εννοείται ότι η τοιαύτη αγάπη απαντά μεν κυρίως και κατ' εξοχήν εις τους Μοναχούς, αλλά δεν δυνάμεθα να είπωμεν ότι μόνον και αποκλειστικώς ο Μοναχός έχει τοιαύτην αγάπην και ουδείς ανεξαιρέτως άλλος. Ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός θα αποτελέσει μονομέρειαν απαράδεκτον Ορθοδόξως. Το Πνεύμα το Άγιον, είπομεν, διαιρεί ως βούλεται τα χαρίσματα. Ο Ιωάννης της Κροστάνδης π.χ. ήτο "κοσμικός" Ιερεύς. Τις θα ηδύνατο να αρνηθή τον πυριφλεγή θείον έρωτα της ηγιασμένης καρδιάς του;) Η προσευχή είνε το ύδωρ και το οξυγόνον της ψυχής μου. Η μετάνοια είνε υπόθεσις όλης μου της ζωής. Το "εγώ μου" κατεδικάσθη εις θάνατον. Περιφρονώ τα υλικά αγαθά. "Ηγούμαι πάντα σκύβαλα ίνα Χριστόν κερδήσω". Πλούτος, ευμάρεια, αξιώματα, τιμαί και δόξαι, δεν με συγκινούν. Τα αντιπαρέρχομαι και προσηλώνω ατενώς το βλέμμα μου εις την Άνω Ιερουσαλήμ...
Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Άκρως Ενδιαφέρον!
ΑπάντησηΔιαγραφή