ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Ο α­γα­πη­τός Πρω­το­σύ­γκελλος της α­κρι­τι­κής Ιε­ράς Μη­τρο­πό­λε­ως Φλω­ρί­νης Αρ­χι­μαν­δρί­της π. Ιου­στί­νος Μπαρ­δά­κας α­πό ε­τών ερ­γά­ζε­ται α­θό­ρυβα στο έρ­γο της πνευ­μα­τι­κής τρο­φο­δο­σί­ας. Μα­θή­τευ­σε στον μα­χη­τι­κό μη­τρο­πολί­τη Αυ­γου­στί­νο και στον τα­πει­νό­φρο­να ση­με­ρι­νό μη­τρο­πο­λί­τη Θε­ό­κλη­το. Καρ­πός του έρ­γου του και της ε­μπει­ρί­ας του εί­ναι το πρό­σφα­το βι­βλί­ο του «Θέ­μα­τα ιε­ρα­τι­κής αυ­το­γνω­σί­ας».

Εί­ναι γε­γο­νός πως πά­ντο­τε αλ­λά ι­διαί­τε­ρα σή­με­ρα στην ιε­ρα­τι­κή δια­κο­νία εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η αυ­το­γνω­σί­α. Η ευ­θύ­νη ε­νός ιε­ρέ­ως εί­ναι με­γά­λη, γι΄ αυτό χρειά­ζε­ται με­γά­λη προ­σο­χή, με­λέ­τη, συμ­βου­λή και αυ­το­γνω­σί­α. Εί­ναι ε­πιτα­κτι­κή η α­νά­γκη του αυ­το­ε­λέγ­χου, της αυ­το­πα­ρα­τή­ρη­σης, της εν­δο­σκα­φής, του αυ­το­κα­θαρ­μού, κα­θώς α­να­φέ­ρει  προ­λο­γι­κά ο πνευ­μα­τι­κός πα­τέ­ρας του συγγρα­φέ­α Μη­τρο­πο­λί­της κ.κ. Θε­ό­κλη­τος. Ο π. Ιου­στί­νος σε­μνά και τα­πει­νά και με λί­γα λό­για ευ­χα­ρι­στεί ό­σους βο­ή­θη­σαν στη ζω­ή του, στην έκ­δο­ση και στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση των εν­δια­φε­ρου­σών ο­μι­λιών του.

Οι ο­μι­λί­ες εί­ναι ε­πα­γω­γι­κές, τεκ­μη­ριω­μέ­νες, σα­φείς, εύ­λη­πτες και α­ξιό­λογες. Τα θέ­μα­τά τους αγ­γί­ζουν τις καρ­διές των α­να­γνω­στών. Μι­λούν για το γνήσιο εκ­κλη­σια­στι­κό φρό­νη­μα, για ε­μπει­ρί­α και ό­χι στο­χα­σμό, για ευ­σέ­βεια κι ευ­λά­βεια και ό­χι για ευ­σε­βι­σμό και η­θι­κι­σμό. Δεν θέ­λει ο συγ­γρα­φέ­ας επ΄ ου­δε­νί να σκαν­δα­λί­σει, αλ­λά να ε­ντο­πί­σει τις α­φορ­μές των πλη­γών, για να μη α­σθε­νή­σει ό­λο το σώ­μα. Η ιε­ρω­σύ­νη σκο­πό έ­χει να ευ­λο­γή­σει, α­γιά­σει, κα­τη­χήσει, δι­δά­ξει και ποι­μά­νει τον λα­ό. Να τον διορ­θώ­σει, να τον α­νορ­θώ­σει να τον πα­ρη­γο­ρή­σει, να τον ε­λε­ή­σει και να τον φω­τί­σει. Η δια­κο­νί­α του κά­θε ιε­ρέ­ως θα πρέ­πει να γί­νε­ται με πι­στό­τη­τα, αυ­τα­πάρ­νη­ση, αυ­το­θυ­σί­α, α­νι­διο­τέ­λεια, φι­λαν­θρω­πί­α, γνώ­ση και διά­κρι­ση. Πρό­κει­ται για έρ­γο ση­μα­ντι­κό, σο­βα­ρό, ιε­ρό και θε­ά­ρε­στο.

Το έρ­γο αυ­τό θα πρέ­πει ο­πωσ­δή­πο­τε να έ­χει κά­θε δυ­να­τή ε­πι­μέ­λεια, συ­νέ­πεια, υ­πο­μο­νή, α­γά­πη, α­φι­λο­χρη­μα­τί­α, α­κε­ραιό­τη­τα και ε­γκυ­ρό­τη­τα. Ο ί­διος ο Χριστός έ­δω­σε υ­πό­δειγ­μα τέ­λειο ά­ρι­στου και κα­λού ποι­μέ­νος. Ο ιε­ρεύς πο­τέ δεν διοι­κεί αυ­στη­ρά, ε­ξου­σιά­ζει δυ­να­στι­κά, ε­πι­μέ­νει φω­νά­ζο­ντας. Ο ιε­ρεύς εί­ναι πά­ντο­τε α­πλός, λι­τός και τα­πει­νός διά­κο­νος των μυ­στη­ρί­ων του Θε­ού και του πι­στού λα­ού. Το κύ­ριο έρ­γο του ιε­ρεύς εί­ναι να ο­δη­γή­σει το ποί­μνιό του στη σω­τη­ρί­α. Για να δώ­σει ό­μως πρέ­πει να έ­χει. Αν δεν έ­χει τι να δώ­σει;

 Γι‘ αυ­τό εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η γνώ­ση και η διόρ­θω­ση του ε­αυ­τού, η αυ­το­κρι­τική και η αυ­το­γνω­σί­α. Η με­γά­λη ε­ξω­στρέ­φεια και η συ­νε­χής υ­περ­δρα­στη­ριό­τη­τα μπο­ρεί να εί­ναι σε βά­ρος του ό­λου πνευ­μα­τι­κού έρ­γου, ό­πως και η ε­πι­κίν­δυνη αυ­τάρ­κεια. Ο φα­ρι­σα­ϊ­σμός εί­ναι ύ­που­λος ε­χθρός που πά­ντο­τε και­ρο­φυ­λα­κτεί να κλέ­ψει κά­θε κα­λό με το νο­ση­ρό φρό­νη­μά του. Η α­γά­πη της θεί­ας λα­τρεί­ας, της προ­σευ­χής, της με­λέ­της και της α­σκή­σε­ως θα συν­δρά­μουν στην εν­δυ­νά­μωση του ιε­ρέ­ως. Τό­τε το κή­ρυγ­μά του θα εί­ναι προ­σεγ­μέ­νο, τα έρ­γα του σε­μνά και η ζω­ή του φω­τει­νή.

Η θέ­ση του ε­πι­σκό­που στην εκ­κλη­σί­α εί­ναι ε­νο­ποιός και πη­γή χα­ρί­των. Ο ιερεύς πρώ­τα απ‘ ό­λα θα πρέ­πει να εί­ναι λει­τουρ­γός. Να δια­κρί­νε­ται για την ιερο­πρέ­πειά του. Ως ε­ξο­μο­λό­γος να εί­ναι να εί­ναι δια­κρι­τι­κός, ει­λι­κρι­νής, με πο­λύ α­γά­πη και φό­βο Θε­ού. Η α­γά­πη ό­μως να μη γί­νε­ται συ­ναι­σθη­μα­τι­κή και νο­ση­ρή. Ο ιε­ρεύς θα πρέ­πει ό­λους να τους πλη­σιά­ζει το ί­διο, παι­διά, νέ­ους, γυναί­κες, άν­δρες, γέ­ρους, ρα­σο­φό­ρους και μη. Τέ­λος θί­γει έ­να θέ­μα που συ­χνά απα­σχο­λεί τους εκ­κλη­σια­στι­κούς κύ­κλους, της σχέ­σεις με­τα­ξύ μο­νής κι ε­νορί­ας. Εύ­στο­χα κα­τα­λή­γει:

 «Εί­ναι α­να­γκαί­ο και α­πα­ραί­τη­το, ό­λοι μας, μο­να­χοί και ιε­ρείς, ε­φη­μέ­ριοι, μο­νές και ε­νο­ρί­ες, να προ­χω­ρή­σου­με πά­νω στα ί­χνη που βά­δι­σαν οι ά­γιοι πα­τέ­ρες μας., για να δια­σφα­λι­στού­με α­πό τον φο­βε­ρό πειρα­σμό της εκ­κο­σμί­κευ­σης, που σαν σα­ρά­κι κα­τα­τρώ­γει το ορ­θό­δο­ξο δόγ­μα και το ορ­θό­δο­ξο ή­θος μας…».

 Το βι­βλί­ο αυ­τό του α­γα­πη­τού π. Ιου­στί­νου εί­ναι ε­πι­με­λη­μέ­νο εκ­δο­τι­κά, έ­χει 200 σε­λί­δες. Εί­ναι γραμ­μέ­νο σε γλώσ­σα στρω­τή και κα­τα­θέ­τει υ­ψη­λά νο­ή­μα­τα με α­πλό τρό­πο. Α­πευ­θύ­νε­ται κυ­ρί­ως στους ιε­ρείς, αλ­λά ό­χι μό­νο. Αν με­λε­τη­θεί προ­σε­κτι­κά έ­χει αρ­κε­τά να ω­φε­λή­σει πολ­λούς. Τέ­τοια βι­βλί­α εί­ναι χρή­σιμα. Δεν χά­νεις τον και­ρό σου με α­ε­ρο­λο­γί­ες. Έ­χουν κά­τι το βα­ρυ­σή­μα­ντο να κατα­θέ­σουν και κά­τι το εν­δια­φέ­ρον να πουν. Στην Ελ­λά­δα έ­χου­με σή­με­ρα πε­ρί­που 9000 ιε­ρείς και 6000 μο­να­χούς και μο­να­χές. Α­νά­με­σά τους εί­ναι ό­χι μό­νο μορ­φω­μένοι αλ­λά και πολ­λοί που λα­τρεύ­ουν την Εκ­κλη­σί­α και πο­νούν τον τό­πο τους. Ένας τέ­τοιος εί­ναι ο π. Ιου­στί­νος και το α­πο­δει­κνύ­ει με το πα­ρόν πό­νη­μά του.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης   

Από την εφημερίδα «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ»